Περι...σκέψεις για τον άνθρωπο(;) σήμερα

Σημασία δεν έχει πόσα θα κερδίσεις απ'όπου. Σημασία έχει πόσα θα κερδίσεις με το σπαθί σου. Την ειλικρίνεια, τη σοβαρότητα, το θάρρος και την αγάπη. Και αν θα τα μοιραστείς φυσικά! 

Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που θέλουν να είναι ευχάριστοι ακόμα και σε άτομα που δε συμπαθούν. Αν δεν υπάρχει φυσικά κάποιος λόγος. Πολλές φορές ούτε εμένα καταλαβαίνω. 
Γιατί να χαμογελάω σε άτομα που θέλω να χαστουκίσω σκέφτομαι; Ανωτερότητα λέγεται αυτό, ανθρωπισμός, διπροσωπία ή απλά βλακεία;
Ανέκαθεν θεωρούσα ότι μεταξύ μας πρέπει να υπάρχει ομόνοια, σεβασμός, αρμονική συνύπαρξη. Όσο περνάει ο καιρός και δυσκολεύουν οι περιστάσεις κατανοώ ότι επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Οκ θέλουμε να μοιάσουμε στα ζώα υποθέτω, διαφορετικά δε βρίσκω λόγο να πηγαίνουμε κόντρα στον άνθρωπο που θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του και του και να του φερόμαστε μειωτικά, ούτε στον "μαλάκα" που δεν ξεκίνησε στο 1" που άναψε πράσινο, ούτε στον υπάλληλο που για μια χαζο-λευκή νύχτα θα πρέπει να δουλέψει μέχρι τις 11 το βράδυ του Σαββάτου και την Κυριακή πρωί στο πόστο του πάλι μέχρι το βράδυ.
 Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί οι "μορφωμένοι" γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί (μηχανικοί), αρχιτέκτονες κλπ νομίζουν ότι αποτελούν την αφάν γκατέ και μπορούν να μανιπουλάρουν τους πάντες και τα πάντα, να τους φέρουν στα μέτρα τους και στα σταθμά τους, ενώ στην πραγματικότητα, ο καθένας γελάει πίσω από την πλάτη τους και καταλαβαίνει ότι αποτελούν την αφαν σκατέ, γιατί το χρήμα είναι ο θεός τους και ο τρόπος απόκτησής του η εμμονή τους.
Γιατί πολλοί δέχονται να τους πατάνε, να τους μειώνουν και να τους εκμεταλλεύονται και γιατί υπάρχουν και συνεργοί, που βλέπουν την αδικία και σιωπούν;
Γιατί υπάρχει αδικία και ρατσισμός εν όψει 2014; Έχουμε iphone και iπαντα από τα υλικά και ψυχοσυναισθηματικά όλα χειροτερεύουν. 
Κρίνεις κάτι "σωστό" απ'αυτά; Προσπάθησε να αλλάξεις και συ τη ζούγκλα γύρω σου. Αν είσαι στο συννεφάκι σου, μείνε εκεί... δε βλέπω να κάνεις και κάτι καλύτερο άλλωστε. Θυμήσου απλά ότι έχεις δυο πόδια, δυο χέρια και ένα μυαλό (αν είσαι τυχερός ή υγιής), μάθε την ευγνωμοσύνη και πράξε για το καλύτερο γύρω σου. Οι λυκοφιλίες και οι κυνέρωτες έχουν παροδικά αποτελέσματα άλλωστε. Η αυθεντικότητα αντέχει και μπορεί να μη σου εξασφαλίσει πολλούς δίπλα σου, αλλά θα σου εξασφαλίσει αυθεντικούς που θα σου μιλάνε κοιτώντας στα μάτια και ξέρεις ότι δεν αμφιβάλλεις. 
Το καλό και η βοήθεια έχει καταντήσει ουτοπία ή χαζομάρα, αλλά στο χέρι του καθενός είναι να το ενεργοποιήσει.
Ευχή μου για τον καινούργιο χρόνο, όπως και κάθε χρόνο μέχρι να έρθει... καλύτερη νοοτροπία παίδες. Καλό και "αυθεντικό" 2014 για όλους μας.

Art for amnesty: εικαστική έκθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Αυτό το μήνα παρακολούθησα την εικαστική έκθεση της 

Διεθνούς Αμνηστίας σε συνεργασία με την 

Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, "Art For Amnesty", στο 

Camp (πλατεία Κοτζιά). 

 Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Ο επιμελητής της έκθεσης, ζωγράφος και αναπληρωτής καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, Άγγελος Αντωνόπουλος μου ανέφερε κάποια στοιχεία για την έκθεση...

37 φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών, με ξεχωριστές τεχνικές παρουσίασαν δημιουργίες τους, θίγοντας καίρια ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η φτώχεια, τα δικαιώματα των παιδιών, των Ρομά, αστυνομική βία, εμπόριο όπλων, μετανάστευση, βασανιστήρια, ομοφοβία και ΛΟΑΤΙ, θανατική ποινή, δικαιώματα γυναικών και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τονίστηκε σε έργα, ακόμα, η δύναμη της υπογραφής για την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η δύναμη της τέχνης μπορεί να τονίσει καίρια πολύ φλέγοντα ζητήματα, να συγκινήσει, να συναρπάσει και να παρακινήσει. Ένιωσα δέος να βλέπω έργα νέων ανθρώπων που έχουν προσεγγίσει με τόσο ουσιαστικό τρόπο τέτοιου είδους ζητήματα, πιάνοντας ακριβώς τον παλμό του προβλήματος. Κίνηση αξιολογότατη, δίνοντας κίνητρο σε τέτοιες ταραγμένες περιόδους αξιών και επιβίωσης για κάτι καλύτερο... για κάτι ανθρώπινο!

Κάτω η βία, κάτω ο ρατσισμός.  Σύνθημα που χρόνια το ακούμε, χρόνια το λέμε, αλλά χρόνια δεν το εφαρμόζουμε. Η αλλαγή δεν μένει στα λόγια. Χρειάζονται και οι αντίστοιχες πράξεις που θα κάνουν το παραπέρα βήμα. Που θα φέρουν μια αλλαγή στο να ζει ο άνθρωπος καλύτερα... να μη φοβάται, να μην κρύβεται...να υπάρχει!

Τα έργα διατέθηκαν για οικονομική ενίσχυση της Αμνηστίας και του έργου των φοιτητών. 12 εκ των οποίων μάλιστα επιλέχθηκαν για να κοσμήσουν το ημερολόγιο του 2014, τα έσοδα του οποίου θα τεθούν υπέρ της δράσης της οργάνωσης.

Ανθρωπισμός το σύνθημα και παραθέτω εικόνες από την έκθεση, καθώς είναι γνωστό άλλωστε ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις...

***

http://www.amnesty.org.gr/

«Στιγμές ζωής...να μοιραστούμε» :η εκδήλωση μιας ξεχωριστής ομάδας του FB.

Την Παρασκευή 29 Νοέμβρη , συναντήθηκαν σε ένα μαγαζάκι στην Καισαριανή άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν και...έδεσαν!
 

  Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Η ομάδα «Στιγμές ζωής...να μοιραστούμε»είναι μια ομάδα στο facebook, καλλιτεχνικής φύσεως. Φιλοξενεί κυρίως ποίηση και αξιόλογους ποιητές, αλλά και μουσική, ζωγραφική και  τέχνες, γενικότερα.

Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά ήμουν αδιάφορος για τις ομάδες που υπάρχουν στο fb, ωστόσο η ζεστασιά και το φιλόξενο κλίμα που επικρατεί σε αυτή την ομάδα γρήγορα με κέρδισαν... Η καλημέρα που θα σου γράψουν το πρωί ή η καληνύχτα και οι ευχές που αναρτούνται το βράδυ, κάθε μέρα σε αγγίζουν για το ενδιαφέρον που υπάρχει, σε συνδυασμό με το ότι γνώρισα πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και σύναψα σημαντικές φιλίες. Εξαίρετοι άνθρωποι όλοι, που αν δεν υπήρχε αυτή η επαφή, δε θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω.

Ο Βασίλειος Στρούβελης, λοιπόν, ο διαχειριστής της ομάδας, αποφάσισε να κάνει μια πρώτη εκδήλωση για να γνωριστούν τα μέλη της ομάδας μεταξύ τους. Παρασκευή 29 Νοέμβρη έγινε η συνάντηση, το κλίμα της οποίας ήταν ιδιαίτερο... σαν να συναντιόνται φίλοι, χωρίς υπερβολή. Έτσι λοιπόν, στη συνάντηση γνωριζόμασταν όλοι σχεδόν μεταξύ μας, αλλά με το όνομα που έχουμε στο facebook. Γι’αυτό και δεν υπήρξε η γνωστή αμηχανία που επικρατεί σε τέτοιου είδους συναντήσεις, όπου συναντάς τελείως αγνώστους, αλλά αγάπη, χαμόγελο, δεσμοί ψυχής και άπλετο χιούμορ ήταν αυτά που κόσμησαν τη βραδιά.

Υπήρχαν επίτιμοι καλεσμένοι ποιητές, όπως η Νίκη Ταγκάλου, ο Χρήστος Παπουτσής, η Ιουλία Κορμέντζα,η Χρύσα Μιχαλοπούλου, η Δήμητρα Καββαδία, ο Τάκης Σταυριανάκος και πολλοί άλλοι, ενώ ειδικά για την εκδήλωση κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη ο ποιητής Αλέξανδρος Μηλιορίδης, από την Εύβοια ο Νίκος Στοφόρος  και ένας άλλος φίλος από την Ιθάκη.

Η ηθοποιός Κική Ψαράκη απήγγειλε ποιήματα των επίτιμων καλεσμένων που οι ίδιοι είχαν διαλέξει να απαγγελθούν τη βραδιά της εκδήλωσης και στη συνέχεια ακολούθησε μουσικό γλέντι γιαόσους ήθελαν να συνεχίσουν.

Μια γενική αποτίμηση της βραδιάς από μέρος μου και από μέρος φίλων από  τα σχόλια που μου μετέφεραν, η ανθρωπιά βιώνει ή και αναβιώνει. Βλέπεις ανθρώπους που βλέπονται πρώτη φορά να μιλάνε και να αγκαλιάζονται σαν να γνωρίζονται χρόνια! Δεν το συναντάς και κάθε μέρα αυτό...

Η βραδιά έκλεισε με την υπόσχεση ότι θα ακολουθήσει επόμενη εκδήλωση για να ξανά βιώσουμε αυτό το όμορφο συναίσθημα μέσα σε μια ιδιαίτερα ψυχρή εποχή. Πολλοί βέβαια, δε χρειάζεται να περιμένουμε την επόμενη εκδήλωση για να ξανα συναντηθούμε μιας και δέσαμε άμεσα ως παρέα.

Επιλέγω να κλείσω με τα λόγια που ηχογράφησα από τον δημιουργό της ομάδας, Βασίλειο, και τον σκοπό της δημιουργίας της...

«Η ομάδα δημιουργήθηκε τον  Ιούλιο που  μας πέρασε. Το όνομα της  δημιουργήθηκε  σε μια ..ΣΤΙΓΜΗ  ΖΩΗΣ, που η ανάγκη  μου για μοίρασμα αγάπης και επικοινωνίας  με τον άνθρωπο ήταν πολύ έντονη μέσα μου. Παρατήρησα ότι εκτός πραγματικότητας ακόμα και  σε αυτό το ηλεκτρονικό μέσο υπάρχει σκληρότητα ,μοναξιά ,ένα άψυχο  προφίλ που πίσω του κρύβει ανθρώπους με συναισθήματα.

  Μέσα από την ποίηση, τη γραφή γενικότερα, τη μουσική , τις τέχνες, ακόμη και με μια καλημέρα που βγαίνει να γράψεις από την ψυχή ήθελα να προσεγγίσω ανθρώπους και να βλέπω και ανθρώπους να προσεγγίζουν άλλους.

Οι άνθρωποι διψούν για επικοινωνία, για μια αγκαλιά έστω εικονική, για μια καλή κουβέντα. Οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι και αυτή η ανάγκη είναι ακόμα πιο έντονη στις μέρες μας. Λόγια καρδιάς απλά, μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ένα στήριγμα, ένα καλωσόρισμα, μια αληθινή φιλία που θα προκύψει... Αυτά είχα κατά νου δημιουργώντας την ομάδα... Συνοδοιπόρους σε δύσκολους καιρούς. Να στηρίζουμε και να στηριζόμαστε όσο μπορούμε.

Μετά από κάποιους μήνες λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσω μια συνάντηση. Να ξεφύγουμε από τον εικονικό κόσμο, ν’ακούσουμε ο ένας το γέλιο του άλλου, να κοιταχτούμε στα μάτια, να δώσουμε τα χέρια. Η παρουσία και η συμμετοχή στην ομάδα, η άμεση επαφή των μελών είτε γνωρίζονται, είτε όχι, είναι η δικαίωσή μου... Η αίσθηση ότι πέτυχα τον αρχικό σκοπό μου, να φέρω ανθρώπους κοντά!»

Βασίλειε, νομίζω ότι πέτυχες τον σκοπό σου... ευχαριστούμε!

Η ανθρωπιά βιώνει, ακόμα και μέσω του Facebook!

Τι βλέπεις και τι είμαι....

Με βλέπεις να λάμπω...είμαι χρυσός όμως;

Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας

Γιατί πολλοί "μεγάλοι", απευθύνονται πολλές φορές στους "μικρούς", τους νέους, λέγοντάς τους "τι έγνοιες έχετε εσείς;". Επιλέγω λοιπόν, να πραγματευτώ λιγάκι, τις "ανύπαρκτες" έγνοιες...
Μπορεί να βλέπουν παιδιά με σκουλαρίκια πολλά ή σε περίεργα σημεία. Ακόμα και νέους με τατουάζ σε ποσοστό ίωσης. Μπορεί να είναι υπερβολικές και αυτές οι τάσεις της μόδας, αλλά δυστυχώς η μαζοποίηση  είναι κακώς κείμενο, που υπάρχει ανέκαθεν. Ξεχνιέται η μόδα της αφάνας ή των χίπις;!
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι αυτό ώστε να πιαστώ από κει. Ούτε μαρτυρά την ανεμελιά ή εμφάνιση πάντα. Πολλές φορές έχω ακούσει το "ε, εσύ φοιτητής είσαι, έχεις το σπίτι σου, το φαΐ σου, βγαίνεις τις βόλτες σου...τι ανάγκη έχεις;"
Βάσει ψυχολογίας, είναι άτοπο να συγκρίνουμε καταστάσεις και να αναφέρουμε ότι εγώ π.χ. περνάω πιο δύσκολα από σένα. Ο ψυχισμός είναι πολύ περίεργος και ποτέ δεν ξέρεις αν εσύ περνάς το ίδιο δύσκολα με κάποιον άλλο εφόσον είναι μη συγκρίσιμα τα αποτελέσματα.
Σήμερα είμαι πιο μεγάλος απ'όσο ήμουν ποτέ και πιο νέος απ'όσο θα είμαι στο μέλλον... Έτσι η ένταση που ζω εγώ στα 21 μου, είναι σε ένα σημείο η ίδια ένταση που μπορεί να ζεις εσύ στα 50, για διαφορετικά θέματα βέβαια.
Με πληγώνει να ακούω από μεγαλύτερους ανθρώπους ότι δεν έχω έγνοιες, ότι όλα μου πηγαίνουν τέλεια και δεν μπορώ να καταλάβω τι περνάει κάποιος μετά τα 40. 
Εγώ και ο κάθε εγώ-νέος ζω με το βάρος ότι έχασα ένα εξάμηνο σπουδών από τη ζωή μου, από το μέλλον μου, για κάτι στο οποίο δεν έχω ευθύνη (με τις απεργίες των διοικητικών). Ζω επίσης με την πρεμούρα να βρω μια δουλειά για να ελαφρύνω όσο μπορώ τους ήδη βεβαρημένους γονείς και φυσικά, δεν μπορώ να βρω γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις εργασίας. Ζω ακόμα, με το άγχος του τι θα κάνω εργασιακά μετά τις σπουδές για να μπορέσω να επιβιώσω, καθώς χωρίς τα γνωστά κονέ, δεν προοδεύει εύκολα κανείς με το σπαθί του και μόνο, δυστυχώς. Ζω σε μια χώρα που βαίνει από το κακό στο χειρότερο, σε όλους τους τομείς της, που σου κάνει πόλεμο νεύρων και που ακόμα η ψυχολογία της μάζας έχει πιάσει πάτο, δικαιολογημένα βέβαια.

Από συζήτηση που είχα με μια φίλη μου, με πτυχίο πολυτεχνείου, μου εξομολογήθηκε ότι βγάζει λεφτά ίσα ίσα για να καλύψει τα έξοδα του ενοικίου, των λογαριασμών της και αν της μείνει και τίποτα στην άκρη. "Εγώ μόνο την επιβίωσή μου κοιτάω τώρα", μου λέει "και να θέλω να βοηθήσω κάποιον οικονομικά δεν μπορώ, άσε που φοβάμαι και να μην απολυθώ ανά πάσα στιγμή".
Εσύ μπορεί να βλέπεις ένα νέο που "περνάει καλά", μπορεί να μη χρωστάει δάνεια ή κάρτες αλλά αυτός ο νέος μπορεί να βγει και να μην έχει λεφτά για να διασκεδάσει ή να πάρει καινούργια παπούτσια. Πολλές φορές φίλοι-συμφοιτητές από επαρχία δεν έχουν λεφτά για εισιτήριο του μετρό! 
Αυτό που θέλω ουσιαστικά να δείξω, είναι ότι τα χρόνια που υποτίθεται πως πρέπει να είναι τα "καλύτερά" μας ξεκινάνε με άγχος...με εμπόδια. Και δεν είναι το ίδιο, με 15 χρόνια πριν... Δεν είχα ακούσει ποτέ μικρός για φοιτητή ή νέο που να ψάχνει δουλειά και να μη βρίσκει, ούτε για νέο που να αγχώνεται για το τί θα κάνει στο μέλλον για να επιβιώσει. Ήξερε ο καθένας ότι κάπου θα βρει μια άκρη. 
Εμείς σήμερα, δεν ξέρουμε, παρά μονάχα ελπίζουμε... μόνο αυτό μας έχει μείνει, άλλωστε. Η ελπίδα ότι θα βγούμε από την κρίση, η ελπίδα ότι δε σπουδάζουμε για να βάλουμε το πτυχίο μας στη βαλίτσα για την ξενιτιά, η ελπίδα ότι θα βρούμε κάποια στιγμή μια δουλειά της προκοπής, η ελπίδα ότι θα περπατάς στο δρόμο και θα βλέπεις χαμόγελο, η ελπίδα ότι δε θα θέλει ο καθένας να σε εκμεταλλευτεί με όποιο τρόπο, η ελπίδα ότι θα ζούμε, όχι απλά μετά βίας να επιβιώνουμε...
Σε σέβομαι... σε καταλαβαίνω... Μη βιαστείς να με κρίνεις, σεβάσου κι εμένα...το έχω ανάγκη....το αξίζω.