Τι βλέπεις και τι είμαι....

Με βλέπεις να λάμπω...είμαι χρυσός όμως;

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Γιατί πολλοί "μεγάλοι", απευθύνονται πολλές φορές στους "μικρούς", τους νέους, λέγοντάς τους "τι έγνοιες έχετε εσείς;". Επιλέγω λοιπόν, να πραγματευτώ λιγάκι, τις "ανύπαρκτες" έγνοιες...
Μπορεί να βλέπουν παιδιά με σκουλαρίκια πολλά ή σε περίεργα σημεία. Ακόμα και νέους με τατουάζ σε ποσοστό ίωσης. Μπορεί να είναι υπερβολικές και αυτές οι τάσεις της μόδας, αλλά δυστυχώς η μαζοποίηση  είναι κακώς κείμενο, που υπάρχει ανέκαθεν. Ξεχνιέται η μόδα της αφάνας ή των χίπις;!
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι αυτό ώστε να πιαστώ από κει. Ούτε μαρτυρά την ανεμελιά ή εμφάνιση πάντα. Πολλές φορές έχω ακούσει το "ε, εσύ φοιτητής είσαι, έχεις το σπίτι σου, το φαΐ σου, βγαίνεις τις βόλτες σου...τι ανάγκη έχεις;"
Βάσει ψυχολογίας, είναι άτοπο να συγκρίνουμε καταστάσεις και να αναφέρουμε ότι εγώ π.χ. περνάω πιο δύσκολα από σένα. Ο ψυχισμός είναι πολύ περίεργος και ποτέ δεν ξέρεις αν εσύ περνάς το ίδιο δύσκολα με κάποιον άλλο εφόσον είναι μη συγκρίσιμα τα αποτελέσματα.
Σήμερα είμαι πιο μεγάλος απ'όσο ήμουν ποτέ και πιο νέος απ'όσο θα είμαι στο μέλλον... Έτσι η ένταση που ζω εγώ στα 21 μου, είναι σε ένα σημείο η ίδια ένταση που μπορεί να ζεις εσύ στα 50, για διαφορετικά θέματα βέβαια.
Με πληγώνει να ακούω από μεγαλύτερους ανθρώπους ότι δεν έχω έγνοιες, ότι όλα μου πηγαίνουν τέλεια και δεν μπορώ να καταλάβω τι περνάει κάποιος μετά τα 40. 
Εγώ και ο κάθε εγώ-νέος ζω με το βάρος ότι έχασα ένα εξάμηνο σπουδών από τη ζωή μου, από το μέλλον μου, για κάτι στο οποίο δεν έχω ευθύνη (με τις απεργίες των διοικητικών). Ζω επίσης με την πρεμούρα να βρω μια δουλειά για να ελαφρύνω όσο μπορώ τους ήδη βεβαρημένους γονείς και φυσικά, δεν μπορώ να βρω γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Ζω ακόμα, με το άγχος του τι θα κάνω εργασιακά μετά τις σπουδές για να μπορέσω να επιβιώσω, καθώς χωρίς τα γνωστά κονέ, δεν προοδεύει εύκολα κανείς με το σπαθί του και μόνο, δυστυχώς. Ζω σε μια χώρα που βαίνει από το κακό στο χειρότερο, σε όλους τους τομείς της, που σου κάνει πόλεμο νεύρων και που ακόμα η ψυχολογία της μάζας έχει πιάσει πάτο, δικαιολογημένα βέβαια.

Από συζήτηση που είχα με μια φίλη μου, με πτυχίο πολυτεχνείου, μου εξομολογήθηκε ότι βγάζει λεφτά ίσα ίσα για να καλύψει τα έξοδα του ενοικίου, των λογαριασμών της και αν της μείνει και τίποτα στην άκρη. "Εγώ μόνο την επιβίωσή μου κοιτάω τώρα", μου λέει "και να θέλω να βοηθήσω κάποιον οικονομικά δεν μπορώ, άσε που φοβάμαι και να μην απολυθώ ανά πάσα στιγμή".
Εσύ μπορεί να βλέπεις ένα νέο που "περνάει καλά", μπορεί να μη χρωστάει δάνεια ή κάρτες αλλά αυτός ο νέος μπορεί να βγει και να μην έχει λεφτά για να διασκεδάσει ή να πάρει καινούργια παπούτσια. Πολλές φορές φίλοι-συμφοιτητές από επαρχία δεν έχουν λεφτά για εισιτήριο του μετρό! 
Αυτό που θέλω ουσιαστικά να δείξω, είναι ότι τα χρόνια που υποτίθεται πως πρέπει να είναι τα "καλύτερά" μας ξεκινάνε με άγχος...με εμπόδια. Και δεν είναι το ίδιο, με 15 χρόνια πριν... Δεν είχα ακούσει ποτέ μικρός για φοιτητή ή νέο που να ψάχνει δουλειά και να μη βρίσκει, ούτε για νέο που να αγχώνεται για το τί θα κάνει στο μέλλον για να επιβιώσει. Ήξερε ο καθένας ότι κάπου θα βρει μια άκρη. 
Εμείς σήμερα, δεν ξέρουμε, παρά μονάχα ελπίζουμε... μόνο αυτό μας έχει μείνει, άλλωστε. Η ελπίδα ότι θα βγούμε από την κρίση, η ελπίδα ότι δε σπουδάζουμε για να βάλουμε το πτυχίο μας στη βαλίτσα για την ξενιτιά, η ελπίδα ότι θα βρούμε κάποια στιγμή μια δουλειά της προκοπής, η ελπίδα ότι θα περπατάς στο δρόμο και θα βλέπεις χαμόγελο, η ελπίδα ότι δε θα θέλει ο καθένας να σε εκμεταλλευτεί με όποιο τρόπο, η ελπίδα ότι θα ζούμε, όχι απλά μετά βίας να επιβιώνουμε...
Σε σέβομαι... σε καταλαβαίνω... Μη βιαστείς να με κρίνεις, σεβάσου κι εμένα...το έχω ανάγκη....το αξίζω.

Η ζωή είναι ωραία... υποθέτω.

Στιγμιότυπα ζωής μέσα από τα μάτια μου... 

the power of 21 (λέεεμε τώρα)!

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Η ζωή είναι ωραία... υποθέτω. Μπορεί να μην μπορώ να πάω στη σχολή μου να παρακολουθήσω μαθήματα, λόγω των αλλεπάλληλων απεργιών των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου, αλλά έχουν και το δίκαιο τους και αυτοί. Πόσες οικογένειες θα πλήξει η απόφαση των απολύσεων... Και όχι μόνο, βέβαια. Και είναι  σκοπός τους να με κάνουν να φαγωθώ μαζί τους... να τους βρίσω, λες και είναι δικό τους το φταίξιμο να υπερασπιστούνε τα συμφέροντά τους, κι όχι του απαράδεκτου κράτους στο οποίο ζούμε. Ωστόσο κανείς νέος δε δείχνει πρόθυμος να ξεσηκωθεί για το μέλλον του.  
Κάτι μας ψεκάζουν;! Αν ψεκάζεται η αδιαφορία ίσως...

Η ζωή είναι ωραία... υποθέτω. Μπορεί να μη βρίσκω δουλειά εδώ και μήνες και στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσα σε γνωστό πολυκατάστημα για μια θέση εργασίας να βρίσκομαι στην ίδια θέση με πωλητές πολλών ετών και μεγαλύτερης εμπειρία, μιας και πρόσφατα έκλεισαν και τα πολυκαταστήματα Fokas και έθεσαν διαθέσιμους εκατοντάδες εργαζομένους.
 "Όλοι από το Fokas εδώ θέλουμε να δουλέψουμε τώρα", μου λέει η γυναίκα που περίμενε δίπλα μου και πρώην πωλήτρια ανδρικής ένδυσης, κατά το διάλογο μας. "Μετά από 15 χρόνια δουλειάς ξαφνικά φτου κι απ'την αρχή".

  Και αυτή είναι η δυσκολία... το να αποδεχθείς ότι υπάρχουν σοβαρότερες περιπτώσεις από τη δική σου στις οποίες πρέπει να δίνεις προτεραιότητα, μέσα σου αρχικά. Πραγματικά, προτιμώ να λάβει τη θέση κάποιος γονιός παρά εγώ ή κάποιος που μετά από πολλά χρόνια δουλειάς ξεκινά από το μηδέν.
Και είναι δίκαιο αυτό; Να ξεκινάω, έστω να προσπαθώ να κάνω κάποια βήματα και όλο να συναντάω εμπόδια; Nα έχω βαρεθεί να "κάθομαι"και να θέλω να εργαστώ κι εκ των πραγμάτων να μη μπορώ! Και αναφέρομαι στον κάθε εγώ κάτω των 25.

Δε μου αρέσει η κλάψα καθόλου. Δε μπορώ τους μίζερους ανθρώπους άλλωστε. 
Ωστόσο το να προσπαθείς να μεγαλώσεις, να σπουδάσεις μόνο και μόνο για να βρεις κάποιο τρόπο να επιβιώσεις μου προκαλεί άσχημα συναισθήματα. Και βέβαια θα ιδρώσω και βέβαια θα διακριθώ αν έχω τα κότσια να κυνηγήσω αυτό που θέλω. Το α' πρόσωπο το χρησιμοποιώ γενικά για τη νεολαία σήμερα. Μπροστά θα πάνε πρώτον αυτοί που έχουν τα μέσα και δεύτερον αυτοί που έχουν τα φόντα και διακρίνονται σ'αυτό που κάνουν. 

Η ζωή δεν ξέρω κατα πόσο ωραία είναι τώρα, πέρα από το να δεις ένα όμορφο θέαμα, να πας μια βόλτα ή τις ευχάριστες διαπροσωπικές σχέσεις. Ξέρω ότι είναι στο χέρι όλων να την ξανακάνουμε. Κανείς δε λέει ότι θα είναι εύκολο, κανεἰς δε λέει ότι δε θέλει αγώνα. 
Το σημαντικό είναι να υπάρχει η διάθεση φίλοι μου, ώστε να μην υποθέτουμε... να είμαστε σίγουροι ότι η ζωή είναι ωραία! 

Ο γονιός, πρώτος τον λίθο βαλέτω.

«Αν θέλεις να είσαι άγιος, δίδαξε καλά τα τέκνα 

σου. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση, οι κακές 

πράξεις που αυτά θα κάμουν, σε σένα πρόκειται 

ν' αποδοθούν μετά.» Σαρλ Ντε Μοντεσκιέ

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Με αφορμή το απόφθεγμα του Μοντεσκιέ, μου ήρθαν στο μυαλό οι γονείς της Μυτιλήνης και της κάθε Μυτιλήνης, δηλαδή κλειστών κοινωνιών, αλλά και γενικότερα, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να γίνουν τα παιδιά τους οι καλοί μαθητές, καλοί χριστιανοί (όχι τόσο πλέον) , άξιοι στον αθλητισμό και fit, με λίγα λόγια τα «καλά παιδιά».Οτιδήποτε έρχονταν σε αντίθεση με αυτό, ήταν, είναι του «διαβόλου» και ΛΑΘΟΣ!

Αν κάνουν  piercing και tattoos. Αποκλήρωση κατευθείαν,υποθέτω... Ασχέτως αν τα «καλά παιδιά» που προανέφερα, πίσω από την πλάτη των γωνιών τους βγάζουν κάθε απωθημένο και υιοθετούν τις πιο άρρωστες συμπεριφορές στην πορεία της ζωής τους, πολλές φορές υιοθετούν τον τρόπο ζωής που θέλανε οι ίδιοι για τα παιδιά τους, βγάζοντας κι αυτοί άλλα απωθημένα με τη σειρά τους, με αποτέλεσμα ένα φαύλο κύκλο παθητικότητας και υποχείριων.

Ζούμε σε μια κοινωνία που κρινόμαστε συνεχώς για τις επιλογές μας και τις προτιμήσεις μας όσον αφορά οτιδήποτε, από σεξουαλικές-διαπροσωπικές μας επιλογές μέχρι τη μάρκα του αυτοκινήτου μας ή την κομματική μας πεποίθηση. Μας κρίνει ο φίλος, μας κρίνει ο γείτονας, μας κρίνει ο περαστικός, καθώς και η καινούργια κοπέλα του κολλητού σου, γιατί καπνίζεις ή ο σκουπιδιάρης γιατί δεν έδεσες τη σακούλα πριν την ρίξεις στον κάδο.

Τι γίνεται όμως όταν μας κρίνει και ο γονιός; Ειδικά στην περίπτωση που η κριτική του δεν είναι πάντα ιδιαίτερα γόνιμη; Και βαθύτερα όταν αυτό συνεχίζεται ως τα 60 σου και βάλε.

Η ελευθερία λόγου και έκφρασης; Την έμαθε κανείς ή την ευαγγελίζεται δίχως λόγο;

Κάθε άνθρωπος χρειάζεται αγάπη, εμπιστοσύνη και στήριξη, όχι από πολύ κόσμο, αλλά σίγουρα από την οικογένειά του. Οι απόψεις διίστανται σε πολλά θέματα και κυρίως όσων αφορούν τις προσωπικές επιλογές.

Οι γονείς οφείλουν να είναι πιο διαλλακτικοί με τα παιδιά τους και εφόσον κρίνουν να μάθουν να κρίνονται. Ουδείς είναι τέλειος, συνεπώς εφόσον έχει άποψη και εκφράζεται, παρόμοια οφείλει να τη δεχτεί ή τουλάχιστον να μπορέσει να την αναιρέσει γόνιμα και με επιχειρήματα, όχι με χαρακτηρισμούς και φωνές, όπως γίνεται συνήθως.

Οι περισσότεροι γονείς, αν όχι όλοι, λένε ότι δεν θέλουν να μοιάσουν στους δικούς τους γονείς στα σημεία που θεωρούσαν εσφαλμένα ή στην τελείως λανθασμένη συμπεριφορά τους. Ωστόσο ποια είναι η δύναμη που τους ωθεί στο σημείο να γίνουν σχεδόν ίδιοι ή πολλές φορές χειρότεροι; Είναι βασισμένο σε ψυχολογικές αρχές, ωστόσο φαίνεται κυρίως να απουσιάζει η αυτοκριτική τους.

Πολλοί θεωρούν ότι με το να είναι αυστηροί και άτεγκτοι τα παιδιά τους θα ακούσουν «για το καλό τους». Λησμονούν, όμως, τον παράγοντα αντιδραστικότητα που ιδίως στην εφηβεἰα βρίθει. Συνεπώς, και ο ίδιος ο έφηβος μπορεί να κάνει πράγματα που δε θέλει ιδιαίτερα μόνο και μόνο για να πάει κόντρα στους γονείς. Πολλές φορές άριστοι μαθητές χάνουν το παιχνίδι στο Λύκειο εξαιτἰας της καταπίεσης και της άμυνας που τους βγαίνει σπασμωδικά.

Ο γονιός που είναι και παράλληλα «φίλος» στα παιδιά του, εννοώ να μη φοβούνται να συζητήσουν ή να ζητήσουν κάτι απ’αυτόν, όπως και η εμφανής στήριξη και αγάπη του μπορεί να συμβάλλει πολύ δραστικά στη δημιουργία μιας άρτιας και συγκροτημένης προσωπικότητας, πολύ περισσότερο από τους φωνακλάδες όπως και από τους αδιάφορους γονείς.

Ο γόνος, από την στιγμη που θα ενηλικιωθεί και θα «ανοίξει τα φτερά» του στην πραγματική ζωη, οφείλει εφόσον είναι σίγουρος για κάποια επιλογή του να λαμβάνει τη θέρμη των γονιών του ή, τουλάχιστον, αν διαφωνούν με κάτι, όχι την έντονη αποδοκιμασία και λογοκρισία. Να συζητήσουν μαζί του ήρεμα και να τον αφουγκραστούν, να τον προειδοποιήσουν, αλλά πάντα να είναι δίπλα του. Και οι ίδιοι κάποτε υπήρξαν παιδιά και οι ίδιοι κάποτε επιθυμούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο και οι ίδιοι κάποτε χρειάζονταν κάποιον δίπλα τους. Μη μεγαλώσουν ευθυνόφοβοι, να πάρουν και το ρίσκο, να ορίσουν και λίγο τις επιλογές τους. Λαμβάνω την ευθύνη! Να το μάθουν καλά αυτό. Να είναι ενεργοί και ως προσωπικότητες και ως πολίτες, ΟΧΙ δεκτικοί σε όλα, ΟΧΙ παθητικοί.

Δεν μπόρεσα πραγματικά, ποτέ να καταλάβω τους γονείς που έδιωξαν από το σπίτι το παιδί τους, έστω για ένα βράδυ. Όποιος λόγος και αν είναι αυτός, πρέπει να σκεφτεί ότι σε όποια επιλογή του αρνητικά κείμενη στα αφτιά τους, ενδέχεται να τον έχουν ωθήσει οι ίδιοι, είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Ποτέ δεν φταίει μόνο ένας.

Είναι μεγάλη ανευθυνότητα να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο και να μην έχεις εξασφαλίσει την υλική και πνευματική του υπόσταση , που σημαίνει πέρα από το υλικό μέρος να είσαι έτοιμος για να μεγαλώσεις ένα παιδί μακριά από φωνές, προλήψεις και δεισιδαιμονίες, καθώς και να του μεταδώσεις τα εργαλεία της γόνιμης κριτικής και συμπεριφοράς.

Αλλά το τελευταίο και σημαντικότερο, να μάθει να λαμβάνει κριτική. Εφόσον θεωρεί ότι αδικείται να την αποκρούει, εφόσον έχει έστω και μια αμφιβολία να την αποδέχεται.

 Γιατί ο πιο «ανθρώπινος» άνθρωπος, είναι αυτός που ξέρει να δέχεται και να αποδέχεται!

Ελλάδα: Το γκετο της μιζέριας

 Κλειστά πανεπιστήμια, ανεργία-κλασικά- και τελευταίος και καλύτερος ο «φασισμός». Αυτές είναι οι επικεφαλίδες που θα έβαζα την παρούσα περίοδο για να περιγράψω την κατάσταση της χώρας μου.

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Για να είμαι ειλικρινής όταν μου ανακοίνωσε η θεία μου ότι κλείνει η σχολή σου, της απάντησα «θα ανοίξει ρε μέχρι τον Οκτώβρη».  Η αλήθεια είναι ότι από τότε που ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω πλάκωσαν οι απεργίες σε όλα. Κάθε χρόνο πλήττονται οι εξεταστικές μας την περίοδο του Σεπτέμβρη, οπότε δε δίνει κανείς ιδιαίτερη σημασία στους λόγους. Μέχρι που μου απαντάει, «πτωχεύσαμε ρε Πέρη...πως να πληρώσουν τόσο προσωπικό;». Με προβλημάτησε και έκανα αρνητικά σενάρια, σκεπτόμενος ότι θα ακολουθήσει εμφύλιος αν κλείσει ένας φορέας όπως το Καποδιστριακό. Εξεγέρσεις, χαμός κλπ προς τα εκεί θα το πάνε.  Άλλη μια χαμένη εξεταστική, άλλη μια ορδή επερχόμενων απειλών. Ο μόνος που στην ουσία πλήττεται από μια τέτοια απεργία είναι ο φοιτητής και ο γονιός... ενοίκια, λογαριασμοί και πάει λέγοντας. Το κράτος; Δεν το αγγίζει στο ελάχιστο όλο αυτό. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που δεν μου επιτρέπεται να γράψω τώρα.

Το χειρότερο είναι ότι δυσκολεύεσαι να βρείς δουλειά ακόμα και σαν σερβιτόρος. Ψάξιμο, ψάξιμο, τα βιογραφικά πάνε και έρχονται, απαντήσεις όμως... μηδέν. Η γειτόνισσά μου, πρώην τραπεζικός υπάλληλος με χρόνια προϋπηρεσία ψάχνει κάτι  από πριν το καλοκαίρι, έστω και για 500€, «εδώ που έφτασα πλέον», όπως μου πε. Ακόμα και το επάγγελμα του κομμωτή έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα. Φίλος, πρώην κομμωτής «διασήμων»  παλεύει να πληρώσει τους λογαριασμούς του με δυο κουρέματα, άντε και ένα  χτένισμα τη βδομάδα. Και οι "φραγκάτες" πελάτισσες να κάνουν παζάρια για 1 και 2 ευρώ!

Εμφύλιος πόλεμος μυρίζει, όπως προανέφερα. Αυτή τη γεύση μου άφησαν τα γεγονότα στο Κερατσίνι για την πολυσυζητημένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και των δύο παιδιών, μελών της Χρυσής Αυγής.  Και κάτι τέτοιες στιγμές με κάνουν να πω καλά παθαίνουμε  ο,τι παθαίνουμε και πραγματικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

 Κλασικά τα ΜΜΕ μονοπωλούν ένα θέμα, κατακλύζουν τις ειδήσεις και γεμίζει μια ολόκληρη εβδομάδα με τις «αντιφασιστικές πορείες», πρώτα και με το "λαϊκό προσκύνημα" στον τόπο της εκτέλεσης των παιδιών, έπειτα. Πραγματικά, κρίμα για τα παιδιά και κρίμα για το επίπεδο και την ψυχική υγεία των ανθρώπων που τους αφαίρεσαν τη ζωή, αλλά όλα αυτά με κάνουν να πω, ρε Έλληνα, είσαι πραγματικά ένα πρόβατο. Και σου αξίζουν αυτά που παθαίνεις γιατί κρίση να δράσεις μόνος και να σκεφτείς, δεν έχεις. Ούτε ψυχή. Την πούλησες και αυτή, όπως και την αξιοπρέπειά σου, όταν καθόσουν με σταυρωμένα τα χέρια και περίμενες να διαδηλώσεις και να διαμαρτυρηθείς μόνο όταν μειωνόταν ο ΔΙΚΟΣ σου μισθός ή όταν έχανες τη ΔΙΚΗ σου δουλειά ή με την άκριτη ψήφο σου και την ακόλαστη μανία να οικειοποιηθείς όσο περισσότερα, με όποιο τρόπο. Ελληνάρας και τα μυαλά στα κάγκελα. Για ποιον φασισμό απ όλους μου μιλάς; Γι αυτόν που εσύ έβαλες στη Βουλή;  Ή για σένα που είσαι παρτάκιας ακόμα και στην απώλεια τώρα; Φάσκεις και αντιφάσκεις, τραμπουκίζεις, κλαίγεσαι και οφθαλμός αντί οφθαλμού...φασισμός δεν είναι και αυτό;

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω απελπισία. Όχι τόσο με όλα αυτά που γίνονται, αλλά με τον κόσμο που κυκλοφορεί. Λίγοι άνθρωποι μείνανε με ελπίδα, περηφάνια και χαμόγελο, με εξαίρεση τους ανηλίκους. Ο εμφύλιος λοιπόν διαφαίνεται από το γκέτο στο οποίο ζούμε, το γκέτο της μιζέριας. Εκεί όλα είναι χαμένα. Εκεί οι άνθρωποι πέφτουν να δηλητηριάσουν αυτόν που χαμογελάει ακόμα, θέλουν να τον κάνουν σαν και το συνάφι τους. Αγέλαστο, καταθλιπτικό και με αυτοκτονικές τάσεις για τα δεμένα του χέρια. Τη φωνή ήθελα να ήξερα ποιος δάμασε...

Ξυπνήστε πριν φαγωθείτε και φαγωθούμε όλοι μεταξύ μας. Ακόμα και στο αδιέξοδο η μαυρίλα δεν είναι η λύση, είναι γνωστό όχι και εφαρμόσιμο, βέβαια. Απλά από εδώ και πέρα, έχουμε την επιλογή να ξεφύγουμε από το κοπάδι ή να το ακολουθήσουμε και να φουντάρουμε ο ένας πίσω από τον άλλο.