Πώς καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει τελειώσει; Γιατί όχι και στα παραμύθια;

"Όταν δε σε προσεγγίζει; Όταν δε σ' αγγίζει; Αν δε 

σε 

γεμίζει; Τι είναι κανάτα με νερό να σε γεμίσει;!Όταν δεν ενδιαφέρεται; Μήπως νομίζεις ότι δεν ενδιαφέρεται; Γιατί τα κάνει αυτά; Γιατί τόσος κόπος παντού; Γιατί τόσος αγώνας δρόμου να αποδείξουμε και να μας αποδείξουν; Γιατί να αναγκάζεις να δώσει αυτόν που δε θέλει; Γιατί τόσος κόπος για το τίποτα;",μου ψιθύριζε κλαίγοντας στον ώμο μου..."Γι' αυτό κρεμόμαστε από τα παραμύθια και από τα happy end... Μόνο εκεί όλα έρχονται στρωτά κάποια στιγμή. Ζούμε το φθόνο της ιστορίας που παρακολουθούμε εκείνη την ώρα, ασχέτως αν δε βλέπεις τη συνέχεια. Δυο άνθρωποι σμίγουν και έρχεται το τέλος της ιστορίας. Ίσως και τα παραμύθια εντέλει δε θέλουν να μας χαλάσουν τη γεύση που πήραμε μεταφράζοντας την πραγματικότητα μέσα από την απομάγευση.Τι θα είχαμε να σκεφτόμαστε να ηρεμούμε κάποια βράδια για να κοιμηθούμε; Πώς θα μεγαλώναμε από παιδιά χωρίς όνειρα; Η δύναμη να κρατάς το παιδί, το όνειρο, το αγνό συναίσθημα είναι πράγματα που μας μαθαίνει να αποτασσόμαστε η κοινωνία και τα κωλοβιώματα. Όσο επιτρέπεις να σε δηλητηριάζουν, τόσο πιο όμοια με αυτούς θα σε κάνουν. Και δεν το αξίζεις. Δε σου πηγαίνει να μη χαμογελάς. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που χαμογελάνε τόσο σπάνια...τόσο δύσκολα κι ας ξέρουν ότι ένα τους χαμόγελο μόνο μπορεί να σε τραβήξει από τον βούρκο σου. Γι' αυτό αγαπώ τους ανθρώπους που δε διστάζουν με όποιο κόστος με κάνουν να χαμογελώ... Όχι γιατί θέλουν το κακό μου, όπως λέει η παροιμία, αλλά γιατί το κακό το πραγματικό λίγο πολύ όλοι το ξέρουμε. Το όμορφο, το καθαρό και το αληθινό έχουμε στερηθεί. Από κλάμα άλλο τίποτα. Το χαμόγελό σου λοιπόν θα με σώσει. Θα κρατήσει το παραμύθι ζωντανό. Την πραγματικότητα την ξέρουμε άλλωστε..."

AIDS...ζώντας με το θάνατο ;!

Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε μεγαλώνοντας είναι ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε.
Το να ζεις όμως με το θάνατο μέσα σου, θέλει απαράμιλλη δύναμη ψυχής. Κότσια και αντοχή.
Δε χρειάζεται να φτάσεις σ' αυτό το σημείο για να καταλάβεις το νόημα της ζωής.
Δε χρειάζεται να κάνεις πράγματα που δε θες.
Μονάχα να προφυλάσσεσαι, γιατί κανείς άλλος δε θα σηκώσει το δικό σου σταυρό, πέρα από σένα.

#stopAIDS !!!

Ένα συγκροτημένο αντίο...

Στεκόσουν εκεί. Δε μιλούσες. Τι να πεις άλλωστε...
Αυτή είναι μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής. Από εκείνες που καταλαβαίνεις ότι ο,τι κι αν πεις θα είναι δίχως νόημα, θα είναι περιττό...κενό.
Έμαθες καλά, μετά από πολλά χαστούκια, ότι κάποιες φορές το καλύτερο πράγμα είναι να μιλάς, δίχως λόγια, με ένα συγκαταβατικό βλέμμα, μια αγκαλιά. Μιλάει η ψυχή άλλωστε, με έναν τρόπο που μόνο εκείνη γνωρίζει καλύτερα.
Όταν μουδιάζεις μπρος τις δύσκολες καταστάσεις πάντα προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, να πιαστείς από κάποιον που θα σε διαβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε καλά κι ας είναι ελάχιστες οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο.
Όλοι χρειαζόμαστε ένα placebo σε μια δύσκολη στιγμή μας, ένα χέρι να κρατήσουμε. Το να είσαι προετοιμασμένος για εκείνο που θα σου κόψει την ανάσα είναι θέμα συνειδητού, ο φόβος ασυνείδητου ή και τούμπαλιν.
Το να πατάς στα πόδια σου και να δέχεσαι το ο,τι είναι δυναμική, το να είσαι αυτός που θα "κρατήσει" το χέρι, δυναμική ψυχής. Η δειλία να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, είναι η ευθυνοφοβία της περίστασης ή και του χαρακτήρα γενικότερα. Συμβαίνει και αυτό.
Το σέβομαι. Ήθελα να στηρίζεται σε υπόβαθρο ειλικρίνειας, ωμής αυτό που είχαμε.
Δεν μπορείς να το στηρίξεις πλέον. Το ίδιο το αίμα δεν είναι ικανό να το στηρίξει συχνά, πόσο μάλλον ένα φαινομενικό ή και μονόπλευρο δέσιμο ψυχών, ψυχής, όπως θες πες το.
Φύγε αν θες ή μάλλον συνέχισε να στέκεσαι εκεί που είσαι. Φεύγω εγώ. Θέλω να αναπνεύσω και η παρουσία σου με δυσκολεύει.
Θα είμαι πάντα εδώ για σένα κι ας μην ήσουν ποτέ εσύ.
Πατάω στα πόδια μου. Το έμαθα καλά άλλωστε.
Μου το έμαθαν καλά, από παλιά, κι εσύ με βοήθησες να το εμπεδώσω στην πράξη, άλλη μια φορά.
Δε συγκινούμαι πλέον. Απλά δέχομαι και σέβομαι. Όλοι έχουμε τους λόγους μας. Όλοι έχουμε τις αντοχές και τις ικανότητές μας.
Χαίρομαι, γιατί έχω μάθει να ελπίζω και να ξέρω ότι όμορφες, αλλά και δύσκολες, αλλά και ΟΜΟΡΦΕΣ στιγμές έρχονται.
Ευχαριστώ για όσα μου δίδαξες. Με μεγάλωσες, μου έδωσες ζωή με όσα μπόρεσες. Καλά θα είμαι και χαίρομαι γιατί θα είσαι κι εσύ καλά και το ξέρω. Δε μιλάω άλλο. Τα υπόλοιπα τα έμαθες.

So i wonder #2

Μου είπαν ότι δε θα πάω μακριά. Μου το πιπίλιζαν από την κούνια ως την ενηλικίωση. 
Όλοι σε φόβιζαν. Που θα πας; Με τι εφόδια; Με τι "πλάτες"; 
Εσύ ήλπιζες μια ζωή... Αυτή η καταραμένη και σωτήρια συνάμα λέξη... 
Καταραμένη, γιατί πολλές φορές σε πεισμώνει, σε σκλαβώνει και σε διαλύει μέχρι να επαληθευτεί ή να ακυρωθεί τελείως.
Σωτήρια, όμως, γιατί όταν τελικά έφτασα πιο μακριά από ότι περίμενε κανείς, ούτε καν εγώ, αν δεν την είχα, δε θα έκανα βήμα ποτέ. Θα βρισκόμουν στο ίδιο σημείο. Θα έλιωνα. Δε θα άντεχα.
Με πεθαίνει η στασιμότητα. Όποιου είδους. Με πεθαίνει η πυρπόληση των ονείρων. Από τον όποιον. Γι αυτό πεθαίνω για ανθρώπους που όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος που αποφασίζεις να διανύσεις, βρίσκονται εκεί να σου δίνουν ενέργεια μέσα και από τη δική τους πίστη σ αυτή τη ριμάδα ... Την ελπίδα.
Θα τα καταφέρουμε. Πίστευε. Δεν έχεις κάτι καλύτερο, άλλωστε....
Αν είναι όντως μαύρα, έχεις δικαίωμα να πιστεύεις και σε άλλα χρώματα...