Προσδοκίες, ανάγκες και...το κουβάρι

Αυτούς που αγαπάμε περισσότερο, πληγώνουμε και περισσότερο,λένε...

Μούφες!

Αν τους αγαπούσαμε πραγματικά, δε θα τους πληγώναμε. Έστω και οι περιστάσεις να το φέρνανε, που λέει ο λόγος δηλαδή, καθώς και πολλές περιστάσεις δημιουργούνται από εμάς. Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε και φυσικά οι προσδοκίες είναι τα προσωπικά αιτήματα που δεν οφείλονται σ αυτόν που αγαπάμε...γνωστό,φίλο,συγγενή,εραστή.... 

Οι προσδοκίες εμπίπτουν στις ανάγκες του καθενός. Αν δεν καλύπτω την ανάγκη σου γιατί να υποκρίνομαι; Αν δεν καλύπτεις την ανάγκη μου;

Και η αγάπη μια ανάγκη είναι, διαφορετικά μεταφραζόμενη σε κάθε εγκέφαλο, παρά την οικουμενικότητά της. Δεν ορίζεται και δεν κατανοείται, πολλές φορές, εύκολα η ύπαρξη της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος που αναζητά την αγάπη στη ζωή του, τη γυρεύει στα δικά του, στενά μεταφραζόμενα πλαίσια...

Για να πετύχει; Μόνο αν βοηθήσει ο ένας τον άλλο να λύσει το κουβάρι του θα φτάσει στην άκρη. Αν η προσέγγιση δεν έχει κοινή βάση, ο μίτος δε θα βρεθεί και οι πληγές θα πολλαπλασιαστούν... Όπως συμβαίνει με άλλον ένα άνθρωπο που "δεν μπορεί να σε καταλάβει..." , άλλον ένα που σε "πούλησε"...

Λες πως δε δέχεσαι τίποτα μέτριο στη ζωή σου πέρα από τον καφέ που πίνεις... Ας γελάσω!

Καραχάλιας Περικλής

Κυνηγάς το τέλειο για τη ζωή σου, αλλά δέχεσαι να ζεις με πεντακόσια ευρώ μισθό στην καλύτερη. Έχεις και πτυχίο, τρομάρα σου... Δεν μπορείς να πληρώσεις το νοίκι και ζητάς κάλυμμα από γονείς, αλλά παράλληλα θες και ολοκαίνουργιο παπούτσι και Σαββατιάτικο ποτό.
Το ίδιο τέλειο που σε κάνει να αδιαφορείς ή να μην έχεις γνώμη γι' αυτούς που κυβερνούν, για όλα όσα επιβάλλονται από άλλους για σένα και, άκουσον, δεν πας καν να ψηφίσεις. "Δεν ασχολούμαι" λες. Γελάω. Υποφέρεις μετά. Δεν αξίζει να γελάω ακόμα περισσότερο; Αν ήμουν χαιρέκακος μάλλον.
Κυνηγάς πάλι το "τέλειο" και ερωτεύεσαι με ανθρώπους που βολεύονται ή περνάνε απλά καλά δίπλα σου. Το νιώθεις, το διαισθάνεσαι πολλές φορές και χαλιέσαι, αλλά μένεις εκεί και παλεύεις. Δοκιμασία;Συμβιβασμός μήπως; Το' χει η ζωή, μάλλον, να γίνεσαι χαλί σ' ανθρώπους που δεν το αξίζουν και γι'αυτούς που δίνουν τα πάντα ν' αδιαφορείς κι αν τους χάσεις... Πάντα εκτιμάται η απουσία τους όμως...και το ξέρεις καλά.
Ναι, ξέρω, τίποτα μέτριο...οι φίλοι σου; Είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι; Στα εύκολα και στα δύσκολα εκούσια και υποστηρίζοντες με όλο το ανάλογο συναίσθημα της περίστασής σου; Εχεμύθεια; "Πισωπλατισμός"; Νομίζεις; Για αναλογίσου...
Ζεις σ' ένα κόσμο που ανήλικοι βγάζουν τα υλικά που έχει το κινητό σου, τελευταίας τεχνολογίας πάντα, από ορυχεία και που θανατώνονται αν δε δουλέψουν. 
Στον ίδιο κόσμο που υπάρχει ακόμα ο λιθοβολισμός. Εκεί που παραδίπλα βιάζουν σκυλιά. Και οι παντρεμένοι άνδρες που υποστηρίζουν αναγεννημένα φασιστικά φαινόμενα και κατακρίνουν το διαφορετικό, πάνε και "ψωνίζουν" αγοράκια. 
Εκεί που τα παιχνίδια θρησκειών πάνε κι έρχονται και η καταξίωση συνεπάγεται με σέχτα ή κρεβάτι...Οι "σταυροκρατούντες" πεθαίνουν στη ψάθα. Κυριολεκτικά. 

Τελικά, μήπως όντως ο καφές είναι το μόνο πράγμα που δέχεσαι μέτριο στη ζωή σου γιατί πολύ απλά όλα τα υπόλοιπα είναι πολύ χειρότερα ή δεν αγγίζονται καν;

Πανεπιστήμιο…ώρα μηδέν και βρώμα.

 

Μπαίνω στη Φιλοσοφική και ντρέπομαι…σιχαίνομαι. Είμαι σίγουρος πλέον ότι έχει χάσει τελείως την αίγλη της , κάτι που δε φαίνεται μόνο από την πλέον υποβαθμισμένη αξία του πτυχίου, ούτε από τις τρέχουσες τραγικές απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων,αλλά και από την υγιεινή ή καλύτερα ανθυγιεινή του κτιρίου.

Την επομένη των φοιτητικών εκλογών, σε ένα από τα αμφιθέατρα που κάναμε μάθημα παρατηρώ παραλλαγμένη τη «διακόσμηση» του αμφιθέατρου, καθώς τη συμπληρώνουν μπουκάλια βότκας, τενεκεδάκια από μπύρες, πλαστικά ποτηράκια , σκισμένες αφίσες και γενικά πολλά σκουπίδια, φαγητά, αποτσίγαρα κλπ.

Είναι γνωστό σ’εμάς ότι από τότε που ξεκινήσαμε με το «κουτσουρεμένο» μας εξάμηνο (λόγω απεργιών αντί Οκτώβρη ξεκινήσαμε Γενάρη) οι καθαρίστριες της σχολής δεν δούλευαν πλέον, καθώς δεν πληρώνονται! Και έρχομαι εδώ να πω, δε φτάνει που έχουν βαλθεί να απολύσουν 394 υπαλλήλους από το Καποδιστριακό και 1158 εργαζόμενους συνολικά από 8 Πανεπιστήμια, στην Ελλάδα, τώρα θέλουν να αρρωστήσουν και τους φοιτητές.

Η κατάσταση που επικρατεί στις τουαλέτες είναι απερίγραπτη, ενώ από την είσοδο κάποιου στη Φιλοσοφική καταλαβαίνει και το χάος που επικρατεί στο υπόλοιπο κτίριο. Και στεναχωριέμαι για άλλο ένα, πέρα από τους εργαζόμενους  που βρίσκονται επί ξύλου κρεμάμενοι, για την νοοτροπία και συμπεριφορά των φοιτητών.

Αναρωτιέμαι αν και στο σπίτι του ο καθένας πετάει τα σκουπίδια του, όπου βρει, αν κουβαλάει τόση «γουρουνιά» μέσα του. Όταν μάλιστα έχεις γνώση ότι ο χώρος δεν καθαρίζεται, δεν τον ρυπαίνεις έτσι. Μπορείς να μεταφέρεις τα σκουπίδια σου, να τα πετάξεις σε κάδο. Αλλά φαίνεται εν τέλει ότι και μέσα στο «εργοστάσιο» της παιδείας, υπάρχει τόση απαιδευσία, καθόλου τρόποι και γενικότερα μια νοοτροπία που δεν αρμόζει. Ζώα…η πρώτη λέξη που αβίαστα μου έρχεται κατά νου.

Από την άλλη, δεδομένων των παρελθόντων φοιτητικών εκλογών, διαπιστώνω άλλη μια φορά ότι οι «πολιτικές»παρατάξεις στο Πανεπιστήμιο, περιορίζονται μονάχα στο θέμα ενημέρωσης των φοιτητών, σημειώσεων για μαθήματα, όπως και πάρτυ και εκδηλώσεις σε κέντρα διασκέδασης. Άντε και κάποιες της αριστεράς που συμμετέχουν σε ορισμένες πορείες, χρόνια τώρα. Εδώ ο κόσμος καίγεται… και αναρωτιέμαι, εφόσον η δράση τους περιορίζεται σε αυτές τις  «αρμοδιότητες», γιατί συνεχίζουν να αποκαλούνται «πολιτικές»;

Κάτι που θα μπορούσαν να επιμεληθούν σε πρώτη φάση είναι λίγο η τάξη στο μπάχαλο της σχολής, υποστήριξη των απεργών, ίσως, εναλλακτικές καθαρισμού του κτηρίου, κλπ, μιας και ο μικρόκοσμος του κάθε Πανεπιστημίου είναι ένας αντικατοπτρισμός της ευρύτερης κοινωνίας και ο τρόπος που διοικείται το μέσα είναι κάτι αντίστοιχο και με το «έξω», το ίδιο ενδεχομένως και με την «πολιτική» εκπροσώπηση.

Και η ψηφοφορία άλλωστε γίνεται με κριτήριο το ποιος σε βοηθά στη σχολή και όχι τις πολιτικές πεποιθήσεις και πράξεις. Σ.σ. καλό θα ήταν να μην ψηφίσουμε και στις παρούσες εκλογές με τέτοιου είδους, «ατομικά», κριτήρια, αλλά για το κοινό καλό.

Το αγαπημένο μου ρητό του Γκάντι είναι το «να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»…έχω βαρεθεί να το λέω και να το γράφω. Ο καθένας μας αποποιείται των ευθυνών του και ξέρει μονάχα να κρίνει. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί, βέβαια, στην πλειονότητα αναφέρομαι. Αν όμως η κριτική είναι το μόνο που κάνουμε και δεν προσπαθούμε οι ίδιοι για κάτι διαφορετικό, η κατάληξη και το συμπέρασμα θα είναι πάντα το ίδιο… άτοπο.

Αν είσαι ευχαριστημένος με την ποιότητα ζωής σου μην κάνεις τίποτα… δεν είναι απαραίτητο. Αν όχι, πάρε θέση και…υποστήριξέ την ανάλογα.

*Παραθέτω εικόνες ντροπής από το κτήριο της Φιλοσοφικής στου Ζωγράφου.

5 πράγματα που μας διδάσκουν τα πάθη του Χριστού…

O απολογισμός του Πάσχα, τη Λαμπροβδομάδα....

Κάθε χρόνο αισθάνομαι «Πάσχα» αν δω τα Πάθη του Χριστού στην τηλεόραση, αν παρακολουθήσω την «αναπαράσταση» των Παθών στην εκκλησία… Και σκέφτομαι, κάθε φορά, πόση αγριότητα υπάρχει στην ανθρώπινη φύση ;! Πόσο και τι είδους σθένος μπορεί να κουβαλήσει ένας άνθρωπος, ώστε να αντισταθεί στην κατάφωρη, εις βάρος του, αδικία;! Με τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι ο «άνθρωπος» που σταύρωσε το «θεάνθρωπο» ή έναν οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο, ελάχιστα άλλαξε από τότε…
Και αυτό γιατί φαινόμενα όπως η μισαλλοδοξία, ο σολιψισμός, η  κακεντρέχεια, ο ρατσισμός και η προδοσία, παραμένουν και συνεχίζουν να προσφέρουν πάθη σε άλλους ανθρώπους. Σκεφτόμαι λοιπόν ότι από το Πάσχα και την ιστορικό των παθών του Χριστού πρέπει να κρατήσουμε 5 διδάγματα:

• Ανέκαθεν υπήρχε η κατηγορία, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία. Σημασία έχει να μην παραιτείσαι απ’αυτό που πιστεύεις και προτιμάς, σε οποιοδήποτε τομέα, εφόσον δεν επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα κάποιον άλλον πέρα από εσένα. Αν φοβάσαι για την αντίδραση που θα εγείρει μια προτίμησή σου μόνο, ζήσε υπό τη σκιά του φόβου και του «δαχτυλοδεικτουμενισμού». Είναι επιλογή σου και το να μην ξεχωρίσεις από τη «μάζα».
• Η αδικία είναι αναπόφευκτη όσο ζεις, το καταλαβαίνεις άλλωστε. Βλέπε την ιστορία με τον Πόντιο Πιλάτο και τον Βαραββά. Ο καθένας για να προτάξει το συμφέρον του και γενικότερα το καλύτερο  για τον ίδιο ή ακόμα και για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του,προχωρά σε άδικες πράξεις. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα… από τις ερωτικές σχέσεις, μέχρι την εργασία και τη δικαιοσύνη. Την αποδέχεσαι, αν τη σιχαίνεσαι την αποφεύγεις και μαθαίνεις σταδιακά να προφυλλάσσεις τον εαυτό σου από αυτή. Πρόσεχε, ωστόσο, μην αδικίσεις άλλους σε αυτήν σου την προσπάθεια.
• Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του «σταυρό». Προβλήματα, στενοχώριες, κατάθλιψη και όλα τα παραπάνω συναινούν στο να περάσει ο κάθε άνθρωπος ένα Γολγοθά, πόνο, άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο. Όπως μας διδάσκει και η ιστορία με το Χριστό, ακόμα και αν βρεθούν καλοθελητές στο δρόμο μας να κουβαλήσουν το «βάρος» αυτό, στην τελική αυτό είναι ένα βάρος που προορίζεται να το σηκώσει ένας και μόνο. Αν έχεις, ωστόσο, έναν ή και δυο συνοδοιπόρους κατά την ανάβαση, ενδεχομένως να γίνει πιο προσιτή η διαδρομή και τελικά να «μοιραστεί», κάπως, το φορτίο.
• . Η πίστη είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του καθενός. Από την πίστη σε μια θρησκεία, στάση ζωής ή αντίληψη που διαμορφώνει και αποτελεί ναυαρχίδα στην πορεία του έως την πίστη στον «σωστό» άνθρωπο που με τις πράξεις του προσπαθεί να αγγίξει, καθώς και την πίστη στις δυνατότητές του. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε σένα, στις δυνατότητές σου, αλλά πάνω απ’όλα πρέπει ο ίδιος να πιστεύσεις σε σένα.Η αμφιβολία είναι λογική, σε σημείο που δε σε κρατάει πίσω. Αν δεν πιστέψεις σε ένα όραμα-στόχο, δε θα μπορέσεις να πορευτείς, γιατί απλούστατα δε θα σε ενδιαφέρει το που μπορείς να φτάσεις. Πίστη σε σένα, λοιπόν, αλλά και πίστη πέρα από σένα. Το πρώτο σε κάνει να συνεχίζεις, αλλά το δεύτερο μπορεί να σε ελευθερώσει.
• Τέλος, πάντα υπάρχει η Ανάσταση σε όποιο επίπεδο. Η «πτώση»στη ζωή μας είναι επίσης αναπόφευκτη. Ωστόσο,πάντα πρέπει να βρίσκουμε ένα κίνητρο ανύψωσης, πάντα υπάρχουν λόγοι να «αναστηθούμε», τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά! Χωρίς την έννοια της Ανάστασης άλλωστε στη ζωή, μόνο το μαύρο θα επικρατεί, μονάχα αυτό θα υπερισχύει και δε θα υπάρχει ο λόγος να συνεχίσεις αυτό που κάνεις. Αν πέσεις άλλωστε, σηκώνεσαι. Εκτός αν θέλεις να μείνεις κάτω και να ποδοπατηθείς.

Διδάγματα υπάρχουν σε κάθε ιστορία, είτε την πιστεύεις, είτε την βλέπεις σαν παραμύθι. Σημασία έχει να κρατάς αυτά που σε κάνουν «καλύτερο», αντικειμενικά, άνθρωπο και να προσπαθείς να τα εφαρμόζεις, τόσο για να εξελιχθείς σωστά σαν άτομο, όσο και για να δώσεις μια καινούργια έννοια στον όρο «διαχρονικότητα», απαλλαγμένη από τις ανησυχίες και τα προβλήματα που υπάρχουν από τους προ Χριστού αιώνες. Το φως, άλλωστε, είναι η αλήθεια. Το σκοτάδι είναι προαιρετικό.