Πανεπιστήμιο…ώρα μηδέν και βρώμα.

 

Μπαίνω στη Φιλοσοφική και ντρέπομαι…σιχαίνομαι. Είμαι σίγουρος πλέον ότι έχει χάσει τελείως την αίγλη της , κάτι που δε φαίνεται μόνο από την πλέον υποβαθμισμένη αξία του πτυχίου, ούτε από τις τρέχουσες τραγικές απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων,αλλά και από την υγιεινή ή καλύτερα ανθυγιεινή του κτιρίου.

Την επομένη των φοιτητικών εκλογών, σε ένα από τα αμφιθέατρα που κάναμε μάθημα παρατηρώ παραλλαγμένη τη «διακόσμηση» του αμφιθέατρου, καθώς τη συμπληρώνουν μπουκάλια βότκας, τενεκεδάκια από μπύρες, πλαστικά ποτηράκια , σκισμένες αφίσες και γενικά πολλά σκουπίδια, φαγητά, αποτσίγαρα κλπ.

Είναι γνωστό σ’εμάς ότι από τότε που ξεκινήσαμε με το «κουτσουρεμένο» μας εξάμηνο (λόγω απεργιών αντί Οκτώβρη ξεκινήσαμε Γενάρη) οι καθαρίστριες της σχολής δεν δούλευαν πλέον, καθώς δεν πληρώνονται! Και έρχομαι εδώ να πω, δε φτάνει που έχουν βαλθεί να απολύσουν 394 υπαλλήλους από το Καποδιστριακό και 1158 εργαζόμενους συνολικά από 8 Πανεπιστήμια, στην Ελλάδα, τώρα θέλουν να αρρωστήσουν και τους φοιτητές.

Η κατάσταση που επικρατεί στις τουαλέτες είναι απερίγραπτη, ενώ από την είσοδο κάποιου στη Φιλοσοφική καταλαβαίνει και το χάος που επικρατεί στο υπόλοιπο κτίριο. Και στεναχωριέμαι για άλλο ένα, πέρα από τους εργαζόμενους  που βρίσκονται επί ξύλου κρεμάμενοι, για την νοοτροπία και συμπεριφορά των φοιτητών.

Αναρωτιέμαι αν και στο σπίτι του ο καθένας πετάει τα σκουπίδια του, όπου βρει, αν κουβαλάει τόση «γουρουνιά» μέσα του. Όταν μάλιστα έχεις γνώση ότι ο χώρος δεν καθαρίζεται, δεν τον ρυπαίνεις έτσι. Μπορείς να μεταφέρεις τα σκουπίδια σου, να τα πετάξεις σε κάδο. Αλλά φαίνεται εν τέλει ότι και μέσα στο «εργοστάσιο» της παιδείας, υπάρχει τόση απαιδευσία, καθόλου τρόποι και γενικότερα μια νοοτροπία που δεν αρμόζει. Ζώα…η πρώτη λέξη που αβίαστα μου έρχεται κατά νου.

Από την άλλη, δεδομένων των παρελθόντων φοιτητικών εκλογών, διαπιστώνω άλλη μια φορά ότι οι «πολιτικές»παρατάξεις στο Πανεπιστήμιο, περιορίζονται μονάχα στο θέμα ενημέρωσης των φοιτητών, σημειώσεων για μαθήματα, όπως και πάρτυ και εκδηλώσεις σε κέντρα διασκέδασης. Άντε και κάποιες της αριστεράς που συμμετέχουν σε ορισμένες πορείες, χρόνια τώρα. Εδώ ο κόσμος καίγεται… και αναρωτιέμαι, εφόσον η δράση τους περιορίζεται σε αυτές τις  «αρμοδιότητες», γιατί συνεχίζουν να αποκαλούνται «πολιτικές»;

Κάτι που θα μπορούσαν να επιμεληθούν σε πρώτη φάση είναι λίγο η τάξη στο μπάχαλο της σχολής, υποστήριξη των απεργών, ίσως, εναλλακτικές καθαρισμού του κτηρίου, κλπ, μιας και ο μικρόκοσμος του κάθε Πανεπιστημίου είναι ένας αντικατοπτρισμός της ευρύτερης κοινωνίας και ο τρόπος που διοικείται το μέσα είναι κάτι αντίστοιχο και με το «έξω», το ίδιο ενδεχομένως και με την «πολιτική» εκπροσώπηση.

Και η ψηφοφορία άλλωστε γίνεται με κριτήριο το ποιος σε βοηθά στη σχολή και όχι τις πολιτικές πεποιθήσεις και πράξεις. Σ.σ. καλό θα ήταν να μην ψηφίσουμε και στις παρούσες εκλογές με τέτοιου είδους, «ατομικά», κριτήρια, αλλά για το κοινό καλό.

Το αγαπημένο μου ρητό του Γκάντι είναι το «να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο»…έχω βαρεθεί να το λέω και να το γράφω. Ο καθένας μας αποποιείται των ευθυνών του και ξέρει μονάχα να κρίνει. Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί, βέβαια, στην πλειονότητα αναφέρομαι. Αν όμως η κριτική είναι το μόνο που κάνουμε και δεν προσπαθούμε οι ίδιοι για κάτι διαφορετικό, η κατάληξη και το συμπέρασμα θα είναι πάντα το ίδιο… άτοπο.

Αν είσαι ευχαριστημένος με την ποιότητα ζωής σου μην κάνεις τίποτα… δεν είναι απαραίτητο. Αν όχι, πάρε θέση και…υποστήριξέ την ανάλογα.

*Παραθέτω εικόνες ντροπής από το κτήριο της Φιλοσοφικής στου Ζωγράφου.

5 πράγματα που μας διδάσκουν τα πάθη του Χριστού…

O απολογισμός του Πάσχα, τη Λαμπροβδομάδα....

Κάθε χρόνο αισθάνομαι «Πάσχα» αν δω τα Πάθη του Χριστού στην τηλεόραση, αν παρακολουθήσω την «αναπαράσταση» των Παθών στην εκκλησία… Και σκέφτομαι, κάθε φορά, πόση αγριότητα υπάρχει στην ανθρώπινη φύση ;! Πόσο και τι είδους σθένος μπορεί να κουβαλήσει ένας άνθρωπος, ώστε να αντισταθεί στην κατάφωρη, εις βάρος του, αδικία;! Με τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι ο «άνθρωπος» που σταύρωσε το «θεάνθρωπο» ή έναν οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο, ελάχιστα άλλαξε από τότε…
Και αυτό γιατί φαινόμενα όπως η μισαλλοδοξία, ο σολιψισμός, η  κακεντρέχεια, ο ρατσισμός και η προδοσία, παραμένουν και συνεχίζουν να προσφέρουν πάθη σε άλλους ανθρώπους. Σκεφτόμαι λοιπόν ότι από το Πάσχα και την ιστορικό των παθών του Χριστού πρέπει να κρατήσουμε 5 διδάγματα:

• Ανέκαθεν υπήρχε η κατηγορία, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία. Σημασία έχει να μην παραιτείσαι απ’αυτό που πιστεύεις και προτιμάς, σε οποιοδήποτε τομέα, εφόσον δεν επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα κάποιον άλλον πέρα από εσένα. Αν φοβάσαι για την αντίδραση που θα εγείρει μια προτίμησή σου μόνο, ζήσε υπό τη σκιά του φόβου και του «δαχτυλοδεικτουμενισμού». Είναι επιλογή σου και το να μην ξεχωρίσεις από τη «μάζα».
• Η αδικία είναι αναπόφευκτη όσο ζεις, το καταλαβαίνεις άλλωστε. Βλέπε την ιστορία με τον Πόντιο Πιλάτο και τον Βαραββά. Ο καθένας για να προτάξει το συμφέρον του και γενικότερα το καλύτερο  για τον ίδιο ή ακόμα και για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του,προχωρά σε άδικες πράξεις. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα… από τις ερωτικές σχέσεις, μέχρι την εργασία και τη δικαιοσύνη. Την αποδέχεσαι, αν τη σιχαίνεσαι την αποφεύγεις και μαθαίνεις σταδιακά να προφυλλάσσεις τον εαυτό σου από αυτή. Πρόσεχε, ωστόσο, μην αδικίσεις άλλους σε αυτήν σου την προσπάθεια.
• Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του «σταυρό». Προβλήματα, στενοχώριες, κατάθλιψη και όλα τα παραπάνω συναινούν στο να περάσει ο κάθε άνθρωπος ένα Γολγοθά, πόνο, άλλος μικρότερο, άλλος μεγαλύτερο. Όπως μας διδάσκει και η ιστορία με το Χριστό, ακόμα και αν βρεθούν καλοθελητές στο δρόμο μας να κουβαλήσουν το «βάρος» αυτό, στην τελική αυτό είναι ένα βάρος που προορίζεται να το σηκώσει ένας και μόνο. Αν έχεις, ωστόσο, έναν ή και δυο συνοδοιπόρους κατά την ανάβαση, ενδεχομένως να γίνει πιο προσιτή η διαδρομή και τελικά να «μοιραστεί», κάπως, το φορτίο.
• . Η πίστη είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του καθενός. Από την πίστη σε μια θρησκεία, στάση ζωής ή αντίληψη που διαμορφώνει και αποτελεί ναυαρχίδα στην πορεία του έως την πίστη στον «σωστό» άνθρωπο που με τις πράξεις του προσπαθεί να αγγίξει, καθώς και την πίστη στις δυνατότητές του. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε σένα, στις δυνατότητές σου, αλλά πάνω απ’όλα πρέπει ο ίδιος να πιστεύσεις σε σένα.Η αμφιβολία είναι λογική, σε σημείο που δε σε κρατάει πίσω. Αν δεν πιστέψεις σε ένα όραμα-στόχο, δε θα μπορέσεις να πορευτείς, γιατί απλούστατα δε θα σε ενδιαφέρει το που μπορείς να φτάσεις. Πίστη σε σένα, λοιπόν, αλλά και πίστη πέρα από σένα. Το πρώτο σε κάνει να συνεχίζεις, αλλά το δεύτερο μπορεί να σε ελευθερώσει.
• Τέλος, πάντα υπάρχει η Ανάσταση σε όποιο επίπεδο. Η «πτώση»στη ζωή μας είναι επίσης αναπόφευκτη. Ωστόσο,πάντα πρέπει να βρίσκουμε ένα κίνητρο ανύψωσης, πάντα υπάρχουν λόγοι να «αναστηθούμε», τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά! Χωρίς την έννοια της Ανάστασης άλλωστε στη ζωή, μόνο το μαύρο θα επικρατεί, μονάχα αυτό θα υπερισχύει και δε θα υπάρχει ο λόγος να συνεχίσεις αυτό που κάνεις. Αν πέσεις άλλωστε, σηκώνεσαι. Εκτός αν θέλεις να μείνεις κάτω και να ποδοπατηθείς.

Διδάγματα υπάρχουν σε κάθε ιστορία, είτε την πιστεύεις, είτε την βλέπεις σαν παραμύθι. Σημασία έχει να κρατάς αυτά που σε κάνουν «καλύτερο», αντικειμενικά, άνθρωπο και να προσπαθείς να τα εφαρμόζεις, τόσο για να εξελιχθείς σωστά σαν άτομο, όσο και για να δώσεις μια καινούργια έννοια στον όρο «διαχρονικότητα», απαλλαγμένη από τις ανησυχίες και τα προβλήματα που υπάρχουν από τους προ Χριστού αιώνες. Το φως, άλλωστε, είναι η αλήθεια. Το σκοτάδι είναι προαιρετικό.

"Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε."

[Κώστας Καρυωτάκης]

Παγκόσμια ημέρα της ποίησης σήμερα, ώστε παράλληλα με τον ερχομό της άνοιξης να γιορτάζεται και η ποίηση. Δεν επιλέχθηκε τυχαία στις 21,που έχουμε την ισημερία και τον επίσημο ερχομό της άνοιξης, αλλά και για να συνδηλώσει το σκοτάδι απο τη μια και το φως από την άλλη, μιας και η ποίηση έχει τη δυνατότητα να εκφράσει άσπρο και μαύρο, χαρά και πόνο, ζωή και θάνατο, έχοντας τη μοναδική ικανότητα να ισορροπεί άριστα ανάμεσα στις τέλειες αντιθέσεις και μέσα από τις πιο απίστευτες συνδηλωτικές μορφές. Η αιώνια ισορροπία ανάμεσα σε δίπολα...
Η ποίηση, ετυμολογικά, προέρχεται απο το ρήμα ποιώ, δηλαδή φτιάχνω. Ποιητής λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί αυτός που φτιάχνει κάτι. Ωστόσο, χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον άνθρωπο που χειρίζεται τον λόγο έτσι ώστε να δημιουργηθεί το...ποίημα.

Κάποτε αυτή η τέχνη σνομπάρονταν, όπως και οι εκπρόσωποί της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι οι μεγαλύτεροι ποιητές αναγνωρίστηκαν και καταξιώθηκαν μετά θάνατον! Σήμερα ποιητές από αιώνες προ Χριστού, βλέπε Όμηρο, μέχρι και σήμερα αναγνωρίζονται, τιμούνται, αποτελούν πρότυπα θαυμασμού, μίμησης, απομίμησης και κυνισμού της ανθρώπινης φύσης.
Με υπερβολές, σύμβολα, συνειρμικά ή τελείως χασματικά, άψογα δουλεμένα από στίχο μέχρι μέτρο και ομοιοκαταληξία ωσότου την κατάργηση όλων αυτών, ως κανόνων, και τον ρώσικο φορμαλισμό, στις αρχές του 20ου αιώνα, με τη στροφή του ενδιαφέροντος από το νόημα του κειμένου,σημαινόμενο, στη μορφή του, σημαίνον, και την κειμενοκεντρική του εξέταση. Από τότε και στο εξής ανοίγουν τα όρια του αποδεκτού, μιας και οι παραλήπτες ειναι άπειροι, όσα και τα νοήματα που μπορούν να δοθούν σ ενα ποίημα.
Η λογοτεχνία έχει ενα ευρύ φάσμα τεχνικής και θεματολογίας, άπειρους εκπροσώπους, γνωστούς ή άγνωστους, σχετικούς με την γραφή ή τελείως άσχετους, καταξιωμένους ή μη. Η ποίηση έχει μια μοναδική ικανότητα να μπορεί να εκφράσει απο τον ψυχισμό του ενός, και από τον έναν για έναν, μέχρι και την έκφραση μιας μάζας, μιας πλειονότητας ή της ανθρωπότητας στο σύνολο.
Αυτό που κεντρίζει, κυρίως, η ποίηση είναι η ταύτιση. Εγώ, εσύ ή ο καθένας διαβάζοντας ενα ποίημα προσπαθεί να βρει σημεία ταύτισης με έναν έρωτά του, μια περιπέτεια ή και ολόκληρη την ύπαρξή του και να το ανάγει σε μια μορφή έκφρασης του εγώ μέσα από κάποιον άλλο.
Το γεγονός ότι διαβάζοντας ένα ποίημα έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να κλάψεις, να χαμογελάς, να σου δημιουργήσει μια αίσθηση αισιοδοξίας, να ξυπνήσει ένα αίσθημα ξεχασμένο, μια ανάμνηση ίσως ή ακόμα και να σου δώσει ώθηση να προσπαθήσεις για κάτι καλύτερο, σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο είναι μια απο τις νίκες της, αλλά και η αξία της.

Προσωπικά δε συμφωνώ απόλυτα με τον όρο "ποιητής", ως χαρακτηρισμός επαγγελματικής ιδιότητας, καθώς θεωρώ ότιο καθένας κρύβει μέσα του έναν ποιητή που μπορεί να βγάλει προς τα έξω με το δικό του τρόπο. Δεν είναι όλοι άξιοι βέβαια να δημιουργήσουν λογοτεχνικά άρτια ποιήματα, όμως όπως έγραψε ο Χάνιν, το να βγάζεις το ψωμί σου με την ποίηση είναι σαν να κάνεις κάτι παρόμοιο με τη βοήθεια της αγάπης. Μεγαλύτερη αξία αποκτά ένα ποίημα όταν ειναι αυθεντικό, πηγαίο, κατευθείαν από την ψυχή και δεν έχει σκοπό ούτε να γραφτεί επειδή πρέπει, ούτε για να προσκομίσει χρήματα στον ποιητή, ούτε ως επιταγή στο δημιουργό.
Ας μην ξεχάσουμε στην τελική, ότι η ποίηση δεν ανήκει σ' αυτούς που τη γράφουν, αλλά σε εκείνους που την έχουν ανάγκη, όπως έγραψε ο Νερούντα.

Y.Γ. Και φυσικά σήμερα είναι παγκόσμια μέρα για τα παιδιά με σύνδρομο DOWN. Χρόνια πολλά στις πριγκίπισσες και τους πρίγκηπες της καρδιάς μας, των παιδιών αυτών που έχουν τόση αγάπη και καλοσύνη μέσα τους, όσο και πολλά ταλέντα και ικανότητες! Να σας χαιρόμαστε~!

«Συναισθηματικά ανάπηρος»: ο νέος τύπος ανθρώπου.

Η ψευτοκουλτούρα και η ρηχότητα, έχουν γίνει τόσο must που μπορούν εύκολα να χαρακτηρίσουν το επόμενο είδος homo, μετά τον sapiens.

Του Περικλή Καραχάλια

Απάθεια και αδιαφορία τα κύρια χαρακτηριστικά του.  Δε τον συγκινούν κοινωνικά προβλήματα, συναισθήματα που ενδεχομένως εκφραστούν στο πρόσωπό του, αλλά ούτε και άνθρωποι που ενδεχομένως χρειάζονται εκείνο ή κάποια βοήθειά του.

Εγωκεντρικός και πιο αυτάρεσκος από ποτέ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεμάτα από δικές του φωτογραφίες του σε διάφορες «κουλ» πόζες (selfies, duckface κλπ) σε διάφορα πολύ “hot”  στέκια. Είναι  μοναδική και αψεγάδιαστη προσωπικότητα και όλα στρέφονται γύρω του, όπως νομίζει.

Είναι γεμάτος «φίλους».  1700 στο Facebook, άλλους τόσους στο  Instagram. Πραγματικά δημοφιλής! Ζήτημα να γνωρίζουν οι 100 το επίθετό του, αλλά πρέπει να μοιραστεί μαζί τους την «υπέροχη» ζωή του... από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι όποια βλακεία συναντήσει στο δρόμο του. Nιώθει υποχρεωμένος να δώσει το παρόν του.

Εννοείται ότι θα προβάλλει και τα ταξίδια που έχει πάει. Τύφλα να έχει ο Ροβινσώνας Κρούσος. Πασχίζει να δείξει ότι ξέρει και άλλα μέρη κι άλλες κουλτούρες και τρόπους ζωής. Είναι πολίτης του κόσμου κατά βάθος, μην σε μπερδεύει που δεν έχει τρόπους αν δεν σε ξέρει ή αν πέσεις καταλάθος πάνω του. Αγροίκο θα τον έλεγες (δεν θα’ χες και άδικο).

Νιώθει διάσημος, με τόσους followers! Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Νιώθει πως έχει το φόντο να φτάσει ψηλά. Προορίζεται για μεγάλα πράγματα και περιμένει να τον ανακαλύψουν. Αδικείται! Το λέει και το νιώθει...

Χάρη σ’ αυτές τις «φιλίες», βρίσκει και εξίσου εύκολα ερωτικούς συντρόφους. Πληθυντικός, φυσικά, γιατί ο ενικός είναι πολύ μπανάλ σήμερα. «Οι εμπειρίες είναι η ίδια η ζωή», πιστεύει... Συμφωνώ μαζί του σε αυτό, διαφωνώ στην αναγωγή του στο αριθμητικό επίπεδο. Μόνο ο αριθμός τον ενδιαφέρει. Όχι τα βιώματα και η έντασή τους. Και φυσικά, εφόσον το σεξ και η εύρεση εραστών έχει καταστεί κάτι τόσο εύκολο, πιστεύει πως είναι χάσιμο χρόνου η σχέση με... ΕΝΑΝ άνθρωπο. Χαραμίζεται! «Γιατί να συμβιβαστώ με κάποιον που έχει τα 5 από τα 10 πράγματα που θέλω, ενώ μπορώ να βρω κάποιον που έχει και τα 10;! Τόσοι μου την πέφτουν κάθε μέρα στο Fb!». Τάδε έφη μια γνωστή μου.

Βγαίνει πολύ και πίνει. Παρόλο που, ενδεχομένως, ο τραπεζικός του λογαριασμός δεν είναι στην καλύτερή του φάση, εκείνος θα πιει. Να ζήσει στα άκρα, και καλά... να βιώσει και αυτός το «αμερικάνικο όνειρο» και να το παίξει όσο πιο πολύ μποέμ και vintage μπορεί. Μετράει! Άσε που είναι και στη μόδα πάλι.

Έχει πολλά βιβλία στο σπίτι. Τα περισσότερα, βέβαια, δεν τα έχει καν διαβάσει, αλλά πάντα μετράει μια γεμάτη βιβλιοθήκη και οι σκόρπιες γνώσεις ενδείκνυνται, για να είναι μέσα σε όλα. Έχει γνώμη επί παντός του επιστητού και φιλοσοφίες, δίχως να γνωρίζει τι πραγματεύονται καν στην ουσία τους. Πιστεύει ότι εκείνος μονάχα ορίζει την τύχη του, γι’ αυτό άλλωστε δεν πιστεύει και σε κανένα Θεό και θρησκεία. Μονάχα στην παντοδυναμία του, χαρακτηριστικό νεοεποχίτικων ιδεών.

Ωστόσο, αποδέχεται πανηγυρικά την ήττα της πραγματικότητας, κατηγορώντας ως «κατευθυνόμενη» την πολιτική του κράτους και συνεπώς δε μπορεί να παρέμβει και να «αλλάξει την μοίρα» του, πράγμα που έρχεται σε σύγκρουση, φυσικά, με όσα πιστεύει. Γι’ αυτό κιόλας δεν τον αγγίζει η πολιτική και αδιαφορεί για όσα διαδραματίζονται στη χώρα του. Μια μόνιμη «διαμαρτυρία» είναι η απάντησή του προς το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.

Πάει ανελλιπώς σινεμά και θέατρο, σε μουσεία και εκθέσεις. Ανοίγει τους ορίζοντές του τάχα μου και, μουσικά,ακούει τύπου Μποφίλιου και «κλαίει». Ποιότητα πάντα. Άσχετα αν ξέρει και χτυπιέται στα ελληνάδικα με όλη τη δισκογραφία της Πάολα.

Τα ρούχα του είναι επώνυμα. Και φυσικά γνωρίζει όλες τις μάρκες. Κάτι πρέπει να έχει από την καθεμιά. Αν δε γνωρίζεις την Diptyque, μπορεί να σε κάνει και σκουπίδι... μα που ζεις και συ; Έλεος, να μην ξέρεις και την Diptyque. Πως θα κοιμόσουν το βράδυ;! Να μην έχεις σπίτι σου ένα κερί των 100 ευρώ;!

 Θέλει να τον θαυμάζουν... το έχει ανάγκη, πραγματικά. Πληγώθηκε ή ήταν παραχαϊδεμένο παιδάκι, μάλλον, λένε οι ψυχολόγοι, αν εξαιρέσεις όσους έχουν τάση στη μαζοποίηση, και του βγαίνει έτσι ώστε να μην πληγώνεται, να πληγώνει μόνο. Να προσβάλλει και να νοιώθει καλύτερος σε όλα. Να έχει το επάνω χέρι, μιας και ποτέ δεν το είχε. Να ακούει από ξένους το μπράβο, μιας και ποτέ δεν το άκουσε στο σπίτι. Κατά βάθος πονάει. Ξέρει ότι είναι μόνος. Ξέρει ότι έχει ψεύτικους φίλους. Ξέρει ότι αν συνεχίσει έτσι κάποια στιγμή θα του τη βαρέσει. Δεν έχει επακριβή γνώση, ότι δεν είναι δυνατό να ζεις επιφανειακά για πάντα. Κάποια στιγμή θες και λίγο βάθος, έναν άνθρωπο ίσως δίπλα σου, έναν αληθινό φίλο, λίγη ηρεμία.  Λίγη αυθεντικότητα. Νιώθω ότι τίποτα δεν είναι σταθερό και βέβαιο σε κανένα τομέα της ζωής μου πλέον, αλλά με το να είμαι και σαν το φύλλο στον αέρα ζω με ένα τρόπο που δε με εκφράζει και δεν έχει να μου προσφέρει κάτι αν οι απαιτήσεις μου ξεκινώντας τη ζωή μου, χωρίς να έχω προσπαθήσει, είναι στο maximum.

Αγάπα τον εαυτό σου, όπως είναι...όχι όπως του επιβάλεις να είναι ή να δείχνει.