Κάθε εμπόδιο σε καλό, κάθε εμπόδιο στο καλό.

Πρέπει να συνεχίζουμε.
Κάθε μέρα, όσο χτυπάει η καρδιά μας να προσπαθούμε να συνεχίζουμε τη ζωή μας, όσο σπασμένοι κι αν είμαστε, όσο φοβόμαστε.
Αλλοτριωνόμαστε, παγώνουμε με συμπεριφορές ανθρώπων, μας νεκρώνει η χειριστικότητα και πόσο μάλλον η εκμετάλλευση.
Πάντα είχα απορία γιατί σε κάποιους ανθρώπους έρχονταν τόσο εύκολα κάποια πράγματα στη ζωή και άλλοι που έφτυναν αίμα, ποτέ δεν είχαν την αξίωση να δουν κάτι καλό, να ζήσουν κάτι όμορφο.
Είναι κάποιες ψυχές, από τη φύση τους πιο δυνατές. Μπορεί να έχουν λυγίσει, να έχουν προσπαθήσει να τις τσακίσουν και να τις απομυζούν, δεν χάνουν το δρόμο τους όμως. Μπορεί να παγώσουν, να στασιμοποιηθούν για κάποιο διάστημα σε κάποιους τομείς, αλλά θα συνεχίσουν, όταν είναι έτοιμοι.
Δεν επιτρέπεται να μη συνεχίσουν, σε μια ζωή που η παροδικότητα, εξ ορισμού, αυτό επιτάσσει.
Τα εμπόδια είναι για να μαθαίνουμε, να περνάμε, να πονάμε, να ξεπερνάμε, να δούμε τι αντέχει, τι μένει, τι αξίζει να μείνει.
Πέφτουμε και σηκωνόμαστε. Ακόμα και στον πάτο, το σάλτο που επέρχεται είναι μεγαλύτερο. Όλα στο χρόνο τους, όλα με τον χρόνο τους...

"Άνθρωποι είμαστε, μα έτσι διαβαίνω εγώ."

Κάποια στιγμή μου είπαν ότι είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και κατ' επέκταση και με τους άλλους.
Η αλήθεια είναι αυτή. Δεν κρατάω επαφές με ανθρώπους που παρότι αγάπησα πολύ στο παρελθόν για κάποιο λόγο χαθήκαμε, χωρίσαμε, αλλάξαμε δρόμους.
Θεωρώ ότι όταν αγαπάμε κι εκτιμάμε κάποιον δεν περιμένουμε να χαθεί από τη ζωή μας για να ζητήσουμε μια επικοινωνία κι επαφή μετέπειτα. Προσέχω. Δεν ανοίγω ποτέ το στόμα μου να πω κάτι που δεν αισθάνομαι, κάτι που δε βγαίνει παρά μόνο από την ψυχή μου. Και αυτό, αφού το έχω φιλτράρει καλά και είμαι σίγουρος ότι το εννοώ.
Το παρελθόν είναι παρελθόν γιατί δεν έχει μέλλον. Μαθήματα μόνο. Ανθρώπους που πολλά ζητούν χωρίς να θέλουν να δώσουν ή να πάρουν ειλικρινά.
Κάπου εκεί το χάνουμε συνήθως. Γιατί έχουμε κι εσάς, που ανοίγετε το μεγάλο στόμα σας και ξεστομίζετε αναλήθειες. Λόγια ενθουσιασμού. Λόγια που θα σας κάνουν πιο αγαπητές κι αγαπητούς. Λόγια που δεν εννοείτε ή κι αν νομίζετε πώς εννοείτε στην πορεία συνειδητοποιείτε ότι δεν μπορούσατε να τα υποστηρίξετε. Δεν ξέρετε τι θέλετε. Δεν ψάχνετε καν ουσιαστικά.
Ναι, είμαι αυστηρός με όλους και κυρίως με μένα. Μαγκιά μου, αν θες, να ενδιαφέρομαι να μην παίζω με ψυχές. Μαγκιά, αν φαίνομαι απόμακρος ή προβληματισμένος ή αν δεν ακούς αυτά που περιμένεις να ακούσεις. Γιατί φροντίζω όταν τα λέω, να ειμαι σίγουρος, πρώτα απ' όλα, πώς τα αισθάνομαι ολόψυχα.
Πομπώδη "όλα ή τίποτα" από μηχανικά "έλα δε βαριέσαι". Δε βαριέμαι. Σκέφτομαι. Κι όσους έχω δίπλα μου, ζυγισμένα τους έχω. Ξέρω γιατί τους έχω. Ξέρω ότι τους επέλεξα. Την οικογένεια όχι, αυτούς ναι! Ξέρω πώς τους αγαπώ. Ξέρω ποιος με εκμεταλλεύεται και ξέρω ποιον αφήνω να με εκμεταλλευτεί και γιατί. Ξέρω γιατί φοβάμαι να αφεθώ και ξέρω γιατί αφήνομαι όταν πρέπει.
Δεν πεθαίνουμε και με τα λάθη δα. Ούτε κεφάλια, ούτε ζωές, πέρα από γόνιμο χρόνο.
Ήρθα για να αγαπήσω. Δε στοχεύω να μισήσω. Να δημιουργήσω. Όχι να καταστρέψω ή να καταστραφώ. Επομένως, μην απορείς που με βλέπεις να απέχω, όταν δε βρίσκω λόγο να συμμετέχω.

"Ένα γράμμα πολέμου στις καβάντζες"

"Με εξίταρε από την αρχή η συναναστροφή μας. Η από κοντά συμπεριφορά σου και το σχεδόν ενδιαφέρον σου. Έχεις δικαίωμα να μην ξέρεις τι θες, τι ψάχνεις, τι διατείνεσαι πώς ζητάς.
Δεν έχεις δικαίωμα να παίζεις με ανθρώπους όμως, χωρίς την άδειά τους. Ούτε να επεμβαίνεις στην προσπάθειά τους για τη διακοπή της επικοινωνίας σας.
Δεν έχω πρόβλημα μ' αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν, βλέπεις, αρκεί να μην το ψάχνουν στη ζωή μου. Και να το ψάχνουν από τη μια, οκ ίσως το δεχόμασταν τρόπο τινά, αλλά το να υποκρίνονται πώς ψάχνουν παραπάει.
Θα προτιμούσα να μην ξαναμιλήσουμε γιατι εγω ξεκίνησα να σ ερωτεύομαι, ενώ εσυ με βλέπεις σαν την καβάντζα #1στις δυο βδομάδες, ενώ αντιλήφθηκες ή τελικά μάλλον όχι με τι άνθρωπο είχες να κανεις. Εγω ειμαι ή του πολύ ή του τίποτα. Καλή η χημεία, αλλά αν δεν υπάρχει η επιθυμία δεν υπάρχει και ο λόγος να συνεχίζουμε την παρωδία. Ξέρω τι αξίζω, ακόμα κι αν όχι, σίγουρα όχι όλο αυτό. "
Να χαμογελάτε και να μην κάνετε εκπτώσεις σ' αυτό που ζητάτε από τη ζωή, τους φίλους, τη δουλειά, τις σχέσεις σας. Ναι μεν είναι δύσκολος ο καιρός, το μόνο που δε θέλουμε σίγουρα είναι περισσότερες δυσκολίες σε προσωπικό επίπεδο. Εκεί μετράει ο λόγος και η επιλογή μας. Γιατί εκεί είναι πραγματικά απλά τα πράγματα.
Ξέρουμε τι δε θέλουμε και αυτο αρκεί.

"Πολύ"

Kάποιοι άνθρωποι δεν είναι για πολύ. Ξέρουν καλά τι θέλουν. Πατούν και στα δυο τους πόδια, φορώντας παπούτσια. 
Δε συμβιβάζονται. Δεν τα χωρούν σε ένα. Το δοκίμασαν, αλλά δεν απέδωσε καρπούς. Πώς και πόσο θα το ανέχονταν άλλωστε; 
Κατανοούν, δεν παίζουν, μ ανθρώπους, με ψυχές. Αν σ' ερωτευτούν είσαι το πιο τυχερό ον, ενώ εκείνοι πάλι γίνονται απ' τα πιο δυστυχισμένα. Γιατί η ψυχή καλουπώνεται καμιά φορά στα πλαίσια του έρωτα, πόσο μάλλον όταν δεν έχει τον αντίκτυπο που θα ήθελε.
Προτιμά να πετά λοιπόν. Μακριά από πράγματα που ανοίγουν νέες πληγές, που ναι μεν κλείνουν κάποια στιγμή, ωστόσο γονατίζουν. Δηλητηριάζουν. Τους μετατρέπουν σε μετριοπαθείς. Δεν είναι όμως αυτό.
Το χαμόγελό τους θυμούνται όλοι. Το ότι όποτε τους χρειαστούν θα τρέξουν εκεί. Που ξέρουν να χορεύουν, να γελούν, να μιλούν και ν' αγαπούν με την ψυχή τους ολάκερη, όχι γιατί η ζωή τους είναι ένα παραμύθι, απλά επειδή επέλεξαν να ζήσουν σαν παραμύθι τον εφιάλτη στον οποίο κλήθηκαν να ξυπνήσουν,
Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι για πολύ, επειδή το πολύ δεν το αντιλαμβάνονται οι πολλοί.
* Με χαμόγελο σαν όπλο και την ευγένεια ασπίδα.