«Συναισθηματικά ανάπηρος»: ο νέος τύπος ανθρώπου.

Η ψευτοκουλτούρα και η ρηχότητα, έχουν γίνει τόσο must που μπορούν εύκολα να χαρακτηρίσουν το επόμενο είδος homo, μετά τον sapiens.

Του Περικλή Καραχάλια

Απάθεια και αδιαφορία τα κύρια χαρακτηριστικά του.  Δε τον συγκινούν κοινωνικά προβλήματα, συναισθήματα που ενδεχομένως εκφραστούν στο πρόσωπό του, αλλά ούτε και άνθρωποι που ενδεχομένως χρειάζονται εκείνο ή κάποια βοήθειά του.

Εγωκεντρικός και πιο αυτάρεσκος από ποτέ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμάτα από δικές του φωτογραφίες του σε διάφορες «κουλ» πόζες (selfies, duckface κλπ) σε διάφορα πολύ “hot”  στέκια. Είναι  μοναδική και αψεγάδιαστη προσωπικότητα και όλα στρέφονται γύρω του, όπως νομίζει.

Είναι γεμάτος «φίλους».  1700 στο Facebook, άλλους τόσους στο  Instagram. Πραγματικά δημοφιλής! Ζήτημα να γνωρίζουν οι 100 το επίθετό του, αλλά πρέπει να μοιραστεί μαζί τους την «υπέροχη» ζωή του... από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι όποια βλακεία συναντήσει στο δρόμο του. Nιώθει υποχρεωμένος να δώσει το παρόν του.

Εννοείται ότι θα προβάλλει και τα ταξίδια που έχει πάει. Τύφλα να έχει ο Ροβινσώνας Κρούσος. Πασχίζει να δείξει ότι ξέρει και άλλα μέρη κι άλλες κουλτούρες και τρόπους ζωής. Είναι πολίτης του κόσμου κατά βάθος, μην σε μπερδεύει που δεν έχει τρόπους αν δεν σε ξέρει ή αν πέσεις καταλάθος πάνω του. Αγροίκο θα τον έλεγες (δεν θα’ χες και άδικο).

Νιώθει διάσημος, με τόσους followers! Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Νιώθει πως έχει το φόντο να φτάσει ψηλά. Προορίζεται για μεγάλα πράγματα και περιμένει να τον ανακαλύψουν. Αδικείται! Το λέει και το νιώθει...

Χάρη σ’ αυτές τις «φιλίες», βρίσκει και εξίσου εύκολα ερωτικούς συντρόφους. Πληθυντικός, φυσικά, γιατί ο ενικός είναι πολύ μπανάλ σήμερα. «Οι εμπειρίες είναι η ίδια η ζωή», πιστεύει... Συμφωνώ μαζί του σε αυτό, διαφωνώ στην αναγωγή του στο αριθμητικό επίπεδο. Μόνο ο αριθμός τον ενδιαφέρει. Όχι τα βιώματα και η έντασή τους. Και φυσικά, εφόσον το σεξ και η εύρεση εραστών έχει καταστεί κάτι τόσο εύκολο, πιστεύει πως είναι χάσιμο χρόνου η σχέση με... ΕΝΑΝ άνθρωπο. Χαραμίζεται! «Γιατί να συμβιβαστώ με κάποιον που έχει τα 5 από τα 10 πράγματα που θέλω, ενώ μπορώ να βρω κάποιον που έχει και τα 10;! Τόσοι μου την πέφτουν κάθε μέρα στο Fb!». Τάδε έφη μια γνωστή μου.

Βγαίνει πολύ και πίνει. Παρόλο που, ενδεχομένως, ο τραπεζικός του λογαριασμός δεν είναι στην καλύτερή του φάση, εκείνος θα πιει. Να ζήσει στα άκρα, και καλά... να βιώσει και αυτός το «αμερικάνικο όνειρο» και να το παίξει όσο πιο πολύ μποέμ και vintage μπορεί. Μετράει! Άσε που είναι και στη μόδα πάλι.

Έχει πολλά βιβλία στο σπίτι. Τα περισσότερα, βέβαια, δεν τα έχει καν διαβάσει, αλλά πάντα μετράει μια γεμάτη βιβλιοθήκη και οι σκόρπιες γνώσεις ενδείκνυνται, για να είναι μέσα σε όλα. Έχει γνώμη επί παντός του επιστητού και φιλοσοφίες, δίχως να γνωρίζει τι πραγματεύονται καν στην ουσία τους. Πιστεύει ότι εκείνος μονάχα ορίζει την τύχη του, γι’ αυτό άλλωστε δεν πιστεύει και σε κανένα Θεό και θρησκεία. Μονάχα στην παντοδυναμία του, χαρακτηριστικό νεοεποχίτικων ιδεών.

Ωστόσο, αποδέχεται πανηγυρικά την ήττα της πραγματικότητας, κατηγορώντας ως «κατευθυνόμενη» την πολιτική του κράτους και συνεπώς δε μπορεί να παρέμβει και να «αλλάξει την μοίρα» του, πράγμα που έρχεται σε σύγκρουση, φυσικά, με όσα πιστεύει. Γι’ αυτό κιόλας δεν τον αγγίζει η πολιτική και αδιαφορεί για όσα διαδραματίζονται στη χώρα του. Μια μόνιμη «διαμαρτυρία» είναι η απάντησή του προς το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.

Πάει ανελλιπώς σινεμά και θέατρο, σε μουσεία και εκθέσεις. Ανοίγει τους ορίζοντές του τάχα μου και, μουσικά,ακούει τύπου Μποφίλιου και «κλαίει». Ποιότητα πάντα. Άσχετα αν ξέρει και χτυπιέται στα ελληνάδικα με όλη τη δισκογραφία της Πάολα.

Τα ρούχα του είναι επώνυμα. Και φυσικά γνωρίζει όλες τις μάρκες. Κάτι πρέπει να έχει από την καθεμιά. Αν δε γνωρίζεις την Diptyque, μπορεί να σε κάνει και σκουπίδι... μα που ζεις και συ; Έλεος, να μην ξέρεις και την Diptyque. Πως θα κοιμόσουν το βράδυ;! Να μην έχεις σπίτι σου ένα κερί των 100 ευρώ;!

 Θέλει να τον θαυμάζουν... το έχει ανάγκη, πραγματικά. Πληγώθηκε ή ήταν παραχαϊδεμένο παιδάκι, μάλλον, λένε οι ψυχολόγοι, αν εξαιρέσεις όσους έχουν τάση στη μαζοποίηση, και του βγαίνει έτσι ώστε να μην πληγώνεται, να πληγώνει μόνο. Να προσβάλλει και να νοιώθει καλύτερος σε όλα. Να έχει το επάνω χέρι, μιας και ποτέ δεν το είχε. Να ακούει από ξένους το μπράβο, μιας και ποτέ δεν το άκουσε στο σπίτι. Κατά βάθος πονάει. Ξέρει ότι είναι μόνος. Ξέρει ότι έχει ψεύτικους φίλους. Ξέρει ότι αν συνεχίσει έτσι κάποια στιγμή θα του τη βαρέσει. Δεν έχει επακριβή γνώση, ότι δεν είναι δυνατό να ζεις επιφανειακά για πάντα. Κάποια στιγμή θες και λίγο βάθος, έναν άνθρωπο ίσως δίπλα σου, έναν αληθινό φίλο, λίγη ηρεμία.  Λίγη αυθεντικότητα. Νιώθω ότι τίποτα δεν είναι σταθερό και βέβαιο σε κανένα τομέα της ζωής μου πλέον, αλλά με το να είμαι και σαν το φύλλο στον αέρα ζω με ένα τρόπο που δε με εκφράζει και δεν έχει να μου προσφέρει κάτι αν οι απαιτήσεις μου ξεκινώντας τη ζωή μου, χωρίς να έχω προσπαθήσει, είναι στο maximum.

Αγάπα τον εαυτό σου, όπως είναι...όχι όπως του επιβάλεις να είναι ή να δείχνει.