"Δράσις-αντίδρασις"

Καταντά βλασφημία να "κλαίς" για κάτι που έχασες αν δεν έκανες τίποτα για να το κρατήσεις. Η επανάπαυση είναι στασιμότητα. Η ζωή είναι μια διακαής και ατέρμονη μάχη. Αν δε μάχεσαι, σκοτώνεσαι ή τραυματίζεσαι βαριά. Αν "τραυματιστείς" και επανέλθεις έχεις λάβει σημαντικά μαθήματα. Αν δεν έχεις λάβει το μήνυμα, το αποτέλεσμα είναι μόνο μια εμπειρία που δεν αφαίμαξε γνώση.
Δε γίνεται να διεκδικείς καταστάσεις ζωής για τις οποίες μένεις στάσιμος, για τις οποίες δεν προσπαθείς...δεν "παλεύεις".
Ακόμα και στην αγάπη... Η αγάπη είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός, θέλει τροφή για να κινείται. Είναι πολύ εύκολο να διατείνεσαι πως αγαπάς ή σε αγαπούν, αν δεν έρχεται μέσα από ένα έμπρακτο σύστημα. 
Οι θετικές σκέψεις για έναν άνθρωπο δεν αρκούν για να χαρακτηριστεί "αγάπη" το αίσθημα αυτό. Η αγάπη είναι ελεύθερη, αλλά αν αποζητά κάποιος την ύπαρξή της και την ανταπόδωση από κάποιον άλλο άνθρωπο, πρέπει να ξεφύγει από το πλαίσιο της απλής "θετικής σκέψης" και να το μετατρέψει με κάποιο τρόπο σε ενέργεια. 
Το φαινόμενο ''δράσης- αντίδρασης'' ισχύει και για τις σχέσεις αυτές. Αν δεν προκληθεί μια δράση, ένα ερέθισμα, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αντίδραση, μιας και δεν έχει δύναμη "κίνησης", το "κίνητρο".
Στα πλαίσια της φύσης, συνεπώς και στην ανθρώπινη, αυτή είναι η ζωοποιός δύναμη. Αν δεν προσπαθείς για κάτι δεν το έχεις ή το χάνεις,,,
Αποδέξου το και...πράξε ή όχι αναλόγως.

Τα πρόβατα, το εγώ και το μαζί.

Ουτοπία που κουβαλάω και' γω ώρες ώρες... πιστεύω ακόμα σε κάτι διαφορετικό στους ανθρώπους. Στην αλήθεια, στην ειλικρίνεια, στην αγάπη, στο μαζί... 
Όλοι θέλουν να ανήκουν στο μαντρί με τα πρόβατα. Φοβούνται να γίνουν άλλο ζώο. Μπορεί να προσεγγίσουν τους λύκους πιο εύκολα αν δεν έχουν ομοιογένεια μεταξύ τους, σκέφτονται.
Ξεχνάω πάντα πόσο δύσκολο είναι να υπερβείς το ένα και μόνο, το δικό σου! Θέλει μαγκιά να πεις εμείς, θέλει α...ρετή να βάλεις το κορμί σου σε ένα όλον, έστω σε δυο που δρουν σαν ένα και να ανασαίνεις γι' αυτό, να αγωνίζεσαι γι' αυτό να δίνεις τη μάχη που θα σε έχει βγάλει από το σώμα σου, θα σε έχει πάει ένα βήμα πιο κοντά στην αληθινή σου μορφή. Όχι αυτή που θέλεις να δείχνεις. Αλλά αυτή που είσαι χωρίς ρετούς, χωρίς ρούχα, δέρμα, κόκαλα...
Σου κάνει πολύ χύμα; Είναι ρίσκο;
Ε ναι! Είναι! Τι να λέμε τώρα...
Χρειάζεται να εμπιστεύεσαι;
Βέβαια.
Για να σε εμπιστευτώ, φίλε μου, ξεκλείδωσέ με. Σεβάσου, μοιράσου, ΔΩΣΕ. Μη ζητάς μόνο να πάρεις. Θα τα χάσεις όλα στο τέλος και θα έχεις δώσει ένα απίστευτο δώρο στον άλλον...πόνο,πίκρα, γνώση και αυτογνωσία. Επομένως καλό του έκανες και πάλι, από την πλευρά του ΕΓΩ.
Μαζί πάντως πας πιο γρήγορα. Γλιτώνεις ώρες ψυχανάλυσης, νεύρα, λεφτά και την υγειά σου. Βλέπε και τον Κολόμβο. 
Αν ξεκινούσε μόνος το ταξίδι του, ούτε μέχρι το "μπακάλικο" της γειτονιάς του δε θα έφτανε.

Είναι αστείο, αλλά αληθινό. 

Με τρέφει το μίσος λένε άλλοι. Με τρέφει η αποδοκιμασία θα προτιμούσα.

Πάντα βλέπεις άτομα εκδικητικά, που θέλουν πάση θυσία να ανταποδώσουν. Δεν ενδιαφέρομαι σε καμία περίπτωση να πονέσω κάποιον που με πόνεσε. Είχε λόγους που το έκανε, έστω ψυχολογικούς. Ακόμα και φίλος. Ενδεχομένως το έκανε γιατί έβλεπε κάτι που πολύ θα ήθελε και ήξερε ότι δεν μπορούσε να το αποκτήσει. Ανόητοι άνθρωποι, δίχως όραμα. Η ζωή δεν είναι για όλους πέσε πίτα να σε φάω. Ούτε ένα πάρτι. 
Πες μου ότι δε μπορώ να κάνω κάτι που θέλω και τότε θα κινήσω γη και ουρανό για να το κάνω. Όχι από ψυχαναγκασμό. Ούτε από την ανάγκη να αποδείξω κάτι ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Αν είναι κάτι σωστό για σένα, ξέρεις ότι πρέπει. Για να συναντηθείς με την αλήθεια σου.
Πληγές από παντού. Χτυπήματα πολλά. Μην ξεχνάς όμως, αγαπημένε μου μικρέ εαυτέ, ότι κάθε χτύπημα σε κάνει πιο ανθεκτικό για το επόμενο. Κάθε δείγμα άμυνας,πιο δυνατό για να περάσεις, κάποια μέρα, στην "αντεπίθεση".
Ευαισθησία; Χαχα! Το να μπορείς να είσαι "ευαίσθητος", δεν είναι ευαισθησία, μεταφραζόμενη αδυναμία. Είναι δύναμη! Έχεις πράγματα να εκφράσεις με το δικό σου τρόπο, τέτοιο που να πληγώνεται εύκολα ή που να κάνει τα πάντα ακόμα και για μια αγκαλιά. Μαγκιά είναι. Να ξέρεις να διεκδικείς αυτό που θες στη ζωή σου.
Εσύ παιξ' το σκληρό ανθρωπάκι, κλείσου στο καβούκι σου, μην αγγίξεις κανένα από τα χέρια που σ' αγγίζουν με τα χρόνια. Αν ανοιχτείς, θα εκτεθείς και τρέμεις. Τρέμεις ν' ανακαλύψεις αυτό που κρύβεις καλά! Συνήθισες την "σκληρότητα", το ακριβώς αντίθετο της ευαισθησίας. Αλλά να που μια μέρα σε βλέπω να κλαις και συ. 
Ποιος είναι ο "αδύναμος" τώρα; 
Aλήθεια, ποιο το νόημα;

Προσδοκίες, ανάγκες και...το κουβάρι

Αυτούς που αγαπάμε περισσότερο, πληγώνουμε και περισσότερο,λένε...

Μούφες!

Αν τους αγαπούσαμε πραγματικά, δε θα τους πληγώναμε. Έστω και οι περιστάσεις να το φέρνανε, που λέει ο λόγος δηλαδή, καθώς και πολλές περιστάσεις δημιουργούνται από εμάς. Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε και φυσικά οι προσδοκίες είναι τα προσωπικά αιτήματα που δεν οφείλονται σ αυτόν που αγαπάμε...γνωστό,φίλο,συγγενή,εραστή.... 

Οι προσδοκίες εμπίπτουν στις ανάγκες του καθενός. Αν δεν καλύπτω την ανάγκη σου γιατί να υποκρίνομαι; Αν δεν καλύπτεις την ανάγκη μου;

Και η αγάπη μια ανάγκη είναι, διαφορετικά μεταφραζόμενη σε κάθε εγκέφαλο, παρά την οικουμενικότητά της. Δεν ορίζεται και δεν κατανοείται, πολλές φορές, εύκολα η ύπαρξη της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος που αναζητά την αγάπη στη ζωή του, τη γυρεύει στα δικά του, στενά μεταφραζόμενα πλαίσια...

Για να πετύχει; Μόνο αν βοηθήσει ο ένας τον άλλο να λύσει το κουβάρι του θα φτάσει στην άκρη. Αν η προσέγγιση δεν έχει κοινή βάση, ο μίτος δε θα βρεθεί και οι πληγές θα πολλαπλασιαστούν... Όπως συμβαίνει με άλλον ένα άνθρωπο που "δεν μπορεί να σε καταλάβει..." , άλλον ένα που σε "πούλησε"...