Τρέχω να προλάβω το λεωφορείο...

Τόσες αναμονές, τόσες υπομονές και άλλες τόσες καθυστερήσεις, σκέφτομαι, αφού έχω μπει κι έχω στριμωχτεί με το πλήθος...τους βιαστικούς των 420, τους χαλαρούς φοιτητές, τους ηλικιωμένους που τους φταίνε όλα μέσα στα λεωφορεία. Σκυθρωποί, με μουσική, μιλώντας στο κινητό, αμίλητοι.
Μπήκες όμως. Το πρόλαβες. Βιαζόσουν να φτάσεις στον προορισμό σου. Δεν ήθελες να περιμένεις το επόμενο, που θα είχε και μια θέση να καθίσεις. Μη διαμαρτύρεσαι. Ας ξεκινούσες νωρίτερα. Μη γκρινιάζεις τώρα. Υπομονή μέχρι να φτάσουμε...
Υπομονή...Αχ, αυτή η υπομονή. Είναι αρετή, λένε. Και μια από τις πιο σπαστικές για τον κάθε ανυπόμονο, σαν και του λόγου μου. Όλα στη ζωή είναι μια μεγάλη αλληγορία τελικά ;! Κάθε τι που φαινομενικά μπορεί να είναι μια απλή στιγμή καθημερινότητας έχει τόσες ερμηνείες, τόσες μεταφορές, τόσα κλειδιά και αποκωδικοποιήσεις για κάθε χαρακτήρα.
Φοβερό πράγμα και αυτό. Έχεις σκοπούς, στόχους. Να είσαι στην ώρα σου π.χ. Συμβιβάζεσαι να μπείς στο ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο για 15 στάσεις. Μισή ώρα.
Στη ζωή δε θέλω συμβιβασμούς. Τα υπόλοιπα τα θέλω όπως πρέπει να συμβαίνουν σε μια ασύμβατη πραγματικότητα. Εγώ να ορίζω τα τριπάκια στα οποία θα υποκύψω, τους ανθρώπους που θα συναναστραφώ, θα αγαπήσω, τη δουλειά που θα κάνω, τα λεφτά που θα πληρωθώ, το άρωμα που θα φορέσω.
Ξεχνάω όμως κατι βασικό, πέρα από το ότι το άρωμα είναι η πιο εύκολη επιλογή (για κάποιους). Και η στιγμή που αποφασίζω να μπω στο λεωφορείο, το γεμάτο, δεν εξαιρείται από τη ζωή. Ίσως είναι μια ξεκάθαρη αποτύπωση και για τις υπόλοιπες επιλογές μου.
Μήπως εννοείς ότι...
Άστο καλύτερα. Ώρα να κατέβω. Έφτασα.
Η σκέψη συνεχίζεται στην επιστροφή...

Οι "σοφοί"...

Άνθρωποι που επειδή έμαθαν μια δεκαριά θυμοσοφίες από βιβλία νομίζουν ότι είναι πανέξυπνοι... ότι κρατάνε τη ζωή από τ' αρχ..@ και, στην πραγματικότητα, μάλλον δεν ξέρουν τι τους γίνεται... δεν ξέρουν ίσως ν' αλλάξουν και μια λάμπα, τι επικρατεί έξω από την πόρτα τους. Η σοφία αυτή αν δεν είναι σε θέση να βελτιώσει έστω και μια άλλη ζωή, ίσως είναι απλά κενο-σοφία.

Υπάρχουν άνθρωποι τέτοιοι που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστοι και με πραγματική γνώση, συνδυάζουν το πνεύμα με την ανθρωπιά. Δεν μένουν απλά στη γνώση της ανάλυσης ενός στίχου του 19ου αιώνα. Η ανθρωπότητα προχωρά, οι ανάγκες εξελίσσονται, όπως και η γνώση. Το βίωμα γίνεται γνώση και η γνώση πράξη ή σωστή -αναλόγως των περιπτώσεων- απραξία. Η απραξία έγκειται στην αποφυγή συνενοχής.

Γεμίσαμε από εξυπνάκηδες και κουλτουριάρηδες. Οι περισσότεροι "πεφωτισμένοι" έχουν την τάση να γίνονται αλαζόνες και τόσο σολιψιστές που ξεφεύγουν από την ανθρωπιστική υπόσταση και προσφορά. Τους ενδιαφέρει μόνο να προβάλλουν αυτό που έμαθαν και να το διδάξουν ίσως σε κάποιο ακροατήριο, όπως π.χ. οι ακαδημαϊκοί, ωστόσο πολλοί χάνουν την ουσία και μένουν στην εκμάθηση τύπων πεπαλαιωμένων που δεν καλύπτουν τις ανάγκες της σύγχρονης ζωής. Σοφία; Που ακριβώς; 

Όταν δηλώνεις σοφός ή ότι έχεις γνώση σε κάτι καλείσαι να την αποδείξεις. Όταν δε δηλώνεις κάτι όμως και οι πράξεις οδηγούν σ' αυτό, αφήνεις τους άλλους να σε χαρακτηρίσουν. 

Η σοφία δε χωρά εγωισμούς, ούτε απραξία. Χωρά την ταπεινότητα, που χάνεται όταν καβαλάμε το καλάμι.

Ωστόσο, η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Η φιλανθρωπία τη σοφία. Η σοφία είναι κάτι που ξεκινά από τον άνθρωπο για τους ανθρώπους. Τη ζωή. Τη φύση. 

"εν οίδα ότι ουδέν οίδα", διακήρυσσε ο Σωκράτης που κάτι ήξερε για να το λέει... Αυτό που θα έλεγα εγώ για το συγκεκριμένο θέμα είναι το όπου ακούς πολλά κεράσια και το άλλο, του Ναζίμ Χικμέτ, το.. αν δεν καούμε, πώς να φωτιστούν τα σκοτάδια μας; 

"Δράσις-αντίδρασις"

Καταντά βλασφημία να "κλαίς" για κάτι που έχασες αν δεν έκανες τίποτα για να το κρατήσεις. Η επανάπαυση είναι στασιμότητα. Η ζωή είναι μια διακαής και ατέρμονη μάχη. Αν δε μάχεσαι, σκοτώνεσαι ή τραυματίζεσαι βαριά. Αν "τραυματιστείς" και επανέλθεις έχεις λάβει σημαντικά μαθήματα. Αν δεν έχεις λάβει το μήνυμα, το αποτέλεσμα είναι μόνο μια εμπειρία που δεν αφαίμαξε γνώση.
Δε γίνεται να διεκδικείς καταστάσεις ζωής για τις οποίες μένεις στάσιμος, για τις οποίες δεν προσπαθείς...δεν "παλεύεις".
Ακόμα και στην αγάπη... Η αγάπη είναι σαν ένας ζωντανός οργανισμός, θέλει τροφή για να κινείται. Είναι πολύ εύκολο να διατείνεσαι πως αγαπάς ή σε αγαπούν, αν δεν έρχεται μέσα από ένα έμπρακτο σύστημα. 
Οι θετικές σκέψεις για έναν άνθρωπο δεν αρκούν για να χαρακτηριστεί "αγάπη" το αίσθημα αυτό. Η αγάπη είναι ελεύθερη, αλλά αν αποζητά κάποιος την ύπαρξή της και την ανταπόδωση από κάποιον άλλο άνθρωπο, πρέπει να ξεφύγει από το πλαίσιο της απλής "θετικής σκέψης" και να το μετατρέψει με κάποιο τρόπο σε ενέργεια. 
Το φαινόμενο ''δράσης- αντίδρασης'' ισχύει και για τις σχέσεις αυτές. Αν δεν προκληθεί μια δράση, ένα ερέθισμα, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αντίδραση, μιας και δεν έχει δύναμη "κίνησης", το "κίνητρο".
Στα πλαίσια της φύσης, συνεπώς και στην ανθρώπινη, αυτή είναι η ζωοποιός δύναμη. Αν δεν προσπαθείς για κάτι δεν το έχεις ή το χάνεις,,,
Αποδέξου το και...πράξε ή όχι αναλόγως.

Τα πρόβατα, το εγώ και το μαζί.

Ουτοπία που κουβαλάω και' γω ώρες ώρες... πιστεύω ακόμα σε κάτι διαφορετικό στους ανθρώπους. Στην αλήθεια, στην ειλικρίνεια, στην αγάπη, στο μαζί... 
Όλοι θέλουν να ανήκουν στο μαντρί με τα πρόβατα. Φοβούνται να γίνουν άλλο ζώο. Μπορεί να προσεγγίσουν τους λύκους πιο εύκολα αν δεν έχουν ομοιογένεια μεταξύ τους, σκέφτονται.
Ξεχνάω πάντα πόσο δύσκολο είναι να υπερβείς το ένα και μόνο, το δικό σου! Θέλει μαγκιά να πεις εμείς, θέλει α...ρετή να βάλεις το κορμί σου σε ένα όλον, έστω σε δυο που δρουν σαν ένα και να ανασαίνεις γι' αυτό, να αγωνίζεσαι γι' αυτό να δίνεις τη μάχη που θα σε έχει βγάλει από το σώμα σου, θα σε έχει πάει ένα βήμα πιο κοντά στην αληθινή σου μορφή. Όχι αυτή που θέλεις να δείχνεις. Αλλά αυτή που είσαι χωρίς ρετούς, χωρίς ρούχα, δέρμα, κόκαλα...
Σου κάνει πολύ χύμα; Είναι ρίσκο;
Ε ναι! Είναι! Τι να λέμε τώρα...
Χρειάζεται να εμπιστεύεσαι;
Βέβαια.
Για να σε εμπιστευτώ, φίλε μου, ξεκλείδωσέ με. Σεβάσου, μοιράσου, ΔΩΣΕ. Μη ζητάς μόνο να πάρεις. Θα τα χάσεις όλα στο τέλος και θα έχεις δώσει ένα απίστευτο δώρο στον άλλον...πόνο,πίκρα, γνώση και αυτογνωσία. Επομένως καλό του έκανες και πάλι, από την πλευρά του ΕΓΩ.
Μαζί πάντως πας πιο γρήγορα. Γλιτώνεις ώρες ψυχανάλυσης, νεύρα, λεφτά και την υγειά σου. Βλέπε και τον Κολόμβο. 
Αν ξεκινούσε μόνος το ταξίδι του, ούτε μέχρι το "μπακάλικο" της γειτονιάς του δε θα έφτανε.

Είναι αστείο, αλλά αληθινό.