Κάθε εμπόδιο σε καλό, κάθε εμπόδιο στο καλό.

Πρέπει να συνεχίζουμε.
Κάθε μέρα, όσο χτυπάει η καρδιά μας να προσπαθούμε να συνεχίζουμε τη ζωή μας, όσο σπασμένοι κι αν είμαστε, όσο φοβόμαστε.
Αλλοτριωνόμαστε, παγώνουμε με συμπεριφορές ανθρώπων, μας νεκρώνει η χειριστικότητα και πόσο μάλλον η εκμετάλλευση.
Πάντα είχα απορία γιατί σε κάποιους ανθρώπους έρχονταν τόσο εύκολα κάποια πράγματα στη ζωή και άλλοι που έφτυναν αίμα, ποτέ δεν είχαν την αξίωση να δουν κάτι καλό, να ζήσουν κάτι όμορφο.
Είναι κάποιες ψυχές, από τη φύση τους πιο δυνατές. Μπορεί να έχουν λυγίσει, να έχουν προσπαθήσει να τις τσακίσουν και να τις απομυζούν, δεν χάνουν το δρόμο τους όμως. Μπορεί να παγώσουν, να στασιμοποιηθούν για κάποιο διάστημα σε κάποιους τομείς, αλλά θα συνεχίσουν, όταν είναι έτοιμοι.
Δεν επιτρέπεται να μη συνεχίσουν, σε μια ζωή που η παροδικότητα, εξ ορισμού, αυτό επιτάσσει.
Τα εμπόδια είναι για να μαθαίνουμε, να περνάμε, να πονάμε, να ξεπερνάμε, να δούμε τι αντέχει, τι μένει, τι αξίζει να μείνει.
Πέφτουμε και σηκωνόμαστε. Ακόμα και στον πάτο, το σάλτο που επέρχεται είναι μεγαλύτερο. Όλα στο χρόνο τους, όλα με τον χρόνο τους...