Νίκη Ταγκάλου: «η ψυχή γράφει, η πένα ακολουθει».

Η πρώτη ζωντανή συνέντευξη της «ποιήτριας» Νίκης Ταγκάλου, με το ποιήτρια εντός εισαγωγικών,  καθώς θεωρεί πως είναι όρος πολύ βαρύς για να δηλώσει κάτι που στην τελική το αποδεικνύει ο χρόνος .

 21-10-2013

Μέσα σε ενάμιση χρόνο έχουν κυκλοφορήσει τρεις ποιητικές συλλογές της, η «Μάχη ερώτων» (e-book), οι «ψυχές από μολύβι» (δωρεάν διάθεση μέσω του ιστότοπου texni.org.) και η «επανάσταση σιωπής», το πρώτο έντυπο βιβλίο της. Ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις γνωστού Ομίλου της Ελλάδας, είναι μητέρα δύο παιδιών, γράφει ερωτικά ποιήματα και πιστεύει ότι από τα λάθη μαθαίνουμε.

Με άγγιξαν τα ποιήματα της, μιλήσαμε στο Facebook, ανταλλάξαμε απόψεις και κανονίσαμε να βρεθούμε Παρασκευή απόγευμα, για να τις μοιραστώ και μαζί σας. Περιμένοντάς την στη μαρίνα Ζέας μετά τη δουλειά της, είχα στο μυαλό ότι θα συναντήσω άλλη μια «ποιοτική» ψυχρή κυρία. Διαψεύστηκα με το που με πλησίασε. Προσεγμένη και χαμογελαστή, συστηθήκαμε και πρότεινε να πάμε για καφέ σε ένα μαγαζί, δίπλα στη θάλασσα, όπου έχει γράψει πολλά από τα ποιήματά της.

Ενώ φτάνει ο ζεστός καφές και έχοντας σπάσει τον πάγο, καθώς είναι πολύ ευχάριστη παρέα και με αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, είπα -καθυστερημένα-  να ηχογραφήσω τη συνομιλία μας, μιας και ξεχαστήκαμε με την κουβέντα. Γελάσαμε πολύ και οι δυο και κάναμε μια όμορφη συζήτηση - δεν μου πάει  καρδιά να πω συνέντευξη- σχετικά με το έργο της και τις απόψεις της για τον έρωτα και την ποίηση.

Λίγα πράγματα που έμαθα για τη Νίκη με μια πρώτη προσέγγιση... Είναι, όπως και παραδέχεται, ειλικρινής  μέχρι αηδίας, γι’αυτό πολλές φορές την παρεξηγούν, αλλά προτιμάει να είναι αληθινή, παρα να πει κάτι πισώπλατα. Κρατάει ζωντανό το παιδί μέσα της, γι’ αυτό άλλωστε της αρέσει να ακούει δυνατά μουσική και να χορεύει μόνη στο σπίτι ή με τα παιδιά της! Παρόλα αυτά γράφει «υπο θλίψη»  για ευσεβείς (ανεκπλήρωτους) πόθους, όπως τους αποκαλεί, και η σχέση της με το κοινό της είναι σχέση λατρείας και σεβασμού, μια έννοια που παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή της. «η ψυχή γράφει η πένα ακολουθεί» το μότο της, μιας και γράφει από τα 20 της, ωστόσο δεν έδειξε τίποτα σε κανένα μέχρι και πριν κάποια χρόνια, έχοντας κάνει αισθητή την παρουσία της στη νεοελληνική ποίηση τα τελευταία δυο, σχεδόν, χρόνια.

Ενώ η ώρα περνάει, η συζήτηση ρέει όμορφα με φόντο τη γαλήνια θάλασσα, μου έρχεται στο μυαλό ο τίτλος του νέου της βιβλίου, «Επανάσταση σιωπής».

Εμείς καλά περνάμε εδώ, αλλά μια σιωπή «επαναστατεί». (γέλια) Πως το καταφέρνει;

Μπορεί όταν σταματήσει η σιωπή κάποια στιγμή, να ακούσεις κραυγές. Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο ενότητες, η πρώτη ενότητα είναι τα ποιήματα και η δεύτερη οι κραυγές. Αυτές είναι κάποια μικρά δίστιχα ή τρίστιχα , τα οποία έστω με τόσο λίγους στίχους λένε πάρα πολλά. Οπότε η σιωπή παύει και δίνει χώρο στις κραυγές. Αρχίζεις να «μιλάς». Αυτό έκανα.

Το περιεχόμενο είναι Νίκη Ταγκάλου, δηλαδή σε προσωπικό επίπεδο;

Βέβαια. Και γράφω στο οπισθόφυλλο ότι είναι μια εξομολόγηση αυτό το βιβλίο. Άνθρωποι που με ήξεραν, μου λένε γράφεις εσένα...είσαι εσύ! Η γραφή μου είναι βιωματική.

Μάλιστα! Και πίστευες ότι αυτή η εξομολόγησή σου θα έχει αποδέκτη κάποιον που μπορεί μάλιστα και να ταυτιστεί με τη Νίκη;

Δεν με απασχολούσε τότε αυτό. Αλλά τελικά αυτό έγινε. Και χαρακτηριστικά κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ και μάλιστα πρόσφατα μια αναγνώστριά μου είπε  ότι η ψυχή σου είναι ένα μεγάλο κοινόβιο. Γιατί έχει ταυτιστεί πάρα πολύς κόσμος και περισσότερο γυναίκες.

Ένα ζεστό χαμόγελο μετά την απάντησή της ,μια γουλιά καφέ και συνεχίζουμε...

Ταυτίζονται πολλοί άνδρες; Να σου πω την αλήθεια, μπερδεύομαι λίγο με την άποψη ότι οι άνδρες εκφράζουμε πιο δύσκολα ή ίσως με μικρότερη ένταση το συναίσθημα, γιατί όπως λέει και το γνωστό παραμυθάκι οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητα πλάσματα στον έρωτα συνεπώς εκφράζονται ευκολότερα.

 Μεγάλο ποσοστό από τους αναγνώστες μου είναι άνδρες. Και δεν πιστεύω αυτή την άποψη. Ο έρωτας δεν έχει φύλο. Είτε άνδρας, είτε γυναίκα, το θέμα είναι να νιώθεις και να μπορείς να το δείξεις.  Κι εγώ δεν εκφράζω εύκολα το συναίσθημά μου, δεν μπορώ. Έχει τύχει να θέλω να πω πράγματα και να μη μου βγαίνουνε, με λέξεις από το στόμα και να τις γράψω και να τις δώσω. Πιο εύκολα μου βγαίνει να γράψω ένα κατεβατό σε mail, παρά να το πω! Ραβασάκι! (γέλια)

Και κοκκινίζεις κιόλας,ε;

Ναι... (γέλια)

Μιας και μιλάμε για συναισθήματα, τι πιστεύεις για την αξία του έρωτα σήμερα ; Τον έχουν επηρεάσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Zoosk, κλπ);

Δεν έχει αλλάξει αυτή η αξία...οι άνθρωποι αλλάζουν. Ίσως βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα, ίσως θέλουν ν’ αποφεύγουν καταστάσεις, στενοχώριες , να μη θέλουν ν’ ασχοληθούν, αλλά ο έρωτας δεν αλλάζει. Είναι ανάλογο με τον κάθε άνθρωπο και η έντασή του, όπως και ο τρόπος που επιλέγει να τον βιώσει.

 Ωστόσο, ο έρωτας είναι έρωτας. Τελεία και παύλα.

Δυστυχώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επηρεάζουν. Όλα αυτά τα μέσα δεν πρέπει να τα βλέπουμε σαν γραφεία συνοικεσιών. Είμαι κάθετη σ’ αυτό. Γιατί ο κάθε άνθρωπος, κρύβεται πίσω από μια οθόνη και δείχνει στον άλλον εκείνο που αυτός θέλει να δείξει, με αποτέλεσμα να «ερωτεύεσαι» αυτό που σου προβάλλει κι ας μην ισχύει στην πραγματικότητα. Έχω ακούσει τραγικά περιστατικά.

 Δε γίνεται να θες να βρεις τον έρωτα της ζωής σου πίσω από μια οθόνη.  Ψευδαίσθηση, απλά ή επιλεκτική πραγματικότητα.

Και έχοντας ξεφύγει, ανταλλάσσοντας τις απόψεις μας, επιστρέφω στο βιβλίο της Νίκης...

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι το «Δοκιμα-ζω». Με «ιντρίγκαρε» ο πρότελευταίος στίχος από το ποίημα «σέβομαι ο,τι εσείς ξεφτυλίζετε». Τι ξεφτυλίζει ποιος; Βοήθησέ με...

Αναφέρομαι στον κόσμο γενικά. Οι άνθρωποι σήμερα έχουνε χάσει και έχουνε χαθεί μέσα στο τί αξίζει και τί όχι. Η ουσία και η ευτυχία βρίσκεται σε πολύ απλά πράγματα.  Κι ο άνθρωπος γενικά, βάζοντας και μένα μέσα, το έχει ξεχάσει. Σ’ αυτό φταίει και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή καταναλωτισμού , ρε παιδί μου, δίνουμε σημασία σε άλλα πράγματα, σε υλικά, στο πώς θα περνάμε καλά,  στο θεαθήναι και ξεχνάμε τα απλά. Ο έρωτας δεν πρέπει να είναι σύνθετος, αλλά απλός! Μόνο τότε το καταλαβαίνεις... όταν βρίσκεσαι σε μια αγκαλιά ή σου δίνουν ένα φιλί . Νομίζω δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Ακόμα χαλιόμαστε εξαιτίας του εγωισμού, με καυγάδες και χίλια δυο. Ο έρωτας δε χωράει εγωισμό. Με τον εγωισμό βγάζεις τον κακό σου εαυτό και έτσι μπορεί να τον χάσεις  χωρίς να το καταλάβεις.  Οπότε εγώ σέβομαι αυτά τα «απλά» πράγματα. Όχι ότι δεν υπάρχουνε στιγμές  που θα φερθείς άσχημα σ’ έναν άνθρωπο. Ίσως αν δε σε σέβεται . Εννοείται ότι όλοι πρέπει να δίνουμε σεβασμό, αλλά να τον εισπράττουμε κιόλας.

Φυσικά, τον σεβασμό δεν τον απαιτείς αν δεν τον δίνεις... άλλη μια γουλιά καφέ και...

Εσένα ποια από τα ποιήματά σου σ’ αγγίζουν περισσότερο;

«Το κοριτσάκι» , «η τιμή μου», όπως και τα  «αποστάγματα»  είναι τα αγαπημένα μου. Και τελείως αληθινά... Είναι Νίκη μέχρι το κόκκαλο. Το «κοριτσάκι» είμαι εγώ.  Τα «αποστάγματα», τα έχω απαγγείλει μάλιστα.( βλέπε συννημένο βιντεο)

Ως φαν λοιπόν κι εγώ, επισκέφτηκα το προσωπικό σου blog (ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ), που περιέχει κάθε σου ποίημα και συνοδεύεται από μια φωτογραφία. Ξέροντας ότι έχεις εργαστεί και ως φωτογράφος, είναι δικές σου φωτογραφίες ;

Όχι, η αλήθεια είναι ότι έχω να ασχοληθώ πολλά χρόνια με τη φωτογραφία. Αλλά είμαι επιλεκτική στις φωτογραφίες που επιλέγω για κάθε ποίημα.

Παρατήρησα ότι υπάρχει αρκετά το γυμνό, προσεγμένο, βέβαια...

Ο αισθησιασμός σε όλο του το μεγαλείο. Δεν μπορώ να γράφω ερωτική ποίηση και να μην προβάλλω και αυτό. Ο έρωτας θέλει σώμα και ψυχή.

Όντως. Και όπως έχω παρατηρήσει αναφέρεις πολύ την ψυχή στην ποίησή σου. Τι θέση έχει στον έρωτα δηλαδή;

Χωρίς ψυχή δεν μπορείς να έχεις έρωτα. Ο έρωτας απαιτεί δύναμη ψυχής.  Ο έρωτας περνάει από πολλές φάσεις... χαρές, λύπες, προβλήματα, αν δεν έχεις ψυχή να τα αντιμετωπίσεις αυτά, πώς θα τον ζήσεις;!

Κι ενώ αρχίζει να σουρουπώνει θίγουμε φιλοσοφίες περί έρωτα κι αγάπης...

Όταν φύγει ο έρωτας  μένει η αγάπη, όπως λένε;

Μένει η αγάπη, αν ο έρωτας ήταν δυνατός με πολύ γερές βάσεις.  Αν ήταν έρωτας ενθουσιασμού-παρωδικός, δε θα μείνει τίποτα, και ούτε στη φάση της αγάπης θα φτάσει... Δεν μπορεί να στεριώσει.

Επειδή η κουβέντα μας είναι πολύ ωραία, αλλά βαθυστόχαστη, ας επιστρέψουμε στη Νίκη. (γέλια)

Τελικά πως και επέλεξες να εκφραστείς μέσω της ποίησης;

Δεν ξέρω αν την επέλεξα ή με επέλεξε, ήταν ο μόνος τρόπος τελικά, που μπορούσα να μιλήσω. Δηλαδή, όταν μάζευα πολλά χρόνια μέσα μου πράγματα και δεν μιλούσα, γιατί αυτό έκανα στην ουσία, κάποια στιγμή νόμιζα ότι θα σκάσω. Δεν μιλάω εύκολα σε ανθρώπους, δεν εκφράζω εύκολα τα συναισθήματά μου σε ανθρώπους, αλλά όταν κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο άρχισα να γεμίζω σελίδες! Και κάποια στιγμή δεν ήθελα να τις κρατήσω μόνο για μένα, το έκανα χρόνια αυτό, κι έτσι τις έβγαλα προς τα έξω...

Άρα σε δικαιώνει το ότι τις κυκλοφόρησες;

Δεν ξέρω αν με δικαιώνει,  ξέρω όμως ότι με ξελαφρώνει.  Είναι εξομολόγηση.

Αυτή η «εξομολόγηση» σε πολλούς φαντάζει πολλές ώρες διάβασμα για έμπνευση και πίεση όταν κολλάει το μυαλό. Η κυρία Ταγκάλου πως λειτουργεί;

Ποίηση διαβάζω, αλλά για δική μου ευχαρίστηση. Λειβαδίτης, Σέξτον, Γώγου και Αναγνωστάκης είναι αγαπημένοι μου.  Μου αρέσει να διαβάζω ποίηση και θα τελειώσω πάσει θυσία και τα βιβλία που μου αρέσουν λιγότερο.

Ανα διαστήματα κουβαλάω διάφορα σημειωματάρια μαζί μου, που έχει μονίμως ένα μολύβι μέσα και γράφω όπου βρίσκομαι. Έχει τύχει να σταματήσω με το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου γιατί έπρεπε να γράψω εκείνη την ώρα αυτό που σκέφτηκα.  Έχει τύχει να ξυπνήσω 5 το πρωί και να ψάχνω στιλό και πήγα μάλιστα στο δωμάτιο του γιού μου να βρω  και μου λέει «κάνε μου πλάκα και πες μου ότι τώρα θες να γράψεις!» και του λέω «ναι, ψάχνω μολύβι!» (γέλια)

Δεν πιέζομαι για να γράψω, ούτε προσπαθώ να το παιδεύω με τις ώρες. Αν δε σου βγαίνει αβίαστα, δεν είναι ποίηση, αλλά φόνος εκ προ μελέτης. Δεν έχει ώρες η γραφή.  Άκουσα στην τηλεόραση μια ποιήτρια κάποια στιγμή και δήλωσε, ως νέα μαμά, ότι «γράφω κάθε πρωί 7 με 10 και κάθε απόγευμα 6 με 8».  Με παραξένεψε γιατί αυτό δεν έχει ώρες...  δε γράφεις κατα παραγγελία ποτέ. Έχει τύχει να περάσει μήνας  και να μη μπορώ να γράψω τίποτα. Και σκέφτηκα,τότε, «πάει το’ χασα». Ειχα να πω ότι είχα να πω και τελείωσε, σκεφτόμουν, αλλά μετά, ξεκίνησα και δε σταμάταγα να γράφω! Και συνήθως γράφω υπο θλίψη. Χαρούμενη δε μπορώ να γράψω. Αν με δεις λοιπόν να έχω καιρό να γράψω, σίγουρα θα με ρωτήσεις τί έχει γίνει! (γέλια)

Μακάρι να είσαι χαρούμενη και να γράφεις κιόλας. Κι επειδή χαρές και λύπες ξεκινάνε από τον άνθρωπο και καταλήγουν και σ’ αυτόν, τι συμβουλή αυτοβελτίωσης θα έδινες;

Θα μπορούσα να πω πολλά. Δεν είναι ένα. Ωστόσο, μου αρέσει το ρητό του Gibran, εγώ ο άνθρωπος τέλος δεν έχω. Εμείς λοιπόν οι άνθρωποι, είμαστε ικανοί για όλα. Κι αυτό πολλές φορές είναι τρομακτικό. Οπότε θα έλεγα να βλέπουμε τον έρωτα πιο απλά. Τον έρωτα ως προς το οτιδήποτε. Χωρίς μίσος, ψέμα, εγωισμό.

 

Έχοντας αδειάσει τις κούπες μας και με την αίσθηση ότι τα λέω με μια καλή φίλη, μια τελευταία ερώτηση για το βιβλίο σου... Θα κυκλοφορήσει και στα βιβλιοπωλεία σύντομα;

Κυκλοφόρησε πριν δέκα μέρες από την εκδοτική. Υπάρχει μια περίοδος που διατίθεται μόνο από τις πρότυπες εκδόσεις Πηγή (κατόπιν τηλεφωνικής παραγγελίας). ο εκδοτικός που το πήρε είναι στη Θεσσαλονίκη. Και μετά από ένα διάστημα, ένα με δυο μήνες -δεν το ξέρω ακριβώς- βγαίνει στα βιβλιοπωλεία. Πάντως, μέχρι στιγμής έχει ταξιδέψει Κύπρο, Θεσσαλονίκη, Θάσο, Λέσβο, Πηλιο, Λαυριο. Χαίρομαι γι’ αυτό, όπως και την αγάπη που εισπράττω από το κοινό μου, άμεσα, είτε μέσω του facebook.

Με το καλό λοιπόν και στα ράφια! (γέλια)

Λίγο πριν αποχαιρετηθούμε με την καινούργια μου φίλη, μου αποκάλυψε  ότι πριν ένα μήνα, έδωσε στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών πριν ένα μήνα έδωσε τη «μάχη ερώτων» και τις «ψυχές από μολύβι» για να γίνουνε Daisy books, για τους τυφλούς. «Περιμένω να τα ηχογραφήσουνε και να μου στείλουν ένα δισκάκι», είπε και χαμογέλασε σαν παιδάκι.

Κλείνω με κάτι που μου απάντησε κάποια στιγμή μέσα στη συζήτηση σχετικά με τα λάθη της ζωής και μου άρεσε... 

«Δεν πρέπει να μετανοιώνουμε για οτιδήποτε... απ’όλα μάθαμε, απ’όλα πήραμε. Αν δεν τα παθαίναμε, δε θα μαθαίναμε!»

Μετακόμιση τώρα...

 

" Ναι σου λέω, προχώρα" μας λέει η αγαπημένη Ελεονώρα στο τραγούδι της, ωστόσο μια μετακόμιση ειδικά όταν είσαι νέος (και όχι μόνο) και δεν έχεις μια είναι ζόρι να προχωρήσει και όχι τόσο ευχάριστη όπως μας προϊδεάζει το τραγούδι, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον...

 Η μετακόμιση απαιτεί σε πρώτη φάση ψυχολογική προετοιμασία όχι μόνο λόγω της αλλαγής περιβάλλοντος, αλλα και όλων των δυσκολιών, σωματικών και οικονομικών που συνεπάγεται. Αν έχεις λεφτά ειναι παιχνιδάκι. Το μόνο που έχεις να κάνεις ειναι να πακετάρεις τα απολύτως απαραίτητα και τα υπόλοιπα τα εναπόθετεις στις πλάτες των μεταφορέων που πολυ βολικά κάνουν τη βαριά δουλειά. Η όλη μεταφορά θα στοιχίσει καμία 600αρα ευρώ και εσυ θα είσαι χαλαρός και λάιτ. Πληρώνεις ένα μπογιατζή για το βάψιμο και μια παραδουλεύτρα για την καθαριότητα του καινούργιου σπιτιού και την τοποθέτηση των υπολοίπων και όλα μια χαρά.

Αν δεν έχεις και έπιπλα ακόμα καλύτερα, μαζεύεις τα συμπράγαλά σου μόνος, ή με φίλους και μια χαρά.

Ωστόσο αν δεν είσαι σε καλή οικονομική φάση εκεί είναι το πακέτο... Αρχικά αν δε βρεις σπιτι σε καλή κατάσταση (που συμβιβάζεσαι λόγω χαμηλού ενοικίου φυσικά) έχεις το βάψιμο, σε πρώτη φάση, που για ενα μέσο δυαράκι θα χρειαστείς γύρω στα 100 ευρώ για τις μπογιές( τοίχους και ταβάνια). Αν έχεις φίλους μέσα σε μια το πολύ δυο μέρες θα έχει ολοκληρωθεί. Αν έχεις λεφτά για μπογιατζή, να ξέρεις ότι χρειάζεται 30 ευρώ για κάθε δωμάτιο, 10 για το ταβάνι και έξτρα πόρτες (25 ευρώ η μια) και καλοριφέρ (10 ευρώ)...και θεωρείται και χαμηλή τιμή μάλιστα!!! Αν είσαι μοναχός, κουράγιο και υπομονή...

Μετά απ´ αυτό θεωρητικά θα είσαι έτοιμος για την μετακόμιση, εφόσον βεβαιωθείς ότι τα παράθυρα δε μπάζουν και χρειάζονται μόνωση ή ότι οι βρύσες και τα υδραυλικά ειναι σε μια...αξιοπρεπή κατάσταση. Αν όχι, προσωπική συμβουλή να πληρώσει ο σπιτονοικοκύρης απ' αυτά που του έδωσες για εγγύηση. Αν πάλι είναι απο τις ουρανοκατέβατες επιλογές και δε ζήτησε και αυτά τα αναλαμβάνεις εσύ. Μην το αμελήσεις όμως...δε θες να βρεις βουλωμένο το νεροχύτη ή πλημμυρισμένο το μπάνιο.

Έπειτα, κεφάλαιο μεταφορά. Μια καλη λύση είναι με κάθε αφορμή που θα πηγαίνεις στο καινούργιο σπίτι να μεταφέρεις και κάτι που μπορείς, ώστε να μη μαζευτούν πολλά για το τέλος. Εύκολη λύση για μεταφορά πιάτων και ποτηριων, προσεχτικό αμπαλάρισμά τους σε βαλίτσες με ροδάκια. Η μεταφορά τους γίνεται παιχνίδι και δεν χρειάζονται και οι κλασικές χαζές κούτες.  Η βασική μεταφορά των κυρίων επίπλων και οικιακών συσκευών θα στοιχίσει γύρω στα 160 (στην καλύτερη) με 250 ευρώ. Αν υπάρχει στον περίγυρό σου βανάκι ή αγροτικό αμάξι γλιτώνεις και τα έξοδα της μεταφορικής.

Αφού αδειάσει το παλιό σπίτι είσαι έτοιμος να ιδρώσεις πάλι, για να στήσεις το νέο σπίτι.

Αν είσαι μόνος, χωρίς οικονομική στήριξη απο σύντροφο, γονείς ή φίλους μπορείς να ανταποκριθείς σ' αυτό μόνο με μεγάλο πορτοφόλι. Τα έξοδα είναι πολλά για να τα σηκώσεις μόνος και οι άνθρωποι που θα συναναστραφείς για μια μετακόμιση είναι αρκετά καπάτσοι, ώστε να σου ζητήσουν παραπάνω λεφτά για το οτιδήποτε, από τη μεταφορά μιας μικρής λάμπας εως την τοποθέτηση μιας απλής πρίζας! Χρειάζεται να μη φέρεσαι σαν κουτάβι στις συναλλαγές, ειδικά όταν δε σου δίνουν απόδειξη, ως επί το πλείστον.

Συνεπώς όσο καλο (;) μας κάνει μια μετακόμιση, άλλο τόσο γερό στομάχι χρειάζεται για όσα θα συναντήσεις διεξάγοντάς την συν τη σωματική κόπωση. Ευχή μετά από αυτό το πατιρντί, είναι να σου μείνουν λεφτά στην άκρη για φαγητό.

Μonkey Bussiness: Εταιρείες μαϊμού, ελληνιστί.

 

Η ζωή σε μια χώρα που η ζήτηση εργασίας είναι πολύ μεγαλύτερη από την προσφορά της δημιουργεί πάτημα εκμετάλλευσης των νέων για πολλές εταιρείες, υπαρκτές ή «φαντάσματα». Είναι της μοδός άλλωστε τέτοιες «μαϊμού», όπως τις αποκαλούν, εταιρείες που ανοίγουν και κλείνουν σαν τα μανιτάρια, η μια μετά την άλλη.

Η πρώτη μου επαφή, και όχι τελευταία, με μια τέτοιου είδους εταιρεία ήρθε το 2011. Η αγγελία ζητούσε νέους που επιθυμούσαν να εργαστούν για την εξυπηρέτηση πελατών σε μια εταιρεία μάρκετινγκ στο Αιγάλεω, χωρίς περεταίρω διευκρινίσεις. Στέλνω βιογραφικό, άμεση η επικοινωνία από μέρους τους. Ανυποψίαστος όντας, πήγα και ξαναπήγα μην προσδιορίζοντας ακριβώς με το αντικείμενο ενασχόλησής μου, μιας και δεν έλεγαν σε κανένα από την αρχή με τί εν ακριβεία θα ασχολείται και ότι στην εκπαίδευση θα του δείξουν...

Συμπέρασμα: Όταν από την αρχή δε σου λένε για τι θέση ΑΚΡΙΒΩΣ προορίζεσαι, μην κάνεις τον κόπο να σηκώσεις ούτε το ακουστικό. Το αντικείμενο ήταν πώληση πακέτου τηλεφωνίας πόρτα πόρτα. Βάσει στατιστικών, όπως εξηγούν τέτοιες εταιρείες, επισκέπτεσαι 100 σπίτια τη μέρα και ζήτημα να δεχτούν να σε ακούσουν 7. Από αυτούς, ο ένας ενδέχεται να κάνει συμβόλαιο και πράσινα άλογα.

Τηλεφωνικά κέντρα «βάσει καταλόγου», προώθηση προϊόντων μέσω τηλεφώνου, κέντρα «έρευνας» και πολλές εταιρίες «μάρκετινγκ» είναι κάποιες από τις απάτες που στήνονται για να τραβήξουν και να εκμεταλλευτούν νεαρά άτομα που έχουμε ανάγκη από δουλειά, χρήματα ή ο,τι.

Η εκμετάλλευση είναι δεδομένη μιας και στην καλύτερη ΑΝ τύχει και πληρωθεί ο εργαζόμενος λαμβάνει σε περίπτωση που είναι κάτω των 25 ετών, 220 ευρώ για το τετράωρο, ενώ για το οχτάωρο δεν είναι ούτε 500 ευρώ. Άνω των 25, είναι +30 ευρώ. Και μιλάμε για κούραση, όχι αστεία.

Εγώ ήμουν από τους τυχερούς που δεν έπεσα στην παγίδα μετά τη συνέντευξη. Ωστόσο, την έχω πατήσει έχοντας χάσει χρόνο να πηγαίνω σε συνεντεύξεις τέτοιες. Πλέον από την αγγελία και μόνο μπορώ να ξεχωρίσω τέτοιου είδους απάτες. Από το τηλεφώνημα που θα δεχτείς και τις ερωτήσεις που θα θέσεις στον τηλεφωνητή/τρια της αγγελίας , όταν επικοινωνήσουν μαζί σου, και που φυσικά δε θα μπορούν να απαντήσουν είναι το πρότελευταίο στάδιο γνώσης-εξακρίβωσης.

Επιλέγω να κλέισω, περιγράφοντας το σκηνικό που βίωσα σε τελευταία μου συνέντευξη σε μια τέτοια εταιρία. Μπαίνω, περιμένω και η γραμματέας μου δίνει μια φόρμα να συμπληρώσω τα στοιχεία μου (σχεδόν πάντα γίνεται αυτό). Την ρωτάω ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο της δουλειάς και μου τα μασάει. Σηκώνομαι να φύγω, έρχεται ο ανόητος καράφλας-συνεντευξιαστής. Σκέφτομαι δεν χάνω κάτι να τον δουλέψω λίγο κι εγώ...

Μπαίνω στο γραφείο του, άδειο με ένα τετράδιο πάνω στο γραφείο. Ξεσπάω σε γέλια. Σοβαρεύω απότομα. «Θέλουμε ανθρώπους με χαμόγελο. Όχι σοβαροφανείς», μου λέει. Δείχνω τα δόντια μου σαν τα άλογα (ή τον δουλεύουμε ή όχι;!). Αρχίζει να μου μιλάει για τις αρχές της εταιρίας που ειδικεύεται στο να προωθεί προϊόντα και στη σημασία της αμεσότητας. «Ώπα!», του λέω «πόρτα πόρτα ΔΕΝ μ’ ενδιαφέρει». Αρχίζει αν μου λέει ότι με 60% ανεργία εκεί έξω εγώ έχω την πολυτέλεια να είμαι επιλεκτικός και ότι είναι θράσσος για την ηλικία μου να μην δέχομαι να κάνω κάτι τέτοιο.

Σηκώνομαι, «είναι μια πολυτέλεια που την έχω ώστε να μην πέφτω θύμα σε ... απατεώνες σαν εσάς !» , του απαντάω, πετάω και το βιογραφικό στη μούρη του και φεύγω....

Μεγάλη ηδονή, μα ακόμα μεγαλύτερη η προειδοποίηση στα παιδιά που περίμεναν στο σαλόνι, τα οποία έφυγαν αμέσως φυσικα.

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό το γράφω γιατί δεν χρειάζεται σε όλους το πάθημα να γίνεται μάθημα. Υπάρχουν και μαθήματα που κατανοούνται και χωρίς τη μεσολάβηση του βιώματος. Βλέπω πολλούς νέους που την πατάνε, ακούω και πολλά άσχημα βιώματά τους και θέλω να προφυλάξω όσους γίνεται απ’ όλο αυτό. Τελική συμβουλή: διαδικτυακή έρευνα πριν από όποια συνέντευξη κάπου.

Καλή συνέχεια!

Καθημερινή ιστορία: Ο φόβος μιας μάνας.

Η ικανοποίηση των γονιών με τα παιδιά τους, αν δε στηρίζεται στην ευτυχία των τελευταίων με τις επιλογές τους, τότε που;!

Τις προάλλες ενώ περίμενα το τραμ, κάπνιζε δίπλα μου μια κυρία η οποία μου απολογήθηκε γιατί φοβήθηκε ότι με ενοχλούσε ο καπνός. Της είπα ότι δε με πείραζε μιας και είμαι καπνιστής. «Να χαίρεσαι που ξυπνάς κάθε πρωί χωρίς καρκίνο», μου είπε και άρχισε να μου λέει το παράπονό της... ο γιός της, ηλικίας 38 ετών, ανύπανδρος, του οποίου πήγαινε να καθαρίσει το σπίτι, δεν την άφηνε να καπνίζει και μάλιστα μου είπε ότι της έριχνε νερό όταν την έπιανε με το τσιγάρο στο «διάλειμμά» της, ακόμα και στο μπαλκόνι.

«Μακάρι να παντρευόταν να ηρεμούσα κι εγώ πια, βαρέθηκα...». Ήρθε το τραμ και μπαίνω... Εκείνη παρέμεινε καθισμένη, καθώς θέλησε να περιμένει το επόμενο και άναψε τσιγάρο αμέσως μόλις έσβησε το προηγούμενο, σαν κάποιου είδους junky.

Αυτή η «γνωριμία» δεν κράτησε πάνω από 7 λεπτά και άρχισα να σκέφτομαι...

Α) Έχασε κάποιο συγγενή από καρκίνο ή απλά ήθελε να μεταδόσει κοινωνικό μήνυμα ως μεγαλύτερη.

Β)  Γιατί να παντρευτεί ο γιος της και με ποιον ακριβώς τρόπο θα την ηρεμούσε; Στο να καπνίζει απερίσπαστα; Να μην «αναγκάζεται» να του καθαρίσει το σπίτι ή ήθελε να δει εγγονάκι;

Γ) Γιατί ολόκληρος μαντράχαλος άφηνε τη μάνα του να καθαρίζει το σπίτι του;

Δε φάνηκε να την απασχολεί αν ο γιός της είναι ευτυχισμένος, ωστόσο εκείνη θα ηρεμούσε. Δε φάνηκε επίσης να την απασχολεί αν νοιαζόταν για το καλό της, ωστόσο εκείνη θα ηρεμούσε αν δεν είχε να του καθαρίζει για να μην της την λέει.

Μου φάνηκε εν μέρει εγωιστικό από ένα γονιό να ενδιαφέρεται τόσο για τη «βολή» του απ’ ότι του παιδιού του. Ίσως πάλι η βολή αυτή εξαρτιόταν από την ευτυχία του παιδιού της. Και ποιος της είπε ότι δεν ήταν ευτυχισμένος, αν και ανύπανδρος; Εκείνη δηλαδή που παντρεύτηκε ένιωθε ευτυχία;!

Το μόνο που σκεφτόμουν έπειτα, είναι τι κανει πραγματικά ευτυχισμένο ένα γονιό... η αυθεντική ευτυχία του παιδιού του ή το ιδανικό σχέδιο που έχει στο μυαλό του για αυτό;

Η αλήθεια είναι πως οι γονείς από τη στιγμή που γεννιέται το παιδί τους κάνουν σχέδια. Έτσι πρέπει, άλλωστε. Ωστόσο από τη στιγμή που αυτό μορφώνεται και διαμορφώνει τις δεξιότητές του, την προσωπικότητα και εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, θ’ ακολουθήσει το δρόμο του, όπως λένε...ή έτσι θα έπρεπε.

 Τα παιδιά, μέχρι την ενηλικίωσή τους παίρνουν όσα χρειάζονται από τους γονείς για να γίνουν ισορροπημένοι (ή μη)  πολίτες και να κατασταλάξουν στις προτιμήσεις τους, επαγγελματικές-ερωτικές-θρησκευτικές, βιοθεωρία γενικότερα.

Στις ευρωπαΪκές χώρες του εξωτερικού (π.χ. Γερμανία) τα παιδιά όταν γίνονται 18 φεύγουν από την πατρική εστία. Αυτό γίνεται για να μάθουν να επιβιώνουν μόνοι,  να εξερευνήσουν τον εαυτό και τις επιθυμίες τους... «να σταθούν στα πόδια τους», πλέον.

Στη χώρα μας δε γινεται αυτό, με εξαίρεση των φοιτητών σε άλλη πόλη, κατα κανόνα, αυτών που εργάζονται και των οικονομικά ευνοημένων. Πόσο μάλλον τώρα, ένεκα των δύσκολων οικονομικών συνθηκών.

 Ως φοιτητής, παρατηρώ πολλή πίεση στους συνομιλήκους μου, προερχόμενη από τους γονείς, κυρίως σε ο,τι αφορά την επιλογή του επαγγέλματος, αλλά και σε περισσότερα θέματα. Αγχώνονται... Και επηρεάζονται ακόμα και εξ αποστάσεως... από ένα τηλεφώνημά τους!

Το να δημιουργείς υποχείρια, δεν είναι ιδανικό. Βλέπω 30άρηδες, εργαζόμενους, να σκέφτονται τι θα πει η μαμά και ο μπαμπάς. Δείγμα ανελευθερίας πνεύματος.

Οι ανελεύθεροι, αυτοί, είναι οι αυριανοί πολίτες... αυτοί που υποτίθεται ότι θα κάνουν τη διαφορά και θα υψώσουν το κεφάλι από την ανέχεια που έχουμε περιπέσει εξαιτίας της κρίσης και των σκληρών μέτρων που επιβάλλονται από τις «μεγάλες» χώρες. Πως θα το κάνουν αυτό αν δεν μπορούν, αν δεν μπορούμε, να αποφασίσουμε μόνοι μας τι χρώμα παντελόνι θα φορέσουμε ή τι ώρα θα γυρίσουμε σπίτι ή με τι θέλουμε να ασχοληθούμε στη ζωή μας, ανεπηρέαστοι;  Ανελευθερία είναι βέβαια, να έχεις και τη μητέρα σου να σου καθαρίζει το σπίτι, πόσο μάλλον όταν παραπονιέται και η ίδια.

Όλοι θέλουν επίσης να δούνε τα παιδιά τους παντρεμένους και με παιδιά, ξεχνούν ωστόσο την παράμετρο ότι δεν προορίζονται όλοι για να γίνουν σύζυγοι ή γονείς ή ότι απλά δεν θέλουν, καθώς έχουν επιλέξει διαφορετικό τρόπο ζωής.

«Αν θέλεις να είσαι άγιος, δίδαξε καλά τα τέκνα σου. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση, οι κακές πράξεις που αυτά θα κάμουν, σε σένα πρόκειται ν' αποδοθούν μετά», έγραψε ο Μοντεσκιέ. Οι κακές πράξεις ενδεχομένως να έρθουν υπό μορφή αντίδρασης στο μοτίβο ζωής που υποβάλλεται (και επιβάλλεται) από τους γονείς στα παιδιά, ενδεχομένως και ασυνείδητα. Με κάποιο τρόπο, όμως, πάντα έρχεται...  Ακόμα και το γεγονός ότι τα παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία, άνω των 20, στηρίζονται στους γονείς ακόμα και για κάτι που θα έπρεπε να στηρίζονται στον εαυτό τους, όπως ο γιός  της μητέρας-καθαρίστριας, της ιστορίας, «κακή πράξη» θεωρείται.  Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται εν μέρη από τους γονείς αλλά πάντα υπάρχει και η προσωπική ευθύνη σε ότι κάνουμε.

Αν όμως μάθει ο καθένας να ακολουθεί τις επιθυμίες του και κάνει τις επιλογές του με δική του ευθύνη θα είναι χαρούμενος. Και ποια, φυσιολογική, μητέρα δε θα χαρεί να δει χαρούμενο το βλαστάρι της, ακόμα και αν ξεφεύγει από τις προσδοκίες της γι’ αυτό;

Η νουθεσία είναι απαραίτητη, όπως και οι συμβουλές. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να ταυτίζουν οι νέοι τα όνειρα των γονιών τους για εκείνους με τα δικά τους όνειρα. Αν αυτό συμβαίνει, η δυστυχία είναι βέβαιη για το νέο.

Η αγάπη είναι πάνω από κάθε εγωισμό και προσδοκία. Το να ζει κανείς και να εκφράζεται όπως ακριβώς θέλει, χωρίς να φοβάται ή να στενοχωριέται για τις αντιδράσεις των άλλων, και πόσο μάλλον των γονέων, που είναι το μικροσύστημα και ο πρώτος κοινωνικός φορέας ως παιδί, είναι ευλογία και ευτυχία. Ωστόσο, δεν είναι υπηρέτες και αυτοί που σε φέρνουν στον κόσμο ώστε να πατάς πάνω τους ακόμα και όταν έχεις διαμορφώσει το δικό σου δάπεδο.

Και όπως τραγουδά και η Dido, “no love without freedom”.