O απολογισμός του Πάσχα, τη Λαμπροβδομάδα....
Κάθε χρόνο αισθάνομαι «Πάσχα» αν δω τα Πάθη του Χριστού στην τηλεόραση, αν παρακολουθήσω την «αναπαράσταση» των Παθών στην εκκλησία… Και σκέφτομαι, κάθε φορά, πόση αγριότητα υπάρχει στην ανθρώπινη φύση ;! Πόσο και τι είδους σθένος μπορεί να κουβαλήσει ένας άνθρωπος, ώστε να αντισταθεί στην κατάφωρη, εις βάρος του, αδικία;! Με τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι ο «άνθρωπος» που σταύρωσε το «θεάνθρωπο» ή έναν οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο, ελάχιστα άλλαξε από τότε…
Και αυτό γιατί φαινόμενα όπως η μισαλλοδοξία, ο σολιψισμός, η κακεντρέχεια, ο ρατσισμός και η προδοσία, παραμένουν και συνεχίζουν να προσφέρουν πάθη σε άλλους ανθρώπους. Σκεφτόμαι λοιπόν ότι από το Πάσχα και την ιστορικό των παθών του Χριστού πρέπει να κρατήσουμε 5 διδάγματα:
• Ανέκαθεν υπήρχε η κατηγορία, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία. Σημασία έχει να μην παραιτείσαι απ’αυτό που πιστεύεις και προτιμάς, σε οποιοδήποτε τομέα, εφόσον δεν επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα κάποιον άλλον πέρα από εσένα. Αν φοβάσαι για την αντίδραση που θα εγείρει μια προτίμησή σου μόνο, ζήσε υπό τη σκιά του φόβου και του «δαχτυλοδεικτουμενισμού». Είναι επιλογή σου και το να μην ξεχωρίσεις από τη «μάζα».
• Η αδικία είναι αναπόφευκτη όσο ζεις, το καταλαβαίνεις άλλωστε. Βλέπε την ιστορία με τον Πόντιο Πιλάτο και τον Βαραββά. Ο καθένας για να προτάξει το συμφέρον του και γενικότερα το καλύτερο για τον ίδιο ή ακόμα και για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του,προχωρά σε άδικες πράξεις. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα… από τις ερωτικές σχέσεις, μέχρι την εργασία και τη δικαιοσύνη. Την αποδέχεσαι, αν τη σιχαίνεσαι την αποφεύγεις και μαθαίνεις σταδιακά να προφυλλάσσεις τον εαυτό σου από αυτή. Πρόσεχε, ωστόσο, μην αδικίσεις άλλους σε αυτήν σου την προσπάθεια.
• Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του «σταυρό». Προβλήματα, στενοχώριες, κατάθλιψη και όλα τα παραπάνω συναινούν στο να περάσει ο κάθε άνθρωπος ένα Γολγοθά, πόνο, άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο. Όπως μας διδάσκει και η ιστορία με το Χριστό, ακόμα και αν βρεθούν καλοθελητές στο δρόμο μας να κουβαλήσουν το «βάρος» αυτό, στην τελική αυτό είναι ένα βάρος που προορίζεται να το σηκώσει ένας και μόνο. Αν έχεις, ωστόσο, έναν ή και δυο συνοδοιπόρους κατά την ανάβαση, ενδεχομένως να γίνει πιο προσιτή η διαδρομή και τελικά να «μοιραστεί», κάπως, το φορτίο.
• . Η πίστη είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του καθενός. Από την πίστη σε μια θρησκεία, στάση ζωής ή αντίληψη που διαμορφώνει και αποτελεί ναυαρχίδα στην πορεία του έως την πίστη στον «σωστό» άνθρωπο που με τις πράξεις του προσπαθεί να αγγίξει, καθώς και την πίστη στις δυνατότητές του. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε σένα, στις δυνατότητές σου, αλλά πάνω απ’όλα πρέπει ο ίδιος να πιστεύσεις σε σένα.Η αμφιβολία είναι λογική, σε σημείο που δε σε κρατάει πίσω. Αν δεν πιστέψεις σε ένα όραμα-στόχο, δε θα μπορέσεις να πορευτείς, γιατί απλούστατα δε θα σε ενδιαφέρει το που μπορείς να φτάσεις. Πίστη σε σένα, λοιπόν, αλλά και πίστη πέρα από σένα. Το πρώτο σε κάνει να συνεχίζεις, αλλά το δεύτερο μπορεί να σε ελευθερώσει.
• Τέλος, πάντα υπάρχει η Ανάσταση σε όποιο επίπεδο. Η «πτώση»στη ζωή μας είναι επίσης αναπόφευκτη. Ωστόσο,πάντα πρέπει να βρίσκουμε ένα κίνητρο ανύψωσης, πάντα υπάρχουν λόγοι να «αναστηθούμε», τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά! Χωρίς την έννοια της Ανάστασης άλλωστε στη ζωή, μόνο το μαύρο θα επικρατεί, μονάχα αυτό θα υπερισχύει και δε θα υπάρχει ο λόγος να συνεχίσεις αυτό που κάνεις. Αν πέσεις άλλωστε, σηκώνεσαι. Εκτός αν θέλεις να μείνεις κάτω και να ποδοπατηθείς.
Διδάγματα υπάρχουν σε κάθε ιστορία, είτε την πιστεύεις, είτε την βλέπεις σαν παραμύθι. Σημασία έχει να κρατάς αυτά που σε κάνουν «καλύτερο», αντικειμενικά, άνθρωπο και να προσπαθείς να τα εφαρμόζεις, τόσο για να εξελιχθείς σωστά σαν άτομο, όσο και για να δώσεις μια καινούργια έννοια στον όρο «διαχρονικότητα», απαλλαγμένη από τις ανησυχίες και τα προβλήματα που υπάρχουν από τους προ Χριστού αιώνες. Το φως, άλλωστε, είναι η αλήθεια. Το σκοτάδι είναι προαιρετικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου