Σέβομαι την αδιαφορία σου

Μια αγαπημένη φίλη, μου είπε τις προάλλες ότι πρέπει να σεβόμαστε την αδιαφορία των άλλων, όπως και οι άλλοι τη δική μας. Δεν μπορείς να αναγκάσεις κανένα να νοιαστεί. Ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αυτόματα σκέφτηκα όλη αυτή την ταλαιπωρία που βιώνουμε κατα διαστήματα στη ζωή μας, βυθισμένοι σε φρούδες ελπίδες και ατελέσφορες προσδοκίες...
Άχρωμα ανοιξιάτικα, κατα τ άλλα, βράδια που ένα μήνυμα σε έκανε να χορεύεις από χαρά, από την υπόνοια ότι ο άλλος νοιάστηκε. Σου έδειξεπράξη. Ένα αδιάφορο χαζομήνυμα, με μια συνοδευόμενη πρόταση που στην ουσία εκμαιεύτηκε από σένα, να βρεθείτε, να πας (ΕΣΥ) από εκεί, με κάθε δυνατό σου αίσθημα και συναίσθημα να χορεύει. Κάθε φλογερό, πολλά υποσχόμενο, βλέμμα σου ως αντάλλαγμα για να καλύψεις ένα από τα βαρετά βράδια της εβδομάδας, μιας και δεν είχε καλύτερη εναλλακτική.
Και έπειτα, αναμένεις ως δια μαγείας, θα έχει καταλάβει την καταπληκτικά γαμάτη προσωπικότητά σου κι ότι θα είναι πάντα εκεί για σένα, από εδώ και πέρα.
Εσύ με την κλασική ήττα στη φωνή, σε τέτοιες περιπτώσεις, θες να πεις πράγματα μεγάλα. Πράγματα που τα εννοείς καταβάθος, ωστόσο η ήττα αυτή προέρχεται από το γεγονός ότι δεν είσαι χαζό.
Έχεις ένστικτο που το αγνοείς επιδεικτικά. Που πιστεύεις ότι η ομορφιά που κρύβεις μέσα σου είναι αρκετή για να δεκτεί κάποιος το βάρος της επιθυμίας σου για όσα θες να δώσεις και να μοιραστείς.
Καταλαβαίνεις. Και την κάθε φορά που μεταφέρεις το αποσβολωμένο κορμί σου. Ξέρεις. Και όταν επαληθεύεται το "ανόητο" ένστικτό σου πεισμώνεις. Σε πιάνει το παράπονο. Αυτό που εσύ νοιάστηκες έναν άνθρωπο ο οποίος εξαρχής ήθελε κάτι εξαιρετικά συγκεχυμένα συγκεκριμένο από σένα.
Η αλήθεια είναι ότι το ένστικτο σχεδόν πάντα επαληθεύεται αργά ή γρήγορα. Και θες να το εμπιστεύεσαι περισσότερο, αλλά στην πρώτη παγίδα, πέφτεις σαν τον μεγαλύτερο πρωτάρη την ώρα που νομίζεις ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο.
Ας μη γελιόμαστε και κυρίως ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε ολόκληρα γαϊδούρια πίσω από ενα δάχτυλο.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' ο,τι νομίζεις ότι δείχνουν. Νοιάζεται, δε νοιάζεται, νοιάζεσαι, δε νοιάζεσαι, νοιάζομαι,δε νοιάζομαι.
Δε θέλει πτυχίο. Δύναμη θέλει να σεβαστείς. Το ενδιαφέρον σου και την αδιαφορία. Το ότι ενδιαφέρεσαι είναι υπέρ σου. Μπορείς να αισθανθείς! Θες να δώσεις!
Ε, ο άλλος δε θέλει να πάρει! Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Πάντα υπάρχει κάποιος που θα σεβαστεί το ενδιαφέρον σου και θα το ανταποδώσει. Μέχρι τότε... Συνήθισε να σέβεσαι την αδιαφορία όσων θέλουν συγκεκριμένα πράγματα από σένα κι εσύ αποφάσισε αν θες να τα δώσεις, παίζοντας με ίσους όρους ή να ανταπαντάς με αδιαφορία στην αδιαφορία τους.
Β+Α=ΒΑ, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο....

"Κανείς δε νοιάστηκε με το ζόρι"....

25η ώρα (γραμμένο για το project του Γ. Ιατρίδη)

Κάπνιζα και κατέβαζα σαν Θεία Κοινωνία το κρασί, ευλαβικά…καρτερικά… 

Τι περίμενα θα με ρωτήσεις; 

Περίμενα κάποιου είδους επιφοίτηση, κάποιου είδους λύτρωση, κάποια απάντηση που θα με έβγαζε από το τέλμα που είχα φτάσει, την ανάστασή μου;

Ούτε εγώ ξέρω να σας πω, ακριβώς. Το ένιωθα πάντως. 24 ώρες άυπνος, έκλεινα την 25η. Μουσική σε χαμηλούς τόνους, «Ας ερχόσουν για λίγο», στην εκδοχή της Τσανακλίδου, και δάκρυ αρχίζει να κυλά. 

Ο χαμός έχει μεγάλη πείρα, έγραφε η Δημουλά. Δε φανταζόμουν το βαθμό, ώσπου τον έζησα. Όλα γύρω βυθίζονταν και με τραβούσαν μαζί τους…

Οι φίλες και φίλοι μου που έλιωναν στη μοναξιά τους, οι γνωστοί μου που πνίγονταν από τα οικονομικά τους και εσύ που επέλεξες να χαθείς.

Να χαθείς; Να σε διαγράψω κι ας μη το ήθελα ; Οι λέξεις θόλωναν στο μυαλό μου, όπως και η όρασή μου.

Ο παλμός ανεβαίνει σταδιακά. Φτάνει η στιγμή της κορύφωσης και τα αναφιλητά προκαλούν σπασμούς στο αδιάφορα στημένο σώμα μου. Θες η γλυκιά ανάμνηση του μαζί, σε συνδυασμό με τον οξύ πόνο της απουσίας, της αιώνιας πλέον ; Ίσως.

Η 25η ώρα της αϋπνίας μου με βρήκε σαν καλοκαιρινό ψυχικό μελτέμι. Φύσηξε μέσα μου. Πήρε όνειρα, ελπίδες, στιγμές… 

Φύλλα τα όνειρα, σκόρπια μέσα μου και συνεχίζει. Θαρρείς πως θα με σηκώσει ολόκληρο. Σα να μην πατάω στη γη. Σα να έχει σταματήσει να γυρίζει η γη, στο pause κι εγώ να στροβιλίζομαι, να περιμένω ότι θα τελειώσει άδοξα. Με το χειρότερο σενάριο.

Και στο σημείο που είμαι έτοιμος να εξαφανιστώ διαπαντώς, σα ν’ αρχίζει να κοπάζει. Αρχίζω να προσμένω την άπνοια. Τότε που όλα θα είναι πεσμένα χάμω μου, τότε που θα υπάρχει η ελεγχόμενη ακαταστασία μου, αφού χορέψω λίγο συνειρμικά, μες τις ζημιές του ανέμου, της δίνης μου, θα πάρω την απόφαση να καθαρίσω…σιγά σιγά.

Να «τακτοποιηθούν» όλα, όπως πριν, ώστε τάξη να διαδεχθεί την άπνοια. Τάξη….τόσο γελοία λέξη. "Τάξη"…μέχρι το επόμενο «φύσημα», δηλαδή.

Τότε πια, ίσως έχω μάθει κι εγώ να χορεύω και κατά τη διάρκεια του ανέμου, να χαίρομαι και να ΖΩ την κάθε άπνοη στιγμή, να μαζεύω πιο γρήγορα τα φύλλα, το χάος μου…

Το χάος πρέπει να μάθεις να το ζεις, διότι ζεις μέσα σ’ αυτό. Ένιωσα τη γεύση του, πήρα τα μάθημά του, εκτίμησα την παρουσία του και τώρα πατάμε play και συνεχίζουμε απ’ότου το αφήσαμε.

Τι στιγμές και αυτές;! Ψυχοφθόρες ως τη στιγμή που θα σταματήσουν να σε φθείρουν και θα σου δείξουν πως τουλάχιστον ακόμα ΖΕΙΣ.

Mόνο όταν πέφτεις τελείως, μαθαίνεις και να σηκώνεσαι. Με το δικό σου ρυθμό και χρόνο. Σ' ευχαριστώ για όλα εαυτέ, όμορφα κι άσχημα. Πρεέπει να σταματήσω να σε κατακρίνω και να σε χτυπάω τόσο. Δεν το αξίζεις. Κουβαλάς ανείπωτη ομορφιά κι αγάπη. Δε χρειάζεται να είμαι άδικος απέναντί σου πλέον. Η ανά(σ)ταση είναι προαιρετική φυσικά, αλλά εγώ χωρίς αυτή δεν θα υφίσταμαι.

Δως μου το χέρι σου...

Μεταμεσονύχτια Eξομολόγηση

Φέρε μου το μπουκάλι και θα στα πω όλα...
Θα σου πω για τα βράδια που ήμουν απόμακρος, για σένα, 
δίνοντας μάχη να μη θίξω αυτά που με πονούσαν κι αυτά για τα οποία εσύ, καταβάθος, αδιαφορούσες.
Με το δίκιο σου, ίσως. Είχες τα δικά σου εσύ. Τα σοβαρά.
Και αναρωτιόμουν έτσι θα είναι πάντα ;
Η σιωπή θα επισκιάζει κάθε παλιό επιφώνημα αγάπης ;
Η συνήθεια και η μιζέρια έκανε τέτοια ζημιά ;
Φοβήθηκα. Μήπως αυτό δεν έφευγε ποτέ από μέσα μου.
Μήπως στα μάτια μου ήσουν πάντα το τέλμα. Ότι θα έπρεπε να αποδεχτώ να κάνω μόνος όσα ήθελα να κάνω με σένα.
Ότι θα έχεις ξοδευτεί κι εγώ θα μένω χωρίς αντίκρυσμα. Ότι θα ζω με μια σκιά πλάι μου. Αυτό που απέμεινε.
Αυτό που μέχρι εκεί ήταν. Αυτό που ποτέ δε θα μπορούσα να το κατανοήσω και να το σεβαστώ, όπως θα άξιζε. Αυτό που μόνο εγώ είχα το πρόβλημα να συλλάβω και την καχυποψία να διατηρήσω...
Αυτό που πάντα θα με άλλαζε, από εκεί και πέρα....
Όταν το αμίλητο έπιασε όριο.
Βάλε μου κι άλλο....

NoT AlL WhO WoNdEr ArE loSt

Όταν σοκάρεσαι από ένα χαμό η μόνη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό είναι το προσωρινό της ανθρώπινης ύπαρξης...
Εκείνο που δε σου αφήνει περιθώρια για τυπικούρες, στρατηγικές τύπου μάρκετινγκ μεταξύ των ανθρώπων, μισαλλοδοξία και μισανθρωπία. 
Το καλύτερο κοινωνικό πείραμα που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όποιον θα ήθελε να βάλει τέλος στη ζωή του, σε περίπτωση που έφτανε σε τέτοιο σημείο, είναι να πάρει φόρα και να ζήσει τη ζωή που ήθελε. Με θράσος, πάθος, συναίσθημα, δύσκολες στιγμές , μοναξιά, ειλικρίνεια, νέες προοπτικές, άνθρωποι που αναγνωρίζουν αυτό που είσαι, είναι δίπλα σου σ' αυτό που είσαι.
Τα αδιέξοδα έρχονται όχι γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή που ήδη έχουμε, αλλά επειδή δεν ανταποκρινόμαστε επιτυχώς στις όποιες προσδοκίες τρέφει έκαστος μέχρι την κομβική εκείνη στιγμή είτε της προσωπικής του φιλοδοξίας,
είτε της κοινωνικής του συνεπαγωγής, είτε λόγω οικογενειακών ματαιοδοξιών που στο βωμό της κάθε "επιτυχημένης", οικονομικά κυρίως, ζωής, θυσιάζουν με κάποιο έμμεσο τρόπο την πραγματική αξία της ζωής... της στιγμής.
Το κακό ξεκινά από την έλλειψη αυθορμητισμού, αυθεντικότητας και την ομογενοποιημένη τυποποίηση είτε προς το καλό, είτε προς το κακό. Ο προορισμός γίνεται αυτοσκοπός και το ταξίδι η ταλαιπωρία, ο θάνατος.
Η περιπλάνηση ποτέ δεν θα έμοιαζε τόσο επιτακτική σε μια τέτοιου είδους κοινωνία....