«Το συνημμένο δεν είναι διαθέσιμο!»

Ζω στον κόσμο που οι πάντες κάνουν τα πάντα για το χρήμα, το σεξ, τη δύναμη. Κάτι χιλιοειπωμένο, αλλά ανέκαθεν σε ισχύ.  

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας.

Ζω στον κόσμο που ο γείτονας σε βλέπει να έρχεσαι και δεν κρατάει την πόρτα για να μπεις στο ασανσέρ... απλά αδιαφορεί. Στον ίδιο κόσμο που παραβλέπει στις κυλιόμενες του μετρό  την κοπέλα, που η φούστα της έχει μαγκώσει στη σκάλα και της τη μαζεύει σιγά σιγά, «γδύνοντάς» την στην ουσία. Αλλά αυτό φαντάζομαι για πολλούς θα ήταν ιδιαίτερα απολαυστικό, αν δεν προσφερόνταν μια κοπέλα να τη βοηθήσει... Χάλασε τα αρρωστημένα βίτσια τους, κρίμα!

Στον κόσμο αυτό, οι οδηγοί είναι με ένα «μαλάκα» στο στόμα, οι κυράτσες με ένα «αγάπη μου,» ως προσφώνηση για μπροστά σου και το «φτυάρι» σύννεφο για πίσω. Οι πλούσιοι κλαίγονται ότι δεν έχουν μια και ότι χρωστάνε παντού, άσχετα αν έχουν κανονίσει μια εκδρομή/επιδρομή(;)  για το Σ/Κ μιας και είναι αφόρητο για τέτοια άτομα να μένουν ΜΟΝΟ στο σπίτι, ΜΟΝΟ με τις σκέψεις τους...εξάλλου έχουν τρίψει άπειρες φορές την κοιλιά του Βούδα τους, οπότε δεν ανησυχούν τόσο για τη βδομάδα τους στην τελική. Θα τους δώσει λεφτά.

Εκεί οι πολίτες θεωρούν ανόητο αυτόν με τα καλοπροαίρετα αισθήματα και που θέλει να βοηθήσει, δίχως προσωπικό συμφέρον. Άρρωστος καλέ, τι να λέμε! Και αυτό πηγάζει από τα βιβλία αυτοβοήθειας της Νέας Εποχής, που φυσικά βοηθάνε ώστε να πατήσουμε στα πόδια μας και να γίνουμε θεοί του εαυτού μας... άλλωστε ΟΛΑ(!) είναι στο χέρι μας! Να είμαστε καλοί με τον εαυτό μας. Οι άλλοι δεν περιλαμβάνονται στην  (ε)αυτοβοήθεια.

Ο έρωτας είναι λέξη άγνωστη ή καλύτερα παραφρασμένη. «Ποιος το κάνει καλύτερα;» Αυτό είναι το κριτήριο για την ύπαρξή του. Και οι κοπέλες σήμερα θεωρούν προσβολή το να είσαι παρθένα... κι όμως, έχω ακούσει να βρίζονται με το «άντε μωρή παρθένα». Το άκρον άωτον φυσικά της παρθενίας, είναι τίτλος τιμής και στόχος ζωής.

«Μόνο τέτοια άτομα πάνε μπροστά», μας διδάσκουν σήμερα. Οι σταυροκρατούντες είναι καταδικασμένοι και δεν ξέρουν να χαίρονται τη «ζωή»! Νέο βάφτισμα της ψευδαίσθησης, κυρίες μου και κύριοι. Γιατί αν δεν πας με τριψήφιο αριθμό γκόμενων, δεν ξέρεις να ζεις ρε!

Σε μια τέτοια πραγματικότητα, μόνο το βύσμα και οι γνωριμίες παίζουν ρόλο «για να πας μπροστά» επαγγελματικά.  Πόσο πολιτικοποιημένος είσαι, πόση διάθεση έχεις να πας με ένα παππού, πόσο καλά μπορείς να κρατήσεις μυστικά «λευκής σκόνης» και σε τι όργια και τελετουργίες έχεις διάθεση να συμμετάσχεις.

Να μην ξεχνάμε βέβαια, ότι σ’ αυτόν τον υπέροχο κόσμο, οι άνθρωποι τα παίρνουν με τους πακιστανούς που οι ίδιοι προσλαμβάνουν και θέλουν να εξορίσουν έπειτα και στη συνέχεια διαδηλώνουν για τον κατεστημένο φασισμό! Αν δεν είναι κυνισμός αυτό, εγώ χρειάζομαι επανάληψη στο λεξικό του Μπαμπινιώτη.

"escaping reality"

Αυτός ο κόσμος λοιπόν, είναι κόσμος λύκων... τα πρόβατα είναι ελάχιστα και κρυμμένα. Πολλές φορές αναγκάζονται να δείξουν τα δοντάκια τους, ως ακονισμένα, ώστε να φτουρίσουν λίγο μέσα στο κοπάδι των λύκων... ίσως και να τους μπερδέψουν, για να μην τους κάνουν να αισθανθούν ότι βρήκαν άλλο ένα γεύμα ή και μειονεκτικά(!) Άλλες φορές καταφέρνουν να τα μετατρέψουν κι αυτά σαν το συνάφι τους, αφού τα κατασπαράξουν. Γιατί το πρόβατο πλέον, είναι συνώνυμο του θύματος. Και ο λύκος είναι ο κυρίαρχος...πλεονάζει.

Το συνημμένο του κόσμου γύρω μου είναι αρρώστια και προσφέρεται ως όπιο από τις κούνιες πλέον για να παράγονται νεκρά ρομπότ, μηδενικά άπειρα με τη μόνη προοπτική να γίνουν νούμερα και να κατευθύνονται με απάθεια εκεί που θέλουν όλοι οι μεγάλοι κακοί λύκοι.

Σε ένα τέτοιο κόσμο που οι πολλοί θέλουν να επιβάλλουν  το συνημμένο σας, ευτυχώς, δεν είναι διαθέσιμο για μας...