Ο γονιός, πρώτος τον λίθο βαλέτω.

«Αν θέλεις να είσαι άγιος, δίδαξε καλά τα τέκνα 

σου. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση, οι κακές 

πράξεις που αυτά θα κάμουν, σε σένα πρόκειται 

ν' αποδοθούν μετά.» Σαρλ Ντε Μοντεσκιέ

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Με αφορμή το απόφθεγμα του Μοντεσκιέ, μου ήρθαν στο μυαλό οι γονείς της Μυτιλήνης και της κάθε Μυτιλήνης, δηλαδή κλειστών κοινωνιών, αλλά και γενικότερα, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να γίνουν τα παιδιά τους οι καλοί μαθητές, καλοί χριστιανοί (όχι τόσο πλέον) , άξιοι στον αθλητισμό και fit, με λίγα λόγια τα «καλά παιδιά».Οτιδήποτε έρχονταν σε αντίθεση με αυτό, ήταν, είναι του «διαβόλου» και ΛΑΘΟΣ!

Αν κάνουν  piercing και tattoos. Αποκλήρωση κατευθείαν,υποθέτω... Ασχέτως αν τα «καλά παιδιά» που προανέφερα, πίσω από την πλάτη των γωνιών τους βγάζουν κάθε απωθημένο και υιοθετούν τις πιο άρρωστες συμπεριφορές στην πορεία της ζωής τους, πολλές φορές υιοθετούν τον τρόπο ζωής που θέλανε οι ίδιοι για τα παιδιά τους, βγάζοντας κι αυτοί άλλα απωθημένα με τη σειρά τους, με αποτέλεσμα ένα φαύλο κύκλο παθητικότητας και υποχείριων.

Ζούμε σε μια κοινωνία που κρινόμαστε συνεχώς για τις επιλογές μας και τις προτιμήσεις μας όσον αφορά οτιδήποτε, από σεξουαλικές-διαπροσωπικές μας επιλογές μέχρι τη μάρκα του αυτοκινήτου μας ή την κομματική μας πεποίθηση. Μας κρίνει ο φίλος, μας κρίνει ο γείτονας, μας κρίνει ο περαστικός, καθώς και η καινούργια κοπέλα του κολλητού σου, γιατί καπνίζεις ή ο σκουπιδιάρης γιατί δεν έδεσες τη σακούλα πριν την ρίξεις στον κάδο.

Τι γίνεται όμως όταν μας κρίνει και ο γονιός; Ειδικά στην περίπτωση που η κριτική του δεν είναι πάντα ιδιαίτερα γόνιμη; Και βαθύτερα όταν αυτό συνεχίζεται ως τα 60 σου και βάλε.

Η ελευθερία λόγου και έκφρασης; Την έμαθε κανείς ή την ευαγγελίζεται δίχως λόγο;

Κάθε άνθρωπος χρειάζεται αγάπη, εμπιστοσύνη και στήριξη, όχι από πολύ κόσμο, αλλά σίγουρα από την οικογένειά του. Οι απόψεις διίστανται σε πολλά θέματα και κυρίως όσων αφορούν τις προσωπικές επιλογές.

Οι γονείς οφείλουν να είναι πιο διαλλακτικοί με τα παιδιά τους και εφόσον κρίνουν να μάθουν να κρίνονται. Ουδείς είναι τέλειος, συνεπώς εφόσον έχει άποψη και εκφράζεται, παρόμοια οφείλει να τη δεχτεί ή τουλάχιστον να μπορέσει να την αναιρέσει γόνιμα και με επιχειρήματα, όχι με χαρακτηρισμούς και φωνές, όπως γίνεται συνήθως.

Οι περισσότεροι γονείς, αν όχι όλοι, λένε ότι δεν θέλουν να μοιάσουν στους δικούς τους γονείς στα σημεία που θεωρούσαν εσφαλμένα ή στην τελείως λανθασμένη συμπεριφορά τους. Ωστόσο ποια είναι η δύναμη που τους ωθεί στο σημείο να γίνουν σχεδόν ίδιοι ή πολλές φορές χειρότεροι; Είναι βασισμένο σε ψυχολογικές αρχές, ωστόσο φαίνεται κυρίως να απουσιάζει η αυτοκριτική τους.

Πολλοί θεωρούν ότι με το να είναι αυστηροί και άτεγκτοι τα παιδιά τους θα ακούσουν «για το καλό τους». Λησμονούν, όμως, τον παράγοντα αντιδραστικότητα που ιδίως στην εφηβεἰα βρίθει. Συνεπώς, και ο ίδιος ο έφηβος μπορεί να κάνει πράγματα που δε θέλει ιδιαίτερα μόνο και μόνο για να πάει κόντρα στους γονείς. Πολλές φορές άριστοι μαθητές χάνουν το παιχνίδι στο Λύκειο εξαιτἰας της καταπίεσης και της άμυνας που τους βγαίνει σπασμωδικά.

Ο γονιός που είναι και παράλληλα «φίλος» στα παιδιά του, εννοώ να μη φοβούνται να συζητήσουν ή να ζητήσουν κάτι απ’αυτόν, όπως και η εμφανής στήριξη και αγάπη του μπορεί να συμβάλλει πολύ δραστικά στη δημιουργία μιας άρτιας και συγκροτημένης προσωπικότητας, πολύ περισσότερο από τους φωνακλάδες όπως και από τους αδιάφορους γονείς.

Ο γόνος, από την στιγμη που θα ενηλικιωθεί και θα «ανοίξει τα φτερά» του στην πραγματική ζωη, οφείλει εφόσον είναι σίγουρος για κάποια επιλογή του να λαμβάνει τη θέρμη των γονιών του ή, τουλάχιστον, αν διαφωνούν με κάτι, όχι την έντονη αποδοκιμασία και λογοκρισία. Να συζητήσουν μαζί του ήρεμα και να τον αφουγκραστούν, να τον προειδοποιήσουν, αλλά πάντα να είναι δίπλα του. Και οι ίδιοι κάποτε υπήρξαν παιδιά και οι ίδιοι κάποτε επιθυμούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο και οι ίδιοι κάποτε χρειάζονταν κάποιον δίπλα τους. Μη μεγαλώσουν ευθυνόφοβοι, να πάρουν και το ρίσκο, να ορίσουν και λίγο τις επιλογές τους. Λαμβάνω την ευθύνη! Να το μάθουν καλά αυτό. Να είναι ενεργοί και ως προσωπικότητες και ως πολίτες, ΟΧΙ δεκτικοί σε όλα, ΟΧΙ παθητικοί.

Δεν μπόρεσα πραγματικά, ποτέ να καταλάβω τους γονείς που έδιωξαν από το σπίτι το παιδί τους, έστω για ένα βράδυ. Όποιος λόγος και αν είναι αυτός, πρέπει να σκεφτεί ότι σε όποια επιλογή του αρνητικά κείμενη στα αφτιά τους, ενδέχεται να τον έχουν ωθήσει οι ίδιοι, είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Ποτέ δεν φταίει μόνο ένας.

Είναι μεγάλη ανευθυνότητα να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο και να μην έχεις εξασφαλίσει την υλική και πνευματική του υπόσταση , που σημαίνει πέρα από το υλικό μέρος να είσαι έτοιμος για να μεγαλώσεις ένα παιδί μακριά από φωνές, προλήψεις και δεισιδαιμονίες, καθώς και να του μεταδώσεις τα εργαλεία της γόνιμης κριτικής και συμπεριφοράς.

Αλλά το τελευταίο και σημαντικότερο, να μάθει να λαμβάνει κριτική. Εφόσον θεωρεί ότι αδικείται να την αποκρούει, εφόσον έχει έστω και μια αμφιβολία να την αποδέχεται.

 Γιατί ο πιο «ανθρώπινος» άνθρωπος, είναι αυτός που ξέρει να δέχεται και να αποδέχεται!