"Βραδιές αλά Bukowski"

Πρέπει να βουτήξεις πλήρως στα "σκατά" σου. Ναι, δε φαντάζεσαι πόσο όμως.
Να αγχωθείς, ν' απελπιστείς. Να κάνεις διάλογο με τον εαυτό σου, τον άγγελο σου, τον διάολο σου. Και κλάμα, κλάμα ώσπου να σε πάρει ο ύπνος και, ξυπνώντας ωσάν λαβωμένος το πρωί, ανοίγοντας αργά τα μάτια, ρουφώντας αργά, την πρώτη τζούρα αέρα, για να την συνοδεύσεις με τσιγάρο και σκέτο καφέ, λίγο αργότερα.
Να σ' ενοχλεί το φως. Να περπατάς με τα γυαλιά, για να μη φαίνονται τα μάτια σου. Να βλέπεις κόσμο να γελάει, ζευγάρια, παιδιά, τη θάλασσα, τον καθαρό ουρανό και να αναρωτιέσαι γιατί δεν κατάφερες να τα εκτιμήσεις νωρίτερα. Γιατί σε νευριάζει τόσο η όψη τους τώρα. Γιατί σε έκαναν να μην πιστεύεις πλέον σ' αυτά. Γιατί δεν τους επέτρεψες ποτέ να σου κάνουν αίσθηση. 
Να γυρίσεις πίσω σπίτι, να βυθιστείς πάλι στο ντελίριο των σκέψεων, με χρώμα αυτή τη φορά, χρεωμένο σε νότες αλκοόλ και παροξυσμό, με μπόλικη "αγάπη" χρεωμένο, απ' όσους δε βρίσκονται πλέον δίπλα σου. 
Με κορύφωση της πράξης, για άλλη μια φορά, εσένα, να διπλώνεις στο πάτωμα, δίπλα στα σπασμένα, οδεύοντας ακόμη μια μέρα σ' ένα θάνατο που θα σε διδάξει, μελλοντικά, πώς κάποιοι άνθρωποι μόνο μέσα από καθημερινό και αλλεπάλληλο θάνατο οδεύουν προς την πραγματική ζωή.

Ship to wreck

Όταν η αυτοπραγμάτωση έρχεται μέσα από κάποιον άλλο, δεν είναι "αυτο-". Όταν όμως ο άλλος σε βοηθήσει να τη διακρίνεις...
Τόσο δύσκολο, επίπονο. Μέρος του ταξιδιού πάντα, να κρατάς, πόσο μάλλον να σε κρατούν, όταν οι γωνίες σου έχουν φαγωθεί με τα χρόνια και οι επιφάνειές σου γλιστρούν από την κακοδιατήρηση...
Φαγωμένα πανιά, τσακισμένα κουπιά, ποτέ δεν είναι αργά για το ναυπηγείο. Κάθε καράβι έχει καπετάνιο που ξέρει να το οδηγήσει και προς τα κει.

Σε είδα στον ύπνο μου...

Τρόμαξα. Μου έλεγες ότι ήμουν ο άγγελός σου και ίσως να είχες δίκαιο...
Σε είδα να ανεβαίνεις τη σκάλα για το σπίτι σου... καλοκαίρια, άνοιξη, χειμώνες...
Ήταν λες και είχα κοκαλώσει. Είχα παραμείνει νέος, όπως είμαι τώρα. Στο ίδιο σημείο. Απλά σε έβλεπα να ανεβαίνεις τα σκαλιά, λες και πρόσεχα να μην πέσεις.
Σε είδα όπως είσαι τώρα. Σε είδα με άλλο μαλλί, Σε είδα να γερνάς, να μεγαλώνεις, με γκρίζο μαλλί και να κρατάς μπαστούνι για ν' ανεβείς τη σκάλα. Με ψώνια ή χωρίς, με σκυθρωπή όψη ή όχι. Πάντα χωρίς παρέα.
Ήμουν εκεί. Δε μπορούσες να με δεις. Απλά παρατηρούσα με βουρκωμένα μάτια και θρησκευτική ευλάβεια όλη την πορεία της ζωής σου, ως τα βαθιά γεράματα. Φοβόμουν μήπως πάθεις κάτι, μήπως δεν ήσουν καλά.
Ξύπνησα τρομαγμένος, ταραγμένος. Με δάκρυα.
Κατάλαβα απλά ότι κάποιοι άνθρωποι έρχονται δίπλα μας, κάποια περίοδο της ζωής μας, ίσως για να μας σώσουν. Κι όντως, ένα διάστημα, δίχως αυτούς δε θα τα καταφέρναμε. Ίσως να μη ζούσαμε κιόλας.
Πού ξέρεις, αυτοί, εμείς ίσως να είμαστε οι φύλακες άγγελοι κάποιων ανθρώπων, αν υπάρχει αυτό σαν ορολογία ή ο,τι. Ίσως και η αποστολή ενός ανθρώπου. Να είναι τη σωστή στιγμή δίπλα του για να τον κρατήσει.
Έπειτα είναι ελεύθερος....

Σέβομαι την αδιαφορία σου

Μια αγαπημένη φίλη, μου είπε τις προάλλες ότι πρέπει να σεβόμαστε την αδιαφορία των άλλων, όπως και οι άλλοι τη δική μας. Δεν μπορείς να αναγκάσεις κανένα να νοιαστεί. Ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αυτόματα σκέφτηκα όλη αυτή την ταλαιπωρία που βιώνουμε κατα διαστήματα στη ζωή μας, βυθισμένοι σε φρούδες ελπίδες και ατελέσφορες προσδοκίες...
Άχρωμα ανοιξιάτικα, κατα τ άλλα, βράδια που ένα μήνυμα σε έκανε να χορεύεις από χαρά, από την υπόνοια ότι ο άλλος νοιάστηκε. Σου έδειξεπράξη. Ένα αδιάφορο χαζομήνυμα, με μια συνοδευόμενη πρόταση που στην ουσία εκμαιεύτηκε από σένα, να βρεθείτε, να πας (ΕΣΥ) από εκεί, με κάθε δυνατό σου αίσθημα και συναίσθημα να χορεύει. Κάθε φλογερό, πολλά υποσχόμενο, βλέμμα σου ως αντάλλαγμα για να καλύψεις ένα από τα βαρετά βράδια της εβδομάδας, μιας και δεν είχε καλύτερη εναλλακτική.
Και έπειτα, αναμένεις ως δια μαγείας, θα έχει καταλάβει την καταπληκτικά γαμάτη προσωπικότητά σου κι ότι θα είναι πάντα εκεί για σένα, από εδώ και πέρα.
Εσύ με την κλασική ήττα στη φωνή, σε τέτοιες περιπτώσεις, θες να πεις πράγματα μεγάλα. Πράγματα που τα εννοείς καταβάθος, ωστόσο η ήττα αυτή προέρχεται από το γεγονός ότι δεν είσαι χαζό.
Έχεις ένστικτο που το αγνοείς επιδεικτικά. Που πιστεύεις ότι η ομορφιά που κρύβεις μέσα σου είναι αρκετή για να δεκτεί κάποιος το βάρος της επιθυμίας σου για όσα θες να δώσεις και να μοιραστείς.
Καταλαβαίνεις. Και την κάθε φορά που μεταφέρεις το αποσβολωμένο κορμί σου. Ξέρεις. Και όταν επαληθεύεται το "ανόητο" ένστικτό σου πεισμώνεις. Σε πιάνει το παράπονο. Αυτό που εσύ νοιάστηκες έναν άνθρωπο ο οποίος εξαρχής ήθελε κάτι εξαιρετικά συγκεχυμένα συγκεκριμένο από σένα.
Η αλήθεια είναι ότι το ένστικτο σχεδόν πάντα επαληθεύεται αργά ή γρήγορα. Και θες να το εμπιστεύεσαι περισσότερο, αλλά στην πρώτη παγίδα, πέφτεις σαν τον μεγαλύτερο πρωτάρη την ώρα που νομίζεις ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο.
Ας μη γελιόμαστε και κυρίως ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε ολόκληρα γαϊδούρια πίσω από ενα δάχτυλο.
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' ο,τι νομίζεις ότι δείχνουν. Νοιάζεται, δε νοιάζεται, νοιάζεσαι, δε νοιάζεσαι, νοιάζομαι,δε νοιάζομαι.
Δε θέλει πτυχίο. Δύναμη θέλει να σεβαστείς. Το ενδιαφέρον σου και την αδιαφορία. Το ότι ενδιαφέρεσαι είναι υπέρ σου. Μπορείς να αισθανθείς! Θες να δώσεις!
Ε, ο άλλος δε θέλει να πάρει! Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Πάντα υπάρχει κάποιος που θα σεβαστεί το ενδιαφέρον σου και θα το ανταποδώσει. Μέχρι τότε... Συνήθισε να σέβεσαι την αδιαφορία όσων θέλουν συγκεκριμένα πράγματα από σένα κι εσύ αποφάσισε αν θες να τα δώσεις, παίζοντας με ίσους όρους ή να ανταπαντάς με αδιαφορία στην αδιαφορία τους.
Β+Α=ΒΑ, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο....

"Κανείς δε νοιάστηκε με το ζόρι"....