Σε είδα στον ύπνο μου...

Τρόμαξα. Μου έλεγες ότι ήμουν ο άγγελός σου και ίσως να είχες δίκαιο...
Σε είδα να ανεβαίνεις τη σκάλα για το σπίτι σου... καλοκαίρια, άνοιξη, χειμώνες...
Ήταν λες και είχα κοκαλώσει. Είχα παραμείνει νέος, όπως είμαι τώρα. Στο ίδιο σημείο. Απλά σε έβλεπα να ανεβαίνεις τα σκαλιά, λες και πρόσεχα να μην πέσεις.
Σε είδα όπως είσαι τώρα. Σε είδα με άλλο μαλλί, Σε είδα να γερνάς, να μεγαλώνεις, με γκρίζο μαλλί και να κρατάς μπαστούνι για ν' ανεβείς τη σκάλα. Με ψώνια ή χωρίς, με σκυθρωπή όψη ή όχι. Πάντα χωρίς παρέα.
Ήμουν εκεί. Δε μπορούσες να με δεις. Απλά παρατηρούσα με βουρκωμένα μάτια και θρησκευτική ευλάβεια όλη την πορεία της ζωής σου, ως τα βαθιά γεράματα. Φοβόμουν μήπως πάθεις κάτι, μήπως δεν ήσουν καλά.
Ξύπνησα τρομαγμένος, ταραγμένος. Με δάκρυα.
Κατάλαβα απλά ότι κάποιοι άνθρωποι έρχονται δίπλα μας, κάποια περίοδο της ζωής μας, ίσως για να μας σώσουν. Κι όντως, ένα διάστημα, δίχως αυτούς δε θα τα καταφέρναμε. Ίσως να μη ζούσαμε κιόλας.
Πού ξέρεις, αυτοί, εμείς ίσως να είμαστε οι φύλακες άγγελοι κάποιων ανθρώπων, αν υπάρχει αυτό σαν ορολογία ή ο,τι. Ίσως και η αποστολή ενός ανθρώπου. Να είναι τη σωστή στιγμή δίπλα του για να τον κρατήσει.
Έπειτα είναι ελεύθερος....

Σέβομαι την αδιαφορία σου

Μια αγαπημένη φίλη, μου είπε τις προάλλες ότι πρέπει να σεβόμαστε την αδιαφορία των άλλων, όπως και οι άλλοι τη δική μας. Δεν μπορείς να αναγκάσεις κανένα να νοιαστεί. Ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αυτόματα σκέφτηκα όλη αυτή την ταλαιπωρία που βιώνουμε κατα διαστήματα στη ζωή μας, βυθισμένοι σε φρούδες ελπίδες και ατελέσφορες προσδοκίες...
Άχρωμα ανοιξιάτικα, κατα τ άλλα, βράδια που ένα μήνυμα σε έκανε να χορεύεις από χαρά, από την υπόνοια ότι ο άλλος νοιάστηκε. Σου έδειξεπράξη. Ένα αδιάφορο χαζομήνυμα, με μια συνοδευόμενη πρόταση που στην ουσία εκμαιεύτηκε από σένα, να βρεθείτε, να πας (ΕΣΥ) από εκεί, με κάθε δυνατό σου αίσθημα και συναίσθημα να χορεύει. Κάθε φλογερό, πολλά υποσχόμενο, βλέμμα σου ως αντάλλαγμα για να καλύψεις ένα από τα βαρετά βράδια της εβδομάδας, μιας και δεν είχε καλύτερη εναλλακτική.
Και έπειτα, αναμένεις ως δια μαγείας, θα έχει καταλάβει την καταπληκτικά γαμάτη προσωπικότητά σου κι ότι θα είναι πάντα εκεί για σένα, από εδώ και πέρα.
Εσύ με την κλασική ήττα στη φωνή, σε τέτοιες περιπτώσεις, θες να πεις πράγματα μεγάλα. Πράγματα που τα εννοείς καταβάθος, ωστόσο η ήττα αυτή προέρχεται από το γεγονός ότι δεν είσαι χαζό.
Έχεις ένστικτο που το αγνοείς επιδεικτικά. Που πιστεύεις ότι η ομορφιά που κρύβεις μέσα σου είναι αρκετή για να δεκτεί κάποιος το βάρος της επιθυμίας σου για όσα θες να δώσεις και να μοιραστείς.
Καταλαβαίνεις. Και την κάθε φορά που μεταφέρεις το αποσβολωμένο κορμί σου. Ξέρεις. Και όταν επαληθεύεται το "ανόητο" ένστικτό σου πεισμώνεις. Σε πιάνει το παράπονο. Αυτό που εσύ νοιάστηκες έναν άνθρωπο ο οποίος εξαρχής ήθελε κάτι εξαιρετικά συγκεχυμένα συγκεκριμένο από σένα.
Η αλήθεια είναι ότι το ένστικτο σχεδόν πάντα επαληθεύεται αργά ή γρήγορα. Και θες να το εμπιστεύεσαι περισσότερο, αλλά στην πρώτη παγίδα, πέφτεις σαν τον μεγαλύτερο πρωτάρη την ώρα που νομίζεις ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο.
Ας μη γελιόμαστε και κυρίως ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε ολόκληρα γαϊδούρια πίσω από ενα δάχτυλο.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' ο,τι νομίζεις ότι δείχνουν. Νοιάζεται, δε νοιάζεται, νοιάζεσαι, δε νοιάζεσαι, νοιάζομαι,δε νοιάζομαι.
Δε θέλει πτυχίο. Δύναμη θέλει να σεβαστείς. Το ενδιαφέρον σου και την αδιαφορία. Το ότι ενδιαφέρεσαι είναι υπέρ σου. Μπορείς να αισθανθείς! Θες να δώσεις!
Ε, ο άλλος δε θέλει να πάρει! Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Πάντα υπάρχει κάποιος που θα σεβαστεί το ενδιαφέρον σου και θα το ανταποδώσει. Μέχρι τότε... Συνήθισε να σέβεσαι την αδιαφορία όσων θέλουν συγκεκριμένα πράγματα από σένα κι εσύ αποφάσισε αν θες να τα δώσεις, παίζοντας με ίσους όρους ή να ανταπαντάς με αδιαφορία στην αδιαφορία τους.
Β+Α=ΒΑ, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο....

"Κανείς δε νοιάστηκε με το ζόρι"....

25η ώρα (γραμμένο για το project του Γ. Ιατρίδη)

Κάπνιζα και κατέβαζα σαν Θεία Κοινωνία το κρασί, ευλαβικά…καρτερικά… 

Τι περίμενα θα με ρωτήσεις; 

Περίμενα κάποιου είδους επιφοίτηση, κάποιου είδους λύτρωση, κάποια απάντηση που θα με έβγαζε από το τέλμα που είχα φτάσει, την ανάστασή μου;

Ούτε εγώ ξέρω να σας πω, ακριβώς. Το ένιωθα πάντως. 24 ώρες άυπνος, έκλεινα την 25η. Μουσική σε χαμηλούς τόνους, «Ας ερχόσουν για λίγο», στην εκδοχή της Τσανακλίδου, και δάκρυ αρχίζει να κυλά. 

Ο χαμός έχει μεγάλη πείρα, έγραφε η Δημουλά. Δε φανταζόμουν το βαθμό, ώσπου τον έζησα. Όλα γύρω βυθίζονταν και με τραβούσαν μαζί τους…

Οι φίλες και φίλοι μου που έλιωναν στη μοναξιά τους, οι γνωστοί μου που πνίγονταν από τα οικονομικά τους και εσύ που επέλεξες να χαθείς.

Να χαθείς; Να σε διαγράψω κι ας μη το ήθελα ; Οι λέξεις θόλωναν στο μυαλό μου, όπως και η όρασή μου.

Ο παλμός ανεβαίνει σταδιακά. Φτάνει η στιγμή της κορύφωσης και τα αναφιλητά προκαλούν σπασμούς στο αδιάφορα στημένο σώμα μου. Θες η γλυκιά ανάμνηση του μαζί, σε συνδυασμό με τον οξύ πόνο της απουσίας, της αιώνιας πλέον ; Ίσως.

Η 25η ώρα της αϋπνίας μου με βρήκε σαν καλοκαιρινό ψυχικό μελτέμι. Φύσηξε μέσα μου. Πήρε όνειρα, ελπίδες, στιγμές… 

Φύλλα τα όνειρα, σκόρπια μέσα μου και συνεχίζει. Θαρρείς πως θα με σηκώσει ολόκληρο. Σα να μην πατάω στη γη. Σα να έχει σταματήσει να γυρίζει η γη, στο pause κι εγώ να στροβιλίζομαι, να περιμένω ότι θα τελειώσει άδοξα. Με το χειρότερο σενάριο.

Και στο σημείο που είμαι έτοιμος να εξαφανιστώ διαπαντώς, σα ν’ αρχίζει να κοπάζει. Αρχίζω να προσμένω την άπνοια. Τότε που όλα θα είναι πεσμένα χάμω μου, τότε που θα υπάρχει η ελεγχόμενη ακαταστασία μου, αφού χορέψω λίγο συνειρμικά, μες τις ζημιές του ανέμου, της δίνης μου, θα πάρω την απόφαση να καθαρίσω…σιγά σιγά.

Να «τακτοποιηθούν» όλα, όπως πριν, ώστε τάξη να διαδεχθεί την άπνοια. Τάξη….τόσο γελοία λέξη. "Τάξη"…μέχρι το επόμενο «φύσημα», δηλαδή.

Τότε πια, ίσως έχω μάθει κι εγώ να χορεύω και κατά τη διάρκεια του ανέμου, να χαίρομαι και να ΖΩ την κάθε άπνοη στιγμή, να μαζεύω πιο γρήγορα τα φύλλα, το χάος μου…

Το χάος πρέπει να μάθεις να το ζεις, διότι ζεις μέσα σ’ αυτό. Ένιωσα τη γεύση του, πήρα τα μάθημά του, εκτίμησα την παρουσία του και τώρα πατάμε play και συνεχίζουμε απ’ότου το αφήσαμε.

Τι στιγμές και αυτές;! Ψυχοφθόρες ως τη στιγμή που θα σταματήσουν να σε φθείρουν και θα σου δείξουν πως τουλάχιστον ακόμα ΖΕΙΣ.

Mόνο όταν πέφτεις τελείως, μαθαίνεις και να σηκώνεσαι. Με το δικό σου ρυθμό και χρόνο. Σ' ευχαριστώ για όλα εαυτέ, όμορφα κι άσχημα. Πρεέπει να σταματήσω να σε κατακρίνω και να σε χτυπάω τόσο. Δεν το αξίζεις. Κουβαλάς ανείπωτη ομορφιά κι αγάπη. Δε χρειάζεται να είμαι άδικος απέναντί σου πλέον. Η ανά(σ)ταση είναι προαιρετική φυσικά, αλλά εγώ χωρίς αυτή δεν θα υφίσταμαι.

Δως μου το χέρι σου...

Μεταμεσονύχτια Eξομολόγηση

Φέρε μου το μπουκάλι και θα στα πω όλα...
Θα σου πω για τα βράδια που ήμουν απόμακρος, για σένα, 
δίνοντας μάχη να μη θίξω αυτά που με πονούσαν κι αυτά για τα οποία εσύ, καταβάθος, αδιαφορούσες.
Με το δίκιο σου, ίσως. Είχες τα δικά σου εσύ. Τα σοβαρά.
Και αναρωτιόμουν έτσι θα είναι πάντα ;
Η σιωπή θα επισκιάζει κάθε παλιό επιφώνημα αγάπης ;
Η συνήθεια και η μιζέρια έκανε τέτοια ζημιά ;
Φοβήθηκα. Μήπως αυτό δεν έφευγε ποτέ από μέσα μου.
Μήπως στα μάτια μου ήσουν πάντα το τέλμα. Ότι θα έπρεπε να αποδεχτώ να κάνω μόνος όσα ήθελα να κάνω με σένα.
Ότι θα έχεις ξοδευτεί κι εγώ θα μένω χωρίς αντίκρυσμα. Ότι θα ζω με μια σκιά πλάι μου. Αυτό που απέμεινε.
Αυτό που μέχρι εκεί ήταν. Αυτό που ποτέ δε θα μπορούσα να το κατανοήσω και να το σεβαστώ, όπως θα άξιζε. Αυτό που μόνο εγώ είχα το πρόβλημα να συλλάβω και την καχυποψία να διατηρήσω...
Αυτό που πάντα θα με άλλαζε, από εκεί και πέρα....
Όταν το αμίλητο έπιασε όριο.
Βάλε μου κι άλλο....

NoT AlL WhO WoNdEr ArE loSt

Όταν σοκάρεσαι από ένα χαμό η μόνη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό είναι το προσωρινό της ανθρώπινης ύπαρξης...
Εκείνο που δε σου αφήνει περιθώρια για τυπικούρες, στρατηγικές τύπου μάρκετινγκ μεταξύ των ανθρώπων, μισαλλοδοξία και μισανθρωπία. 
Το καλύτερο κοινωνικό πείραμα που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όποιον θα ήθελε να βάλει τέλος στη ζωή του, σε περίπτωση που έφτανε σε τέτοιο σημείο, είναι να πάρει φόρα και να ζήσει τη ζωή που ήθελε. Με θράσος, πάθος, συναίσθημα, δύσκολες στιγμές , μοναξιά, ειλικρίνεια, νέες προοπτικές, άνθρωποι που αναγνωρίζουν αυτό που είσαι, είναι δίπλα σου σ' αυτό που είσαι.
Τα αδιέξοδα έρχονται όχι γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή που ήδη έχουμε, αλλά επειδή δεν ανταποκρινόμαστε επιτυχώς στις όποιες προσδοκίες τρέφει έκαστος μέχρι την κομβική εκείνη στιγμή είτε της προσωπικής του φιλοδοξίας,
είτε της κοινωνικής του συνεπαγωγής, είτε λόγω οικογενειακών ματαιοδοξιών που στο βωμό της κάθε "επιτυχημένης", οικονομικά κυρίως, ζωής, θυσιάζουν με κάποιο έμμεσο τρόπο την πραγματική αξία της ζωής... της στιγμής.
Το κακό ξεκινά από την έλλειψη αυθορμητισμού, αυθεντικότητας και την ομογενοποιημένη τυποποίηση είτε προς το καλό, είτε προς το κακό. Ο προορισμός γίνεται αυτοσκοπός και το ταξίδι η ταλαιπωρία, ο θάνατος.
Η περιπλάνηση ποτέ δεν θα έμοιαζε τόσο επιτακτική σε μια τέτοιου είδους κοινωνία....

Πώς αντέχεις ;

Σκόνη, μολυσμένος αέρας παντού,
θες να αναπνεύσεις, να ρουφήξεις το βρώμικο αέρα 
σα να βρίσκεσαι σε άβατο δάσος,
μα ασφυκτιάς. Δε μπορείς.
Συνήθισες το ενυδρείο της ψυχής σου. 
Δε θες να του αλλάξεις αέρα, αυτό επιλέγεις.
Φοβάσαι τον καθαρό αέρα, τα καινούργια νερά,
προτιμάς το γνώριμο μέτρημα απ' άκρη σ' άκρη.
Δε σε ξένισε, σου επέτρεψε να ζεις μέχρι τώρα.
Πώς αντέχεις;
Πάντα με έπνιγαν τα όρια....

Η δύναμη της "άφεσης"...

Και όταν σταματάς να προσπαθείς, τότε είναι που λάμπεις, αν λάμπεις φυσικά. 
Αφήνεσαι στη δύναμη και την αδυναμία της προσωπικότητας σου.
Τότε καταλαβαίνουν την αξία τους, τι άξιζες ή τι όχι μες τη ζωή τους, εσύ στη δική σου. 
Ας τους να πληγώνονται από τα ψέματα, τις υποκριτικές συμπεριφορές και τις λυρικές πράξεις. 
Τα διαμάντια και σε λάσπη να είναι, αν τα ξεπλύνεις θα λάμψουν. 
Η ποιότητά σου σαν άνθρωπος καθορίζει τον κόσμο σου. Όχι ναρκισσιστικά ή εγωιστικά, απλά επειδή μπορείς να αντιληφθείς τι αξίζεις, κάτι που δεν υπόκειται σε καμία είδους ανασφάλεια.
Όταν μπορείς να το αναγνωρίσεις στον εαυτό σου και δε χρειάζεσαι ετεροκαθορισμό, απλά αφήνεσαι, συμβαίνει το μαγικό.
Τους λείπεις, ξεπερνάς, καταλαβαίνουν ή όχι, είναι αργά. Όχι γιατί δεν υπάρχει πίστη στις δεύτερες ευκαιρίες, μα γιατί σε ανάλωσαν στη διαδικασία να αποδείξεις πράγματα, τη λάμψη σου, που έκανε μπαμ από χιλιόμετρα.
Δε σιχαίνομαι αυτούς που πετάνε τη λάσπη και πρέπει να βρεις τρόπο να γυαλιστείς εκ νέου, απλά τους λυπάμαι που δεν έχουν σύνδεση με τον εαυτό που κρύβουν ή κουβαλάνε μέσα τους παραβλέποντας το ρητό της καμήλας με την καμπούρα της.
Ήτοι, όμορφα πράγματα σε περιμένουν αν δεν αναλώνεσαι δεξιά και αριστερά, σε καταστάσεις τελειωμένες, με ανθρώπους που ούτε καν αντιλαμβάνονται ποιον έχουν απέναντί τους, γιατί απλά δεν αντιλαμβάνονται το τι έχουν οι ίδιοι μέσα τους.
Μην ταράζεσαι, δε φταις εσύ... Σκληρές λέξεις το "φταίει" και το "δίκαιο" για την ανθρώπινη υπόσταση...

Άγγελοι και δαίμονες...

Είχα αδυνατίσει και από τη στενοχώρια φαινόμουν σα να είχα αρρωστήσει.
Αυτό με ρώτησες, χωρίς να μας ξέρεις. "Είσαι καλά;!"...
Κανείς δε θα με πίστευε και να ισχυριζόμουν ότι ήμουν. Επέλεξα να μην απαντήσω.
Μου είπες ότι έχω υπέροχη ψυχή, βεβαίως μπορούσα να γίνω διάολος, αν με ενοχλούσαν.
Η απάντηση μου...
" η αλήθεια είναι αυτή, δυστυχώς δεν κατάλαβα ότι όταν τα βάζεις με τους δαίμονες άλλων, δύσκολα καταλαβαίνεις πότε σε ενοχλούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξυπνήσεις για προστασία τους δικούς σου. Επιμένουν καρτερικά οι ανήμποροι άγγελοι σου..."

Δικαιολογίες...του Μυαλού.

Αγαπητό Μυαλό,

μια ζωή μας μαθαίνουν να προετοιμαζόμαστε να δικαιολογούμε τις πράξεις, τις σκέψεις, τις ιδέες...
Δύσκολα δέχεται κανείς το αδικαιολόγητο. "Πάντα θα γράφετε την επεξήγηση δίπλα στην απάντησή σας", έλεγε η δασκάλα. Μια επεξήγηση που πολλές φορές γίνεται εύκολο να γίνει φορτική, πειστική, καθόλου αληθινή, καθ' όπως πρέπει. Όπως αρμόζει.
Πας σχολείο, για να μην πεινάσεις. Παντρεύεσαι, για να μη γεράσεις μόνος. Βγαίνεις για ποτό, για να μη μείνεις σπίτι. Παίρνεις αυτοκίνητο για να μην περπατάς. Κάνεις φίλους για να έχεις παρέα. Χαμογελάς για να μην τους εξηγείς....
Τι να εξηγήσεις άλλωστε; Αν δεν δικαιολογηθείς δεν θα κατανοηθείς. Δεν είναι πεσιμισμός. Απλά κάποιες φορές εύχεσαι σε πιο στρωτά και αυτόματα πράγματα. Αυθεντικότητα το λένε. Ειλικρίνεια, μπέσα αν θες.
Μπα, που καιρός για τέτοια. Μεγαλώνω. Δεν περνάω καλά. Πρέπει να απολογούμαι συνεχώς. Για μια φορά λοιπόν, παύω να ζητάω κατανόηση, παύω να δικαιολογούμαι και αυτόματα μεταμορφώνομαι σε ένα τέρας δίχως αισθήματα. Αν θες να δώσεις δεν έχεις να δικαιολογήσεις. Οι πράξεις γεμίζουν κάθε παράγραφο απορίας.Η αγάπη κάθε "πώς" και η αλήθεια της ψυχής το κάθε "γιατί".
Μένω γυμνός. Πετάω από επάνω μου κάθε ράσο διπλωματίας. Διπλωματίας να είσαι στη δουλειά σου. Στη ζωή σου αυτόφωτος, ζωντανός,πηγαίος.
Δε θέλουν όλα προσχέδιο. Δε θέλουν όλα μια απάντηση, ούτε μια πρόφαση. Πολλές φορές η σιωπή είναι το μόνο που χρειάζεται. Το μόνο που απαιτείται για να δικαιολογηθείς. Μια κίνηση δε ολοκληρώνει τρόπο σκέψης και δράσης.
Δε ζω για κάποιο λόγο. Δεν τον ξέρω, καλύτερα. Κανείς δεν τον ξέρει. Υποκειμενικές οι "απαντήσεις", αδιάφορες οι αποκρίσεις. Από τη στιγμή που δεν μπορώ να βρω μια δικαιολογία της ύπαρξής μου, γιατί σώνει και ντε να βρω και για τα υπόλοιπα;
Ζω για να μαθαίνω, να αγαπώ, να κάνω λάθη και σωστά. Βλέπετε; Τετριμμένα. Όλα γνωστά.
Φτάνει.

Με αγάπη,
η Δράση από Καρδιάς.

Κοίτα εγώ...

Όλοι θέλουν να σε αλλάξουν,για να σε παρατήσουν μετά...

Γιατί θα ειναι εύκολο να σε χειραγωγούν και ενδιαφέρον πια δε θα έχει.

Γιατί ήθελαν να είναι εξαρχής μαζί σου όμως, πριν σε επεξεργαστούν ; Πριν αποκαλύψουν το τι χρειάζονται για να είναι δίπλα σου; Και γιατί φεύγουν όταν τα αποκτήσεις;Μήπως επειδή είσαι εξαρχής όπως είσαι, αυτό που είσαι χρειάζεται; Γουστάρω αυτό που είμαι και το όπως είμαι, φώναζες,αλλά όταν άλλαξες, σε πάτησε ο άλλος, και έκλαιγες με μαύρο δάκρυ...Όχι γιατί έχασες άλλο ένα μαλάκα άνθρωπο από τη ζωή σου, όσο γιατί πήγες να αλλάξεις τον εαυτό σου που θαύμαζες και δεν διαπραγματευόσουν...Τον εαυτό σου που όποιος τον ερωτεύονταν και τον αγαπούσε γι' αυτό που ήταν... Όχι γι' αυτό που ήθελε να τον μεταπλάσει ο καθένας....

Διαπραγμάτευση αγαπητοί τραμπούκοι...

Το να διαπραγματευτείς κάτι, σημαίνει να σκεφτείς ποιες είναι οι άλλες σου επιλογές.

Ο θάνατος σε καμία περίπτωση δεν είναι διαπραγματεύσιμος, πόσο μάλλον όταν δεν προκαλείται από φυσι(ολογι)κά αίτια.

"Ευαίσθητοι" και "ευαίσθητες" κοινωνικές ομάδες, λένε οι ειδήσεις. Ξεχνάνε να αναφέρουν τη δύναμη ψυχής του κάθε "ευαίσθητου" ανθρώπου που ποτέ δεν σηκώνει χέρι ούτε σε ζώο. Κανένας "ευαίσθητος" δεν βλάπτει κάποιον πέρα από αυτούς που θίγονται παρατηρώντας την αλήθεια και την πραγματική δύναμη ενός τέτοιου ανθρώπου και εν τέλει τον εαυτό του. Τους θίγει η δική τους αναισθησία, τους έρχεται κατακούτελα και δεν την ανέχονται. 

Θέλουν να ελέγξουν τα όρια του καθαρού, τα όρια της μισαλλοδοξίας και της λιποψυχίας τους. 

Όλοι φοβόμαστε την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, την ευρωζώνη. Ξεχνάμε κάτι κύριο...

Η Ευρώπη δε συμβολίζει απλά ένα νόμισμα, όσο έναν εξευγενισμένο τρόπο ζωής που αγκαλιάζει και εντάσσει το διαφορετικό, προπηλακίζει το ανήθικο με την τέρμα αρνητική χροιά και σε πλείστες περιπτώσεις αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, σε κλίμα παιδείας.

Είμαστε πολύ πιο απαίδευτοι απ'όσο νομίζουμε μαζικά και είναι κάτι που δεν αλλάζει. Ο άνδρας πρέπει να παραμένει ο "σατράπης", η γυναίκα η υπό και χαζογκόμενα ενίοτε.

Ισότητες και μαλακίες. Σύμπνοια απόψεων είναι φύσει αδύνατο να επικρατήσει, ωστόσο κλίμα παιδείας επιβάλλεται.

Παιδεία είναι να μάθεις αυτό που σε διαχωρίζει από το σκύλο σου. Αυτό που θα σε κάνει να σκεφτείς πώς θα αντιδρούσες αν ο Βαγγέλης ή ο κάθε Βαγγέλης αυτού του κόσμου ήταν παιδί σου, αδερφός σου, φίλος σου ή ακόμα κι εσύ ! Ενσυναίσθηση λέγεται. Δε βλάπτει να υπάρχει. Προάγει σε πολλές περιπτώσεις.

Ρατσισμός στους ρατσιστές, έλεγα παλιότερα, ωστόσο μπαίνεις και συ ασυνείδητα στο τριπάκι του "ρατσιστή".

Ο ρατσιστής ούτε συμπόνοια, ούτε κατανόηση δεν χρειάζεται, καθώς πολλούς ακούω να τους λένε αξιολύπητους. Πριν τους κατακεραυνώσουμε κι εμείς, μιας και πάντα κάποιος πρέπει να πετάει το λίθο πρώτος, γόνιμο διάλογο χρειάζονται. 

Ώστε να δούνε πως στην πραγματικότητα εκείνοι πρέπει να αλλάξουνε στοιχεία του χαρακτήρα τους, καθώς προκαλούν κακό. 

Ο άνθρωπος με άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό, χρώμα, ασθένεια, περιττά κιλά κ.ο.κ, δεν κάνει κακό λόγω της φύσης του, ούτε προσβάλλει κάποια αξία. Το να θανατώνεις κυριολεκτικά, μεταφορικά και ψυχολογικά, όμως, το κάνει. 

Το γεγονός ότι δε γεννιούνται όλοι με τις ίδιες ευκαιρίες, χαρίσματα και προσωπικότητες, είναι αυτό που κάνει ακόμα τον κόσμο να υπάρχει.

Η πραγματική δύναμη είναι αυτή που δέχεται τον άλλο, όπως είναι. Η παρουσία που δεν ακυρώνει κανένα επειδή απλά δεν είναι τόσο "άνδρας" όσο εσύ, τόσο "έξυπνος" όπως εσύ ή τόσο "ΤΟΣΟ" όσο εσύ ή η φάρα που θες να υπερασπιστείς.

Φιλική συμβουλή, πάρτο αλλιώς και που ξέρεις, μπορεί μια μέρα να μπορέσεις και τη δική σου ζωή να τη δεις με άλλη όψη. Πέρα από κουτιά, τύπους και ξεπερασμένα πρότυπα του κώλου.

Υ.Γ Αφιερωμένο στον κάθε ανυπεράσπιστο Βαγγέλη αυτού του κόσμου

Κόντρα Γκόμενα

Αγοροκόριτσο και αντισυμβατική τη λες με μια πρώτη ματιά. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν την πρωτοαντίκρυσα. Σκληρό καρύδι.Έτσι έμαθε να επιβιώνει.... Να δίνει την εικόνα μιας κοπέλας που δε δέχεται τίποτα χωρίς εξήγηση. Αντιδραστική. Την έκαναν. Το αγγελούδι που μεγάλωσε με τον τρόπο που μεγαλώνει μεγάλος αριθμός παιδιών...η αγάπη στηρίζεται στην υλική επάρκεια και όχι στη συναισθηματική. Χάδια και αγκαλιές; Μπα...πειθαρχία και αγγαρεία. "Αυτό που λέω εγώ! Γιατί έτσι!". Η απάντηση που συχνά λάμβανε. Πράγμα που την έκανε άκρως αντιδραστική. Γιατί να μην ισχύει και αυτό, πάντα την ακούω να λέει...Δεν την ένοιαζε όμως. Ήξερε ότι η γη δεν είναι το μέρος που της ταιριάζει. Αυτοκαταστροφικές τάσεις ...δεν ήταν αυτή η εξήγηση. Απλά δεν της ταιριάζει η γη. Μου εκμυστηρεύτηκε μια μέρα πως δεν της αρέσει γιατί όλα είναι τόσο ψεύτικα. Άνθρωποι, σχέσεις, δεσμοί αίματος και φιλίες. Όλα θέλουν τρόπο, πουτανιά... "Εγώ δεν έχω απ' αυτό. Δεν είμαι αυτό! Πώς θα επιβιώσω με τέτοια μυαλά;; Αγχώνομαι πολύ να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, αδιαφορώ για όσους δε με συγκινούν, παθιάζομαι και γίνομαι χαλί γι' αυτούς που αγαπώ. Με πατάνε, με πονάνε, αλλά κακία να κρατήσω δεν μπορώ. Ψέματα δε μπορώ να πω, ούτε να αδικήσω κάποιον. Δεν είμαι και καμία Αγία ωστόσο. Μου αρέσουν τα ανδρικά αθλήματα και μ' αρέσει να ντύνομαι με πιο αγορέ ρούχα, αλλά δεν είμαι λεσβία. Το έχω σκεφτεί, δε μου βγαίνει...δεν είμαι εγώ. Θέλουν όλοι να μου βάλουν μια ταμπέλα....γκόμενα, λεσβία,φυτό,ηλίθια,κοριτσάκι....ηλίθιες ταμπέλες! Ξεχνάνε πάντα το βασικό...ΑΝΘΡΩΠΟΣ!"Την τρομοκράτησαν όλοι ότι η καθαρότητα και η ειλικρίνεια είναι για τους χαμένους, τους ηλίθιους, που πεθαίνουν στην ψάθα.Το τραγικό είναι ότι είναι αλήθεια. Το τραγικό είναι ότι μόνο οι ταμπέλες επικρατούν σήμερα. Ο άνθρωπος πάλι είναι μια ταμπέλα. Νέα, καθαρά και υγιή μυαλά τα οδηγούν στην κατάθλιψη γιατί μες την αρρώστια που επικρατεί και μετρά για νορμαλ καταδίκαζε και τους πιο συνειδητοποιημένους στους πιο τελειωμένους. Η αγάπη ισοδυναμεί με αδυναμία, αγαπάς και σε εκμεταλλεύονται σου μαθαίνουν. Μη το βάλεις ποτέ κάτω.Ένα πάντως είναι το σίγουρο, οι φωτεινές πηγές όσο κι αν τειχισθούν δε χάνουν τη λάμψη τους. Ακόμα κι από τη χαραμάδα, πάντα βρίσκει τρόπο να περνά...Δεν την ένοιαζε όμως. Ήξερε ότι η γη δεν είναι το μέρος που της ταιριάζει. Αυτοκαταστροφικές τάσεις ...δεν ήταν αυτή η εξήγηση. Απλά δεν της ταιριάζει η γη. Μου εκμυστηρεύτηκε μια μέρα πως δεν της αρέσει γιατί όλα είναι τόσο ψεύτικα. Άνθρωποι, σχέσεις, δεσμοί αίματος και φιλίες. Όλα θέλουν τρόπο, πουτανιά... "Εγώ δεν έχω απ' αυτό. Δεν είμαι αυτό! Πώς θα επιβιώσω με τέτοια μυαλά;; Αγχώνομαι πολύ να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, αδιαφορώ για όσους δε με συγκινούν, παθιάζομαι και γίνομαι χαλί γι' αυτούς που αγαπώ. Με πατάνε, με πονάνε, αλλά κακία να κρατήσω δεν μπορώ. Ψέματα δε μπορώ να πω, ούτε να αδικήσω κάποιον. Δεν είμαι και καμία Αγία ωστόσο. Μου αρέσουν τα ανδρικά αθλήματα και μ' αρέσει να ντύνομαι με πιο αγορέ ρούχα, αλλά δεν είμαι λεσβία. Το έχω σκεφτεί, δε μου βγαίνει...δεν είμαι εγώ. Θέλουν όλοι να μου βάλουν μια ταμπέλα....γκόμενα, λεσβία,φυτό,ηλίθια,κοριτσάκι....ηλίθιες ταμπέλες! Ξεχνάνε πάντα το βασικό...ΑΝΘΡΩΠΟΣ!"Την τρομοκράτησαν όλοι ότι η καθαρότητα και η ειλικρίνεια είναι για τους χαμένους, τους ηλίθιους, που πεθαίνουν στην ψάθα.Το τραγικό είναι ότι είναι αλήθεια. Το τραγικό είναι ότι μόνο οι ταμπέλες επικρατούν σήμερα. Ο άνθρωπος πάλι είναι μια ταμπέλα. Νέα, καθαρά και υγιή μυαλά τα οδηγούν στην κατάθλιψη γιατί μες την αρρώστια που επικρατεί και μετρά για νορμαλ καταδίκαζε και τους πιο συνειδητοποιημένους στους πιο τελειωμένους. Η αγάπη ισοδυναμεί με αδυναμία, αγαπάς και σε εκμεταλλεύονται σου μαθαίνουν. Μη το βάλεις ποτέ κάτω.Ένα πάντως είναι το σίγουρο, οι φωτεινές πηγές όσο κι αν τειχισθούν δε χάνουν τη λάμψη τους. Ακόμα κι από τη χαραμάδα, πάντα βρίσκει τρόπο να περνά...Δεν την ένοιαζε όμως. Ήξερε ότι η γη δεν είναι το μέρος που της ταιριάζει. Αυτοκαταστροφικές τάσεις ...δεν ήταν αυτή η εξήγηση. Απλά δεν της ταιριάζει η γη. Μου εκμυστηρεύτηκε μια μέρα πως δεν της αρέσει γιατί όλα είναι τόσο ψεύτικα. Άνθρωποι, σχέσεις, δεσμοί αίματος και φιλίες. Όλα θέλουν τρόπο, πουτανιά... "Εγώ δεν έχω απ' αυτό. Δεν είμαι αυτό! Πώς θα επιβιώσω με τέτοια μυαλά;; Αγχώνομαι πολύ να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, αδιαφορώ για όσους δε με συγκινούν, παθιάζομαι και γίνομαι χαλί γι' αυτούς που αγαπώ. Με πατάνε, με πονάνε, αλλά κακία να κρατήσω δεν μπορώ. Ψέματα δε μπορώ να πω, ούτε να αδικήσω κάποιον. Δεν είμαι και καμία Αγία ωστόσο. Μου αρέσουν τα ανδρικά αθλήματα και μ' αρέσει να ντύνομαι με πιο αγορέ ρούχα, αλλά δεν είμαι λεσβία. Το έχω σκεφτεί, δε μου βγαίνει...δεν είμαι εγώ. Θέλουν όλοι να μου βάλουν μια ταμπέλα....γκόμενα, λεσβία,φυτό,ηλίθια,κοριτσάκι....ηλίθιες ταμπέλες! Ξεχνάνε πάντα το βασικό...ΑΝΘΡΩΠΟΣ!"Την τρομοκράτησαν όλοι ότι η καθαρότητα και η ειλικρίνεια είναι για τους χαμένους, τους ηλίθιους, που πεθαίνουν στην ψάθα.Το τραγικό είναι ότι είναι αλήθεια. Το τραγικό είναι ότι μόνο οι ταμπέλες επικρατούν σήμερα. Ο άνθρωπος πάλι είναι μια ταμπέλα. Νέα, καθαρά και υγιή μυαλά τα οδηγούν στην κατάθλιψη γιατί μες την αρρώστια που επικρατεί και μετρά για νορμαλ καταδίκαζε και τους πιο συνειδητοποιημένους στους πιο τελειωμένους. Η αγάπη ισοδυναμεί με αδυναμία, αγαπάς και σε εκμεταλλεύονται σου μαθαίνουν. Μη το βάλεις ποτέ κάτω.Ένα πάντως είναι το σίγουρο, οι φωτεινές πηγές όσο κι αν τειχισθούν δε χάνουν τη λάμψη τους. Ακόμα κι από τη χαραμάδα, πάντα βρίσκει τρόπο να περνά...Δεν την ένοιαζε όμως. Ήξερε ότι η γη δεν είναι το μέρος που της ταιριάζει. Αυτοκαταστροφικές τάσεις ...δεν ήταν αυτή η εξήγηση. Απλά δεν της ταιριάζει η γη. Μου εκμυστηρεύτηκε μια μέρα πως δεν της αρέσει γιατί όλα είναι τόσο ψεύτικα. Άνθρωποι, σχέσεις, δεσμοί αίματος και φιλίες. Όλα θέλουν τρόπο, πουτανιά... "Εγώ δεν έχω απ' αυτό. Δεν είμαι αυτό! Πώς θα επιβιώσω με τέτοια μυαλά;; Αγχώνομαι πολύ να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, αδιαφορώ για όσους δε με συγκινούν, παθιάζομαι και γίνομαι χαλί γι' αυτούς που αγαπώ. Με πατάνε, με πονάνε, αλλά κακία να κρατήσω δεν μπορώ. Ψέματα δε μπορώ να πω, ούτε να αδικήσω κάποιον. Δεν είμαι και καμία Αγία ωστόσο. Μου αρέσουν τα ανδρικά αθλήματα και μ' αρέσει να ντύνομαι με πιο αγορέ ρούχα, αλλά δεν είμαι λεσβία. Το έχω σκεφτεί, δε μου βγαίνει...δεν είμαι εγώ. Θέλουν όλοι να μου βάλουν μια ταμπέλα....γκόμενα, λεσβία,φυτό,ηλίθια,κοριτσάκι....ηλίθιες ταμπέλες! Ξεχνάνε πάντα το βασικό...ΑΝΘΡΩΠΟΣ!"Την τρομοκράτησαν όλοι ότι η καθαρότητα και η ειλικρίνεια είναι για τους χαμένους, τους ηλίθιους, που πεθαίνουν στην ψάθα.Το τραγικό είναι ότι είναι αλήθεια. Το τραγικό είναι ότι μόνο οι ταμπέλες επικρατούν σήμερα. Ο άνθρωπος πάλι είναι μια ταμπέλα. Νέα, καθαρά και υγιή μυαλά τα οδηγούν στην κατάθλιψη γιατί μες την αρρώστια που επικρατεί και μετρά για νορμαλ καταδίκαζε και τους πιο συνειδητοποιημένους στους πιο τελειωμένους. Η αγάπη ισοδυναμεί με αδυναμία, αγαπάς και σε εκμεταλλεύονται σου μαθαίνουν. Μη το βάλεις ποτέ κάτω.Ένα πάντως είναι το σίγουρο, οι φωτεινές πηγές όσο κι αν τειχισθούν δε χάνουν τη λάμψη τους. Ακόμα κι από τη χαραμάδα, πάντα βρίσκει τρόπο να περνά...Δεν την ένοιαζε όμως. Ήξερε ότι η γη δεν είναι το μέρος που της ταιριάζει. Αυτοκαταστροφικές τάσεις ...δεν ήταν αυτή η εξήγηση. Απλά δεν της ταιριάζει η γη. Μου εκμυστηρεύτηκε μια μέρα πως δεν της αρέσει γιατί όλα είναι τόσο ψεύτικα. Άνθρωποι, σχέσεις, δεσμοί αίματος και φιλίες. Όλα θέλουν τρόπο, πουτανιά... "Εγώ δεν έχω απ' αυτό. Δεν είμαι αυτό! Πώς θα επιβιώσω με τέτοια μυαλά;; Αγχώνομαι πολύ να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, αδιαφορώ για όσους δε με συγκινούν, παθιάζομαι και γίνομαι χαλί γι' αυτούς που αγαπώ. Με πατάνε, με πονάνε, αλλά κακία να κρατήσω δεν μπορώ. Ψέματα δε μπορώ να πω, ούτε να αδικήσω κάποιον. Δεν είμαι και καμία Αγία ωστόσο. Μου αρέσουν τα ανδρικά αθλήματα και μ' αρέσει να ντύνομαι με πιο αγορέ ρούχα, αλλά δεν είμαι λεσβία. Το έχω σκεφτεί, δε μου βγαίνει...δεν είμαι εγώ. Θέλουν όλοι να μου βάλουν μια ταμπέλα....γκόμενα, λεσβία,φυτό,ηλίθια,κοριτσάκι....ηλίθιες ταμπέλες! Ξεχνάνε πάντα το βασικό...ΑΝΘΡΩΠΟΣ!"Την τρομοκράτησαν όλοι ότι η καθαρότητα και η ειλικρίνεια είναι για τους χαμένους, τους ηλίθιους, που πεθαίνουν στην ψάθα.Το τραγικό είναι ότι είναι αλήθεια. Το τραγικό είναι ότι μόνο οι ταμπέλες επικρατούν σήμερα. Ο άνθρωπος πάλι είναι μια ταμπέλα. Νέα, καθαρά και υγιή μυαλά τα οδηγούν στην κατάθλιψη γιατί μες την αρρώστια που επικρατεί και μετρά για νορμαλ καταδίκαζε και τους πιο συνειδητοποιημένους στους πιο τελειωμένους. Η αγάπη ισοδυναμεί με αδυναμία, αγαπάς και σε εκμεταλλεύονται σου μαθαίνουν. Μη το βάλεις ποτέ κάτω.Ένα πάντως είναι το σίγουρο, οι φωτεινές πηγές όσο κι αν τειχισθούν δε χάνουν τη λάμψη τους. Ακόμα κι από τη χαραμάδα, πάντα βρίσκει τρόπο να περνά...

Πώς καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει τελειώσει; Γιατί όχι και στα παραμύθια;

"Όταν δε σε προσεγγίζει; Όταν δε σ' αγγίζει; Αν δε 

σε 

γεμίζει; Τι είναι κανάτα με νερό να σε γεμίσει;!Όταν δεν ενδιαφέρεται; Μήπως νομίζεις ότι δεν ενδιαφέρεται; Γιατί τα κάνει αυτά; Γιατί τόσος κόπος παντού; Γιατί τόσος αγώνας δρόμου να αποδείξουμε και να μας αποδείξουν; Γιατί να αναγκάζεις να δώσει αυτόν που δε θέλει; Γιατί τόσος κόπος για το τίποτα;",μου ψιθύριζε κλαίγοντας στον ώμο μου..."Γι' αυτό κρεμόμαστε από τα παραμύθια και από τα happy end... Μόνο εκεί όλα έρχονται στρωτά κάποια στιγμή. Ζούμε το φθόνο της ιστορίας που παρακολουθούμε εκείνη την ώρα, ασχέτως αν δε βλέπεις τη συνέχεια. Δυο άνθρωποι σμίγουν και έρχεται το τέλος της ιστορίας. Ίσως και τα παραμύθια εντέλει δε θέλουν να μας χαλάσουν τη γεύση που πήραμε μεταφράζοντας την πραγματικότητα μέσα από την απομάγευση.Τι θα είχαμε να σκεφτόμαστε να ηρεμούμε κάποια βράδια για να κοιμηθούμε; Πώς θα μεγαλώναμε από παιδιά χωρίς όνειρα; Η δύναμη να κρατάς το παιδί, το όνειρο, το αγνό συναίσθημα είναι πράγματα που μας μαθαίνει να αποτασσόμαστε η κοινωνία και τα κωλοβιώματα. Όσο επιτρέπεις να σε δηλητηριάζουν, τόσο πιο όμοια με αυτούς θα σε κάνουν. Και δεν το αξίζεις. Δε σου πηγαίνει να μη χαμογελάς. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που χαμογελάνε τόσο σπάνια...τόσο δύσκολα κι ας ξέρουν ότι ένα τους χαμόγελο μόνο μπορεί να σε τραβήξει από τον βούρκο σου. Γι' αυτό αγαπώ τους ανθρώπους που δε διστάζουν με όποιο κόστος με κάνουν να χαμογελώ... Όχι γιατί θέλουν το κακό μου, όπως λέει η παροιμία, αλλά γιατί το κακό το πραγματικό λίγο πολύ όλοι το ξέρουμε. Το όμορφο, το καθαρό και το αληθινό έχουμε στερηθεί. Από κλάμα άλλο τίποτα. Το χαμόγελό σου λοιπόν θα με σώσει. Θα κρατήσει το παραμύθι ζωντανό. Την πραγματικότητα την ξέρουμε άλλωστε..."