Ελλάδα: Το γκετο της μιζέριας

 Κλειστά πανεπιστήμια, ανεργία-κλασικά- και τελευταίος και καλύτερος ο «φασισμός». Αυτές είναι οι επικεφαλίδες που θα έβαζα την παρούσα περίοδο για να περιγράψω την κατάσταση της χώρας μου.

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Για να είμαι ειλικρινής όταν μου ανακοίνωσε η θεία μου ότι κλείνει η σχολή σου, της απάντησα «θα ανοίξει ρε μέχρι τον Οκτώβρη».  Η αλήθεια είναι ότι από τότε που ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω πλάκωσαν οι απεργίες σε όλα. Κάθε χρόνο πλήττονται οι εξεταστικές μας την περίοδο του Σεπτέμβρη, οπότε δε δίνει κανείς ιδιαίτερη σημασία στους λόγους. Μέχρι που μου απαντάει, «πτωχεύσαμε ρε Πέρη...πως να πληρώσουν τόσο προσωπικό;». Με προβλημάτησε και έκανα αρνητικά σενάρια, σκεπτόμενος ότι θα ακολουθήσει εμφύλιος αν κλείσει ένας φορέας όπως το Καποδιστριακό. Εξεγέρσεις, χαμός κλπ προς τα εκεί θα το πάνε.  Άλλη μια χαμένη εξεταστική, άλλη μια ορδή επερχόμενων απειλών. Ο μόνος που στην ουσία πλήττεται από μια τέτοια απεργία είναι ο φοιτητής και ο γονιός... ενοίκια, λογαριασμοί και πάει λέγοντας. Το κράτος; Δεν το αγγίζει στο ελάχιστο όλο αυτό. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που δεν μου επιτρέπεται να γράψω τώρα.

Το χειρότερο είναι ότι δυσκολεύεσαι να βρείς δουλειά ακόμα και σαν σερβιτόρος. Ψάξιμο, ψάξιμο, τα βιογραφικά πάνε και έρχονται, απαντήσεις όμως... μηδέν. Η γειτόνισσά μου, πρώην τραπεζικός υπάλληλος με χρόνια προϋπηρεσία ψάχνει κάτι  από πριν το καλοκαίρι, έστω και για 500€, «εδώ που έφτασα πλέον», όπως μου πε. Ακόμα και το επάγγελμα του κομμωτή έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα. Φίλος, πρώην κομμωτής «διασήμων»  παλεύει να πληρώσει τους λογαριασμούς του με δυο κουρέματα, άντε και ένα  χτένισμα τη βδομάδα. Και οι "φραγκάτες" πελάτισσες να κάνουν παζάρια για 1 και 2 ευρώ!

Εμφύλιος πόλεμος μυρίζει, όπως προανέφερα. Αυτή τη γεύση μου άφησαν τα γεγονότα στο Κερατσίνι για την πολυσυζητημένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και των δύο παιδιών, μελών της Χρυσής Αυγής.  Και κάτι τέτοιες στιγμές με κάνουν να πω καλά παθαίνουμε  ο,τι παθαίνουμε και πραγματικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

 Κλασικά τα ΜΜΕ μονοπωλούν ένα θέμα, κατακλύζουν τις ειδήσεις και γεμίζει μια ολόκληρη εβδομάδα με τις «αντιφασιστικές πορείες», πρώτα και με το "λαϊκό προσκύνημα" στον τόπο της εκτέλεσης των παιδιών, έπειτα. Πραγματικά, κρίμα για τα παιδιά και κρίμα για το επίπεδο και την ψυχική υγεία των ανθρώπων που τους αφαίρεσαν τη ζωή, αλλά όλα αυτά με κάνουν να πω, ρε Έλληνα, είσαι πραγματικά ένα πρόβατο. Και σου αξίζουν αυτά που παθαίνεις γιατί κρίση να δράσεις μόνος και να σκεφτείς, δεν έχεις. Ούτε ψυχή. Την πούλησες και αυτή, όπως και την αξιοπρέπειά σου, όταν καθόσουν με σταυρωμένα τα χέρια και περίμενες να διαδηλώσεις και να διαμαρτυρηθείς μόνο όταν μειωνόταν ο ΔΙΚΟΣ σου μισθός ή όταν έχανες τη ΔΙΚΗ σου δουλειά ή με την άκριτη ψήφο σου και την ακόλαστη μανία να οικειοποιηθείς όσο περισσότερα, με όποιο τρόπο. Ελληνάρας και τα μυαλά στα κάγκελα. Για ποιον φασισμό απ όλους μου μιλάς; Γι αυτόν που εσύ έβαλες στη Βουλή;  Ή για σένα που είσαι παρτάκιας ακόμα και στην απώλεια τώρα; Φάσκεις και αντιφάσκεις, τραμπουκίζεις, κλαίγεσαι και οφθαλμός αντί οφθαλμού...φασισμός δεν είναι και αυτό;

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω απελπισία. Όχι τόσο με όλα αυτά που γίνονται, αλλά με τον κόσμο που κυκλοφορεί. Λίγοι άνθρωποι μείνανε με ελπίδα, περηφάνια και χαμόγελο, με εξαίρεση τους ανηλίκους. Ο εμφύλιος λοιπόν διαφαίνεται από το γκέτο στο οποίο ζούμε, το γκέτο της μιζέριας. Εκεί όλα είναι χαμένα. Εκεί οι άνθρωποι πέφτουν να δηλητηριάσουν αυτόν που χαμογελάει ακόμα, θέλουν να τον κάνουν σαν και το συνάφι τους. Αγέλαστο, καταθλιπτικό και με αυτοκτονικές τάσεις για τα δεμένα του χέρια. Τη φωνή ήθελα να ήξερα ποιος δάμασε...

Ξυπνήστε πριν φαγωθείτε και φαγωθούμε όλοι μεταξύ μας. Ακόμα και στο αδιέξοδο η μαυρίλα δεν είναι η λύση, είναι γνωστό όχι και εφαρμόσιμο, βέβαια. Απλά από εδώ και πέρα, έχουμε την επιλογή να ξεφύγουμε από το κοπάδι ή να το ακολουθήσουμε και να φουντάρουμε ο ένας πίσω από τον άλλο.