«Δε φταίμε…για όλα».

Χαίρομαι πάρα πολύ που ξανά γράφω. « Έκανα ένα διάλειμμα», έλεγα στον εαυτό μου και στους φίλους που με ρωτούσαν, γιατί είχα καιρό να αναρτήσω κάτι. Ψέματα, σαφώς! Πόσα ψέματα λέμε καθημερινά… Από λόγια, διαλόγους, καλημέρες, χαμόγελα, αγκαλιές και ευχαριστίες.

Δεν έκανα διάλειμμα λοιπόν. Αποφάσισα να απέχω, εφόσον το κλίμα και τα βιώματά μου, το τελευταίο διάστημα, μόνο μίζερα ή πικρόχολα πράγματα θα μου επέτρεπαν να γράψω, μιας και η γραφή είναι μια έκθεση που πολλές φορές καταντά υπερέκθεση.

Στα 25 πλέον, δεν έχω πρόβλημα να (υπερ)εκτεθώ, να προβάλλω δηλαδή την ψυχολογική μου παλέτα μέσα από τη γραφή. Μόνο που πιστεύω ότι κανείς δεν έχει ανάγκη να διαβάσει κάτι που δε θα του αφήσει μια ωραία αίσθηση, μια θετική χροιά, μια ελπίδα.   Βαρέθηκα να διαβάζω για νέα μέτρα, περικοπές, βία και ροζ φλαμίνγκο. Δεν υπάρχουν πλέον ευχάριστα νέα, ούτε πολλά ευχάριστα άρθρα γιατί η ζωή στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν έχει να προσφέρει αυτή την πολυτέλεια.

Κατ’ επέκταση  η μιζέρια, τα νεύρα και οι επιθέσεις πάσης φύσεως, με λίγες εξαιρέσεις, κυριαρχούν στη σύγχρονη θεματογραφία. Δε γούσταρα να είμαι άλλος ένας συνεχιστής της τάσης, αλλά παράλληλα δεν έβρισκα και το φως για να γράψω κάτι καλύτερο, επομένως συνειδητά επέλεξα να απέχω.Τι άλλαξε τώρα θα μου πεις. Τίποτα. Απλά έρχεται μια μέρα που σταματάς να τα βλέπεις όλα μαύρα ή γκρι, γιατί απλά αντιλαμβάνεσαι ότι δε φταις για όλα όσα συμβαίνουν.

 Όλα φαινομενικά πήγαιναν καλά στη ζωή μου όμως δεν ήμουν καλά. Ο κύκλος μου δεν ήταν καλά στο μεγαλύτερο ποσοστό των συναναστροφών μου. Ανεργία σε φιλικά μου πρόσωπα, μοναξιά, ασθένειες και στενοχώρια ήταν το γενικότερο πλαίσιο. Όταν αγαπάς τους φίλους σου και τους ανθρώπους γύρω σου και τους βλέπεις δυστυχισμένους και ανήμπορους να βελτιώσουν την κατάστασή τους, θέλοντας και μη δε μπορείς να μην ασπαστείς τη θλίψη αυτή.

Άτομα νέα σε ηλικία, ικανά, όμορφα τόσο μέσα όσο και έξω, με εμπειρία και προσόντα γενικά, να μη μπορούν να βρουν δουλειά ή να υπαμείβονται, ενώ αυτοσυντηρούνται. Το άλλο πάλι, να μην μπορούν να βρουν ταίρι. Γενικό κακό. Και φυσικά το αλαλούμ και η αγένεια στους δρόμους, το μπινελίκι προ των πυλών από τον καθένα και μια τάση ο ένας να ξεσπά στον άλλο, στο μετρό, στους δρόμους, στις ουρές των τραπεζών και των σούπερ μάρκετ.

Νο money no honey λένε πολλοί. Αμαρτίες γονέων λένε περισσότεροι. Δικαιολογίες θα πω εγώ, χωρίς να τις ακυρώνω παράλληλα. Πολλές φορές φοβόμαστε. Την αλλαγή, την μοναξιά, το να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο, την ευγένεια, ακόμα και το να εκτεθούμε σε κάποιον, τα αισθήματα, τις ικανότητες και τις σκέψεις μας. Μπαίνουμε σ’ ένα comfort zone και αρνούμαστε να πάρουμε ρίσκα, να θυμηθούμε την ευγένεια, να κάνουμε κάτι πέρα από μας και το smartphone μας. Ειλικρινά έχω βαρεθεί τους ανθρώπους και ειδικά τους νέους που δεν προσπαθούν. Που δεν πιστεύουν στην αλλαγή που οι ίδιοι μπορούν να προκαλέσουν στη ζωή τους.

 Να μεταναστεύσουμε;  Έχω υπάρξει πολύ αρνητικός σ’ αυτό, πλέον όμως καθόλου, εφόσον υπάρχουν οι σωστές προϋποθέσεις, εννοείται! Με μότο πάντα «τι είχαμε τι χάσαμε», δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα πέρα από τη φούστα της  Ελληνίδας μαμάς που ακόμα καλά κρατεί τα παιδιά της δέσμια και να κυνηγήσουμε μια ζωή με επιλογές που δεν χρειάζεται να απολογηθούμε ή να νιώθουμε άχρηστοι ή περιττοί στην ίδια μας την κοινωνία.

Να χαμογελάμε λίγο, έστω που είμαστε υγιείς και περπατάμε βλέποντας ουρανό και θάλασσα, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται μηχανήματα υποστήριξης για να δουν τον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι. Και ξεπερνώντας αυτά τα συναισθηματικά κλισέ, γιατί είστε όλοι αγενείς γαμώτι μου; Γιατί έχετε τον καυγά και το βρισίδι έτοιμο για κάθε άνθρωπο που μπορεί να χαζεύει στο φανάρι ή να μη βιάζεται όπως εσύ στην κυλιόμενη ή γιατί εκφράζει κάτι άλλο που δε σου αρέσει  ή δε σε συμφέρει τέλοσπαντων;

Αλλά επειδή προσπαθώ να βάλω πολλά αχλάδια σ’ ένα σάκο, όπως λέει ο πατέρας μου, αφήνω να τα αναλύσω σε άλλα κείμενα εν καιρώ –ξεκάθαρα saga . θα κλείσω λέγοντας «έρχονται οι μέρες του φωτός»! Καλά πράγματα συμβαίνουν αν τα επιδιώξουμε, αν τα διεκδικήσουμε και αν  επιτρέψουμε τη θετική επενέργειά τους. Δε φταίμε για όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή, παρά μόνο για την περισσή αδράνεια που επιτρέπουμε στις ζωές μας προφασιζόμενοι ότι δεν υπάρχουν λύσεις. Χρειάζονται και τα διαλείμματα, αλλά τόσο όσο. Κάθε μεταβατική περίοδος, άλλωστε, είναι ένα διάλειμμα μεταξύ δυο μεταβατικών περιόδων, όπως έγραφε ο George Santayana. Κάτι ήξερε, θα συμπληρώσω.