"Μέρες που αδιαφορώ"

Χύμα στον καναπέ σκεπτόμενος κριτής των πράξεων μου.
Κουρασμένος να σηκώσω το ποτήρι να το πάω παραδίπλα. Η στοίβα των ρούχων που πρέπει να σιδερωθούν με χαιρετάει, πέντε μέρες τώρα.
Κι εγώ απαθής. Στο ίδιο μου το σπίτι, τις συναναστροφές, τα βιβλία, τους φίλους μου. 
Απουσία αισθημάτων και συναίσθησης. Κάποια στιγμή συμβιβάζεσαι. Πέφτεις και ξανα σηκώνεσαι, μόλις βρεις τη δύναμη.
Ό,τι έχει ζωή μέσα του, αυτόματα ξέρεις ότι κάποια στιγμή δε θα έχει. Αναρωτιέσαι ποιο το νόημα τόσων κόπων; Αναρωτιέσαι γιατί αναλώνεσαι έτσι και γιατί σε στενοχωρούν άνθρωποι (θνητοί), έγνοιες παροδικές. Αναρωτιέσαι γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν ωριμάζουν ποτε. Απαντάς μόνος σου ίσως δεν ταλαιπωρήθηκαν αρκετά στη ζωή τους ή απλά δεν έχουν "μυαλό". Και από την άλλη ο αντίλογος· ε και;!
Πάντα σκέφτομαι τα λόγια σου κάτι τέτοιες μέρες, όταν θαύμαζες το κουράγιο μου,που πάντα ήθελα να μάθω την αλήθεια και σε βομβάρδιζα με ερωτήσεις. "Κάποια στιγμή απλά δε θα θες να ξέρεις παραπάνω, οπότε μη ρωτάς πολλά." Πόσο δίκιο είχες. Πόση ενέργεια είχα. Πως σμπαραλιαζόμουν κάθε φορά που έπεφτα έξω στην κρίση μου, πόσο αδιάφορα αντιδρώ πλέον.
Μην μπερδεύεσαι όμως, όχι κάθε μέρα.