Μεταμεσονύχτια Eξομολόγηση

Φέρε μου το μπουκάλι και θα στα πω όλα...
Θα σου πω για τα βράδια που ήμουν απόμακρος, για σένα, 
δίνοντας μάχη να μη θίξω αυτά που με πονούσαν κι αυτά για τα οποία εσύ, καταβάθος, αδιαφορούσες.
Με το δίκιο σου, ίσως. Είχες τα δικά σου εσύ. Τα σοβαρά.
Και αναρωτιόμουν έτσι θα είναι πάντα ;
Η σιωπή θα επισκιάζει κάθε παλιό επιφώνημα αγάπης ;
Η συνήθεια και η μιζέρια έκανε τέτοια ζημιά ;
Φοβήθηκα. Μήπως αυτό δεν έφευγε ποτέ από μέσα μου.
Μήπως στα μάτια μου ήσουν πάντα το τέλμα. Ότι θα έπρεπε να αποδεχτώ να κάνω μόνος όσα ήθελα να κάνω με σένα.
Ότι θα έχεις ξοδευτεί κι εγώ θα μένω χωρίς αντίκρυσμα. Ότι θα ζω με μια σκιά πλάι μου. Αυτό που απέμεινε.
Αυτό που μέχρι εκεί ήταν. Αυτό που ποτέ δε θα μπορούσα να το κατανοήσω και να το σεβαστώ, όπως θα άξιζε. Αυτό που μόνο εγώ είχα το πρόβλημα να συλλάβω και την καχυποψία να διατηρήσω...
Αυτό που πάντα θα με άλλαζε, από εκεί και πέρα....
Όταν το αμίλητο έπιασε όριο.
Βάλε μου κι άλλο....