Όταν σοκάρεσαι από ένα χαμό η μόνη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό είναι το προσωρινό της ανθρώπινης ύπαρξης...
Εκείνο που δε σου αφήνει περιθώρια για τυπικούρες, στρατηγικές τύπου μάρκετινγκ μεταξύ των ανθρώπων, μισαλλοδοξία και μισανθρωπία.
Το καλύτερο κοινωνικό πείραμα που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όποιον θα ήθελε να βάλει τέλος στη ζωή του, σε περίπτωση που έφτανε σε τέτοιο σημείο, είναι να πάρει φόρα και να ζήσει τη ζωή που ήθελε. Με θράσος, πάθος, συναίσθημα, δύσκολες στιγμές , μοναξιά, ειλικρίνεια, νέες προοπτικές, άνθρωποι που αναγνωρίζουν αυτό που είσαι, είναι δίπλα σου σ' αυτό που είσαι.
Τα αδιέξοδα έρχονται όχι γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή που ήδη έχουμε, αλλά επειδή δεν ανταποκρινόμαστε επιτυχώς στις όποιες προσδοκίες τρέφει έκαστος μέχρι την κομβική εκείνη στιγμή είτε της προσωπικής του φιλοδοξίας,
είτε της κοινωνικής του συνεπαγωγής, είτε λόγω οικογενειακών ματαιοδοξιών που στο βωμό της κάθε "επιτυχημένης", οικονομικά κυρίως, ζωής, θυσιάζουν με κάποιο έμμεσο τρόπο την πραγματική αξία της ζωής... της στιγμής.
Το κακό ξεκινά από την έλλειψη αυθορμητισμού, αυθεντικότητας και την ομογενοποιημένη τυποποίηση είτε προς το καλό, είτε προς το κακό. Ο προορισμός γίνεται αυτοσκοπός και το ταξίδι η ταλαιπωρία, ο θάνατος.
Η περιπλάνηση ποτέ δεν θα έμοιαζε τόσο επιτακτική σε μια τέτοιου είδους κοινωνία....
Σκόνη, μολυσμένος αέρας παντού,
θες να αναπνεύσεις, να ρουφήξεις το βρώμικο αέρα
σα να βρίσκεσαι σε άβατο δάσος,
μα ασφυκτιάς. Δε μπορείς.
Συνήθισες το ενυδρείο της ψυχής σου.
Δε θες να του αλλάξεις αέρα, αυτό επιλέγεις.
Φοβάσαι τον καθαρό αέρα, τα καινούργια νερά,
προτιμάς το γνώριμο μέτρημα απ' άκρη σ' άκρη.
Δε σε ξένισε, σου επέτρεψε να ζεις μέχρι τώρα.
Πώς αντέχεις;
Πάντα με έπνιγαν τα όρια....
Και όταν σταματάς να προσπαθείς, τότε είναι που λάμπεις, αν λάμπεις φυσικά.
Αφήνεσαι στη δύναμη και την αδυναμία της προσωπικότητας σου.
Τότε καταλαβαίνουν την αξία τους, τι άξιζες ή τι όχι μες τη ζωή τους, εσύ στη δική σου.
Ας τους να πληγώνονται από τα ψέματα, τις υποκριτικές συμπεριφορές και τις λυρικές πράξεις.
Τα διαμάντια και σε λάσπη να είναι, αν τα ξεπλύνεις θα λάμψουν.
Η ποιότητά σου σαν άνθρωπος καθορίζει τον κόσμο σου. Όχι ναρκισσιστικά ή εγωιστικά, απλά επειδή μπορείς να αντιληφθείς τι αξίζεις, κάτι που δεν υπόκειται σε καμία είδους ανασφάλεια.
Όταν μπορείς να το αναγνωρίσεις στον εαυτό σου και δε χρειάζεσαι ετεροκαθορισμό, απλά αφήνεσαι, συμβαίνει το μαγικό.
Τους λείπεις, ξεπερνάς, καταλαβαίνουν ή όχι, είναι αργά. Όχι γιατί δεν υπάρχει πίστη στις δεύτερες ευκαιρίες, μα γιατί σε ανάλωσαν στη διαδικασία να αποδείξεις πράγματα, τη λάμψη σου, που έκανε μπαμ από χιλιόμετρα.
Δε σιχαίνομαι αυτούς που πετάνε τη λάσπη και πρέπει να βρεις τρόπο να γυαλιστείς εκ νέου, απλά τους λυπάμαι που δεν έχουν σύνδεση με τον εαυτό που κρύβουν ή κουβαλάνε μέσα τους παραβλέποντας το ρητό της καμήλας με την καμπούρα της.
Ήτοι, όμορφα πράγματα σε περιμένουν αν δεν αναλώνεσαι δεξιά και αριστερά, σε καταστάσεις τελειωμένες, με ανθρώπους που ούτε καν αντιλαμβάνονται ποιον έχουν απέναντί τους, γιατί απλά δεν αντιλαμβάνονται το τι έχουν οι ίδιοι μέσα τους.
Μην ταράζεσαι, δε φταις εσύ... Σκληρές λέξεις το "φταίει" και το "δίκαιο" για την ανθρώπινη υπόσταση...
Είχα αδυνατίσει και από τη στενοχώρια φαινόμουν σα να είχα αρρωστήσει.
Αυτό με ρώτησες, χωρίς να μας ξέρεις. "Είσαι καλά;!"...
Κανείς δε θα με πίστευε και να ισχυριζόμουν ότι ήμουν. Επέλεξα να μην απαντήσω.
Μου είπες ότι έχω υπέροχη ψυχή, βεβαίως μπορούσα να γίνω διάολος, αν με ενοχλούσαν.
Η απάντηση μου...
" η αλήθεια είναι αυτή, δυστυχώς δεν κατάλαβα ότι όταν τα βάζεις με τους δαίμονες άλλων, δύσκολα καταλαβαίνεις πότε σε ενοχλούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξυπνήσεις για προστασία τους δικούς σου. Επιμένουν καρτερικά οι ανήμποροι άγγελοι σου..."
