Χειρουργικό Ντελίριο Μιτροειδούς Συναισθημάτων.

Θυμήθηκα αυτά που πέρασα τότε... Που πίστευα ακράδαντα σε κάθε καλό συναίσθημα.Τότε που νόμιζα ο σωματικός πόνος είναι χειρότερος απ' τον ψυχικό. Κι ότι η αγάπη τα γιατρεύει όλα.
Γέλασα τόσο πολύ. Τόσο αδαής! Τόσο παιδάκι εσωτερικά! Θυμάμαι όλη την ταλαιπωρία που είχα περάσει, χτυπημένος, ψυχικά κουρελιασμένος και δε μπορούσα να ηρεμήσω.Όσο κι αν πονούσαν τα τραύματα, δε συγκρίνονταν με τον εσωτερικό πόνο.
Δεν ήξερα τι πόναγε περισσότερο. Ο πόνος μια πληγής κυριολεκτικής ή μεταφορικής; Ο πόνος μιας απώλειας ή ενός τραύματος προς επούλωση;
Την ώρα που έφευγα απ' το νοσοκομείο, αισθανόμουν τόσο δυνατός. Δε μπορούσε κανείς να μου αρνηθεί ότι είχα δίκαιο. Είχα βρεθεί στην ίδια την κόλαση κι όταν κατάφερα να φύγω, κανένα μαρτύριο δεν προσιδίαζε σ' αυτό τον πόνο.
Καμία φοβία δεν υπήρχε πια, πέρα από τη φοβία του να δένεσαι με λάθος ανθρώπους και ιδέες όταν έχεις αναγνωρίσει την (αυτο)καταστροφική επενέργειά τους.
Δε φοβόμουν τον πόνο. Ο σωματικός πόνος δε συγκρίνεται. Μπορεί να παρακαμφθεί. Ο πόνος της ψυχής, είναι υπαίτιος πολλών πόνων, κακών, παρακμής και καταστροφής.
Να προσέχετε που ανοίγετε την πόρτα σας

"Μέρες που αδιαφορώ"

Χύμα στον καναπέ σκεπτόμενος κριτής των πράξεων μου.
Κουρασμένος να σηκώσω το ποτήρι να το πάω παραδίπλα. Η στοίβα των ρούχων που πρέπει να σιδερωθούν με χαιρετάει, πέντε μέρες τώρα.
Κι εγώ απαθής. Στο ίδιο μου το σπίτι, τις συναναστροφές, τα βιβλία, τους φίλους μου. 
Απουσία αισθημάτων και συναίσθησης. Κάποια στιγμή συμβιβάζεσαι. Πέφτεις και ξανα σηκώνεσαι, μόλις βρεις τη δύναμη.
Ό,τι έχει ζωή μέσα του, αυτόματα ξέρεις ότι κάποια στιγμή δε θα έχει. Αναρωτιέσαι ποιο το νόημα τόσων κόπων; Αναρωτιέσαι γιατί αναλώνεσαι έτσι και γιατί σε στενοχωρούν άνθρωποι (θνητοί), έγνοιες παροδικές. Αναρωτιέσαι γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν ωριμάζουν ποτε. Απαντάς μόνος σου ίσως δεν ταλαιπωρήθηκαν αρκετά στη ζωή τους ή απλά δεν έχουν "μυαλό". Και από την άλλη ο αντίλογος· ε και;!
Πάντα σκέφτομαι τα λόγια σου κάτι τέτοιες μέρες, όταν θαύμαζες το κουράγιο μου,που πάντα ήθελα να μάθω την αλήθεια και σε βομβάρδιζα με ερωτήσεις. "Κάποια στιγμή απλά δε θα θες να ξέρεις παραπάνω, οπότε μη ρωτάς πολλά." Πόσο δίκιο είχες. Πόση ενέργεια είχα. Πως σμπαραλιαζόμουν κάθε φορά που έπεφτα έξω στην κρίση μου, πόσο αδιάφορα αντιδρώ πλέον.
Μην μπερδεύεσαι όμως, όχι κάθε μέρα.

Κάθε εμπόδιο σε καλό, κάθε εμπόδιο στο καλό.

Πρέπει να συνεχίζουμε.
Κάθε μέρα, όσο χτυπάει η καρδιά μας να προσπαθούμε να συνεχίζουμε τη ζωή μας, όσο σπασμένοι κι αν είμαστε, όσο φοβόμαστε.
Αλλοτριωνόμαστε, παγώνουμε με συμπεριφορές ανθρώπων, μας νεκρώνει η χειριστικότητα και πόσο μάλλον η εκμετάλλευση.
Πάντα είχα απορία γιατί σε κάποιους ανθρώπους έρχονταν τόσο εύκολα κάποια πράγματα στη ζωή και άλλοι που έφτυναν αίμα, ποτέ δεν είχαν την αξίωση να δουν κάτι καλό, να ζήσουν κάτι όμορφο.
Είναι κάποιες ψυχές, από τη φύση τους πιο δυνατές. Μπορεί να έχουν λυγίσει, να έχουν προσπαθήσει να τις τσακίσουν και να τις απομυζούν, δεν χάνουν το δρόμο τους όμως. Μπορεί να παγώσουν, να στασιμοποιηθούν για κάποιο διάστημα σε κάποιους τομείς, αλλά θα συνεχίσουν, όταν είναι έτοιμοι.
Δεν επιτρέπεται να μη συνεχίσουν, σε μια ζωή που η παροδικότητα, εξ ορισμού, αυτό επιτάσσει.
Τα εμπόδια είναι για να μαθαίνουμε, να περνάμε, να πονάμε, να ξεπερνάμε, να δούμε τι αντέχει, τι μένει, τι αξίζει να μείνει.
Πέφτουμε και σηκωνόμαστε. Ακόμα και στον πάτο, το σάλτο που επέρχεται είναι μεγαλύτερο. Όλα στο χρόνο τους, όλα με τον χρόνο τους...

"Άνθρωποι είμαστε, μα έτσι διαβαίνω εγώ."

Κάποια στιγμή μου είπαν ότι είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και κατ' επέκταση και με τους άλλους.
Η αλήθεια είναι αυτή. Δεν κρατάω επαφές με ανθρώπους που παρότι αγάπησα πολύ στο παρελθόν για κάποιο λόγο χαθήκαμε, χωρίσαμε, αλλάξαμε δρόμους.
Θεωρώ ότι όταν αγαπάμε κι εκτιμάμε κάποιον δεν περιμένουμε να χαθεί από τη ζωή μας για να ζητήσουμε μια επικοινωνία κι επαφή μετέπειτα. Προσέχω. Δεν ανοίγω ποτέ το στόμα μου να πω κάτι που δεν αισθάνομαι, κάτι που δε βγαίνει παρά μόνο από την ψυχή μου. Και αυτό, αφού το έχω φιλτράρει καλά και είμαι σίγουρος ότι το εννοώ.
Το παρελθόν είναι παρελθόν γιατί δεν έχει μέλλον. Μαθήματα μόνο. Ανθρώπους που πολλά ζητούν χωρίς να θέλουν να δώσουν ή να πάρουν ειλικρινά.
Κάπου εκεί το χάνουμε συνήθως. Γιατί έχουμε κι εσάς, που ανοίγετε το μεγάλο στόμα σας και ξεστομίζετε αναλήθειες. Λόγια ενθουσιασμού. Λόγια που θα σας κάνουν πιο αγαπητές κι αγαπητούς. Λόγια που δεν εννοείτε ή κι αν νομίζετε πώς εννοείτε στην πορεία συνειδητοποιείτε ότι δεν μπορούσατε να τα υποστηρίξετε. Δεν ξέρετε τι θέλετε. Δεν ψάχνετε καν ουσιαστικά.
Ναι, είμαι αυστηρός με όλους και κυρίως με μένα. Μαγκιά μου, αν θες, να ενδιαφέρομαι να μην παίζω με ψυχές. Μαγκιά, αν φαίνομαι απόμακρος ή προβληματισμένος ή αν δεν ακούς αυτά που περιμένεις να ακούσεις. Γιατί φροντίζω όταν τα λέω, να ειμαι σίγουρος, πρώτα απ' όλα, πώς τα αισθάνομαι ολόψυχα.
Πομπώδη "όλα ή τίποτα" από μηχανικά "έλα δε βαριέσαι". Δε βαριέμαι. Σκέφτομαι. Κι όσους έχω δίπλα μου, ζυγισμένα τους έχω. Ξέρω γιατί τους έχω. Ξέρω ότι τους επέλεξα. Την οικογένεια όχι, αυτούς ναι! Ξέρω πώς τους αγαπώ. Ξέρω ποιος με εκμεταλλεύεται και ξέρω ποιον αφήνω να με εκμεταλλευτεί και γιατί. Ξέρω γιατί φοβάμαι να αφεθώ και ξέρω γιατί αφήνομαι όταν πρέπει.
Δεν πεθαίνουμε και με τα λάθη δα. Ούτε κεφάλια, ούτε ζωές, πέρα από γόνιμο χρόνο.
Ήρθα για να αγαπήσω. Δε στοχεύω να μισήσω. Να δημιουργήσω. Όχι να καταστρέψω ή να καταστραφώ. Επομένως, μην απορείς που με βλέπεις να απέχω, όταν δε βρίσκω λόγο να συμμετέχω.