Κάπνιζα και κατέβαζα σαν Θεία Κοινωνία το κρασί, ευλαβικά…καρτερικά…
Τι περίμενα θα με ρωτήσεις;
Περίμενα κάποιου είδους επιφοίτηση, κάποιου είδους λύτρωση, κάποια απάντηση που θα με έβγαζε από το τέλμα που είχα φτάσει, την ανάστασή μου;
Ούτε εγώ ξέρω να σας πω, ακριβώς. Το ένιωθα πάντως. 24 ώρες άυπνος, έκλεινα την 25η. Μουσική σε χαμηλούς τόνους, «Ας ερχόσουν για λίγο», στην εκδοχή της Τσανακλίδου, και δάκρυ αρχίζει να κυλά.
Ο χαμός έχει μεγάλη πείρα, έγραφε η Δημουλά. Δε φανταζόμουν το βαθμό, ώσπου τον έζησα. Όλα γύρω βυθίζονταν και με τραβούσαν μαζί τους…
Οι φίλες και φίλοι μου που έλιωναν στη μοναξιά τους, οι γνωστοί μου που πνίγονταν από τα οικονομικά τους και εσύ που επέλεξες να χαθείς.
Να χαθείς; Να σε διαγράψω κι ας μη το ήθελα ; Οι λέξεις θόλωναν στο μυαλό μου, όπως και η όρασή μου.
Ο παλμός ανεβαίνει σταδιακά. Φτάνει η στιγμή της κορύφωσης και τα αναφιλητά προκαλούν σπασμούς στο αδιάφορα στημένο σώμα μου. Θες η γλυκιά ανάμνηση του μαζί, σε συνδυασμό με τον οξύ πόνο της απουσίας, της αιώνιας πλέον ; Ίσως.
Η 25η ώρα της αϋπνίας μου με βρήκε σαν καλοκαιρινό ψυχικό μελτέμι. Φύσηξε μέσα μου. Πήρε όνειρα, ελπίδες, στιγμές…
Φύλλα τα όνειρα, σκόρπια μέσα μου και συνεχίζει. Θαρρείς πως θα με σηκώσει ολόκληρο. Σα να μην πατάω στη γη. Σα να έχει σταματήσει να γυρίζει η γη, στο pause κι εγώ να στροβιλίζομαι, να περιμένω ότι θα τελειώσει άδοξα. Με το χειρότερο σενάριο.
Και στο σημείο που είμαι έτοιμος να εξαφανιστώ διαπαντώς, σα ν’ αρχίζει να κοπάζει. Αρχίζω να προσμένω την άπνοια. Τότε που όλα θα είναι πεσμένα χάμω μου, τότε που θα υπάρχει η ελεγχόμενη ακαταστασία μου, αφού χορέψω λίγο συνειρμικά, μες τις ζημιές του ανέμου, της δίνης μου, θα πάρω την απόφαση να καθαρίσω…σιγά σιγά.
Να «τακτοποιηθούν» όλα, όπως πριν, ώστε τάξη να διαδεχθεί την άπνοια. Τάξη….τόσο γελοία λέξη. "Τάξη"…μέχρι το επόμενο «φύσημα», δηλαδή.
Τότε πια, ίσως έχω μάθει κι εγώ να χορεύω και κατά τη διάρκεια του ανέμου, να χαίρομαι και να ΖΩ την κάθε άπνοη στιγμή, να μαζεύω πιο γρήγορα τα φύλλα, το χάος μου…
Το χάος πρέπει να μάθεις να το ζεις, διότι ζεις μέσα σ’ αυτό. Ένιωσα τη γεύση του, πήρα τα μάθημά του, εκτίμησα την παρουσία του και τώρα πατάμε play και συνεχίζουμε απ’ότου το αφήσαμε.
Τι στιγμές και αυτές;! Ψυχοφθόρες ως τη στιγμή που θα σταματήσουν να σε φθείρουν και θα σου δείξουν πως τουλάχιστον ακόμα ΖΕΙΣ.
Mόνο όταν πέφτεις τελείως, μαθαίνεις και να σηκώνεσαι. Με το δικό σου ρυθμό και χρόνο. Σ' ευχαριστώ για όλα εαυτέ, όμορφα κι άσχημα. Πρεέπει να σταματήσω να σε κατακρίνω και να σε χτυπάω τόσο. Δεν το αξίζεις. Κουβαλάς ανείπωτη ομορφιά κι αγάπη. Δε χρειάζεται να είμαι άδικος απέναντί σου πλέον. Η ανά(σ)ταση είναι προαιρετική φυσικά, αλλά εγώ χωρίς αυτή δεν θα υφίσταμαι.
Δως μου το χέρι σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου