Μου είπαν ότι δε θα πάω μακριά. Μου το πιπίλιζαν από την κούνια ως την ενηλικίωση.
Όλοι σε φόβιζαν. Που θα πας; Με τι εφόδια; Με τι "πλάτες";
Εσύ ήλπιζες μια ζωή... Αυτή η καταραμένη και σωτήρια συνάμα λέξη...
Καταραμένη, γιατί πολλές φορές σε πεισμώνει, σε σκλαβώνει και σε διαλύει μέχρι να επαληθευτεί ή να ακυρωθεί τελείως.
Σωτήρια, όμως, γιατί όταν τελικά έφτασα πιο μακριά από ότι περίμενε κανείς, ούτε καν εγώ, αν δεν την είχα, δε θα έκανα βήμα ποτέ. Θα βρισκόμουν στο ίδιο σημείο. Θα έλιωνα. Δε θα άντεχα.
Με πεθαίνει η στασιμότητα. Όποιου είδους. Με πεθαίνει η πυρπόληση των ονείρων. Από τον όποιον. Γι αυτό πεθαίνω για ανθρώπους που όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος που αποφασίζεις να διανύσεις, βρίσκονται εκεί να σου δίνουν ενέργεια μέσα και από τη δική τους πίστη σ αυτή τη ριμάδα ... Την ελπίδα.
Θα τα καταφέρουμε. Πίστευε. Δεν έχεις κάτι καλύτερο, άλλωστε....
Αν είναι όντως μαύρα, έχεις δικαίωμα να πιστεύεις και σε άλλα χρώματα...
Τραγικό δεν είναι να χάνεις κάτι που έζησες. Το τραγικό είναι να μην έζησες κάτι που δε θα "άξιζε" να χαθεί.
Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να προχωράμε σε όποια κατάσταση με το κεφάλι ψηλά. Να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις, στις αλλαγές...
Μια απουσία μπορεί να σταθεί τόσο ολέθρια όσο και εχέγγυο πως αξίζει να προχωράς με όποιο φορτίο, το οποίο το έκανε ανεκτό μια και μόνο ίσως παρουσία. Τι είδους εχέγγυο;
Εχέγγυο πως κάτι αληθινό και όμορφο υπήρξε εντέλει. Εχέγγυο διάκρισης της ποιότητας και της ποταπότητας.
Όλα είναι για τον άνθρωπο, ψελλίζουμε διαρκώς...
Ο άνθρωπος για τι ακριβώς είναι;;
Έχω βαρεθεί τη σαπίλα που επικρατεί παντού...στους δρόμους, στην πολιτική, στις σπουδές και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Τελικά είναι καταδικασμένο το ανθρώπινο είδος γιατί τόσα χρόνια προσπάθειας να αποκτήσουμε ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΨΩΜΙ όχι μόνο είναι ζητούμενα ακόμα, αλλά έχουν φτάσει σε σημεία και τέρατα. Η τεχνολογία μας ξεγελά και νομίζουμε ότι είμαστε εξελιγμένοι αλλά είμαστε πιο σκ@τ@ από ποτέ και όσο περνάει ο καιρός δε θα αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο γιατί τα σκ@τομυαλά είναι κολλημένα, βρώμικα, άθλια, τεμπέλικα και δεν κάνουν τίποτα αξιόλογο.
Ο ελληνισμός και το μεγαλείο του σταμάτησε στην εποχή του Παρθενώνα. Ας το παραδεχτούμε. Ποιον κοροϊδεύουμε;
Κρίμα στο αίμα των παιδιών που χύθηκε για ένα καλύτερο αύριο, τότε.Τι αξιόλογο έχουμε πλέον σ΄ αυτό τον ...ο Θεός να τον κάνει τόπο; Το αίμα που χύθηκε τότε, ακόμα χύνεται, έμμεσα φυσικά σήμερα, μιας και έχουμε "εξελιχθεί".
Πραγματικά ντρέπομαι για την λιμνάζουσα κατάσταση που ποτέ δεν άλλαξε ούτε μυαλά, ούτε ψυχές καμία αξιέπαινη πράξη και θυσία.
Έρμαια άξια των πράξεων, των διαθέσεων και του "συντονισμού" της σκέψης.
Φουσκώστε την υπερηφάνειά σας λοιπόν και ζήστε σαν τα κορδωμένα παγώνια με το παράστημα που, ας το παραδεχτούμε ξανά, "στα τέσσερα" των άλλων λαών και της "εξουσίας" θα περιορίζεται.
Τόσες αναμονές, τόσες υπομονές και άλλες τόσες καθυστερήσεις, σκέφτομαι, αφού έχω μπει κι έχω στριμωχτεί με το πλήθος...τους βιαστικούς των 420, τους χαλαρούς φοιτητές, τους ηλικιωμένους που τους φταίνε όλα μέσα στα λεωφορεία. Σκυθρωποί, με μουσική, μιλώντας στο κινητό, αμίλητοι.
Μπήκες όμως. Το πρόλαβες. Βιαζόσουν να φτάσεις στον προορισμό σου. Δεν ήθελες να περιμένεις το επόμενο, που θα είχε και μια θέση να καθίσεις. Μη διαμαρτύρεσαι. Ας ξεκινούσες νωρίτερα. Μη γκρινιάζεις τώρα. Υπομονή μέχρι να φτάσουμε...
Υπομονή...Αχ, αυτή η υπομονή. Είναι αρετή, λένε. Και μια από τις πιο σπαστικές για τον κάθε ανυπόμονο, σαν και του λόγου μου. Όλα στη ζωή είναι μια μεγάλη αλληγορία τελικά ;! Κάθε τι που φαινομενικά μπορεί να είναι μια απλή στιγμή καθημερινότητας έχει τόσες ερμηνείες, τόσες μεταφορές, τόσα κλειδιά και αποκωδικοποιήσεις για κάθε χαρακτήρα.
Φοβερό πράγμα και αυτό. Έχεις σκοπούς, στόχους. Να είσαι στην ώρα σου π.χ. Συμβιβάζεσαι να μπείς στο ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο για 15 στάσεις. Μισή ώρα.
Στη ζωή δε θέλω συμβιβασμούς. Τα υπόλοιπα τα θέλω όπως πρέπει να συμβαίνουν σε μια ασύμβατη πραγματικότητα. Εγώ να ορίζω τα τριπάκια στα οποία θα υποκύψω, τους ανθρώπους που θα συναναστραφώ, θα αγαπήσω, τη δουλειά που θα κάνω, τα λεφτά που θα πληρωθώ, το άρωμα που θα φορέσω.
Ξεχνάω όμως κατι βασικό, πέρα από το ότι το άρωμα είναι η πιο εύκολη επιλογή (για κάποιους). Και η στιγμή που αποφασίζω να μπω στο λεωφορείο, το γεμάτο, δεν εξαιρείται από τη ζωή. Ίσως είναι μια ξεκάθαρη αποτύπωση και για τις υπόλοιπες επιλογές μου.
Μήπως εννοείς ότι...
Άστο καλύτερα. Ώρα να κατέβω. Έφτασα.
Η σκέψη συνεχίζεται στην επιστροφή...
