Περι...σκέψεις για τον άνθρωπο(;) σήμερα

Σημασία δεν έχει πόσα θα κερδίσεις απ'όπου. Σημασία έχει πόσα θα κερδίσεις με το σπαθί σου. Την ειλικρίνεια, τη σοβαρότητα, το θάρρος και την αγάπη. Και αν θα τα μοιραστείς φυσικά! 

Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που θέλουν να είναι ευχάριστοι ακόμα και σε άτομα που δε συμπαθούν. Αν δεν υπάρχει φυσικά κάποιος λόγος. Πολλές φορές ούτε εμένα καταλαβαίνω. 
Γιατί να χαμογελάω σε άτομα που θέλω να χαστουκίσω σκέφτομαι; Ανωτερότητα λέγεται αυτό, ανθρωπισμός, διπροσωπία ή απλά βλακεία;
Ανέκαθεν θεωρούσα ότι μεταξύ μας πρέπει να υπάρχει ομόνοια, σεβασμός, αρμονική συνύπαρξη. Όσο περνάει ο καιρός και δυσκολεύουν οι περιστάσεις κατανοώ ότι επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Οκ θέλουμε να μοιάσουμε στα ζώα υποθέτω, διαφορετικά δε βρίσκω λόγο να πηγαίνουμε κόντρα στον άνθρωπο που θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του και του και να του φερόμαστε μειωτικά, ούτε στον "μαλάκα" που δεν ξεκίνησε στο 1" που άναψε πράσινο, ούτε στον υπάλληλο που για μια χαζο-λευκή νύχτα θα πρέπει να δουλέψει μέχρι τις 11 το βράδυ του Σαββάτου και την Κυριακή πρωί στο πόστο του πάλι μέχρι το βράδυ.
 Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί οι "μορφωμένοι" γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί (μηχανικοί), αρχιτέκτονες κλπ νομίζουν ότι αποτελούν την αφάν γκατέ και μπορούν να μανιπουλάρουν τους πάντες και τα πάντα, να τους φέρουν στα μέτρα τους και στα σταθμά τους, ενώ στην πραγματικότητα, ο καθένας γελάει πίσω από την πλάτη τους και καταλαβαίνει ότι αποτελούν την αφαν σκατέ, γιατί το χρήμα είναι ο θεός τους και ο τρόπος απόκτησής του η εμμονή τους.
Γιατί πολλοί δέχονται να τους πατάνε, να τους μειώνουν και να τους εκμεταλλεύονται και γιατί υπάρχουν και συνεργοί, που βλέπουν την αδικία και σιωπούν;
Γιατί υπάρχει αδικία και ρατσισμός εν όψει 2014; Έχουμε iphone και iπαντα από τα υλικά και ψυχοσυναισθηματικά όλα χειροτερεύουν. 
Κρίνεις κάτι "σωστό" απ'αυτά; Προσπάθησε να αλλάξεις και συ τη ζούγκλα γύρω σου. Αν είσαι στο συννεφάκι σου, μείνε εκεί... δε βλέπω να κάνεις και κάτι καλύτερο άλλωστε. Θυμήσου απλά ότι έχεις δυο πόδια, δυο χέρια και ένα μυαλό (αν είσαι τυχερός ή υγιής), μάθε την ευγνωμοσύνη και πράξε για το καλύτερο γύρω σου. Οι λυκοφιλίες και οι κυνέρωτες έχουν παροδικά αποτελέσματα άλλωστε. Η αυθεντικότητα αντέχει και μπορεί να μη σου εξασφαλίσει πολλούς δίπλα σου, αλλά θα σου εξασφαλίσει αυθεντικούς που θα σου μιλάνε κοιτώντας στα μάτια και ξέρεις ότι δεν αμφιβάλλεις. 
Το καλό και η βοήθεια έχει καταντήσει ουτοπία ή χαζομάρα, αλλά στο χέρι του καθενός είναι να το ενεργοποιήσει.
Ευχή μου για τον καινούργιο χρόνο, όπως και κάθε χρόνο μέχρι να έρθει... καλύτερη νοοτροπία παίδες. Καλό και "αυθεντικό" 2014 για όλους μας.

Art for amnesty: εικαστική έκθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Αυτό το μήνα παρακολούθησα την εικαστική έκθεση της 

Διεθνούς Αμνηστίας σε συνεργασία με την 

Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, "Art For Amnesty", στο 

Camp (πλατεία Κοτζιά). 

 Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Ο επιμελητής της έκθεσης, ζωγράφος και αναπληρωτής καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, Άγγελος Αντωνόπουλος μου ανέφερε κάποια στοιχεία για την έκθεση...

37 φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών, με ξεχωριστές τεχνικές παρουσίασαν δημιουργίες τους, θίγοντας καίρια ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η φτώχεια, τα δικαιώματα των παιδιών, των Ρομά, αστυνομική βία, εμπόριο όπλων, μετανάστευση, βασανιστήρια, ομοφοβία και ΛΟΑΤΙ, θανατική ποινή, δικαιώματα γυναικών και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τονίστηκε σε έργα, ακόμα, η δύναμη της υπογραφής για την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η δύναμη της τέχνης μπορεί να τονίσει καίρια πολύ φλέγοντα ζητήματα, να συγκινήσει, να συναρπάσει και να παρακινήσει. Ένιωσα δέος να βλέπω έργα νέων ανθρώπων που έχουν προσεγγίσει με τόσο ουσιαστικό τρόπο τέτοιου είδους ζητήματα, πιάνοντας ακριβώς τον παλμό του προβλήματος. Κίνηση αξιολογότατη, δίνοντας κίνητρο σε τέτοιες ταραγμένες περιόδους αξιών και επιβίωσης για κάτι καλύτερο... για κάτι ανθρώπινο!

Κάτω η βία, κάτω ο ρατσισμός.  Σύνθημα που χρόνια το ακούμε, χρόνια το λέμε, αλλά χρόνια δεν το εφαρμόζουμε. Η αλλαγή δεν μένει στα λόγια. Χρειάζονται και οι αντίστοιχες πράξεις που θα κάνουν το παραπέρα βήμα. Που θα φέρουν μια αλλαγή στο να ζει ο άνθρωπος καλύτερα... να μη φοβάται, να μην κρύβεται...να υπάρχει!

Τα έργα διατέθηκαν για οικονομική ενίσχυση της Αμνηστίας και του έργου των φοιτητών. 12 εκ των οποίων μάλιστα επιλέχθηκαν για να κοσμήσουν το ημερολόγιο του 2014, τα έσοδα του οποίου θα τεθούν υπέρ της δράσης της οργάνωσης.

Ανθρωπισμός το σύνθημα και παραθέτω εικόνες από την έκθεση, καθώς είναι γνωστό άλλωστε ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις...

***

http://www.amnesty.org.gr/

«Στιγμές ζωής...να μοιραστούμε» :η εκδήλωση μιας ξεχωριστής ομάδας του FB.

Την Παρασκευή 29 Νοέμβρη , συναντήθηκαν σε ένα μαγαζάκι στην Καισαριανή άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν και...έδεσαν!
 

  Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Η ομάδα «Στιγμές ζωής...να μοιραστούμε»είναι μια ομάδα στο facebook, καλλιτεχνικής φύσεως. Φιλοξενεί κυρίως ποίηση και αξιόλογους ποιητές, αλλά και μουσική, ζωγραφική και  τέχνες, γενικότερα.

Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά ήμουν αδιάφορος για τις ομάδες που υπάρχουν στο fb, ωστόσο η ζεστασιά και το φιλόξενο κλίμα που επικρατεί σε αυτή την ομάδα γρήγορα με κέρδισαν... Η καλημέρα που θα σου γράψουν το πρωί ή η καληνύχτα και οι ευχές που αναρτούνται το βράδυ, κάθε μέρα σε αγγίζουν για το ενδιαφέρον που υπάρχει, σε συνδυασμό με το ότι γνώρισα πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και σύναψα σημαντικές φιλίες. Εξαίρετοι άνθρωποι όλοι, που αν δεν υπήρχε αυτή η επαφή, δε θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω.

Ο Βασίλειος Στρούβελης, λοιπόν, ο διαχειριστής της ομάδας, αποφάσισε να κάνει μια πρώτη εκδήλωση για να γνωριστούν τα μέλη της ομάδας μεταξύ τους. Παρασκευή 29 Νοέμβρη έγινε η συνάντηση, το κλίμα της οποίας ήταν ιδιαίτερο... σαν να συναντιόνται φίλοι, χωρίς υπερβολή. Έτσι λοιπόν, στη συνάντηση γνωριζόμασταν όλοι σχεδόν μεταξύ μας, αλλά με το όνομα που έχουμε στο facebook. Γι’αυτό και δεν υπήρξε η γνωστή αμηχανία που επικρατεί σε τέτοιου είδους συναντήσεις, όπου συναντάς τελείως αγνώστους, αλλά αγάπη, χαμόγελο, δεσμοί ψυχής και άπλετο χιούμορ ήταν αυτά που κόσμησαν τη βραδιά.

Υπήρχαν επίτιμοι καλεσμένοι ποιητές, όπως η Νίκη Ταγκάλου, ο Χρήστος Παπουτσής, η Ιουλία Κορμέντζα,η Χρύσα Μιχαλοπούλου, η Δήμητρα Καββαδία, ο Τάκης Σταυριανάκος και πολλοί άλλοι, ενώ ειδικά για την εκδήλωση κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη ο ποιητής Αλέξανδρος Μηλιορίδης, από την Εύβοια ο Νίκος Στοφόρος  και ένας άλλος φίλος από την Ιθάκη.

Η ηθοποιός Κική Ψαράκη απήγγειλε ποιήματα των επίτιμων καλεσμένων που οι ίδιοι είχαν διαλέξει να απαγγελθούν τη βραδιά της εκδήλωσης και στη συνέχεια ακολούθησε μουσικό γλέντι γιαόσους ήθελαν να συνεχίσουν.

Μια γενική αποτίμηση της βραδιάς από μέρος μου και από μέρος φίλων από  τα σχόλια που μου μετέφεραν, η ανθρωπιά βιώνει ή και αναβιώνει. Βλέπεις ανθρώπους που βλέπονται πρώτη φορά να μιλάνε και να αγκαλιάζονται σαν να γνωρίζονται χρόνια! Δεν το συναντάς και κάθε μέρα αυτό...

Η βραδιά έκλεισε με την υπόσχεση ότι θα ακολουθήσει επόμενη εκδήλωση για να ξανά βιώσουμε αυτό το όμορφο συναίσθημα μέσα σε μια ιδιαίτερα ψυχρή εποχή. Πολλοί βέβαια, δε χρειάζεται να περιμένουμε την επόμενη εκδήλωση για να ξανα συναντηθούμε μιας και δέσαμε άμεσα ως παρέα.

Επιλέγω να κλείσω με τα λόγια που ηχογράφησα από τον δημιουργό της ομάδας, Βασίλειο, και τον σκοπό της δημιουργίας της...

«Η ομάδα δημιουργήθηκε τον  Ιούλιο που  μας πέρασε. Το όνομα της  δημιουργήθηκε  σε μια ..ΣΤΙΓΜΗ  ΖΩΗΣ, που η ανάγκη  μου για μοίρασμα αγάπης και επικοινωνίας  με τον άνθρωπο ήταν πολύ έντονη μέσα μου. Παρατήρησα ότι εκτός πραγματικότητας ακόμα και  σε αυτό το ηλεκτρονικό μέσο υπάρχει σκληρότητα ,μοναξιά ,ένα άψυχο  προφίλ που πίσω του κρύβει ανθρώπους με συναισθήματα.

  Μέσα από την ποίηση, τη γραφή γενικότερα, τη μουσική , τις τέχνες, ακόμη και με μια καλημέρα που βγαίνει να γράψεις από την ψυχή ήθελα να προσεγγίσω ανθρώπους και να βλέπω και ανθρώπους να προσεγγίζουν άλλους.

Οι άνθρωποι διψούν για επικοινωνία, για μια αγκαλιά έστω εικονική, για μια καλή κουβέντα. Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι και αυτή η ανάγκη είναι ακόμα πιο έντονη στις μέρες μας. Λόγια καρδιάς απλά, μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ένα στήριγμα, ένα καλωσόρισμα, μια αληθινή φιλία που θα προκύψει... Αυτά είχα κατά νου δημιουργώντας την ομάδα... Συνοδοιπόρους σε δύσκολους καιρούς. Να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε όσο μπορούμε.

Μετά από κάποιους μήνες λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσω μια συνάντηση. Να ξεφύγουμε από τον εικονικό κόσμο, ν’ακούσουμε ο ένας το γέλιο του άλλου, να κοιταχτούμε στα μάτια, να δώσουμε τα χέρια. Η παρουσία και η συμμετοχή στην ομάδα, η άμεση επαφή των μελών είτε γνωρίζονται, είτε όχι, είναι η δικαίωσή μου... Η αίσθηση ότι πέτυχα τον αρχικό σκοπό μου, να φέρω ανθρώπους κοντά!»

Βασίλειε, νομίζω ότι πέτυχες τον σκοπό σου... ευχαριστούμε!

Η ανθρωπιά βιώνει, ακόμα και μέσω του Facebook!

Τι βλέπεις και τι είμαι....

Με βλέπεις να λάμπω...είμαι χρυσός όμως;

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Γιατί πολλοί "μεγάλοι", απευθύνονται πολλές φορές στους "μικρούς", τους νέους, λέγοντάς τους "τι έγνοιες έχετε εσείς;". Επιλέγω λοιπόν, να πραγματευτώ λιγάκι, τις "ανύπαρκτες" έγνοιες...
Μπορεί να βλέπουν παιδιά με σκουλαρίκια πολλά ή σε περίεργα σημεία. Ακόμα και νέους με τατουάζ σε ποσοστό ίωσης. Μπορεί να είναι υπερβολικές και αυτές οι τάσεις της μόδας, αλλά δυστυχώς η μαζοποίηση  είναι κακώς κείμενο, που υπάρχει ανέκαθεν. Ξεχνιέται η μόδα της αφάνας ή των χίπις;!
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι αυτό ώστε να πιαστώ από κει. Ούτε μαρτυρά την ανεμελιά ή εμφάνιση πάντα. Πολλές φορές έχω ακούσει το "ε, εσύ φοιτητής είσαι, έχεις το σπίτι σου, το φαΐ σου, βγαίνεις τις βόλτες σου...τι ανάγκη έχεις;"
Βάσει ψυχολογίας, είναι άτοπο να συγκρίνουμε καταστάσεις και να αναφέρουμε ότι εγώ π.χ. περνάω πιο δύσκολα από σένα. Ο ψυχισμός είναι πολύ περίεργος και ποτέ δεν ξέρεις αν εσύ περνάς το ίδιο δύσκολα με κάποιον άλλο εφόσον είναι μη συγκρίσιμα τα αποτελέσματα.
Σήμερα είμαι πιο μεγάλος απ'όσο ήμουν ποτέ και πιο νέος απ'όσο θα είμαι στο μέλλον... Έτσι η ένταση που ζω εγώ στα 21 μου, είναι σε ένα σημείο η ίδια ένταση που μπορεί να ζεις εσύ στα 50, για διαφορετικά θέματα βέβαια.
Με πληγώνει να ακούω από μεγαλύτερους ανθρώπους ότι δεν έχω έγνοιες, ότι όλα μου πηγαίνουν τέλεια και δεν μπορώ να καταλάβω τι περνάει κάποιος μετά τα 40. 
Εγώ και ο κάθε εγώ-νέος ζω με το βάρος ότι έχασα ένα εξάμηνο σπουδών από τη ζωή μου, από το μέλλον μου, για κάτι στο οποίο δεν έχω ευθύνη (με τις απεργίες των διοικητικών). Ζω επίσης με την πρεμούρα να βρω μια δουλειά για να ελαφρύνω όσο μπορώ τους ήδη βεβαρημένους γονείς και φυσικά, δεν μπορώ να βρω γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Ζω ακόμα, με το άγχος του τι θα κάνω εργασιακά μετά τις σπουδές για να μπορέσω να επιβιώσω, καθώς χωρίς τα γνωστά κονέ, δεν προοδεύει εύκολα κανείς με το σπαθί του και μόνο, δυστυχώς. Ζω σε μια χώρα που βαίνει από το κακό στο χειρότερο, σε όλους τους τομείς της, που σου κάνει πόλεμο νεύρων και που ακόμα η ψυχολογία της μάζας έχει πιάσει πάτο, δικαιολογημένα βέβαια.

Από συζήτηση που είχα με μια φίλη μου, με πτυχίο πολυτεχνείου, μου εξομολογήθηκε ότι βγάζει λεφτά ίσα ίσα για να καλύψει τα έξοδα του ενοικίου, των λογαριασμών της και αν της μείνει και τίποτα στην άκρη. "Εγώ μόνο την επιβίωσή μου κοιτάω τώρα", μου λέει "και να θέλω να βοηθήσω κάποιον οικονομικά δεν μπορώ, άσε που φοβάμαι και να μην απολυθώ ανά πάσα στιγμή".
Εσύ μπορεί να βλέπεις ένα νέο που "περνάει καλά", μπορεί να μη χρωστάει δάνεια ή κάρτες αλλά αυτός ο νέος μπορεί να βγει και να μην έχει λεφτά για να διασκεδάσει ή να πάρει καινούργια παπούτσια. Πολλές φορές φίλοι-συμφοιτητές από επαρχία δεν έχουν λεφτά για εισιτήριο του μετρό! 
Αυτό που θέλω ουσιαστικά να δείξω, είναι ότι τα χρόνια που υποτίθεται πως πρέπει να είναι τα "καλύτερά" μας ξεκινάνε με άγχος...με εμπόδια. Και δεν είναι το ίδιο, με 15 χρόνια πριν... Δεν είχα ακούσει ποτέ μικρός για φοιτητή ή νέο που να ψάχνει δουλειά και να μη βρίσκει, ούτε για νέο που να αγχώνεται για το τί θα κάνει στο μέλλον για να επιβιώσει. Ήξερε ο καθένας ότι κάπου θα βρει μια άκρη. 
Εμείς σήμερα, δεν ξέρουμε, παρά μονάχα ελπίζουμε... μόνο αυτό μας έχει μείνει, άλλωστε. Η ελπίδα ότι θα βγούμε από την κρίση, η ελπίδα ότι δε σπουδάζουμε για να βάλουμε το πτυχίο μας στη βαλίτσα για την ξενιτιά, η ελπίδα ότι θα βρούμε κάποια στιγμή μια δουλειά της προκοπής, η ελπίδα ότι θα περπατάς στο δρόμο και θα βλέπεις χαμόγελο, η ελπίδα ότι δε θα θέλει ο καθένας να σε εκμεταλλευτεί με όποιο τρόπο, η ελπίδα ότι θα ζούμε, όχι απλά μετά βίας να επιβιώνουμε...
Σε σέβομαι... σε καταλαβαίνω... Μη βιαστείς να με κρίνεις, σεβάσου κι εμένα...το έχω ανάγκη....το αξίζω.

Η ζωή είναι ωραία... υποθέτω.

Στιγμιότυπα ζωής μέσα από τα μάτια μου... 

the power of 21 (λέεεμε τώρα)!

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Η ζωή είναι ωραία... υποθέτω. Μπορεί να μην μπορώ να πάω στη σχολή μου να παρακολουθήσω μαθήματα, λόγω των αλλεπάλληλων απεργιών των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου, αλλά έχουν και το δίκαιο τους και αυτοί. Πόσες οικογένειες θα πλήξει η απόφαση των απολύσεων... Και όχι μόνο, βέβαια. Και είναι  σκοπός τους να με κάνουν να φαγωθώ μαζί τους... να τους βρίσω, λες και είναι δικό τους το φταίξιμο να υπερασπιστούνε τα συμφέροντά τους, κι όχι του απαράδεκτου κράτους στο οποίο ζούμε. Ωστόσο κανείς νέος δε δείχνει πρόθυμος να ξεσηκωθεί για το μέλλον του.  
Κάτι μας ψεκάζουν;! Αν ψεκάζεται η αδιαφορία ίσως...

Η ζωή είναι ωραία... υποθέτω. Μπορεί να μη βρίσκω δουλειά εδώ και μήνες και στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσα σε γνωστό πολυκατάστημα για μια θέση εργασίας να βρίσκομαι στην ίδια θέση με πωλητές πολλών ετών και μεγαλύτερης εμπειρία, μιας και πρόσφατα έκλεισαν και τα πολυκαταστήματα Fokas και έθεσαν διαθέσιμους εκατοντάδες εργαζομένους.
 "Όλοι από το Fokas εδώ θέλουμε να δουλέψουμε τώρα", μου λέει η γυναίκα που περίμενε δίπλα μου και πρώην πωλήτρια ανδρικής ένδυσης, κατά το διάλογο μας. "Μετά από 15 χρόνια δουλειάς ξαφνικά φτου κι απ'την αρχή".

  Και αυτή είναι η δυσκολία... το να αποδεχθείς ότι υπάρχουν σοβαρότερες περιπτώσεις από τη δική σου στις οποίες πρέπει να δίνεις προτεραιότητα, μέσα σου αρχικά. Πραγματικά, προτιμώ να λάβει τη θέση κάποιος γονιός παρά εγώ ή κάποιος που μετά από πολλά χρόνια δουλειάς ξεκινά από το μηδέν.
Και είναι δίκαιο αυτό; Να ξεκινάω, έστω να προσπαθώ να κάνω κάποια βήματα και όλο να συναντάω εμπόδια; Nα έχω βαρεθεί να "κάθομαι"και να θέλω να εργαστώ κι εκ των πραγμάτων να μη μπορώ! Και αναφέρομαι στον κάθε εγώ κάτω των 25.

Δε μου αρέσει η κλάψα καθόλου. Δε μπορώ τους μίζερους ανθρώπους άλλωστε. 
Ωστόσο το να προσπαθείς να μεγαλώσεις, να σπουδάσεις μόνο και μόνο για να βρεις κάποιο τρόπο να επιβιώσεις μου προκαλεί άσχημα συναισθήματα. Και βέβαια θα ιδρώσω και βέβαια θα διακριθώ αν έχω τα κότσια να κυνηγήσω αυτό που θέλω. Το α' πρόσωπο το χρησιμοποιώ γενικά για τη νεολαία σήμερα. Μπροστά θα πάνε πρώτον αυτοί που έχουν τα μέσα και δεύτερον αυτοί που έχουν τα φόντα και διακρίνονται σ'αυτό που κάνουν. 

Η ζωή δεν ξέρω κατα πόσο ωραία είναι τώρα, πέρα από το να δεις ένα όμορφο θέαμα, να πας μια βόλτα ή τις ευχάριστες διαπροσωπικές σχέσεις. Ξέρω ότι είναι στο χέρι όλων να την ξανακάνουμε. Κανείς δε λέει ότι θα είναι εύκολο, κανεἰς δε λέει ότι δε θέλει αγώνα. 
Το σημαντικό είναι να υπάρχει η διάθεση φίλοι μου, ώστε να μην υποθέτουμε... να είμαστε σίγουροι ότι η ζωή είναι ωραία! 

Ο γονιός, πρώτος τον λίθο βαλέτω.

«Αν θέλεις να είσαι άγιος, δίδαξε καλά τα τέκνα 

σου. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση, οι κακές 

πράξεις που αυτά θα κάμουν, σε σένα πρόκειται 

ν' αποδοθούν μετά.» Σαρλ Ντε Μοντεσκιέ

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Με αφορμή το απόφθεγμα του Μοντεσκιέ, μου ήρθαν στο μυαλό οι γονείς της Μυτιλήνης και της κάθε Μυτιλήνης, δηλαδή κλειστών κοινωνιών, αλλά και γενικότερα, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να γίνουν τα παιδιά τους οι καλοί μαθητές, καλοί χριστιανοί (όχι τόσο πλέον) , άξιοι στον αθλητισμό και fit, με λίγα λόγια τα «καλά παιδιά».Οτιδήποτε έρχονταν σε αντίθεση με αυτό, ήταν, είναι του «διαβόλου» και ΛΑΘΟΣ!

Αν κάνουν  piercing και tattoos. Αποκλήρωση κατευθείαν,υποθέτω... Ασχέτως αν τα «καλά παιδιά» που προανέφερα, πίσω από την πλάτη των γωνιών τους βγάζουν κάθε απωθημένο και υιοθετούν τις πιο άρρωστες συμπεριφορές στην πορεία της ζωής τους, πολλές φορές υιοθετούν τον τρόπο ζωής που θέλανε οι ίδιοι για τα παιδιά τους, βγάζοντας κι αυτοί άλλα απωθημένα με τη σειρά τους, με αποτέλεσμα ένα φαύλο κύκλο παθητικότητας και υποχείριων.

Ζούμε σε μια κοινωνία που κρινόμαστε συνεχώς για τις επιλογές μας και τις προτιμήσεις μας όσον αφορά οτιδήποτε, από σεξουαλικές-διαπροσωπικές μας επιλογές μέχρι τη μάρκα του αυτοκινήτου μας ή την κομματική μας πεποίθηση. Μας κρίνει ο φίλος, μας κρίνει ο γείτονας, μας κρίνει ο περαστικός, καθώς και η καινούργια κοπέλα του κολλητού σου, γιατί καπνίζεις ή ο σκουπιδιάρης γιατί δεν έδεσες τη σακούλα πριν την ρίξεις στον κάδο.

Τι γίνεται όμως όταν μας κρίνει και ο γονιός; Ειδικά στην περίπτωση που η κριτική του δεν είναι πάντα ιδιαίτερα γόνιμη; Και βαθύτερα όταν αυτό συνεχίζεται ως τα 60 σου και βάλε.

Η ελευθερία λόγου και έκφρασης; Την έμαθε κανείς ή την ευαγγελίζεται δίχως λόγο;

Κάθε άνθρωπος χρειάζεται αγάπη, εμπιστοσύνη και στήριξη, όχι από πολύ κόσμο, αλλά σίγουρα από την οικογένειά του. Οι απόψεις διίστανται σε πολλά θέματα και κυρίως όσων αφορούν τις προσωπικές επιλογές.

Οι γονείς οφείλουν να είναι πιο διαλλακτικοί με τα παιδιά τους και εφόσον κρίνουν να μάθουν να κρίνονται. Ουδείς είναι τέλειος, συνεπώς εφόσον έχει άποψη και εκφράζεται, παρόμοια οφείλει να τη δεχτεί ή τουλάχιστον να μπορέσει να την αναιρέσει γόνιμα και με επιχειρήματα, όχι με χαρακτηρισμούς και φωνές, όπως γίνεται συνήθως.

Οι περισσότεροι γονείς, αν όχι όλοι, λένε ότι δεν θέλουν να μοιάσουν στους δικούς τους γονείς στα σημεία που θεωρούσαν εσφαλμένα ή στην τελείως λανθασμένη συμπεριφορά τους. Ωστόσο ποια είναι η δύναμη που τους ωθεί στο σημείο να γίνουν σχεδόν ίδιοι ή πολλές φορές χειρότεροι; Είναι βασισμένο σε ψυχολογικές αρχές, ωστόσο φαίνεται κυρίως να απουσιάζει η αυτοκριτική τους.

Πολλοί θεωρούν ότι με το να είναι αυστηροί και άτεγκτοι τα παιδιά τους θα ακούσουν «για το καλό τους». Λησμονούν, όμως, τον παράγοντα αντιδραστικότητα που ιδίως στην εφηβεἰα βρίθει. Συνεπώς, και ο ίδιος ο έφηβος μπορεί να κάνει πράγματα που δε θέλει ιδιαίτερα μόνο και μόνο για να πάει κόντρα στους γονείς. Πολλές φορές άριστοι μαθητές χάνουν το παιχνίδι στο Λύκειο εξαιτἰας της καταπίεσης και της άμυνας που τους βγαίνει σπασμωδικά.

Ο γονιός που είναι και παράλληλα «φίλος» στα παιδιά του, εννοώ να μη φοβούνται να συζητήσουν ή να ζητήσουν κάτι απ’αυτόν, όπως και η εμφανής στήριξη και αγάπη του μπορεί να συμβάλλει πολύ δραστικά στη δημιουργία μιας άρτιας και συγκροτημένης προσωπικότητας, πολύ περισσότερο από τους φωνακλάδες όπως και από τους αδιάφορους γονείς.

Ο γόνος, από την στιγμη που θα ενηλικιωθεί και θα «ανοίξει τα φτερά» του στην πραγματική ζωη, οφείλει εφόσον είναι σίγουρος για κάποια επιλογή του να λαμβάνει τη θέρμη των γονιών του ή, τουλάχιστον, αν διαφωνούν με κάτι, όχι την έντονη αποδοκιμασία και λογοκρισία. Να συζητήσουν μαζί του ήρεμα και να τον αφουγκραστούν, να τον προειδοποιήσουν, αλλά πάντα να είναι δίπλα του. Και οι ίδιοι κάποτε υπήρξαν παιδιά και οι ίδιοι κάποτε επιθυμούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο και οι ίδιοι κάποτε χρειάζονταν κάποιον δίπλα τους. Μη μεγαλώσουν ευθυνόφοβοι, να πάρουν και το ρίσκο, να ορίσουν και λίγο τις επιλογές τους. Λαμβάνω την ευθύνη! Να το μάθουν καλά αυτό. Να είναι ενεργοί και ως προσωπικότητες και ως πολίτες, ΟΧΙ δεκτικοί σε όλα, ΟΧΙ παθητικοί.

Δεν μπόρεσα πραγματικά, ποτέ να καταλάβω τους γονείς που έδιωξαν από το σπίτι το παιδί τους, έστω για ένα βράδυ. Όποιος λόγος και αν είναι αυτός, πρέπει να σκεφτεί ότι σε όποια επιλογή του αρνητικά κείμενη στα αφτιά τους, ενδέχεται να τον έχουν ωθήσει οι ίδιοι, είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Ποτέ δεν φταίει μόνο ένας.

Είναι μεγάλη ανευθυνότητα να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο και να μην έχεις εξασφαλίσει την υλική και πνευματική του υπόσταση , που σημαίνει πέρα από το υλικό μέρος να είσαι έτοιμος για να μεγαλώσεις ένα παιδί μακριά από φωνές, προλήψεις και δεισιδαιμονίες, καθώς και να του μεταδώσεις τα εργαλεία της γόνιμης κριτικής και συμπεριφοράς.

Αλλά το τελευταίο και σημαντικότερο, να μάθει να λαμβάνει κριτική. Εφόσον θεωρεί ότι αδικείται να την αποκρούει, εφόσον έχει έστω και μια αμφιβολία να την αποδέχεται.

 Γιατί ο πιο «ανθρώπινος» άνθρωπος, είναι αυτός που ξέρει να δέχεται και να αποδέχεται!

Ελλάδα: Το γκετο της μιζέριας

 Κλειστά πανεπιστήμια, ανεργία-κλασικά- και τελευταίος και καλύτερος ο «φασισμός». Αυτές είναι οι επικεφαλίδες που θα έβαζα την παρούσα περίοδο για να περιγράψω την κατάσταση της χώρας μου.

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Για να είμαι ειλικρινής όταν μου ανακοίνωσε η θεία μου ότι κλείνει η σχολή σου, της απάντησα «θα ανοίξει ρε μέχρι τον Οκτώβρη».  Η αλήθεια είναι ότι από τότε που ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω πλάκωσαν οι απεργίες σε όλα. Κάθε χρόνο πλήττονται οι εξεταστικές μας την περίοδο του Σεπτέμβρη, οπότε δε δίνει κανείς ιδιαίτερη σημασία στους λόγους. Μέχρι που μου απαντάει, «πτωχεύσαμε ρε Πέρη...πως να πληρώσουν τόσο προσωπικό;». Με προβλημάτησε και έκανα αρνητικά σενάρια, σκεπτόμενος ότι θα ακολουθήσει εμφύλιος αν κλείσει ένας φορέας όπως το Καποδιστριακό. Εξεγέρσεις, χαμός κλπ προς τα εκεί θα το πάνε.  Άλλη μια χαμένη εξεταστική, άλλη μια ορδή επερχόμενων απειλών. Ο μόνος που στην ουσία πλήττεται από μια τέτοια απεργία είναι ο φοιτητής και ο γονιός... ενοίκια, λογαριασμοί και πάει λέγοντας. Το κράτος; Δεν το αγγίζει στο ελάχιστο όλο αυτό. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που δεν μου επιτρέπεται να γράψω τώρα.

Το χειρότερο είναι ότι δυσκολεύεσαι να βρείς δουλειά ακόμα και σαν σερβιτόρος. Ψάξιμο, ψάξιμο, τα βιογραφικά πάνε και έρχονται, απαντήσεις όμως... μηδέν. Η γειτόνισσά μου, πρώην τραπεζικός υπάλληλος με χρόνια προϋπηρεσία ψάχνει κάτι  από πριν το καλοκαίρι, έστω και για 500€, «εδώ που έφτασα πλέον», όπως μου πε. Ακόμα και το επάγγελμα του κομμωτή έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα. Φίλος, πρώην κομμωτής «διασήμων»  παλεύει να πληρώσει τους λογαριασμούς του με δυο κουρέματα, άντε και ένα  χτένισμα τη βδομάδα. Και οι "φραγκάτες" πελάτισσες να κάνουν παζάρια για 1 και 2 ευρώ!

Εμφύλιος πόλεμος μυρίζει, όπως προανέφερα. Αυτή τη γεύση μου άφησαν τα γεγονότα στο Κερατσίνι για την πολυσυζητημένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και των δύο παιδιών, μελών της Χρυσής Αυγής.  Και κάτι τέτοιες στιγμές με κάνουν να πω καλά παθαίνουμε  ο,τι παθαίνουμε και πραγματικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

 Κλασικά τα ΜΜΕ μονοπωλούν ένα θέμα, κατακλύζουν τις ειδήσεις και γεμίζει μια ολόκληρη εβδομάδα με τις «αντιφασιστικές πορείες», πρώτα και με το "λαϊκό προσκύνημα" στον τόπο της εκτέλεσης των παιδιών, έπειτα. Πραγματικά, κρίμα για τα παιδιά και κρίμα για το επίπεδο και την ψυχική υγεία των ανθρώπων που τους αφαίρεσαν τη ζωή, αλλά όλα αυτά με κάνουν να πω, ρε Έλληνα, είσαι πραγματικά ένα πρόβατο. Και σου αξίζουν αυτά που παθαίνεις γιατί κρίση να δράσεις μόνος και να σκεφτείς, δεν έχεις. Ούτε ψυχή. Την πούλησες και αυτή, όπως και την αξιοπρέπειά σου, όταν καθόσουν με σταυρωμένα τα χέρια και περίμενες να διαδηλώσεις και να διαμαρτυρηθείς μόνο όταν μειωνόταν ο ΔΙΚΟΣ σου μισθός ή όταν έχανες τη ΔΙΚΗ σου δουλειά ή με την άκριτη ψήφο σου και την ακόλαστη μανία να οικειοποιηθείς όσο περισσότερα, με όποιο τρόπο. Ελληνάρας και τα μυαλά στα κάγκελα. Για ποιον φασισμό απ όλους μου μιλάς; Γι αυτόν που εσύ έβαλες στη Βουλή;  Ή για σένα που είσαι παρτάκιας ακόμα και στην απώλεια τώρα; Φάσκεις και αντιφάσκεις, τραμπουκίζεις, κλαίγεσαι και οφθαλμός αντί οφθαλμού...φασισμός δεν είναι και αυτό;

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω απελπισία. Όχι τόσο με όλα αυτά που γίνονται, αλλά με τον κόσμο που κυκλοφορεί. Λίγοι άνθρωποι μείνανε με ελπίδα, περηφάνια και χαμόγελο, με εξαίρεση τους ανηλίκους. Ο εμφύλιος λοιπόν διαφαίνεται από το γκέτο στο οποίο ζούμε, το γκέτο της μιζέριας. Εκεί όλα είναι χαμένα. Εκεί οι άνθρωποι πέφτουν να δηλητηριάσουν αυτόν που χαμογελάει ακόμα, θέλουν να τον κάνουν σαν και το συνάφι τους. Αγέλαστο, καταθλιπτικό και με αυτοκτονικές τάσεις για τα δεμένα του χέρια. Τη φωνή ήθελα να ήξερα ποιος δάμασε...

Ξυπνήστε πριν φαγωθείτε και φαγωθούμε όλοι μεταξύ μας. Ακόμα και στο αδιέξοδο η μαυρίλα δεν είναι η λύση, είναι γνωστό όχι και εφαρμόσιμο, βέβαια. Απλά από εδώ και πέρα, έχουμε την επιλογή να ξεφύγουμε από το κοπάδι ή να το ακολουθήσουμε και να φουντάρουμε ο ένας πίσω από τον άλλο.

«Το συνημμένο δεν είναι διαθέσιμο!»

Ζω στον κόσμο που οι πάντες κάνουν τα πάντα για το χρήμα, το σεξ, τη δύναμη. Κάτι χιλιοειπωμένο, αλλά ανέκαθεν σε ισχύ.  

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας.

Ζω στον κόσμο που ο γείτονας σε βλέπει να έρχεσαι και δεν κρατάει την πόρτα για να μπεις στο ασανσέρ... απλά αδιαφορεί. Στον ίδιο κόσμο που παραβλέπει στις κυλιόμενες του μετρό  την κοπέλα, που η φούστα της έχει μαγκώσει στη σκάλα και της τη μαζεύει σιγά σιγά, «γδύνοντάς» την στην ουσία. Αλλά αυτό φαντάζομαι για πολλούς θα ήταν ιδιαίτερα απολαυστικό, αν δεν προσφερόνταν μια κοπέλα να τη βοηθήσει... Χάλασε τα αρρωστημένα βίτσια τους, κρίμα!

Στον κόσμο αυτό, οι οδηγοί είναι με ένα «μαλάκα» στο στόμα, οι κυράτσες με ένα «αγάπη μου,» ως προσφώνηση για μπροστά σου και το «φτυάρι» σύννεφο για πίσω. Οι πλούσιοι κλαίγονται ότι δεν έχουν μια και ότι χρωστάνε παντού, άσχετα αν έχουν κανονίσει μια εκδρομή/επιδρομή(;)  για το Σ/Κ μιας και είναι αφόρητο για τέτοια άτομα να μένουν ΜΟΝΟ στο σπίτι, ΜΟΝΟ με τις σκέψεις τους...εξάλλου έχουν τρίψει άπειρες φορές την κοιλιά του Βούδα τους, οπότε δεν ανησυχούν τόσο για τη βδομάδα τους στην τελική. Θα τους δώσει λεφτά.

Εκεί οι πολίτες θεωρούν ανόητο αυτόν με τα καλοπροαίρετα αισθήματα και που θέλει να βοηθήσει, δίχως προσωπικό συμφέρον. Άρρωστος καλέ, τι να λέμε! Και αυτό πηγάζει από τα βιβλία αυτοβοήθειας της Νέας Εποχής, που φυσικά βοηθάνε ώστε να πατήσουμε στα πόδια μας και να γίνουμε θεοί του εαυτού μας... άλλωστε ΟΛΑ(!) είναι στο χέρι μας! Να είμαστε καλοί με τον εαυτό μας. Οι άλλοι δεν περιλαμβάνονται στην  (ε)αυτοβοήθεια.

Ο έρωτας είναι λέξη άγνωστη ή καλύτερα παραφρασμένη. «Ποιος το κάνει καλύτερα;» Αυτό είναι το κριτήριο για την ύπαρξή του. Και οι κοπέλες σήμερα θεωρούν προσβολή το να είσαι παρθένα... κι όμως, έχω ακούσει να βρίζονται με το «άντε μωρή παρθένα». Το άκρον άωτον φυσικά της παρθενίας, είναι τίτλος τιμής και στόχος ζωής.

«Μόνο τέτοια άτομα πάνε μπροστά», μας διδάσκουν σήμερα. Οι σταυροκρατούντες είναι καταδικασμένοι και δεν ξέρουν να χαίρονται τη «ζωή»! Νέο βάφτισμα της ψευδαίσθησης, κυρίες μου και κύριοι. Γιατί αν δεν πας με τριψήφιο αριθμό γκόμενων, δεν ξέρεις να ζεις ρε!

Σε μια τέτοια πραγματικότητα, μόνο το βύσμα και οι γνωριμίες παίζουν ρόλο «για να πας μπροστά» επαγγελματικά.  Πόσο πολιτικοποιημένος είσαι, πόση διάθεση έχεις να πας με ένα παππού, πόσο καλά μπορείς να κρατήσεις μυστικά «λευκής σκόνης» και σε τι όργια και τελετουργίες έχεις διάθεση να συμμετάσχεις.

Να μην ξεχνάμε βέβαια, ότι σ’ αυτόν τον υπέροχο κόσμο, οι άνθρωποι τα παίρνουν με τους πακιστανούς που οι ίδιοι προσλαμβάνουν και θέλουν να εξορίσουν έπειτα και στη συνέχεια διαδηλώνουν για τον κατεστημένο φασισμό! Αν δεν είναι κυνισμός αυτό, εγώ χρειάζομαι επανάληψη στο λεξικό του Μπαμπινιώτη.

"escaping reality"

Αυτός ο κόσμος λοιπόν, είναι κόσμος λύκων... τα πρόβατα είναι ελάχιστα και κρυμμένα. Πολλές φορές αναγκάζονται να δείξουν τα δοντάκια τους, ως ακονισμένα, ώστε να φτουρίσουν λίγο μέσα στο κοπάδι των λύκων... ίσως και να τους μπερδέψουν, για να μην τους κάνουν να αισθανθούν ότι βρήκαν άλλο ένα γεύμα ή και μειονεκτικά(!) Άλλες φορές καταφέρνουν να τα μετατρέψουν κι αυτά σαν το συνάφι τους, αφού τα κατασπαράξουν. Γιατί το πρόβατο πλέον, είναι συνώνυμο του θύματος. Και ο λύκος είναι ο κυρίαρχος...πλεονάζει.

Το συνημμένο του κόσμου γύρω μου είναι αρρώστια και προσφέρεται ως όπιο από τις κούνιες πλέον για να παράγονται νεκρά ρομπότ, μηδενικά άπειρα με τη μόνη προοπτική να γίνουν νούμερα και να κατευθύνονται με απάθεια εκεί που θέλουν όλοι οι μεγάλοι κακοί λύκοι.

Σε ένα τέτοιο κόσμο που οι πολλοί θέλουν να επιβάλλουν  το συνημμένο σας, ευτυχώς, δεν είναι διαθέσιμο για μας...