"Άνθρωποι είμαστε, μα έτσι διαβαίνω εγώ."

Κάποια στιγμή μου είπαν ότι είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και κατ' επέκταση και με τους άλλους.
Η αλήθεια είναι αυτή. Δεν κρατάω επαφές με ανθρώπους που παρότι αγάπησα πολύ στο παρελθόν για κάποιο λόγο χαθήκαμε, χωρίσαμε, αλλάξαμε δρόμους.
Θεωρώ ότι όταν αγαπάμε κι εκτιμάμε κάποιον δεν περιμένουμε να χαθεί από τη ζωή μας για να ζητήσουμε μια επικοινωνία κι επαφή μετέπειτα. Προσέχω. Δεν ανοίγω ποτέ το στόμα μου να πω κάτι που δεν αισθάνομαι, κάτι που δε βγαίνει παρά μόνο από την ψυχή μου. Και αυτό, αφού το έχω φιλτράρει καλά και είμαι σίγουρος ότι το εννοώ.
Το παρελθόν είναι παρελθόν γιατί δεν έχει μέλλον. Μαθήματα μόνο. Ανθρώπους που πολλά ζητούν χωρίς να θέλουν να δώσουν ή να πάρουν ειλικρινά.
Κάπου εκεί το χάνουμε συνήθως. Γιατί έχουμε κι εσάς, που ανοίγετε το μεγάλο στόμα σας και ξεστομίζετε αναλήθειες. Λόγια ενθουσιασμού. Λόγια που θα σας κάνουν πιο αγαπητές κι αγαπητούς. Λόγια που δεν εννοείτε ή κι αν νομίζετε πώς εννοείτε στην πορεία συνειδητοποιείτε ότι δεν μπορούσατε να τα υποστηρίξετε. Δεν ξέρετε τι θέλετε. Δεν ψάχνετε καν ουσιαστικά.
Ναι, είμαι αυστηρός με όλους και κυρίως με μένα. Μαγκιά μου, αν θες, να ενδιαφέρομαι να μην παίζω με ψυχές. Μαγκιά, αν φαίνομαι απόμακρος ή προβληματισμένος ή αν δεν ακούς αυτά που περιμένεις να ακούσεις. Γιατί φροντίζω όταν τα λέω, να ειμαι σίγουρος, πρώτα απ' όλα, πώς τα αισθάνομαι ολόψυχα.
Πομπώδη "όλα ή τίποτα" από μηχανικά "έλα δε βαριέσαι". Δε βαριέμαι. Σκέφτομαι. Κι όσους έχω δίπλα μου, ζυγισμένα τους έχω. Ξέρω γιατί τους έχω. Ξέρω ότι τους επέλεξα. Την οικογένεια όχι, αυτούς ναι! Ξέρω πώς τους αγαπώ. Ξέρω ποιος με εκμεταλλεύεται και ξέρω ποιον αφήνω να με εκμεταλλευτεί και γιατί. Ξέρω γιατί φοβάμαι να αφεθώ και ξέρω γιατί αφήνομαι όταν πρέπει.
Δεν πεθαίνουμε και με τα λάθη δα. Ούτε κεφάλια, ούτε ζωές, πέρα από γόνιμο χρόνο.
Ήρθα για να αγαπήσω. Δε στοχεύω να μισήσω. Να δημιουργήσω. Όχι να καταστρέψω ή να καταστραφώ. Επομένως, μην απορείς που με βλέπεις να απέχω, όταν δε βρίσκω λόγο να συμμετέχω.