Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

So i wonder #2

Μου είπαν ότι δε θα πάω μακριά. Μου το πιπίλιζαν από την κούνια ως την ενηλικίωση. 
Όλοι σε φόβιζαν. Που θα πας; Με τι εφόδια; Με τι "πλάτες"; 
Εσύ ήλπιζες μια ζωή... Αυτή η καταραμένη και σωτήρια συνάμα λέξη... 
Καταραμένη, γιατί πολλές φορές σε πεισμώνει, σε σκλαβώνει και σε διαλύει μέχρι να επαληθευτεί ή να ακυρωθεί τελείως.
Σωτήρια, όμως, γιατί όταν τελικά έφτασα πιο μακριά από ότι περίμενε κανείς, ούτε καν εγώ, αν δεν την είχα, δε θα έκανα βήμα ποτέ. Θα βρισκόμουν στο ίδιο σημείο. Θα έλιωνα. Δε θα άντεχα.
Με πεθαίνει η στασιμότητα. Όποιου είδους. Με πεθαίνει η πυρπόληση των ονείρων. Από τον όποιον. Γι αυτό πεθαίνω για ανθρώπους που όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος που αποφασίζεις να διανύσεις, βρίσκονται εκεί να σου δίνουν ενέργεια μέσα και από τη δική τους πίστη σ αυτή τη ριμάδα ... Την ελπίδα.
Θα τα καταφέρουμε. Πίστευε. Δεν έχεις κάτι καλύτερο, άλλωστε....
Αν είναι όντως μαύρα, έχεις δικαίωμα να πιστεύεις και σε άλλα χρώματα...




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου