Στερεότυποι κανόνες.

Θα μπορούσες να έχεις τα πάντα από μένα, επέλεξες μόνο την επιφάνεια. Γέμισε το ακριβό μου σώμα με το φθηνό σου άρωμα και φύγε, όπως έχεις συνηθίσει. 
Μη ζητήσεις όμως, ξανά τη φτήνια σου πάνω μου να ρίξεις.
Η ευκαιρία εδόθη, το μήνυμα ελήφθη. Σαν παίγνιο της ώρας άρχισες κι έτσι θα παραμείνεις.
Βαριέμαι τα παιχνίδια δίχως εξέλιξη, κοινότυπα, στερεότυπα. Μ' αρέσουν εκείνα που η σύμβαση είναι κοινή, οι κανόνες ελαστικοί και μεταβατικοί.
Τη γύμνια σου την έχω ξαναδεί. Δεν με ξαφνίαζει η απουσία ενδύματος και η επιθυμία της στιγμής. Παρά πλέον η παρουσία ενσυναίσθησης και συναισθηματικής λογικής.
Σόκαρε το μυαλό, για να σοκάρεις τις αισθήσεις. Το σώμα κίνητρο ζητά να ξυπνήσεις αυτό που εύκολα κοιμίζουν, όσοι δίχως αγάπη το αγγίζουν.

'Ενα βήμα πιο πέρα

Όταν μια ζωή ζεις κάτω από τέντες για να μη σε δει το φως του ηλίου, φοβάσαι το φως.

Δε ζεις δίχως σκιά, για να μην καεί το δέρμα, για να μπορείς να βλέπεις χωρίς δυσκολία, για να μη ζεσταθείς υπερβολικά. Ζεις σε σκιές και σκοτάδια. Όσοι ξέρουν να χαίρονται τον ήλιο δεν καταλαβαίνουν. Τους φαίνεται περίεργο. Ότι δεν είσαι καλά. 
Δεν έχουν άδικο. Η τέντα είναι ένα comfort zone που αν ανέβει δεν ξέρεις την αντίδρασή σου. Φοβάσαι μήπως λιποθυμήσεις, μήπως δεν έρθει κανείς να σου προσφέρει γυαλιά, μήπως χάσεις για πάντα τη σκιά και καίγεσαι ως το τέλος.
Μην ξεχνάς όμως ότι πάντα έρχεται και η νύχτα. Να πάρει το εκτυφλωτικό φως και τη ζέστη που εξουθενώνει όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή. Και κάποια στιγμή συνηθίζεις να αντιπαρέρχεσαι το θάμπος και να βλέπεις, να τον χαίρεσαι και να μην το φοβάσαι.
Να ζεις ελεύθερα, έχοντας πετάξει και τον τελευταίο φόβο σου. Να ζεις δίχως τεχνητά μέσα και δικαιολογίες.
Μόνο τότε θα αγαπήσεις εαυτό και ύπαρξη. Αν όχι, πάντα όλα θα φαίνονται μάταια, πόσο μάλλον χωρίς τέντες και καβούκια που επιλέγουμε να θωρακίζουν τις μέρες μας.

"Ζώντας με φαντάσματα του παρελθόντος"

Σκεφτόμουν πρόσφατα τη φοβία των αναμνήσεων.

Αποφεύγεις να πας σε μέρη, να ακούσεις μουσική ή να δεις ταινίες που σχετίζονται με κάποια πρώην σχέση ή με ανθρώπους που δεν είναι πλέον δίπλα σου. 
Η σκέψη μάλιστα, ότι πηγαίνεις σε ένα μέρος που το έχεις συνδυάσει με κάποιο τέτοιο πρόσωπο σου προκαλεί εφίδρωση. Ένα τραγούδι δάκρυα. Μια μυρωδιά τον πόνο της νοσταλγίας στο βάθος του στομάχου και μια φωτογραφία απλά σε μετατρέπει σε πέτρα για κάποια δευτερόλεπτα.
Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι όλα βρίσκονται στο μυαλό, όταν καθώς περνούσα από ένα τέτοιο μέρος ένιωσα τον παλμό μου σταθερό, πράγμα που δεν περίμενα.
Τη διάσταση εμείς τη δίνουμε, ακόμα και στον πόνο. Μας αρέσει να ταλαιπωρούμε τους εαυτούς μας κάποιες φορές, σαν μια πράξη εξιλέωσης, ίσως. Από φόβο να παραδεχτούμε ότι κάποια κεφαλαία στη ζωή μας έχουν κλείσει οριστικά, ενώ εμείς δε θέλαμε να κλείσουν. Επομένως, προσκολλώμαστε στη φοβία μας να προχωρήσουμε. Να αφήσουμε πίσω. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το εγχείρημά μας ναυάγησε άλλη μια φορά.
Στο φόβο προτείνω να πέφτεις με τα μούτρα. Τεστάρεις με ένα μοναδικό τρόπο το συναίσθημα σου και την αυτοκυριαρχία σου, καθώς συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα εξαρχής προορίζεται η διάρκεια τους, ενώ παράλληλα η ζωή συνεχίζεται με το γεγονός ότι το τραγούδι είναι απλά ένα τραγούδι. Το μέρος απλά ένα μέρος που έχεις αναμνήσεις και γενικά δίπλα μας στην πορεία έρχονται και φεύγουν τόσοι άνθρωποι, που αν συνεχίσουμε αυτό το τροπάρι δε θα βγαίνουμε απ' το σπίτι μας, δε θ' ανοίγουμε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο.
Γιατί απλά δε μπορείς να εμμένεις στο παρελθόν. Ο,τι πέρασε τελείωσε, ό,τι έρχεται ξεκινά. Μόνο αν μάθουμε να ζούμε δίχως αυτά τα φαντάσματα θα είμαστε έτοιμοι να είμαστε ευτυχισμένοι ξανά και να ανοίξουμε την πόρτα όταν μας την χτυπήσουν πάλι.
Αν φοβόμουν να περπατήσω κάτω απ' την Ακρόπολη επειδή είχα όμορφες αναμνήσεις μαζί σου που σ' έχασα, δε θα γνώριζα εσένα που σ' αγάπησα πολύ έπειτα και πάει λέγοντας.
Δίχως εξιδανίκευση, με καθαρή μάτια κι ευγνωμοσύνη για όσα ζήσαμε οφείλουμε να κλείνουμε το κεφάλαιο, ώστε να είμαστε έτοιμοι για το επόμενο. Χωρίς να φοβόμαστε αν στην επόμενη σελίδα θα πεθάνει ο ήρωας ή θα μείνει μόνος.
Αν δεν τη γυρίσεις, δε θα μάθεις.

Εν η αρχή ην...

Kλείνω τις πόρτες σε ο,τι και όποιο μου στέρησε, με έπληξε, με αμφισβήτησε ενώ είχα δίκαιο, αμφισβήτησε το ένστικτό μου, τη λογική μου, με έβγαλε τρελό, με έκανε να αναρωτηθώ.
Κλείνω πόρτες που δεν οδηγούν πουθενά, που προκάλεσαν μόνο αρρώστια, πόνο, ελάχιστες καλές στιγμές που δεν αξίζουν όποια άλλη ταλαιπωρία πέρα από μαθήματα που μου επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη ήξερα...

Ποιος δεν ήθελα να γίνω και ποιους ανθρώπους και καταστάσεις δε θα ήθελα ποτέ δίπλα μου. 
Επιβεβαίωσα ότι έχω η δύναμη να ορίσω μόνο και ένα πράγμα στη ζωή μου, να γνωρίζω τι δε θέλω. Τι δε χρειάζομαι και τι θέλω να προσπεράσω.
Πολλά θα σου πουν και θα σου λένε. Αν ξέρεις που θες να πας, θα καταλάβεις τη διαφορά λόγων και πράξεων. Οι πρώτοι υπάρχουν όταν οι πράξεις δεν πρόκειται να παραμείνουν παρά μονάχα προγραμματικές δηλώσεις.
Γιατί ο άνθρωπος δε χρειάζεται ανακοινώσεις για να πραγματοποιήσει αυτό που θέλει. Θα το κάνει ή όχι. Απλά και δίχως παρελκόμενα.