Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε μεγαλώνοντας είναι ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε.
Το να ζεις όμως με το θάνατο μέσα σου, θέλει απαράμιλλη δύναμη ψυχής. Κότσια και αντοχή.
Δε χρειάζεται να φτάσεις σ' αυτό το σημείο για να καταλάβεις το νόημα της ζωής.
Δε χρειάζεται να κάνεις πράγματα που δε θες.
Μονάχα να προφυλάσσεσαι, γιατί κανείς άλλος δε θα σηκώσει το δικό σου σταυρό, πέρα από σένα.
#stopAIDS !!!
Στεκόσουν εκεί. Δε μιλούσες. Τι να πεις άλλωστε...
Αυτή είναι μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής. Από εκείνες που καταλαβαίνεις ότι ο,τι κι αν πεις θα είναι δίχως νόημα, θα είναι περιττό...κενό.
Έμαθες καλά, μετά από πολλά χαστούκια, ότι κάποιες φορές το καλύτερο πράγμα είναι να μιλάς, δίχως λόγια, με ένα συγκαταβατικό βλέμμα, μια αγκαλιά. Μιλάει η ψυχή άλλωστε, με έναν τρόπο που μόνο εκείνη γνωρίζει καλύτερα.
Όταν μουδιάζεις μπρος τις δύσκολες καταστάσεις πάντα προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, να πιαστείς από κάποιον που θα σε διαβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε καλά κι ας είναι ελάχιστες οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο.
Όλοι χρειαζόμαστε ένα placebo σε μια δύσκολη στιγμή μας, ένα χέρι να κρατήσουμε. Το να είσαι προετοιμασμένος για εκείνο που θα σου κόψει την ανάσα είναι θέμα συνειδητού, ο φόβος ασυνείδητου ή και τούμπαλιν.
Το να πατάς στα πόδια σου και να δέχεσαι το ο,τι είναι δυναμική, το να είσαι αυτός που θα "κρατήσει" το χέρι, δυναμική ψυχής. Η δειλία να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, είναι η ευθυνοφοβία της περίστασης ή και του χαρακτήρα γενικότερα. Συμβαίνει και αυτό.
Το σέβομαι. Ήθελα να στηρίζεται σε υπόβαθρο ειλικρίνειας, ωμής αυτό που είχαμε.
Δεν μπορείς να το στηρίξεις πλέον. Το ίδιο το αίμα δεν είναι ικανό να το στηρίξει συχνά, πόσο μάλλον ένα φαινομενικό ή και μονόπλευρο δέσιμο ψυχών, ψυχής, όπως θες πες το.
Φύγε αν θες ή μάλλον συνέχισε να στέκεσαι εκεί που είσαι. Φεύγω εγώ. Θέλω να αναπνεύσω και η παρουσία σου με δυσκολεύει.
Θα είμαι πάντα εδώ για σένα κι ας μην ήσουν ποτέ εσύ.
Πατάω στα πόδια μου. Το έμαθα καλά άλλωστε.
Μου το έμαθαν καλά, από παλιά, κι εσύ με βοήθησες να το εμπεδώσω στην πράξη, άλλη μια φορά.
Δε συγκινούμαι πλέον. Απλά δέχομαι και σέβομαι. Όλοι έχουμε τους λόγους μας. Όλοι έχουμε τις αντοχές και τις ικανότητές μας.
Χαίρομαι, γιατί έχω μάθει να ελπίζω και να ξέρω ότι όμορφες, αλλά και δύσκολες, αλλά και ΟΜΟΡΦΕΣ στιγμές έρχονται.
Ευχαριστώ για όσα μου δίδαξες. Με μεγάλωσες, μου έδωσες ζωή με όσα μπόρεσες. Καλά θα είμαι και χαίρομαι γιατί θα είσαι κι εσύ καλά και το ξέρω. Δε μιλάω άλλο. Τα υπόλοιπα τα έμαθες.
Μου είπαν ότι δε θα πάω μακριά. Μου το πιπίλιζαν από την κούνια ως την ενηλικίωση.
Όλοι σε φόβιζαν. Που θα πας; Με τι εφόδια; Με τι "πλάτες";
Εσύ ήλπιζες μια ζωή... Αυτή η καταραμένη και σωτήρια συνάμα λέξη...
Καταραμένη, γιατί πολλές φορές σε πεισμώνει, σε σκλαβώνει και σε διαλύει μέχρι να επαληθευτεί ή να ακυρωθεί τελείως.
Σωτήρια, όμως, γιατί όταν τελικά έφτασα πιο μακριά από ότι περίμενε κανείς, ούτε καν εγώ, αν δεν την είχα, δε θα έκανα βήμα ποτέ. Θα βρισκόμουν στο ίδιο σημείο. Θα έλιωνα. Δε θα άντεχα.
Με πεθαίνει η στασιμότητα. Όποιου είδους. Με πεθαίνει η πυρπόληση των ονείρων. Από τον όποιον. Γι αυτό πεθαίνω για ανθρώπους που όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος που αποφασίζεις να διανύσεις, βρίσκονται εκεί να σου δίνουν ενέργεια μέσα και από τη δική τους πίστη σ αυτή τη ριμάδα ... Την ελπίδα.
Θα τα καταφέρουμε. Πίστευε. Δεν έχεις κάτι καλύτερο, άλλωστε....
Αν είναι όντως μαύρα, έχεις δικαίωμα να πιστεύεις και σε άλλα χρώματα...
Τραγικό δεν είναι να χάνεις κάτι που έζησες. Το τραγικό είναι να μην έζησες κάτι που δε θα "άξιζε" να χαθεί.
Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να προχωράμε σε όποια κατάσταση με το κεφάλι ψηλά. Να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις, στις αλλαγές...
Μια απουσία μπορεί να σταθεί τόσο ολέθρια όσο και εχέγγυο πως αξίζει να προχωράς με όποιο φορτίο, το οποίο το έκανε ανεκτό μια και μόνο ίσως παρουσία. Τι είδους εχέγγυο;
Εχέγγυο πως κάτι αληθινό και όμορφο υπήρξε εντέλει. Εχέγγυο διάκρισης της ποιότητας και της ποταπότητας.
Όλα είναι για τον άνθρωπο, ψελλίζουμε διαρκώς...
Ο άνθρωπος για τι ακριβώς είναι;;
