AIDS...ζώντας με το θάνατο ;!

Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε μεγαλώνοντας είναι ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε.
Το να ζεις όμως με το θάνατο μέσα σου, θέλει απαράμιλλη δύναμη ψυχής. Κότσια και αντοχή.
Δε χρειάζεται να φτάσεις σ' αυτό το σημείο για να καταλάβεις το νόημα της ζωής.
Δε χρειάζεται να κάνεις πράγματα που δε θες.
Μονάχα να προφυλάσσεσαι, γιατί κανείς άλλος δε θα σηκώσει το δικό σου σταυρό, πέρα από σένα.

#stopAIDS !!!

Ένα συγκροτημένο αντίο...

Στεκόσουν εκεί. Δε μιλούσες. Τι να πεις άλλωστε...
Αυτή είναι μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής. Από εκείνες που καταλαβαίνεις ότι ο,τι κι αν πεις θα είναι δίχως νόημα, θα είναι περιττό...κενό.
Έμαθες καλά, μετά από πολλά χαστούκια, ότι κάποιες φορές το καλύτερο πράγμα είναι να μιλάς, δίχως λόγια, με ένα συγκαταβατικό βλέμμα, μια αγκαλιά. Μιλάει η ψυχή άλλωστε, με έναν τρόπο που μόνο εκείνη γνωρίζει καλύτερα.
Όταν μουδιάζεις μπρος τις δύσκολες καταστάσεις πάντα προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, να πιαστείς από κάποιον που θα σε διαβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε καλά κι ας είναι ελάχιστες οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο.
Όλοι χρειαζόμαστε ένα placebo σε μια δύσκολη στιγμή μας, ένα χέρι να κρατήσουμε. Το να είσαι προετοιμασμένος για εκείνο που θα σου κόψει την ανάσα είναι θέμα συνειδητού, ο φόβος ασυνείδητου ή και τούμπαλιν.
Το να πατάς στα πόδια σου και να δέχεσαι το ο,τι είναι δυναμική, το να είσαι αυτός που θα "κρατήσει" το χέρι, δυναμική ψυχής. Η δειλία να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, είναι η ευθυνοφοβία της περίστασης ή και του χαρακτήρα γενικότερα. Συμβαίνει και αυτό.
Το σέβομαι. Ήθελα να στηρίζεται σε υπόβαθρο ειλικρίνειας, ωμής αυτό που είχαμε.
Δεν μπορείς να το στηρίξεις πλέον. Το ίδιο το αίμα δεν είναι ικανό να το στηρίξει συχνά, πόσο μάλλον ένα φαινομενικό ή και μονόπλευρο δέσιμο ψυχών, ψυχής, όπως θες πες το.
Φύγε αν θες ή μάλλον συνέχισε να στέκεσαι εκεί που είσαι. Φεύγω εγώ. Θέλω να αναπνεύσω και η παρουσία σου με δυσκολεύει.
Θα είμαι πάντα εδώ για σένα κι ας μην ήσουν ποτέ εσύ.
Πατάω στα πόδια μου. Το έμαθα καλά άλλωστε.
Μου το έμαθαν καλά, από παλιά, κι εσύ με βοήθησες να το εμπεδώσω στην πράξη, άλλη μια φορά.
Δε συγκινούμαι πλέον. Απλά δέχομαι και σέβομαι. Όλοι έχουμε τους λόγους μας. Όλοι έχουμε τις αντοχές και τις ικανότητές μας.
Χαίρομαι, γιατί έχω μάθει να ελπίζω και να ξέρω ότι όμορφες, αλλά και δύσκολες, αλλά και ΟΜΟΡΦΕΣ στιγμές έρχονται.
Ευχαριστώ για όσα μου δίδαξες. Με μεγάλωσες, μου έδωσες ζωή με όσα μπόρεσες. Καλά θα είμαι και χαίρομαι γιατί θα είσαι κι εσύ καλά και το ξέρω. Δε μιλάω άλλο. Τα υπόλοιπα τα έμαθες.

So i wonder #2

Μου είπαν ότι δε θα πάω μακριά. Μου το πιπίλιζαν από την κούνια ως την ενηλικίωση. 
Όλοι σε φόβιζαν. Που θα πας; Με τι εφόδια; Με τι "πλάτες"; 
Εσύ ήλπιζες μια ζωή... Αυτή η καταραμένη και σωτήρια συνάμα λέξη... 
Καταραμένη, γιατί πολλές φορές σε πεισμώνει, σε σκλαβώνει και σε διαλύει μέχρι να επαληθευτεί ή να ακυρωθεί τελείως.
Σωτήρια, όμως, γιατί όταν τελικά έφτασα πιο μακριά από ότι περίμενε κανείς, ούτε καν εγώ, αν δεν την είχα, δε θα έκανα βήμα ποτέ. Θα βρισκόμουν στο ίδιο σημείο. Θα έλιωνα. Δε θα άντεχα.
Με πεθαίνει η στασιμότητα. Όποιου είδους. Με πεθαίνει η πυρπόληση των ονείρων. Από τον όποιον. Γι αυτό πεθαίνω για ανθρώπους που όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος που αποφασίζεις να διανύσεις, βρίσκονται εκεί να σου δίνουν ενέργεια μέσα και από τη δική τους πίστη σ αυτή τη ριμάδα ... Την ελπίδα.
Θα τα καταφέρουμε. Πίστευε. Δεν έχεις κάτι καλύτερο, άλλωστε....
Αν είναι όντως μαύρα, έχεις δικαίωμα να πιστεύεις και σε άλλα χρώματα...

So i wonder #1

Τραγικό δεν είναι να χάνεις κάτι που έζησες. Το τραγικό είναι να μην έζησες κάτι που δε θα "άξιζε" να χαθεί. 
Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να προχωράμε σε όποια κατάσταση με το κεφάλι ψηλά. Να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις, στις αλλαγές...
Μια απουσία μπορεί να σταθεί τόσο ολέθρια όσο και εχέγγυο πως αξίζει να προχωράς με όποιο φορτίο, το οποίο το έκανε ανεκτό μια και μόνο ίσως παρουσία. Τι είδους εχέγγυο;
Εχέγγυο πως κάτι αληθινό και όμορφο υπήρξε εντέλει. Εχέγγυο διάκρισης της ποιότητας και της ποταπότητας.
Όλα είναι για τον άνθρωπο, ψελλίζουμε διαρκώς...
Ο άνθρωπος για τι ακριβώς είναι;; 

ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ και άπλετη ΜΑ....

Έχω βαρεθεί τη σαπίλα που επικρατεί παντού...στους δρόμους, στην πολιτική, στις σπουδές και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Τελικά είναι καταδικασμένο το ανθρώπινο είδος γιατί τόσα χρόνια προσπάθειας να αποκτήσουμε ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΨΩΜΙ όχι μόνο είναι ζητούμενα ακόμα, αλλά έχουν φτάσει σε σημεία και τέρατα. Η τεχνολογία μας ξεγελά και νομίζουμε ότι είμαστε εξελιγμένοι αλλά είμαστε πιο σκ@τ@ από ποτέ και όσο περνάει ο καιρός δε θα αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο γιατί τα σκ@τομυαλά είναι κολλημένα, βρώμικα, άθλια, τεμπέλικα και δεν κάνουν τίποτα αξιόλογο.
Ο ελληνισμός και το μεγαλείο του σταμάτησε στην εποχή του Παρθενώνα. Ας το παραδεχτούμε. Ποιον κοροϊδεύουμε;
Κρίμα στο αίμα των παιδιών που χύθηκε για ένα καλύτερο αύριο, τότε.Τι αξιόλογο έχουμε πλέον σ΄ αυτό τον ...ο Θεός να τον κάνει τόπο; Το αίμα που χύθηκε τότε, ακόμα χύνεται, έμμεσα φυσικά σήμερα, μιας και έχουμε "εξελιχθεί".
Πραγματικά ντρέπομαι για την λιμνάζουσα κατάσταση που ποτέ δεν άλλαξε ούτε μυαλά, ούτε ψυχές καμία αξιέπαινη πράξη και θυσία.
Έρμαια άξια των πράξεων, των διαθέσεων και του "συντονισμού" της σκέψης.
Φουσκώστε την υπερηφάνειά σας λοιπόν και ζήστε σαν τα κορδωμένα παγώνια με το παράστημα που, ας το παραδεχτούμε ξανά, "στα τέσσερα" των άλλων λαών και της "εξουσίας" θα περιορίζεται.

Τρέχω να προλάβω το λεωφορείο...

Τόσες αναμονές, τόσες υπομονές και άλλες τόσες καθυστερήσεις, σκέφτομαι, αφού έχω μπει κι έχω στριμωχτεί με το πλήθος...τους βιαστικούς των 420, τους χαλαρούς φοιτητές, τους ηλικιωμένους που τους φταίνε όλα μέσα στα λεωφορεία. Σκυθρωποί, με μουσική, μιλώντας στο κινητό, αμίλητοι.
Μπήκες όμως. Το πρόλαβες. Βιαζόσουν να φτάσεις στον προορισμό σου. Δεν ήθελες να περιμένεις το επόμενο, που θα είχε και μια θέση να καθίσεις. Μη διαμαρτύρεσαι. Ας ξεκινούσες νωρίτερα. Μη γκρινιάζεις τώρα. Υπομονή μέχρι να φτάσουμε...
Υπομονή...Αχ, αυτή η υπομονή. Είναι αρετή, λένε. Και μια από τις πιο σπαστικές για τον κάθε ανυπόμονο, σαν και του λόγου μου. Όλα στη ζωή είναι μια μεγάλη αλληγορία τελικά ;! Κάθε τι που φαινομενικά μπορεί να είναι μια απλή στιγμή καθημερινότητας έχει τόσες ερμηνείες, τόσες μεταφορές, τόσα κλειδιά και αποκωδικοποιήσεις για κάθε χαρακτήρα.
Φοβερό πράγμα και αυτό. Έχεις σκοπούς, στόχους. Να είσαι στην ώρα σου π.χ. Συμβιβάζεσαι να μπείς στο ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο για 15 στάσεις. Μισή ώρα.
Στη ζωή δε θέλω συμβιβασμούς. Τα υπόλοιπα τα θέλω όπως πρέπει να συμβαίνουν σε μια ασύμβατη πραγματικότητα. Εγώ να ορίζω τα τριπάκια στα οποία θα υποκύψω, τους ανθρώπους που θα συναναστραφώ, θα αγαπήσω, τη δουλειά που θα κάνω, τα λεφτά που θα πληρωθώ, το άρωμα που θα φορέσω.
Ξεχνάω όμως κατι βασικό, πέρα από το ότι το άρωμα είναι η πιο εύκολη επιλογή (για κάποιους). Και η στιγμή που αποφασίζω να μπω στο λεωφορείο, το γεμάτο, δεν εξαιρείται από τη ζωή. Ίσως είναι μια ξεκάθαρη αποτύπωση και για τις υπόλοιπες επιλογές μου.
Μήπως εννοείς ότι...
Άστο καλύτερα. Ώρα να κατέβω. Έφτασα.
Η σκέψη συνεχίζεται στην επιστροφή...

Οι "σοφοί"...

Άνθρωποι που επειδή έμαθαν μια δεκαριά θυμοσοφίες από βιβλία νομίζουν ότι είναι πανέξυπνοι... ότι κρατάνε τη ζωή από τ' αρχ..@ και, στην πραγματικότητα, μάλλον δεν ξέρουν τι τους γίνεται... δεν ξέρουν ίσως ν' αλλάξουν και μια λάμπα, τι επικρατεί έξω από την πόρτα τους. Η σοφία αυτή αν δεν είναι σε θέση να βελτιώσει έστω και μια άλλη ζωή, ίσως είναι απλά κενο-σοφία.

Υπάρχουν άνθρωποι τέτοιοι που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστοι και με πραγματική γνώση, συνδυάζουν το πνεύμα με την ανθρωπιά. Δεν μένουν απλά στη γνώση της ανάλυσης ενός στίχου του 19ου αιώνα. Η ανθρωπότητα προχωρά, οι ανάγκες εξελίσσονται, όπως και η γνώση. Το βίωμα γίνεται γνώση και η γνώση πράξη ή σωστή -αναλόγως των περιπτώσεων- απραξία. Η απραξία έγκειται στην αποφυγή συνενοχής.

Γεμίσαμε από εξυπνάκηδες και κουλτουριάρηδες. Οι περισσότεροι "πεφωτισμένοι" έχουν την τάση να γίνονται αλαζόνες και τόσο σολιψιστές που ξεφεύγουν από την ανθρωπιστική υπόσταση και προσφορά. Τους ενδιαφέρει μόνο να προβάλλουν αυτό που έμαθαν και να το διδάξουν ίσως σε κάποιο ακροατήριο, όπως π.χ. οι ακαδημαϊκοί, ωστόσο πολλοί χάνουν την ουσία και μένουν στην εκμάθηση τύπων πεπαλαιωμένων που δεν καλύπτουν τις ανάγκες της σύγχρονης ζωής. Σοφία; Που ακριβώς; 

Όταν δηλώνεις σοφός ή ότι έχεις γνώση σε κάτι καλείσαι να την αποδείξεις. Όταν δε δηλώνεις κάτι όμως και οι πράξεις οδηγούν σ' αυτό, αφήνεις τους άλλους να σε χαρακτηρίσουν. 

Η σοφία δε χωρά εγωισμούς, ούτε απραξία. Χωρά την ταπεινότητα, που χάνεται όταν καβαλάμε το καλάμι.

Ωστόσο, η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Η φιλανθρωπία τη σοφία. Η σοφία είναι κάτι που ξεκινά από τον άνθρωπο για τους ανθρώπους. Τη ζωή. Τη φύση. 

"εν οίδα ότι ουδέν οίδα", διακήρυσσε ο Σωκράτης που κάτι ήξερε για να το λέει... Αυτό που θα έλεγα εγώ για το συγκεκριμένο θέμα είναι το όπου ακούς πολλά κεράσια και το άλλο, του Ναζίμ Χικμέτ, το.. αν δεν καούμε, πώς να φωτιστούν τα σκοτάδια μας; 

"Δράσις-αντίδρασις"

Καταντά βλασφημία να "κλαίς" για κάτι που έχασες αν δεν έκανες τίποτα για να το κρατήσεις. Η επανάπαυση είναι στασιμότητα. Η ζωή είναι μια διακαής και ατέρμονη μάχη. Αν δε μάχεσαι, σκοτώνεσαι ή τραυματίζεσαι βαριά. Αν "τραυματιστείς" και επανέλθεις έχεις λάβει σημαντικά μαθήματα. Αν δεν έχεις λάβει το μήνυμα, το αποτέλεσμα είναι μόνο μια εμπειρία που δεν αφαίμαξε γνώση.
Δε γίνεται να διεκδικείς καταστάσεις ζωής για τις οποίες μένεις στάσιμος, για τις οποίες δεν προσπαθείς...δεν "παλεύεις".
Ακόμα και στην αγάπη... Η αγάπη είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός, θέλει τροφή για να κινείται. Είναι πολύ εύκολο να διατείνεσαι πως αγαπάς ή σε αγαπούν, αν δεν έρχεται μέσα από ένα έμπρακτο σύστημα. 
Οι θετικές σκέψεις για έναν άνθρωπο δεν αρκούν για να χαρακτηριστεί "αγάπη" το αίσθημα αυτό. Η αγάπη είναι ελεύθερη, αλλά αν αποζητά κάποιος την ύπαρξή της και την ανταπόδωση από κάποιον άλλο άνθρωπο, πρέπει να ξεφύγει από το πλαίσιο της απλής "θετικής σκέψης" και να το μετατρέψει με κάποιο τρόπο σε ενέργεια. 
Το φαινόμενο ''δράσης- αντίδρασης'' ισχύει και για τις σχέσεις αυτές. Αν δεν προκληθεί μια δράση, ένα ερέθισμα, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αντίδραση, μιας και δεν έχει δύναμη "κίνησης", το "κίνητρο".
Στα πλαίσια της φύσης, συνεπώς και στην ανθρώπινη, αυτή είναι η ζωοποιός δύναμη. Αν δεν προσπαθείς για κάτι δεν το έχεις ή το χάνεις,,,
Αποδέξου το και...πράξε ή όχι αναλόγως.

Τα πρόβατα, το εγώ και το μαζί.

Ουτοπία που κουβαλάω και' γω ώρες ώρες... πιστεύω ακόμα σε κάτι διαφορετικό στους ανθρώπους. Στην αλήθεια, στην ειλικρίνεια, στην αγάπη, στο μαζί... 
Όλοι θέλουν να ανήκουν στο μαντρί με τα πρόβατα. Φοβούνται να γίνουν άλλο ζώο. Μπορεί να προσεγγίσουν τους λύκους πιο εύκολα αν δεν έχουν ομοιογένεια μεταξύ τους, σκέφτονται.
Ξεχνάω πάντα πόσο δύσκολο είναι να υπερβείς το ένα και μόνο, το δικό σου! Θέλει μαγκιά να πεις εμείς, θέλει α...ρετή να βάλεις το κορμί σου σε ένα όλον, έστω σε δυο που δρουν σαν ένα και να ανασαίνεις γι' αυτό, να αγωνίζεσαι γι' αυτό να δίνεις τη μάχη που θα σε έχει βγάλει από το σώμα σου, θα σε έχει πάει ένα βήμα πιο κοντά στην αληθινή σου μορφή. Όχι αυτή που θέλεις να δείχνεις. Αλλά αυτή που είσαι χωρίς ρετούς, χωρίς ρούχα, δέρμα, κόκαλα...
Σου κάνει πολύ χύμα; Είναι ρίσκο;
Ε ναι! Είναι! Τι να λέμε τώρα...
Χρειάζεται να εμπιστεύεσαι;
Βέβαια.
Για να σε εμπιστευτώ, φίλε μου, ξεκλείδωσέ με. Σεβάσου, μοιράσου, ΔΩΣΕ. Μη ζητάς μόνο να πάρεις. Θα τα χάσεις όλα στο τέλος και θα έχεις δώσει ένα απίστευτο δώρο στον άλλον...πόνο,πίκρα, γνώση και αυτογνωσία. Επομένως καλό του έκανες και πάλι, από την πλευρά του ΕΓΩ.
Μαζί πάντως πας πιο γρήγορα. Γλιτώνεις ώρες ψυχανάλυσης, νεύρα, λεφτά και την υγειά σου. Βλέπε και τον Κολόμβο. 
Αν ξεκινούσε μόνος το ταξίδι του, ούτε μέχρι το "μπακάλικο" της γειτονιάς του δε θα έφτανε.

Είναι αστείο, αλλά αληθινό. 

Με τρέφει το μίσος λένε άλλοι. Με τρέφει η αποδοκιμασία θα προτιμούσα.

Πάντα βλέπεις άτομα εκδικητικά, που θέλουν πάση θυσία να ανταποδώσουν. Δεν ενδιαφέρομαι σε καμία περίπτωση να πονέσω κάποιον που με πόνεσε. Είχε λόγους που το έκανε, έστω ψυχολογικούς. Ακόμα και φίλος. Ενδεχομένως το έκανε γιατί έβλεπε κάτι που πολύ θα ήθελε και ήξερε ότι δεν μπορούσε να το αποκτήσει. Ανόητοι άνθρωποι, δίχως όραμα. Η ζωή δεν είναι για όλους πέσε πίτα να σε φάω. Ούτε ένα πάρτι. 
Πες μου ότι δε μπορώ να κάνω κάτι που θέλω και τότε θα κινήσω γη και ουρανό για να το κάνω. Όχι από ψυχαναγκασμό. Ούτε από την ανάγκη να αποδείξω κάτι ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Αν είναι κάτι σωστό για σένα, ξέρεις ότι πρέπει. Για να συναντηθείς με την αλήθεια σου.
Πληγές από παντού. Χτυπήματα πολλά. Μην ξεχνάς όμως, αγαπημένε μου μικρέ εαυτέ, ότι κάθε χτύπημα σε κάνει πιο ανθεκτικό για το επόμενο. Κάθε δείγμα άμυνας,πιο δυνατό για να περάσεις, κάποια μέρα, στην "αντεπίθεση".
Ευαισθησία; Χαχα! Το να μπορείς να είσαι "ευαίσθητος", δεν είναι ευαισθησία, μεταφραζόμενη αδυναμία. Είναι δύναμη! Έχεις πράγματα να εκφράσεις με το δικό σου τρόπο, τέτοιο που να πληγώνεται εύκολα ή που να κάνει τα πάντα ακόμα και για μια αγκαλιά. Μαγκιά είναι. Να ξέρεις να διεκδικείς αυτό που θες στη ζωή σου.
Εσύ παιξ' το σκληρό ανθρωπάκι, κλείσου στο καβούκι σου, μην αγγίξεις κανένα από τα χέρια που σ' αγγίζουν με τα χρόνια. Αν ανοιχτείς, θα εκτεθείς και τρέμεις. Τρέμεις ν' ανακαλύψεις αυτό που κρύβεις καλά! Συνήθισες την "σκληρότητα", το ακριβώς αντίθετο της ευαισθησίας. Αλλά να που μια μέρα σε βλέπω να κλαις και συ. 
Ποιος είναι ο "αδύναμος" τώρα; 
Aλήθεια, ποιο το νόημα;

Προσδοκίες, ανάγκες και...το κουβάρι

Αυτούς που αγαπάμε περισσότερο, πληγώνουμε και περισσότερο,λένε...

Μούφες!

Αν τους αγαπούσαμε πραγματικά, δε θα τους πληγώναμε. Έστω και οι περιστάσεις να το φέρνανε, που λέει ο λόγος δηλαδή, καθώς και πολλές περιστάσεις δημιουργούνται από εμάς. Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε και φυσικά οι προσδοκίες είναι τα προσωπικά αιτήματα που δεν οφείλονται σ αυτόν που αγαπάμε...γνωστό,φίλο,συγγενή,εραστή.... 

Οι προσδοκίες εμπίπτουν στις ανάγκες του καθενός. Αν δεν καλύπτω την ανάγκη σου γιατί να υποκρίνομαι; Αν δεν καλύπτεις την ανάγκη μου;

Και η αγάπη μια ανάγκη είναι, διαφορετικά μεταφραζόμενη σε κάθε εγκέφαλο, παρά την οικουμενικότητά της. Δεν ορίζεται και δεν κατανοείται, πολλές φορές, εύκολα η ύπαρξη της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος που αναζητά την αγάπη στη ζωή του, τη γυρεύει στα δικά του, στενά μεταφραζόμενα πλαίσια...

Για να πετύχει; Μόνο αν βοηθήσει ο ένας τον άλλο να λύσει το κουβάρι του θα φτάσει στην άκρη. Αν η προσέγγιση δεν έχει κοινή βάση, ο μίτος δε θα βρεθεί και οι πληγές θα πολλαπλασιαστούν... Όπως συμβαίνει με άλλον ένα άνθρωπο που "δεν μπορεί να σε καταλάβει..." , άλλον ένα που σε "πούλησε"...

Λες πως δε δέχεσαι τίποτα μέτριο στη ζωή σου πέρα από τον καφέ που πίνεις... Ας γελάσω!

Καραχάλιας Περικλής

Κυνηγάς το τέλειο για τη ζωή σου, αλλά δέχεσαι να ζεις με πεντακόσια ευρώ μισθό στην καλύτερη. Έχεις και πτυχίο, τρομάρα σου... Δεν μπορείς να πληρώσεις το νοίκι και ζητάς κάλυμμα από γονείς, αλλά παράλληλα θες και ολοκαίνουργιο παπούτσι και Σαββατιάτικο ποτό.
Το ίδιο τέλειο που σε κάνει να αδιαφορείς ή να μην έχεις γνώμη γι' αυτούς που κυβερνούν, για όλα όσα επιβάλλονται από άλλους για σένα και, άκουσον, δεν πας καν να ψηφίσεις. "Δεν ασχολούμαι" λες. Γελάω. Υποφέρεις μετά. Δεν αξίζει να γελάω ακόμα περισσότερο; Αν ήμουν χαιρέκακος μάλλον.
Κυνηγάς πάλι το "τέλειο" και ερωτεύεσαι με ανθρώπους που βολεύονται ή περνάνε απλά καλά δίπλα σου. Το νιώθεις, το διαισθάνεσαι πολλές φορές και χαλιέσαι, αλλά μένεις εκεί και παλεύεις. Δοκιμασία;Συμβιβασμός μήπως; Το' χει η ζωή, μάλλον, να γίνεσαι χαλί σ' ανθρώπους που δεν το αξίζουν και γι'αυτούς που δίνουν τα πάντα ν' αδιαφορείς κι αν τους χάσεις... Πάντα εκτιμάται η απουσία τους όμως...και το ξέρεις καλά.
Ναι, ξέρω, τίποτα μέτριο...οι φίλοι σου; Είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι; Στα εύκολα και στα δύσκολα εκούσια και υποστηρίζοντες με όλο το ανάλογο συναίσθημα της περίστασής σου; Εχεμύθεια; "Πισωπλατισμός"; Νομίζεις; Για αναλογίσου...
Ζεις σ' ένα κόσμο που ανήλικοι βγάζουν τα υλικά που έχει το κινητό σου, τελευταίας τεχνολογίας πάντα, από ορυχεία και που θανατώνονται αν δε δουλέψουν. 
Στον ίδιο κόσμο που υπάρχει ακόμα ο λιθοβολισμός. Εκεί που παραδίπλα βιάζουν σκυλιά. Και οι παντρεμένοι άνδρες που υποστηρίζουν αναγεννημένα φασιστικά φαινόμενα και κατακρίνουν το διαφορετικό, πάνε και "ψωνίζουν" αγοράκια. 
Εκεί που τα παιχνίδια θρησκειών πάνε κι έρχονται και η καταξίωση συνεπάγεται με σέχτα ή κρεβάτι...Οι "σταυροκρατούντες" πεθαίνουν στη ψάθα. Κυριολεκτικά. 

Τελικά, μήπως όντως ο καφές είναι το μόνο πράγμα που δέχεσαι μέτριο στη ζωή σου γιατί πολύ απλά όλα τα υπόλοιπα είναι πολύ χειρότερα ή δεν αγγίζονται καν;

Πανεπιστήμιο…ώρα μηδέν και βρώμα.

 

Μπαίνω στη Φιλοσοφική και ντρέπομαι…σιχαίνομαι. Είμαι σίγουρος πλέον ότι έχει χάσει τελείως την αίγλη της , κάτι που δε φαίνεται μόνο από την πλέον υποβαθμισμένη αξία του πτυχίου, ούτε από τις τρέχουσες τραγικές απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων,αλλά και από την υγιεινή ή καλύτερα ανθυγιεινή του κτιρίου.

Την επομένη των φοιτητικών εκλογών, σε ένα από τα αμφιθέατρα που κάναμε μάθημα παρατηρώ παραλλαγμένη τη «διακόσμηση» του αμφιθέατρου, καθώς τη συμπληρώνουν μπουκάλια βότκας, τενεκεδάκια από μπύρες, πλαστικά ποτηράκια , σκισμένες αφίσες και γενικά πολλά σκουπίδια, φαγητά, αποτσίγαρα κλπ.

Είναι γνωστό σ’εμάς ότι από τότε που ξεκινήσαμε με το «κουτσουρεμένο» μας εξάμηνο (λόγω απεργιών αντί Οκτώβρη ξεκινήσαμε Γενάρη) οι καθαρίστριες της σχολής δεν δούλευαν πλέον, καθώς δεν πληρώνονται! Και έρχομαι εδώ να πω, δε φτάνει που έχουν βαλθεί να απολύσουν 394 υπαλλήλους από το Καποδιστριακό και 1158 εργαζόμενους συνολικά από 8 Πανεπιστήμια, στην Ελλάδα, τώρα θέλουν να αρρωστήσουν και τους φοιτητές.

Η κατάσταση που επικρατεί στις τουαλέτες είναι απερίγραπτη, ενώ από την είσοδο κάποιου στη Φιλοσοφική καταλαβαίνει και το χάος που επικρατεί στο υπόλοιπο κτίριο. Και στεναχωριέμαι για άλλο ένα, πέρα από τους εργαζόμενους  που βρίσκονται επί ξύλου κρεμάμενοι, για την νοοτροπία και συμπεριφορά των φοιτητών.

Αναρωτιέμαι αν και στο σπίτι του ο καθένας πετάει τα σκουπίδια του, όπου βρει, αν κουβαλάει τόση «γουρουνιά» μέσα του. Όταν μάλιστα έχεις γνώση ότι ο χώρος δεν καθαρίζεται, δεν τον ρυπαίνεις έτσι. Μπορείς να μεταφέρεις τα σκουπίδια σου, να τα πετάξεις σε κάδο. Αλλά φαίνεται εν τέλει ότι και μέσα στο «εργοστάσιο» της παιδείας, υπάρχει τόση απαιδευσία, καθόλου τρόποι και γενικότερα μια νοοτροπία που δεν αρμόζει. Ζώα…η πρώτη λέξη που αβίαστα μου έρχεται κατά νου.

Από την άλλη, δεδομένων των παρελθόντων φοιτητικών εκλογών, διαπιστώνω άλλη μια φορά ότι οι «πολιτικές»παρατάξεις στο Πανεπιστήμιο, περιορίζονται μονάχα στο θέμα ενημέρωσης των φοιτητών, σημειώσεων για μαθήματα, όπως και πάρτυ και εκδηλώσεις σε κέντρα διασκέδασης. Άντε και κάποιες της αριστεράς που συμμετέχουν σε ορισμένες πορείες, χρόνια τώρα. Εδώ ο κόσμος καίγεται… και αναρωτιέμαι, εφόσον η δράση τους περιορίζεται σε αυτές τις  «αρμοδιότητες», γιατί συνεχίζουν να αποκαλούνται «πολιτικές»;

Κάτι που θα μπορούσαν να επιμεληθούν σε πρώτη φάση είναι λίγο η τάξη στο μπάχαλο της σχολής, υποστήριξη των απεργών, ίσως, εναλλακτικές καθαρισμού του κτηρίου, κλπ, μιας και ο μικρόκοσμος του κάθε Πανεπιστημίου είναι ένας αντικατοπτρισμός της ευρύτερης κοινωνίας και ο τρόπος που διοικείται το μέσα είναι κάτι αντίστοιχο και με το «έξω», το ίδιο ενδεχομένως και με την «πολιτική» εκπροσώπηση.

Και η ψηφοφορία άλλωστε γίνεται με κριτήριο το ποιος σε βοηθά στη σχολή και όχι τις πολιτικές πεποιθήσεις και πράξεις. Σ.σ. καλό θα ήταν να μην ψηφίσουμε και στις παρούσες εκλογές με τέτοιου είδους, «ατομικά», κριτήρια, αλλά για το κοινό καλό.

Το αγαπημένο μου ρητό του Γκάντι είναι το «να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»…έχω βαρεθεί να το λέω και να το γράφω. Ο καθένας μας αποποιείται των ευθυνών του και ξέρει μονάχα να κρίνει. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί, βέβαια, στην πλειονότητα αναφέρομαι. Αν όμως η κριτική είναι το μόνο που κάνουμε και δεν προσπαθούμε οι ίδιοι για κάτι διαφορετικό, η κατάληξη και το συμπέρασμα θα είναι πάντα το ίδιο… άτοπο.

Αν είσαι ευχαριστημένος με την ποιότητα ζωής σου μην κάνεις τίποτα… δεν είναι απαραίτητο. Αν όχι, πάρε θέση και…υποστήριξέ την ανάλογα.

*Παραθέτω εικόνες ντροπής από το κτήριο της Φιλοσοφικής στου Ζωγράφου.

5 πράγματα που μας διδάσκουν τα πάθη του Χριστού…

O απολογισμός του Πάσχα, τη Λαμπροβδομάδα....

Κάθε χρόνο αισθάνομαι «Πάσχα» αν δω τα Πάθη του Χριστού στην τηλεόραση, αν παρακολουθήσω την «αναπαράσταση» των Παθών στην εκκλησία… Και σκέφτομαι, κάθε φορά, πόση αγριότητα υπάρχει στην ανθρώπινη φύση ;! Πόσο και τι είδους σθένος μπορεί να κουβαλήσει ένας άνθρωπος, ώστε να αντισταθεί στην κατάφωρη, εις βάρος του, αδικία;! Με τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι ο «άνθρωπος» που σταύρωσε το «θεάνθρωπο» ή έναν οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο, ελάχιστα άλλαξε από τότε…
Και αυτό γιατί φαινόμενα όπως η μισαλλοδοξία, ο σολιψισμός, η  κακεντρέχεια, ο ρατσισμός και η προδοσία, παραμένουν και συνεχίζουν να προσφέρουν πάθη σε άλλους ανθρώπους. Σκεφτόμαι λοιπόν ότι από το Πάσχα και την ιστορικό των παθών του Χριστού πρέπει να κρατήσουμε 5 διδάγματα:

• Ανέκαθεν υπήρχε η κατηγορία, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία. Σημασία έχει να μην παραιτείσαι απ’αυτό που πιστεύεις και προτιμάς, σε οποιοδήποτε τομέα, εφόσον δεν επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα κάποιον άλλον πέρα από εσένα. Αν φοβάσαι για την αντίδραση που θα εγείρει μια προτίμησή σου μόνο, ζήσε υπό τη σκιά του φόβου και του «δαχτυλοδεικτουμενισμού». Είναι επιλογή σου και το να μην ξεχωρίσεις από τη «μάζα».
• Η αδικία είναι αναπόφευκτη όσο ζεις, το καταλαβαίνεις άλλωστε. Βλέπε την ιστορία με τον Πόντιο Πιλάτο και τον Βαραββά. Ο καθένας για να προτάξει το συμφέρον του και γενικότερα το καλύτερο  για τον ίδιο ή ακόμα και για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του,προχωρά σε άδικες πράξεις. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα… από τις ερωτικές σχέσεις, μέχρι την εργασία και τη δικαιοσύνη. Την αποδέχεσαι, αν τη σιχαίνεσαι την αποφεύγεις και μαθαίνεις σταδιακά να προφυλλάσσεις τον εαυτό σου από αυτή. Πρόσεχε, ωστόσο, μην αδικίσεις άλλους σε αυτήν σου την προσπάθεια.
• Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του «σταυρό». Προβλήματα, στενοχώριες, κατάθλιψη και όλα τα παραπάνω συναινούν στο να περάσει ο κάθε άνθρωπος ένα Γολγοθά, πόνο, άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο. Όπως μας διδάσκει και η ιστορία με το Χριστό, ακόμα και αν βρεθούν καλοθελητές στο δρόμο μας να κουβαλήσουν το «βάρος» αυτό, στην τελική αυτό είναι ένα βάρος που προορίζεται να το σηκώσει ένας και μόνο. Αν έχεις, ωστόσο, έναν ή και δυο συνοδοιπόρους κατά την ανάβαση, ενδεχομένως να γίνει πιο προσιτή η διαδρομή και τελικά να «μοιραστεί», κάπως, το φορτίο.
• . Η πίστη είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του καθενός. Από την πίστη σε μια θρησκεία, στάση ζωής ή αντίληψη που διαμορφώνει και αποτελεί ναυαρχίδα στην πορεία του έως την πίστη στον «σωστό» άνθρωπο που με τις πράξεις του προσπαθεί να αγγίξει, καθώς και την πίστη στις δυνατότητές του. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε σένα, στις δυνατότητές σου, αλλά πάνω απ’όλα πρέπει ο ίδιος να πιστεύσεις σε σένα.Η αμφιβολία είναι λογική, σε σημείο που δε σε κρατάει πίσω. Αν δεν πιστέψεις σε ένα όραμα-στόχο, δε θα μπορέσεις να πορευτείς, γιατί απλούστατα δε θα σε ενδιαφέρει το που μπορείς να φτάσεις. Πίστη σε σένα, λοιπόν, αλλά και πίστη πέρα από σένα. Το πρώτο σε κάνει να συνεχίζεις, αλλά το δεύτερο μπορεί να σε ελευθερώσει.
• Τέλος, πάντα υπάρχει η Ανάσταση σε όποιο επίπεδο. Η «πτώση»στη ζωή μας είναι επίσης αναπόφευκτη. Ωστόσο,πάντα πρέπει να βρίσκουμε ένα κίνητρο ανύψωσης, πάντα υπάρχουν λόγοι να «αναστηθούμε», τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά! Χωρίς την έννοια της Ανάστασης άλλωστε στη ζωή, μόνο το μαύρο θα επικρατεί, μονάχα αυτό θα υπερισχύει και δε θα υπάρχει ο λόγος να συνεχίσεις αυτό που κάνεις. Αν πέσεις άλλωστε, σηκώνεσαι. Εκτός αν θέλεις να μείνεις κάτω και να ποδοπατηθείς.

Διδάγματα υπάρχουν σε κάθε ιστορία, είτε την πιστεύεις, είτε την βλέπεις σαν παραμύθι. Σημασία έχει να κρατάς αυτά που σε κάνουν «καλύτερο», αντικειμενικά, άνθρωπο και να προσπαθείς να τα εφαρμόζεις, τόσο για να εξελιχθείς σωστά σαν άτομο, όσο και για να δώσεις μια καινούργια έννοια στον όρο «διαχρονικότητα», απαλλαγμένη από τις ανησυχίες και τα προβλήματα που υπάρχουν από τους προ Χριστού αιώνες. Το φως, άλλωστε, είναι η αλήθεια. Το σκοτάδι είναι προαιρετικό.

"Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε."

[Κώστας Καρυωτάκης]

Παγκόσμια ημέρα της ποίησης σήμερα, ώστε παράλληλα με τον ερχομό της άνοιξης να γιορτάζεται και η ποίηση. Δεν επιλέχθηκε τυχαία στις 21,που έχουμε την ισημερία και τον επίσημο ερχομό της άνοιξης, αλλά και για να συνδηλώσει το σκοτάδι απο τη μια και το φως από την άλλη, μιας και η ποίηση έχει τη δυνατότητα να εκφράσει άσπρο και μαύρο, χαρά και πόνο, ζωή και θάνατο, έχοντας τη μοναδική ικανότητα να ισορροπεί άριστα ανάμεσα στις τέλειες αντιθέσεις και μέσα από τις πιο απίστευτες συνδηλωτικές μορφές. Η αιώνια ισορροπία ανάμεσα σε δίπολα...
Η ποίηση, ετυμολογικά, προέρχεται απο το ρήμα ποιώ, δηλαδή φτιάχνω. Ποιητής λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί αυτός που φτιάχνει κάτι. Ωστόσο, χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον άνθρωπο που χειρίζεται τον λόγο έτσι ώστε να δημιουργηθεί το...ποίημα.

Κάποτε αυτή η τέχνη σνομπάρονταν, όπως και οι εκπρόσωποί της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι οι μεγαλύτεροι ποιητές αναγνωρίστηκαν και καταξιώθηκαν μετά θάνατον! Σήμερα ποιητές από αιώνες προ Χριστού, βλέπε Όμηρο, μέχρι και σήμερα αναγνωρίζονται, τιμούνται, αποτελούν πρότυπα θαυμασμού, μίμησης, απομίμησης και κυνισμού της ανθρώπινης φύσης.
Με υπερβολές, σύμβολα, συνειρμικά ή τελείως χασματικά, άψογα δουλεμένα από στίχο μέχρι μέτρο και ομοιοκαταληξία ωσότου την κατάργηση όλων αυτών, ως κανόνων, και τον ρώσικο φορμαλισμό, στις αρχές του 20ου αιώνα, με τη στροφή του ενδιαφέροντος από το νόημα του κειμένου,σημαινόμενο, στη μορφή του, σημαίνον, και την κειμενοκεντρική του εξέταση. Από τότε και στο εξής ανοίγουν τα όρια του αποδεκτού, μιας και οι παραλήπτες ειναι άπειροι, όσα και τα νοήματα που μπορούν να δοθούν σ ενα ποίημα.
Η λογοτεχνία έχει ενα ευρύ φάσμα τεχνικής και θεματολογίας, άπειρους εκπροσώπους, γνωστούς ή άγνωστους, σχετικούς με την γραφή ή τελείως άσχετους, καταξιωμένους ή μη. Η ποίηση έχει μια μοναδική ικανότητα να μπορεί να εκφράσει απο τον ψυχισμό του ενός, και από τον έναν για έναν, μέχρι και την έκφραση μιας μάζας, μιας πλειονότητας ή της ανθρωπότητας στο σύνολο.
Αυτό που κεντρίζει, κυρίως, η ποίηση είναι η ταύτιση. Εγώ, εσύ ή ο καθένας διαβάζοντας ενα ποίημα προσπαθεί να βρει σημεία ταύτισης με έναν έρωτά του, μια περιπέτεια ή και ολόκληρη την ύπαρξή του και να το ανάγει σε μια μορφή έκφρασης του εγώ μέσα από κάποιον άλλο.
Το γεγονός ότι διαβάζοντας ένα ποίημα έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να κλάψεις, να χαμογελάς, να σου δημιουργήσει μια αίσθηση αισιοδοξίας, να ξυπνήσει ένα αίσθημα ξεχασμένο, μια ανάμνηση ίσως ή ακόμα και να σου δώσει ώθηση να προσπαθήσεις για κάτι καλύτερο, σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο είναι μια απο τις νίκες της, αλλά και η αξία της.

Προσωπικά δε συμφωνώ απόλυτα με τον όρο "ποιητής", ως χαρακτηρισμός επαγγελματικής ιδιότητας, καθώς θεωρώ ότιο καθένας κρύβει μέσα του έναν ποιητή που μπορεί να βγάλει προς τα έξω με το δικό του τρόπο. Δεν είναι όλοι άξιοι βέβαια να δημιουργήσουν λογοτεχνικά άρτια ποιήματα, όμως όπως έγραψε ο Χάνιν, το να βγάζεις το ψωμί σου με την ποίηση είναι σαν να κάνεις κάτι παρόμοιο με τη βοήθεια της αγάπης. Μεγαλύτερη αξία αποκτά ένα ποίημα όταν ειναι αυθεντικό, πηγαίο, κατευθείαν από την ψυχή και δεν έχει σκοπό ούτε να γραφτεί επειδή πρέπει, ούτε για να προσκομίσει χρήματα στον ποιητή, ούτε ως επιταγή στο δημιουργό.
Ας μην ξεχάσουμε στην τελική, ότι η ποίηση δεν ανήκει σ' αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη, όπως έγραψε ο Νερούντα.

Y.Γ. Και φυσικά σήμερα είναι παγκόσμια μέρα για τα παιδιά με σύνδρομο DOWN. Χρόνια πολλά στις πριγκίπισσες και τους πρίγκηπες της καρδιάς μας, των παιδιών αυτών που έχουν τόση αγάπη και καλοσύνη μέσα τους, όσο και πολλά ταλέντα και ικανότητες! Να σας χαιρόμαστε~!

«Συναισθηματικά ανάπηρος»: ο νέος τύπος ανθρώπου.

Η ψευτοκουλτούρα και η ρηχότητα, έχουν γίνει τόσο must που μπορούν εύκολα να χαρακτηρίσουν το επόμενο είδος homo, μετά τον sapiens.

Του Περικλή Καραχάλια

Απάθεια και αδιαφορία τα κύρια χαρακτηριστικά του.  Δε τον συγκινούν κοινωνικά προβλήματα, συναισθήματα που ενδεχομένως εκφραστούν στο πρόσωπό του, αλλά ούτε και άνθρωποι που ενδεχομένως χρειάζονται εκείνο ή κάποια βοήθειά του.

Εγωκεντρικός και πιο αυτάρεσκος από ποτέ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμάτα από δικές του φωτογραφίες του σε διάφορες «κουλ» πόζες (selfies, duckface κλπ) σε διάφορα πολύ “hot”  στέκια. Είναι  μοναδική και αψεγάδιαστη προσωπικότητα και όλα στρέφονται γύρω του, όπως νομίζει.

Είναι γεμάτος «φίλους».  1700 στο Facebook, άλλους τόσους στο  Instagram. Πραγματικά δημοφιλής! Ζήτημα να γνωρίζουν οι 100 το επίθετό του, αλλά πρέπει να μοιραστεί μαζί τους την «υπέροχη» ζωή του... από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι όποια βλακεία συναντήσει στο δρόμο του. Nιώθει υποχρεωμένος να δώσει το παρόν του.

Εννοείται ότι θα προβάλλει και τα ταξίδια που έχει πάει. Τύφλα να έχει ο Ροβινσώνας Κρούσος. Πασχίζει να δείξει ότι ξέρει και άλλα μέρη κι άλλες κουλτούρες και τρόπους ζωής. Είναι πολίτης του κόσμου κατά βάθος, μην σε μπερδεύει που δεν έχει τρόπους αν δεν σε ξέρει ή αν πέσεις καταλάθος πάνω του. Αγροίκο θα τον έλεγες (δεν θα’ χες και άδικο).

Νιώθει διάσημος, με τόσους followers! Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Νιώθει πως έχει το φόντο να φτάσει ψηλά. Προορίζεται για μεγάλα πράγματα και περιμένει να τον ανακαλύψουν. Αδικείται! Το λέει και το νιώθει...

Χάρη σ’ αυτές τις «φιλίες», βρίσκει και εξίσου εύκολα ερωτικούς συντρόφους. Πληθυντικός, φυσικά, γιατί ο ενικός είναι πολύ μπανάλ σήμερα. «Οι εμπειρίες είναι η ίδια η ζωή», πιστεύει... Συμφωνώ μαζί του σε αυτό, διαφωνώ στην αναγωγή του στο αριθμητικό επίπεδο. Μόνο ο αριθμός τον ενδιαφέρει. Όχι τα βιώματα και η έντασή τους. Και φυσικά, εφόσον το σεξ και η εύρεση εραστών έχει καταστεί κάτι τόσο εύκολο, πιστεύει πως είναι χάσιμο χρόνου η σχέση με... ΕΝΑΝ άνθρωπο. Χαραμίζεται! «Γιατί να συμβιβαστώ με κάποιον που έχει τα 5 από τα 10 πράγματα που θέλω, ενώ μπορώ να βρω κάποιον που έχει και τα 10;! Τόσοι μου την πέφτουν κάθε μέρα στο Fb!». Τάδε έφη μια γνωστή μου.

Βγαίνει πολύ και πίνει. Παρόλο που, ενδεχομένως, ο τραπεζικός του λογαριασμός δεν είναι στην καλύτερή του φάση, εκείνος θα πιει. Να ζήσει στα άκρα, και καλά... να βιώσει και αυτός το «αμερικάνικο όνειρο» και να το παίξει όσο πιο πολύ μποέμ και vintage μπορεί. Μετράει! Άσε που είναι και στη μόδα πάλι.

Έχει πολλά βιβλία στο σπίτι. Τα περισσότερα, βέβαια, δεν τα έχει καν διαβάσει, αλλά πάντα μετράει μια γεμάτη βιβλιοθήκη και οι σκόρπιες γνώσεις ενδείκνυνται, για να είναι μέσα σε όλα. Έχει γνώμη επί παντός του επιστητού και φιλοσοφίες, δίχως να γνωρίζει τι πραγματεύονται καν στην ουσία τους. Πιστεύει ότι εκείνος μονάχα ορίζει την τύχη του, γι’ αυτό άλλωστε δεν πιστεύει και σε κανένα Θεό και θρησκεία. Μονάχα στην παντοδυναμία του, χαρακτηριστικό νεοεποχίτικων ιδεών.

Ωστόσο, αποδέχεται πανηγυρικά την ήττα της πραγματικότητας, κατηγορώντας ως «κατευθυνόμενη» την πολιτική του κράτους και συνεπώς δε μπορεί να παρέμβει και να «αλλάξει την μοίρα» του, πράγμα που έρχεται σε σύγκρουση, φυσικά, με όσα πιστεύει. Γι’ αυτό κιόλας δεν τον αγγίζει η πολιτική και αδιαφορεί για όσα διαδραματίζονται στη χώρα του. Μια μόνιμη «διαμαρτυρία» είναι η απάντησή του προς το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.

Πάει ανελλιπώς σινεμά και θέατρο, σε μουσεία και εκθέσεις. Ανοίγει τους ορίζοντές του τάχα μου και, μουσικά,ακούει τύπου Μποφίλιου και «κλαίει». Ποιότητα πάντα. Άσχετα αν ξέρει και χτυπιέται στα ελληνάδικα με όλη τη δισκογραφία της Πάολα.

Τα ρούχα του είναι επώνυμα. Και φυσικά γνωρίζει όλες τις μάρκες. Κάτι πρέπει να έχει από την καθεμιά. Αν δε γνωρίζεις την Diptyque, μπορεί να σε κάνει και σκουπίδι... μα που ζεις και συ; Έλεος, να μην ξέρεις και την Diptyque. Πως θα κοιμόσουν το βράδυ;! Να μην έχεις σπίτι σου ένα κερί των 100 ευρώ;!

 Θέλει να τον θαυμάζουν... το έχει ανάγκη, πραγματικά. Πληγώθηκε ή ήταν παραχαϊδεμένο παιδάκι, μάλλον, λένε οι ψυχολόγοι, αν εξαιρέσεις όσους έχουν τάση στη μαζοποίηση, και του βγαίνει έτσι ώστε να μην πληγώνεται, να πληγώνει μόνο. Να προσβάλλει και να νοιώθει καλύτερος σε όλα. Να έχει το επάνω χέρι, μιας και ποτέ δεν το είχε. Να ακούει από ξένους το μπράβο, μιας και ποτέ δεν το άκουσε στο σπίτι. Κατά βάθος πονάει. Ξέρει ότι είναι μόνος. Ξέρει ότι έχει ψεύτικους φίλους. Ξέρει ότι αν συνεχίσει έτσι κάποια στιγμή θα του τη βαρέσει. Δεν έχει επακριβή γνώση, ότι δεν είναι δυνατό να ζεις επιφανειακά για πάντα. Κάποια στιγμή θες και λίγο βάθος, έναν άνθρωπο ίσως δίπλα σου, έναν αληθινό φίλο, λίγη ηρεμία.  Λίγη αυθεντικότητα. Νιώθω ότι τίποτα δεν είναι σταθερό και βέβαιο σε κανένα τομέα της ζωής μου πλέον, αλλά με το να είμαι και σαν το φύλλο στον αέρα ζω με ένα τρόπο που δε με εκφράζει και δεν έχει να μου προσφέρει κάτι αν οι απαιτήσεις μου ξεκινώντας τη ζωή μου, χωρίς να έχω προσπαθήσει, είναι στο maximum.

Αγάπα τον εαυτό σου, όπως είναι...όχι όπως του επιβάλεις να είναι ή να δείχνει.

Διάβασέ το...καλό θα σου κάνει.

Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να μείνει μόνος...

Αγκαλιά με το λάπτοπ, το ράδιο, το σκύλο... και τις σκέψεις σου για σένα. Όχι εγωιστικές ή σολιψιστικές, απλά για σένα... την πορεία σου, την αυτοκριτική σου, την ηρεμία σου. Η μεγαλύτερη υγεία, ψυχική σε πρώτη φάση, είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου.
Γι' αυτό άλλωστε, άνθρωποι που δεν αντέχουν καν τις ίδιες τους τις σκέψεις, δεν αποζητούν χρόνο για τον εαυτό τους και θεωρούν μαρτύριο το να είσαι μόνος στο σπίτι. 
Δε χρειάζεται να σκέφτεσαι τα γκομενικά, τα επαγγελματικά, τα χρέη ή τις εξετάσεις...Στόχος δεν είναι το αδιέξοδο, στην τελική. Το κουβαλάς συνέχεια μέσα σου. Έλεος! Σου αξίζει ένα διάλειμμα απ' όλο αυτό. Δεν είναι δίκαιο ούτε για σένα, ούτε για τα άτομα που πλαισιώνεις και "βομβαρδίζεις" Απλά να περάσεις όμορφα, ποιοτικά έστω με σένα. Θυμήσου ότι δεν έχεις ανάγκη από πολλά για να αισθάνεσαι καλά. Ακόμα και αν τα προβλήματα είναι δυσβάσταχτα. Έχεις υγεία; Έχεις έστω έναν άνθρωπο να νοιάζεται για σένα; Έχεις στέγη; 

Αν ναι μην είσαι αχάριστος, γιατί κάποιοι εκεί έξω δεν έχουν ούτε αυτά...τα "βασικά". Μην κουβαλάς τις επιθυμίες των άλλων ως δικές σου, μην κουβαλάς ντροπές των άλλων ως δικές σου, μην οικειοποιείσαι στο έπακρο προβλήματα ανθρώπων που σ' αγγίζουν, μη ζεις μίζερα ενώ έχεις λόγους να χαίρεσαι. Τα λέμε ΟΛΟΙ αυτά, σχετικά με θετικές σκέψεις, αγάπη και πολλές άλλες αφηρημένες έννοιες στις οποίες κανείς τελικά δεν πιστεύει, ενώ γεμίζουν οι ψυχολόγοι από ανθρώπους που είναι υγιέστατοι ψυχικά και στην ουσία ο λόγος που πηγαίνουν είναι για να καρπωθούν τον τρόπο αντοχής του τρελοκομείου που επικρατεί έξω από την πόρτα τους (ή και πίσω της)!
Λύστε τα θέματά σας και μην τα φορτώνετε στους άλλους. Δουλέψτε μ' εσάς αν δε σας ευχαριστεί το αποτέλεσμα που κυριαρχεί στην ανθρωπότητα. Αν θες να δεις την αλλαγή, γίνε η αλλαγή (παραφράσω Γκάντι) και σταμάτα να κλαίγεσαι. Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα, πάντα καλό, πάντα κακό. Σημασία έχει τι ζητάς και τι προσφέρεις. Ανακάλυψέ το μόνος, πάρε το βάρος της προσωπικής επιλογής και συνέχισε με το κεφάλι ψηλά και το μεσαίο δάχτυλο ψηλότερα, μόνο όταν χρειάζεται.
Σήμερα γράφω και είμαι πολύ καλά. Παρατηρώ ανθρώπους μεγαλύτερους, της ηλικίας μου και γενικά πολλούς με ΠΟΛΛΑ προβλήματα. Είτε υπαρκτά, είτε ανύπαρκτα, ελαφρύτερα, βαρύτερα ή και πολύ βαρύτερα. 
Μια συμβουλή θα έδινα στην ανθρωπότητα. Τα παιδιά δεν είναι ούτε κατοικίδια, ούτε ένα καπρίτσιο κάποιων άλλων που καλούνται γονείς και συ τα κάνεις για να μην πας κόντρα, ούτε σκοπός ζωής. ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ. Οι περισσότεροι "προβληματικοί" άνθρωποι, που αποκαλούμε, για να μην χρησιμοποιήσω τις λέξεις που δεν αρμόζουν, προέρχονται από γονείς και συγκυρίες που δεν αρμόζουν. Από κει και πέρα και τα παιδιά δεν πρέπει να επαναπαύονται στον προβληματικό γονέα και να αδρανούν αλλά να αυτοβοηθηθούν. Ειδικά όταν δεν είναι πλέον παιδιά! 
Προσωπική ευθύνη και υγεία αποκαλείται. Δεν απαιτεί φόβο...ούτε τόσο κόπο. Χρόνο ίσως και δουλειά με σένα. Μείνε μόνος, αν χρειαστεί, αλλά δούλεψε, για να μπορείς να πεις ότι "είμαι καλά" και να το εννοείς, ότι "ζω αξιοπρεπέστατα και όχι με καλά οικονομικά", ότι "επιβιώνω ευχάριστα και ας γίνεται της ζούγκλας εκεί έξω!". 

Περικλής Καραχάλιας

Ακαδημαϊκή...κρίση!

Λήξη των απεργιών των διοικητικών υπαλλήλων και η επόμενη... μέρα.

Η χρονιά ξεκινά με την είδηση ότι το Καποδιστριακό (το ίδρυμα που φοιτώ) άνοιξε και θα τα κάνει όλα ταχύρυθμα! Εξεταστική Σεπτέμβρη τα Σαββατοκύριακα του Γενάρη και Φλεβάρη, εξεταστική χειμερινού "εξαμήνου" τον Μάρτιο, εαρινή εξεταστική Ιούλιο με Αύγουστο.  Οκ με λίγο, μπόλικο για την ακρίβεια, τρέξιμο κάτι θα κάνουμε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, άλλωστε.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα χρονικά πλαίσια.... Σωροί σκουπιδιών μέσα στη σχολή μαρτυρούν την έλλειψη προσωπικού και τη γουρουνιά των φοιτητών.

Έλλειψη ηλεκτρικού ρεύματος μέχρι τον τρίτο όροφο της σχολής, με αποτέλεσμα τα μαθήματα να γίνονται τύπου "κρυφό σχολειό"!  "Όταν δε βλέπετε να γράψετε μου το λέτε, για να φύγουμε...", τα λόγια κάποιων καθηγητών που δυσκολεύονται να βγάλουν το μάθημά τους.

Ακόμα, σχολή 9 ορόφων εξυπηρετείται με ένα ασανσέρ από τα 12 που έχει. Και φυσικά, οι τουαλέτες μέχρι τον τρίτο όροφο είναι κλειστές και ζέχνουν από την ακαθαρσία.
Ξαφνικά ξυπνάς... πιο Ελλάδα πεθαίνεις; Και αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα κοροϊδεύουν την Αλβανία. Τουλάχιστον τέτοιες καταστάσεις στα Πανεπιστήμιά τους δεν υπάρχουν.
ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ 
Έχει ανακοινωθεί ότι υπάρχουν διαθέσιμες κάποιες θέσεις για πρακτική άσκηση φοιτητών, χρηματοδοτούμενες από το ΕΣΠΑ και το γραφείο του καθηγητή όπου οι φοιτητές θα δηλώσουν με σειρά προτεραιότητας ανοίγει στις 10.30. Συνήθως στις 6 ξεκινούσε η ουρά των φοιτητών και φέτος ξεκίνησε στις 4 το χάραμα!  Η κατάσταση βέβαια με τον αριθμό των υποψηφίων όχι μόνο ήταν στα χέρια φοιτητών αλλά ήταν και φτιαγμένη από τους ίδιους, όπου οι πρώτοι κατηγορήθηκαν πως έγραψαν και άτομα που δεν είχαν παραστεί καν στην ουρά για την υποβολή. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Έλεγχος μηδέν, πρόχειρη μολυβοκατάσταση, γιατί όχι;
Ο υπεύθυνος καθηγητής φθάνει στις 10.30 έξω από το γραφείο του κρατώντας ψηλά και αγέρωχα το τσιγάρο του τύπου "έλα να τελειώνουμε με της αηδίες " και ανακοινώνει ότι οι 128 πρώτοι και οι 10 επόμενοι, αναπληρωματικοί,  εισάγονται, οι υπόλοιποι γεια σας.
 Όταν κάποιος που τόνισε ότι άνηκε στα άτομα που μπήκαν στην πρακτική αλλά ότι θεωρεί πως υπάρχει αδικία με τον τρόπο που βγαίνει η λίστα και τη θεωρεί και έγκυρη, η απάντησή του ήταν "Ελλάδα είμαστε, τι περιμένετε; Και στο ΙΚΑ για να εξυπηρετηθείς πας από τα ξημερώματα!"
Μου φάνηκε τόσο μικρός και γελοίος ξαφνικά. Η απόλυτη ξεφτίλα σε όλα τα επίπεδα η Φιλοσοφική. Από υποδομή μέχρι προσωπικό. Επειδή ζούμε στην Ελλάδα, στην εποχή που η κατεξοχήν κατάχρηση τη βούλιαξε, αυτό συνεπάγεται ότι την αφήνουμε να πιάσει πάτο; 
Το μόνο που σκέφτηκα είναι ντροπή στον άνθρωπο αυτό που υποτίθεται πως μεταλαμπαδεύει και γνώση ζωής και εφόδια για ένα καλύτερο αύριο και έφυγα.
Η Φιλοσοφική σχολή είναι ή μάλλον ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του πνευματικού και ανθρωπιστικού βήματος της Ελλάδας. Αποτελεί το πρώτο Πανεπιστήμιο όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και ολόκληρης της Βαλκανικής Χερσονήσου και της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. 
Η αίγλη αυτή έχει χαθεί... το ανεπανόρθωτα, ωστόσο δεν είναι μόνο στα χέρια μιας μόνο ομάδας. Και αυτό είναι σχολείο και μάθημα για μας...της ζωής που μας περιμένει αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία.