Τι βλέπεις και τι είμαι....

Με βλέπεις να λάμπω...είμαι χρυσός όμως;

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Γιατί πολλοί "μεγάλοι", απευθύνονται πολλές φορές στους "μικρούς", τους νέους, λέγοντάς τους "τι έγνοιες έχετε εσείς;". Επιλέγω λοιπόν, να πραγματευτώ λιγάκι, τις "ανύπαρκτες" έγνοιες...
Μπορεί να βλέπουν παιδιά με σκουλαρίκια πολλά ή σε περίεργα σημεία. Ακόμα και νέους με τατουάζ σε ποσοστό ίωσης. Μπορεί να είναι υπερβολικές και αυτές οι τάσεις της μόδας, αλλά δυστυχώς η μαζοποίηση  είναι κακώς κείμενο, που υπάρχει ανέκαθεν. Ξεχνιέται η μόδα της αφάνας ή των χίπις;!
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι αυτό ώστε να πιαστώ από κει. Ούτε μαρτυρά την ανεμελιά ή εμφάνιση πάντα. Πολλές φορές έχω ακούσει το "ε, εσύ φοιτητής είσαι, έχεις το σπίτι σου, το φαΐ σου, βγαίνεις τις βόλτες σου...τι ανάγκη έχεις;"
Βάσει ψυχολογίας, είναι άτοπο να συγκρίνουμε καταστάσεις και να αναφέρουμε ότι εγώ π.χ. περνάω πιο δύσκολα από σένα. Ο ψυχισμός είναι πολύ περίεργος και ποτέ δεν ξέρεις αν εσύ περνάς το ίδιο δύσκολα με κάποιον άλλο εφόσον είναι μη συγκρίσιμα τα αποτελέσματα.
Σήμερα είμαι πιο μεγάλος απ'όσο ήμουν ποτέ και πιο νέος απ'όσο θα είμαι στο μέλλον... Έτσι η ένταση που ζω εγώ στα 21 μου, είναι σε ένα σημείο η ίδια ένταση που μπορεί να ζεις εσύ στα 50, για διαφορετικά θέματα βέβαια.
Με πληγώνει να ακούω από μεγαλύτερους ανθρώπους ότι δεν έχω έγνοιες, ότι όλα μου πηγαίνουν τέλεια και δεν μπορώ να καταλάβω τι περνάει κάποιος μετά τα 40. 
Εγώ και ο κάθε εγώ-νέος ζω με το βάρος ότι έχασα ένα εξάμηνο σπουδών από τη ζωή μου, από το μέλλον μου, για κάτι στο οποίο δεν έχω ευθύνη (με τις απεργίες των διοικητικών). Ζω επίσης με την πρεμούρα να βρω μια δουλειά για να ελαφρύνω όσο μπορώ τους ήδη βεβαρημένους γονείς και φυσικά, δεν μπορώ να βρω γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Ζω ακόμα, με το άγχος του τι θα κάνω εργασιακά μετά τις σπουδές για να μπορέσω να επιβιώσω, καθώς χωρίς τα γνωστά κονέ, δεν προοδεύει εύκολα κανείς με το σπαθί του και μόνο, δυστυχώς. Ζω σε μια χώρα που βαίνει από το κακό στο χειρότερο, σε όλους τους τομείς της, που σου κάνει πόλεμο νεύρων και που ακόμα η ψυχολογία της μάζας έχει πιάσει πάτο, δικαιολογημένα βέβαια.

Από συζήτηση που είχα με μια φίλη μου, με πτυχίο πολυτεχνείου, μου εξομολογήθηκε ότι βγάζει λεφτά ίσα ίσα για να καλύψει τα έξοδα του ενοικίου, των λογαριασμών της και αν της μείνει και τίποτα στην άκρη. "Εγώ μόνο την επιβίωσή μου κοιτάω τώρα", μου λέει "και να θέλω να βοηθήσω κάποιον οικονομικά δεν μπορώ, άσε που φοβάμαι και να μην απολυθώ ανά πάσα στιγμή".
Εσύ μπορεί να βλέπεις ένα νέο που "περνάει καλά", μπορεί να μη χρωστάει δάνεια ή κάρτες αλλά αυτός ο νέος μπορεί να βγει και να μην έχει λεφτά για να διασκεδάσει ή να πάρει καινούργια παπούτσια. Πολλές φορές φίλοι-συμφοιτητές από επαρχία δεν έχουν λεφτά για εισιτήριο του μετρό! 
Αυτό που θέλω ουσιαστικά να δείξω, είναι ότι τα χρόνια που υποτίθεται πως πρέπει να είναι τα "καλύτερά" μας ξεκινάνε με άγχος...με εμπόδια. Και δεν είναι το ίδιο, με 15 χρόνια πριν... Δεν είχα ακούσει ποτέ μικρός για φοιτητή ή νέο που να ψάχνει δουλειά και να μη βρίσκει, ούτε για νέο που να αγχώνεται για το τί θα κάνει στο μέλλον για να επιβιώσει. Ήξερε ο καθένας ότι κάπου θα βρει μια άκρη. 
Εμείς σήμερα, δεν ξέρουμε, παρά μονάχα ελπίζουμε... μόνο αυτό μας έχει μείνει, άλλωστε. Η ελπίδα ότι θα βγούμε από την κρίση, η ελπίδα ότι δε σπουδάζουμε για να βάλουμε το πτυχίο μας στη βαλίτσα για την ξενιτιά, η ελπίδα ότι θα βρούμε κάποια στιγμή μια δουλειά της προκοπής, η ελπίδα ότι θα περπατάς στο δρόμο και θα βλέπεις χαμόγελο, η ελπίδα ότι δε θα θέλει ο καθένας να σε εκμεταλλευτεί με όποιο τρόπο, η ελπίδα ότι θα ζούμε, όχι απλά μετά βίας να επιβιώνουμε...
Σε σέβομαι... σε καταλαβαίνω... Μη βιαστείς να με κρίνεις, σεβάσου κι εμένα...το έχω ανάγκη....το αξίζω.