Η δύναμη της "άφεσης"...

Και όταν σταματάς να προσπαθείς, τότε είναι που λάμπεις, αν λάμπεις φυσικά. 
Αφήνεσαι στη δύναμη και την αδυναμία της προσωπικότητας σου.
Τότε καταλαβαίνουν την αξία τους, τι άξιζες ή τι όχι μες τη ζωή τους, εσύ στη δική σου. 
Ας τους να πληγώνονται από τα ψέματα, τις υποκριτικές συμπεριφορές και τις λυρικές πράξεις. 
Τα διαμάντια και σε λάσπη να είναι, αν τα ξεπλύνεις θα λάμψουν. 
Η ποιότητά σου σαν άνθρωπος καθορίζει τον κόσμο σου. Όχι ναρκισσιστικά ή εγωιστικά, απλά επειδή μπορείς να αντιληφθείς τι αξίζεις, κάτι που δεν υπόκειται σε καμία είδους ανασφάλεια.
Όταν μπορείς να το αναγνωρίσεις στον εαυτό σου και δε χρειάζεσαι ετεροκαθορισμό, απλά αφήνεσαι, συμβαίνει το μαγικό.
Τους λείπεις, ξεπερνάς, καταλαβαίνουν ή όχι, είναι αργά. Όχι γιατί δεν υπάρχει πίστη στις δεύτερες ευκαιρίες, μα γιατί σε ανάλωσαν στη διαδικασία να αποδείξεις πράγματα, τη λάμψη σου, που έκανε μπαμ από χιλιόμετρα.
Δε σιχαίνομαι αυτούς που πετάνε τη λάσπη και πρέπει να βρεις τρόπο να γυαλιστείς εκ νέου, απλά τους λυπάμαι που δεν έχουν σύνδεση με τον εαυτό που κρύβουν ή κουβαλάνε μέσα τους παραβλέποντας το ρητό της καμήλας με την καμπούρα της.
Ήτοι, όμορφα πράγματα σε περιμένουν αν δεν αναλώνεσαι δεξιά και αριστερά, σε καταστάσεις τελειωμένες, με ανθρώπους που ούτε καν αντιλαμβάνονται ποιον έχουν απέναντί τους, γιατί απλά δεν αντιλαμβάνονται το τι έχουν οι ίδιοι μέσα τους.
Μην ταράζεσαι, δε φταις εσύ... Σκληρές λέξεις το "φταίει" και το "δίκαιο" για την ανθρώπινη υπόσταση...

Άγγελοι και δαίμονες...

Είχα αδυνατίσει και από τη στενοχώρια φαινόμουν σα να είχα αρρωστήσει.
Αυτό με ρώτησες, χωρίς να μας ξέρεις. "Είσαι καλά;!"...
Κανείς δε θα με πίστευε και να ισχυριζόμουν ότι ήμουν. Επέλεξα να μην απαντήσω.
Μου είπες ότι έχω υπέροχη ψυχή, βεβαίως μπορούσα να γίνω διάολος, αν με ενοχλούσαν.
Η απάντηση μου...
" η αλήθεια είναι αυτή, δυστυχώς δεν κατάλαβα ότι όταν τα βάζεις με τους δαίμονες άλλων, δύσκολα καταλαβαίνεις πότε σε ενοχλούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξυπνήσεις για προστασία τους δικούς σου. Επιμένουν καρτερικά οι ανήμποροι άγγελοι σου..."

Δικαιολογίες...του Μυαλού.

Αγαπητό Μυαλό,

μια ζωή μας μαθαίνουν να προετοιμαζόμαστε να δικαιολογούμε τις πράξεις, τις σκέψεις, τις ιδέες...
Δύσκολα δέχεται κανείς το αδικαιολόγητο. "Πάντα θα γράφετε την επεξήγηση δίπλα στην απάντησή σας", έλεγε η δασκάλα. Μια επεξήγηση που πολλές φορές γίνεται εύκολο να γίνει φορτική, πειστική, καθόλου αληθινή, καθ' όπως πρέπει. Όπως αρμόζει.
Πας σχολείο, για να μην πεινάσεις. Παντρεύεσαι, για να μη γεράσεις μόνος. Βγαίνεις για ποτό, για να μη μείνεις σπίτι. Παίρνεις αυτοκίνητο για να μην περπατάς. Κάνεις φίλους για να έχεις παρέα. Χαμογελάς για να μην τους εξηγείς....
Τι να εξηγήσεις άλλωστε; Αν δεν δικαιολογηθείς δεν θα κατανοηθείς. Δεν είναι πεσιμισμός. Απλά κάποιες φορές εύχεσαι σε πιο στρωτά και αυτόματα πράγματα. Αυθεντικότητα το λένε. Ειλικρίνεια, μπέσα αν θες.
Μπα, που καιρός για τέτοια. Μεγαλώνω. Δεν περνάω καλά. Πρέπει να απολογούμαι συνεχώς. Για μια φορά λοιπόν, παύω να ζητάω κατανόηση, παύω να δικαιολογούμαι και αυτόματα μεταμορφώνομαι σε ένα τέρας δίχως αισθήματα. Αν θες να δώσεις δεν έχεις να δικαιολογήσεις. Οι πράξεις γεμίζουν κάθε παράγραφο απορίας.Η αγάπη κάθε "πώς" και η αλήθεια της ψυχής το κάθε "γιατί".
Μένω γυμνός. Πετάω από επάνω μου κάθε ράσο διπλωματίας. Διπλωματίας να είσαι στη δουλειά σου. Στη ζωή σου αυτόφωτος, ζωντανός,πηγαίος.
Δε θέλουν όλα προσχέδιο. Δε θέλουν όλα μια απάντηση, ούτε μια πρόφαση. Πολλές φορές η σιωπή είναι το μόνο που χρειάζεται. Το μόνο που απαιτείται για να δικαιολογηθείς. Μια κίνηση δε ολοκληρώνει τρόπο σκέψης και δράσης.
Δε ζω για κάποιο λόγο. Δεν τον ξέρω, καλύτερα. Κανείς δεν τον ξέρει. Υποκειμενικές οι "απαντήσεις", αδιάφορες οι αποκρίσεις. Από τη στιγμή που δεν μπορώ να βρω μια δικαιολογία της ύπαρξής μου, γιατί σώνει και ντε να βρω και για τα υπόλοιπα;
Ζω για να μαθαίνω, να αγαπώ, να κάνω λάθη και σωστά. Βλέπετε; Τετριμμένα. Όλα γνωστά.
Φτάνει.

Με αγάπη,
η Δράση από Καρδιάς.

Κοίτα εγώ...

Όλοι θέλουν να σε αλλάξουν,για να σε παρατήσουν μετά...

Γιατί θα ειναι εύκολο να σε χειραγωγούν και ενδιαφέρον πια δε θα έχει.

Γιατί ήθελαν να είναι εξαρχής μαζί σου όμως, πριν σε επεξεργαστούν ; Πριν αποκαλύψουν το τι χρειάζονται για να είναι δίπλα σου; Και γιατί φεύγουν όταν τα αποκτήσεις;Μήπως επειδή είσαι εξαρχής όπως είσαι, αυτό που είσαι χρειάζεται; Γουστάρω αυτό που είμαι και το όπως είμαι, φώναζες,αλλά όταν άλλαξες, σε πάτησε ο άλλος, και έκλαιγες με μαύρο δάκρυ...Όχι γιατί έχασες άλλο ένα μαλάκα άνθρωπο από τη ζωή σου, όσο γιατί πήγες να αλλάξεις τον εαυτό σου που θαύμαζες και δεν διαπραγματευόσουν...Τον εαυτό σου που όποιος τον ερωτεύονταν και τον αγαπούσε γι' αυτό που ήταν... Όχι γι' αυτό που ήθελε να τον μεταπλάσει ο καθένας....