«Δε φταίμε…για όλα».

Χαίρομαι πάρα πολύ που ξανά γράφω. « Έκανα ένα διάλειμμα», έλεγα στον εαυτό μου και στους φίλους που με ρωτούσαν, γιατί είχα καιρό να αναρτήσω κάτι. Ψέματα, σαφώς! Πόσα ψέματα λέμε καθημερινά… Από λόγια, διαλόγους, καλημέρες, χαμόγελα, αγκαλιές και ευχαριστίες.

Δεν έκανα διάλειμμα λοιπόν. Αποφάσισα να απέχω, εφόσον το κλίμα και τα βιώματά μου, το τελευταίο διάστημα, μόνο μίζερα ή πικρόχολα πράγματα θα μου επέτρεπαν να γράψω, μιας και η γραφή είναι μια έκθεση που πολλές φορές καταντά υπερέκθεση.

Στα 25 πλέον, δεν έχω πρόβλημα να (υπερ)εκτεθώ, να προβάλλω δηλαδή την ψυχολογική μου παλέτα μέσα από τη γραφή. Μόνο που πιστεύω ότι κανείς δεν έχει ανάγκη να διαβάσει κάτι που δε θα του αφήσει μια ωραία αίσθηση, μια θετική χροιά, μια ελπίδα.   Βαρέθηκα να διαβάζω για νέα μέτρα, περικοπές, βία και ροζ φλαμίνγκο. Δεν υπάρχουν πλέον ευχάριστα νέα, ούτε πολλά ευχάριστα άρθρα γιατί η ζωή στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν έχει να προσφέρει αυτή την πολυτέλεια.

Κατ’ επέκταση  η μιζέρια, τα νεύρα και οι επιθέσεις πάσης φύσεως, με λίγες εξαιρέσεις, κυριαρχούν στη σύγχρονη θεματογραφία. Δε γούσταρα να είμαι άλλος ένας συνεχιστής της τάσης, αλλά παράλληλα δεν έβρισκα και το φως για να γράψω κάτι καλύτερο, επομένως συνειδητά επέλεξα να απέχω.Τι άλλαξε τώρα θα μου πεις. Τίποτα. Απλά έρχεται μια μέρα που σταματάς να τα βλέπεις όλα μαύρα ή γκρι, γιατί απλά αντιλαμβάνεσαι ότι δε φταις για όλα όσα συμβαίνουν.

 Όλα φαινομενικά πήγαιναν καλά στη ζωή μου όμως δεν ήμουν καλά. Ο κύκλος μου δεν ήταν καλά στο μεγαλύτερο ποσοστό των συναναστροφών μου. Ανεργία σε φιλικά μου πρόσωπα, μοναξιά, ασθένειες και στενοχώρια ήταν το γενικότερο πλαίσιο. Όταν αγαπάς τους φίλους σου και τους ανθρώπους γύρω σου και τους βλέπεις δυστυχισμένους και ανήμπορους να βελτιώσουν την κατάστασή τους, θέλοντας και μη δε μπορείς να μην ασπαστείς τη θλίψη αυτή.

Άτομα νέα σε ηλικία, ικανά, όμορφα τόσο μέσα όσο και έξω, με εμπειρία και προσόντα γενικά, να μη μπορούν να βρουν δουλειά ή να υπαμείβονται, ενώ αυτοσυντηρούνται. Το άλλο πάλι, να μην μπορούν να βρουν ταίρι. Γενικό κακό. Και φυσικά το αλαλούμ και η αγένεια στους δρόμους, το μπινελίκι προ των πυλών από τον καθένα και μια τάση ο ένας να ξεσπά στον άλλο, στο μετρό, στους δρόμους, στις ουρές των τραπεζών και των σούπερ μάρκετ.

Νο money no honey λένε πολλοί. Αμαρτίες γονέων λένε περισσότεροι. Δικαιολογίες θα πω εγώ, χωρίς να τις ακυρώνω παράλληλα. Πολλές φορές φοβόμαστε. Την αλλαγή, την μοναξιά, το να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο, την ευγένεια, ακόμα και το να εκτεθούμε σε κάποιον, τα αισθήματα, τις ικανότητες και τις σκέψεις μας. Μπαίνουμε σ’ ένα comfort zone και αρνούμαστε να πάρουμε ρίσκα, να θυμηθούμε την ευγένεια, να κάνουμε κάτι πέρα από μας και το smartphone μας. Ειλικρινά έχω βαρεθεί τους ανθρώπους και ειδικά τους νέους που δεν προσπαθούν. Που δεν πιστεύουν στην αλλαγή που οι ίδιοι μπορούν να προκαλέσουν στη ζωή τους.

 Να μεταναστεύσουμε;  Έχω υπάρξει πολύ αρνητικός σ’ αυτό, πλέον όμως καθόλου, εφόσον υπάρχουν οι σωστές προϋποθέσεις, εννοείται! Με μότο πάντα «τι είχαμε τι χάσαμε», δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα πέρα από τη φούστα της  Ελληνίδας μαμάς που ακόμα καλά κρατεί τα παιδιά της δέσμια και να κυνηγήσουμε μια ζωή με επιλογές που δεν χρειάζεται να απολογηθούμε ή να νιώθουμε άχρηστοι ή περιττοί στην ίδια μας την κοινωνία.

Να χαμογελάμε λίγο, έστω που είμαστε υγιείς και περπατάμε βλέποντας ουρανό και θάλασσα, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται μηχανήματα υποστήριξης για να δουν τον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι. Και ξεπερνώντας αυτά τα συναισθηματικά κλισέ, γιατί είστε όλοι αγενείς γαμώτι μου; Γιατί έχετε τον καυγά και το βρισίδι έτοιμο για κάθε άνθρωπο που μπορεί να χαζεύει στο φανάρι ή να μη βιάζεται όπως εσύ στην κυλιόμενη ή γιατί εκφράζει κάτι άλλο που δε σου αρέσει  ή δε σε συμφέρει τέλοσπαντων;

Αλλά επειδή προσπαθώ να βάλω πολλά αχλάδια σ’ ένα σάκο, όπως λέει ο πατέρας μου, αφήνω να τα αναλύσω σε άλλα κείμενα εν καιρώ –ξεκάθαρα saga . θα κλείσω λέγοντας «έρχονται οι μέρες του φωτός»! Καλά πράγματα συμβαίνουν αν τα επιδιώξουμε, αν τα διεκδικήσουμε και αν  επιτρέψουμε τη θετική επενέργειά τους. Δε φταίμε για όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή, παρά μόνο για την περισσή αδράνεια που επιτρέπουμε στις ζωές μας προφασιζόμενοι ότι δεν υπάρχουν λύσεις. Χρειάζονται και τα διαλείμματα, αλλά τόσο όσο. Κάθε μεταβατική περίοδος, άλλωστε, είναι ένα διάλειμμα μεταξύ δυο μεταβατικών περιόδων, όπως έγραφε ο George Santayana. Κάτι ήξερε, θα συμπληρώσω.

Παντελής Τσάτσης: Η Los Art Gallery στην εκπληκτική Σύμη.

Συνέντευξη στον Περικλή Καραχάλια.

Βρέθηκα φέτος για διακοπές στο καταπληκτικό νησί της Σύμης, που,  ως γνήσιος νησιώτης πριν πάω σνόμπαρα, καθότι ”δεν θα ήταν σαν το νησί μου (Λέσβος)”. Έχοντας συνηθίσει λοιπόν ένα μεγάλο νησί που συνδυάζει πολιτισμό και φύση, δεν περίμενα να με καλύψει η Σύμη, αλλά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Νησί με πράσινο και θάλασσα, που διατηρεί το παραδοσιακό, τη φιλοξενία και τον πολιτισμό, καθώς έχει κι ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά φεστιβάλ της Ελλάδας, αλλά και μια εκπληκτική γκαλερί, που από το κτίριο μόνο, μπαίνοντας στο λιμάνι, σου τραβάει το μάτι.

Έχοντας λοιπόν ενθουσιαστεί με το εξωτερικό του κτιρίου, θέλησα να μπω να μάθω γι’ αυτό. Εκεί γνώρισα τον κύριο Παντελή Τσάτση, ιδιοκτήτη μιας από τις σημαντικότερες και δραστήριες γκαλερί της Θεσσαλονίκη και καλλιτεχνικό διευθυντή του Art Thessaloniki. Σε συνεργασία με την γκαλερί TSATSIS - ARTFORUM, που ανήκει στον ίδιο και τη σύζυγό του, Εύα Αποστολίδου Τσάτση, με την επιμέλειά του, πραγματοποιείται, κάθε χρόνο,  μια σειρά εκθέσεων στους δύο ορόφους του ιστορικού κτιρίου με την ονομασία, Los Art Gallery. Μου εξηγεί ότι είναι ιστορικό, καθώς ήταν ξενοδοχείο παλιότερα κι εκεί έγινε η παράδοση των Δωδεκανήσων στους Συμμάχους το 1945.

 Για τρίτο χρόνο στη Σύμη, από τα μέσα Μαΐου ως τέλη Σεπτεμβρίου, όπως με πληροφόρησε, μέσα από μια εκπληκτική ξενάγηση που μου έκανε στο χώρο. Ο ίδιος και η σύζυγός του έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο: «Είναι διαφορετική η ενημέρωση που κάνουμε στους επισκέπτες, από το να είχαμε κάποιον υπάλληλο», μου εξηγεί.

Τι σας τράβηξε αρχικά να εκθέσετε στο νησί;

Αρχικά η πρόκληση ήταν το ίδιο το κτίριο. Δεύτερον, η συμπεριφορά των ιδιοκτητών του, που είναι η οικογένεια Μάγκου. Ο Μάνος, ο Γιάννης και ο Κωνσταντίνος ανέλαβαν  το κτίριο αυτό, όταν είχε αρχίσει να έχει φθορές, κάνανε μια σοβαρή ανακαίνιση, σκέψου η συντήρηση έγινε με την έγκριση της αρχαιολογικής υπηρεσίας. Όταν βρεθήκαμε και μιλήσαμε για υψηλού επιπέδου ζωγραφική δεχθήκανε κάποια προσφορά για τη δική μας γκαλερί κι εγώ έκτοτε προσπαθώ να φέρνω ό,τι καλύτερο μπορούμε για να τιμούμε και το επίπεδο του κτιρίου. Έτσι αυτή τη στιγμή, χονδρικά να σου πω ότι έχουμε έργα των: Φασιανού, Παύλου, Ζούνη, Λάππα, Φωκά, Γ. Ξένου, Ξενάκη , Βολονάκη, Λύτρα, Ιακωβίδη και πάρα πολλά άλλα ονόματα.

Επιπλέον, αισθάνομαι σα να έχω  γκαλερί σε μια ξένη χώρα. Οι επισκέπτες και οι αγοραστές είναι 100% ξένοι. Δε χρειάζεται επομένως  να πάω σε μια διεθνή φουάρ, απλά μένοντας στη Σύμη μπορεί να έχω επισκέψεις κάθε χρόνο από τουλάχιστον 50 χώρες. Οι περισσότεροι επισκέπτες, οι οποίοι κρατούν επαφή μέσω μέιλ ή τηλεφώνου και στέλνουν κι άλλους ώστε να δουν τη γκαλερί.

Τι διαφοροποιεί τη γκαλερί της Σύμης από τις κλασικές « γκαλερί» που

συναντούμε στα υπόλοιπα νησιά;

Πολύ υψηλότερη ποιότητα που αν τις μαζέψεις όλες αυτές μαζί τη φτάνεις. Π.χ η Μύκονος και η Σαντορίνη μπορεί να έχουν 40 γκαλερί, όμως για μένα 4-5 από αυτές είναι γκαλερί. Προσπαθούνε να πάνε με τη μόδα, με το  τι θέλουν οι αγοραστές. Στη Σύμη, πρώτα απ’ όλα, είναι ένας απ τους πιο ωραίους χώρους στην Ελλάδα, όπως έχει διαμορφωθεί. Ξέρω ότι στα νησιά δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Είναι και κίνητρο για να είμαι εδώ. Επιπλέον, καμία άλλη γκαλερί δεν έχει από πολύ σύγχρονους καλλιτέχνες μέχρι ιστορικούς.

Εντυπωσιάζεται το κοινό με την γκαλερί όπως κι εγώ;

Αυτά τα έργα δεν είναι εύκολο  να μαζευτούν. Μαζεύτηκαν σε πολλά χρόνια, με αγάπη και αυτό που εντυπωσιάζει το κοινό και κυρίως τους τουρίστες, είναι, πώς σε ένα μικρό νησί υπάρχει αυτή η συλλογή. Έχουμε αποφασίσει να προβάλουμε υψηλής ποιότητας έργα και τα έχουμε καταφέρει, καθώς τα τελευταία τρία χρόνια υπάρχει μια εναλλαγή. Δεν έχουμε τα ίδια έργα. Στο εξάμηνο τα αλλάζουμε, έχουμε κι αποθηκευτικό χώρο οπότε κάνουμε εναλλαγές στο χώρο.

Στο να δημιουργήσετε τέτοιο πόλο πολιτισμού στο νησί της Σύμης σας τράβηξε ο τουρισμός;

Ο τουρισμός αρχικά, επίσης το γεγονός ότι υπάρχει ασφάλεια, δηλαδή δεν υπάρχουν παπαράτσι στο νησί, οπότε αυτό δίνει την ευκαιρία σε υψηλούς επισκέπτες που έρχονται με τα δικά τους σκάφη να κυκλοφορούν ελεύθερα, χωρίς να χρειάζονται φύλακες. Εγώ αισθάνομαι ασφαλής για τα έργα μου, κλοπές  κλπ, λόγω δρομολογίων δεν υπάρχει το περιθώριο. Στο νησί άλλωστε πολλοί αφήνουν μηχανάκια κι αμάξια ξεκλείδωτα. Δε μπορεί κανείς να τα πάει κάπου.

Θεωρείτε ότι υπάρχει στήριξη στην Ελλάδα τόσο της τέχνης όσο και των Ελλήνων καλλιτεχνών; Σε τι υστερούμε;

Θεωρώ ότι στην  Ευρώπη έχουμε από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες, δεν υστερούμε ούτε από την Ισπανία που παράγει συνέχεια επώνυμους καλλιτέχνες, ούτε από Γαλλία ούτε από Γερμανία. Η Γερμανία κινείται πχ σε έναν εξπρεσιονισμό και μέχρι εκεί. Στην Αγγλία  είναι οι σχολές, οι γκαλερί και τα μουσεία κι όσα έχουν καταφέρει στον τομέα της εκπαίδευσης. Η Ελλάδα ξεκάθαρα δεν έχει πολιτική υποστήριξη στην τέχνη.

Ένα πολύ απλό πράγμα που γίνεται σε όλο τον κόσμο αυτή τη στιγμή και η διακίνηση των έργων τέχνης σε ένα βαθμό περίπου 70% γίνεται μέσω των art fair. Εγώ τυχαίνει να είμαι και καλλιτεχνικός διευθυντής στην Αrt Fair Θεσσαλονίκης η οποία είναι μια σύμπραξη δική μας, της Artforum gallery και της helexpo ΔΕΘ.  Έχουμε καταφέρει δηλαδή να πείσουμε τον καλυτέρα οργανωτή, τον μεγαλύτερο εκθεσιακό φορέα στην Ελλάδα ότι είναι σημαντικό. Κάτι που δεν το ξέρανε οι ίδιοι που κάνανε 83 χρόνια εκθέσεις.

Θα ήταν πολύ σημαντικό η Artforum που γίνεται στην Αθήνα ή Θεσσαλονίκη  να εγκαινιάζεται απ’ το μεγαλύτερο άρχοντα της χώρας. Δηλαδή η τον πρωθυπουργό, ή τον εκάστοτε πρόεδρο της δημοκρατίας. Κάτι που το έχουν καταφέρει οι Ισπανοί και το καλλιεργούν έντονα. Δηλαδή όταν γίνεται η artforum στη Μαδρίτη εγκαινιάζεται πάντα απ’ τη βασίλισσα. Την άλλη μέρα πάει πάντα ο πρωθυπουργός, την τρίτη μέρα πάνε οι υπουργοί και οι φορείς κάθε περιοχής. Έτσι υπάρχει και το μάρκετινγκ, καθώς οι εφημερίδες γράφουν για τις καθημερινές επισκέψεις των σημαντικών προσώπων.

Στη Θεσσαλονίκη εμείς με την πρώτη έκθεση, καταφέραμε παρά τις αντιδράσεις, καθώς ο Έλληνας δε συνεργάζεται, να έχουμε πολλά πολιτικά πρόσωπα, που κάνανε και ομιλίες και γενικά το αγκαλιάσανε. Αυτό έδωσε δύναμη για να γίνει η δεύτερη πιο καλά και πιο οργανωμένα. Αν το συνεχίσουμε και κάποια στιγμή καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ακόμα ένα πολιτιστικό χώρο διεθνή, γιατί δημιουργούς έχουμε. Το θέμα δεν είναι να έχουμε καλούς καλλιτέχνες. Είναι αυτοί οι άνθρωποι να μπορέσουν να πουλήσουν την τέχνη τους και να δημιουργηθούν ονόματα. Τα ονόματα που έχουμε στην Ελλάδα που είναι παγκόσμια όπως ο Σαμαράς, ο Κουνέλλης, η Χρύσα, ο Τάκης, ο Στάμος, όλοι αυτοί έχουν ζήσει έξω. Φτιάξανε ονόματα γιατί έχουν ζήσει σε άλλες χώρες.

Η Ελλάδα ενολίγοις δε μπορεί να κρατήσει τα παιδιά της και πόσο μάλλον όταν τα προβλήματα μας είναι βιοτικού επιπέδου αυτή τη στιγμή. Μπρος στο βιοπορισμό η τέχνη μοιάζει πολυτέλεια στηρίζουν πολλοί. Που έγκειται η προσφορά σας;

Σε μεγάλες κρίσεις η τέχνη ήτανε φορέας διαφήμισης για να τραβήξει τον τουρισμό. Πώς θα αυξηθεί ο τουρισμός ; Όταν υπάρχουν σοβαρές εκθέσεις και διεθνή φεστιβάλ. Πλέον ο κόσμος το φολκλόρ το ζει και στον τόπο του, αλλά οι διεθνείς εκθέσεις πάντα ανεβάζουν το πολιτιστικό επίπεδο. Η γκαλερί θελήσαμε να αποτελέσει δείγμα στους ξένους ότι η Ελλάδα έχει υψηλής ποιότητας τέχνη η οποία είναι ανταγωνιστική με οποιαδήποτε άλλη χώρα στον πλανήτη. Αυτό θέλω να δείχνω και αυτή είναι η δική μου προσφορά. Γι’ αυτό άλλωστε δεν υπάρχει και είσοδος, μπορεί να μπει ο καθένας και να δει τα έργα.

Ποια τα μελλοντικά σας σχέδια για τη LOSARTGALLERY;

Θα μπορούσαμε να κάνουμε διαλέξεις, συμπόσια, να φέρουμε ιστορικούς τέχνης, και να κάνουμε ομιλίες και άλλες δραστηριότητες, αλλά σιγά σιγά.

Μετά από την όμορφη κουβέντα μας, χάζεψα λίγο με τα υπέροχα, ένα προς ένα, έργα τέχνης, το υπέροχο ιδιαίτερα ζωγραφισμένο ταβάνι ( 150 ετών, παρακαλώ) και τη θέα στη θάλασσα, από τα παράθυρα και συνέχισα τη βόλτα μου με τόση γαλήνη στην ψυχή που μόνο η τέχνη μπορεί να προκαλέσει. Aρκεί να την ακολουθήσεις και να την αφήσεις να μιλήσει στην ψυχή σου.

«Πέσε κάτω και θα δεις σε τι κόσμο θα βρεθείς»

Γιατί μερικές φορές χρειάζεται να πέσεις, για να θυμηθείς ότι είσαι άνθρωπος...

Άλλη μια μουντή Δευτέρα, οχτώ το πρωί. Ο κόσμος βιαστικός, όπως πάντα, αργοπορημένος ή όχι για τη δουλειά του, φοιτητές επιμελέις σπεύδουν για το μάθημα  ορεξάτοι, άλλοι πάλι όχι. Εργαστήριο και απουσίες μυρίζομαι ή απλά δυσανεξία στο πρωινό ξύπνημα.

Η βιασύνη όμως κοινή. Είναι άλλωστε κανόνας ότι στις κυλιόμενες, όσοι θέλουν το πάσο τους στέκονται δεξιά, ενώ οι βιαστικοί ανεβαίνουν από αριστερά. Θυμάμαι όταν είχε έρθει μια φίλη μου, από Μυτιλήνη, και της είπα να στέκεται από τη δεξιά μεριά  γιατί εκεί που στεκόταν εμπόδιζε εκείνους που ανέβαιναν , απάντησε χαρακτηριστικά: «να ανεβούν τρέχοντας από τις κανονικές σκάλες !Εδώ είναι για τους χαλαρούς». Σκάλωσα με το τελευταίο. Tόσα χρόνια στην Αθήνα με έτρεψαν σε μη χαλαρό; Αναλογίστηκα έπειτα, ότι κάποια στιγμή αυτή η τρεμούρα, το άγχος και ο γρήγορος ρυθμός της ζωής που λαμβάνεις στο μετρό και γενικά στα μέσα, σε βάζουν ή τουλάχιστον με έβαλαν κάποια στιγμή στο τριπάκι των «βιαστικών» και μάλιστα δίχως κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Ψυχολογία της μάζας, θαρρώ το αποκαλούν. Κολλητική κι αυτή.

Μέχρι που αυτή τη μουντή Δευτέρα γλιστράς και πέφτεις. Ή εγώ τουλάχιστον. Η πτώση αυτή λειτούργησε αφυπνιστικά. Δεν χτύπησα.  Αυτόματα με έπιασε νευρικό γέλιο. Δε σηκώθηκα αμέσως, δεν προσφέρθηκε να βοηθήσει και κάποιος ή να ρωτήσει αν είμαι καλά, απλά έμεινα χάμω βλέποντας τους ανθρώπους γύρω μου να τρέχουν και να προσπερνούν.

Τραγική η θέα από τα «χαμηλα», λειτούργησε ως χαστούκι, βέβαια. «Τί κάνω;» σκέφτηκα «Δε θέλω να γίνω ένας από εσάς!».  Άνθρωποι είμαστε μωρέ ή ρομπότ. Μάλλον «γίδια», όπως λένε, χωρίς συνοχή με την αίσθηση του τσούρμου αλα μέριασε για να διαβώ. Τι να ζηλέψω από δ’αύτους;  Την ακρίβεια; Φοβερό κατόρθωμα. Μπορείς πάντα να ξεκινάς και νωρίτερα άλλωστε. Την ανθρωπιά; Αγνοείται.

Από τότε δε με άφησα να παρασυρθώ. Ακόμα και όταν υπάρχει λόγος, υπάρχει και η κανονική σκάλα. Οι κυλιόμενες, για μένα, ανήκουν στους χαλαρούς και σε όσους έχουν κάποιο πρόβλημα και τις χρειάζονται (βλέπε κινητικό,τρίτη ηλικία, κλπ).

Τις προάλλες πλησίαζα στο μετρό και παρατηρώ δυο κοπέλες να ανεβαίνουν τρέχοντας την κυλιόμενη και η μια να πέφτει στο γλιστερό επίπεδο της εξόδου.  Η φίλη της προσφέρθηκε να τη βοηθήσει, αλλά αυτή γελούσε κακαριστά και έβλεπε μια τη φίλη μια τους περαστικούς, σα να ξέχασε ότι ΠΡΕΠΕΙ να τρέξει. Έπειτα σηκώνεται και συνεχίζει γελώντας και βαδίζοντας σε «χαλαρό» ρυθμό.

Άλλος ένας που επανήλθε. Άλλη μια επιβεβαίωση του κανόνα, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Όποιος σκοντάφτει βέβαια, θυμάται πως είναι άνθρωπος... Μάλλον δεν λένε τυχαία και οι Γερμανοί την πρωτοχρονιά “einen guten Rutsch”, σε ελεύθερη μετάφραση μια καλή γλίστρα. Συνεπώς, γλιστρήστε ελεύθερα! Κάνει καλό.

Νίκη Ταγκάλου: «η ψυχή γράφει, η πένα ακολουθει».

Η πρώτη ζωντανή συνέντευξη της «ποιήτριας» Νίκης Ταγκάλου, με το ποιήτρια εντός εισαγωγικών,  καθώς θεωρεί πως είναι όρος πολύ βαρύς για να δηλώσει κάτι που στην τελική το αποδεικνύει ο χρόνος .

 21-10-2013

Μέσα σε ενάμιση χρόνο έχουν κυκλοφορήσει τρεις ποιητικές συλλογές της, η «Μάχη ερώτων» (e-book), οι «ψυχές από μολύβι» (δωρεάν διάθεση μέσω του ιστότοπου texni.org.) και η «επανάσταση σιωπής», το πρώτο έντυπο βιβλίο της. Ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις γνωστού Ομίλου της Ελλάδας, είναι μητέρα δύο παιδιών, γράφει ερωτικά ποιήματα και πιστεύει ότι από τα λάθη μαθαίνουμε.

Με άγγιξαν τα ποιήματα της, μιλήσαμε στο Facebook, ανταλλάξαμε απόψεις και κανονίσαμε να βρεθούμε Παρασκευή απόγευμα, για να τις μοιραστώ και μαζί σας. Περιμένοντάς την στη μαρίνα Ζέας μετά τη δουλειά της, είχα στο μυαλό ότι θα συναντήσω άλλη μια «ποιοτική» ψυχρή κυρία. Διαψεύστηκα με το που με πλησίασε. Προσεγμένη και χαμογελαστή, συστηθήκαμε και πρότεινε να πάμε για καφέ σε ένα μαγαζί, δίπλα στη θάλασσα, όπου έχει γράψει πολλά από τα ποιήματά της.

Ενώ φτάνει ο ζεστός καφές και έχοντας σπάσει τον πάγο, καθώς είναι πολύ ευχάριστη παρέα και με αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ, είπα -καθυστερημένα-  να ηχογραφήσω τη συνομιλία μας, μιας και ξεχαστήκαμε με την κουβέντα. Γελάσαμε πολύ και οι δυο και κάναμε μια όμορφη συζήτηση - δεν μου πάει  καρδιά να πω συνέντευξη- σχετικά με το έργο της και τις απόψεις της για τον έρωτα και την ποίηση.

Λίγα πράγματα που έμαθα για τη Νίκη με μια πρώτη προσέγγιση... Είναι, όπως και παραδέχεται, ειλικρινής  μέχρι αηδίας, γι’αυτό πολλές φορές την παρεξηγούν, αλλά προτιμάει να είναι αληθινή, παρα να πει κάτι πισώπλατα. Κρατάει ζωντανό το παιδί μέσα της, γι’ αυτό άλλωστε της αρέσει να ακούει δυνατά μουσική και να χορεύει μόνη στο σπίτι ή με τα παιδιά της! Παρόλα αυτά γράφει «υπο θλίψη»  για ευσεβείς (ανεκπλήρωτους) πόθους, όπως τους αποκαλεί, και η σχέση της με το κοινό της είναι σχέση λατρείας και σεβασμού, μια έννοια που παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή της. «η ψυχή γράφει η πένα ακολουθεί» το μότο της, μιας και γράφει από τα 20 της, ωστόσο δεν έδειξε τίποτα σε κανένα μέχρι και πριν κάποια χρόνια, έχοντας κάνει αισθητή την παρουσία της στη νεοελληνική ποίηση τα τελευταία δυο, σχεδόν, χρόνια.

Ενώ η ώρα περνάει, η συζήτηση ρέει όμορφα με φόντο τη γαλήνια θάλασσα, μου έρχεται στο μυαλό ο τίτλος του νέου της βιβλίου, «Επανάσταση σιωπής».

Εμείς καλά περνάμε εδώ, αλλά μια σιωπή «επαναστατεί». (γέλια) Πως το καταφέρνει;

Μπορεί όταν σταματήσει η σιωπή κάποια στιγμή, να ακούσεις κραυγές. Το βιβλίο χωρίζεται σε δυο ενότητες, η πρώτη ενότητα είναι τα ποιήματα και η δεύτερη οι κραυγές. Αυτές είναι κάποια μικρά δίστιχα ή τρίστιχα , τα οποία έστω με τόσο λίγους στίχους λένε πάρα πολλά. Οπότε η σιωπή παύει και δίνει χώρο στις κραυγές. Αρχίζεις να «μιλάς». Αυτό έκανα.

Το περιεχόμενο είναι Νίκη Ταγκάλου, δηλαδή σε προσωπικό επίπεδο;

Βέβαια. Και γράφω στο οπισθόφυλλο ότι είναι μια εξομολόγηση αυτό το βιβλίο. Άνθρωποι που με ήξεραν, μου λένε γράφεις εσένα...είσαι εσύ! Η γραφή μου είναι βιωματική.

Μάλιστα! Και πίστευες ότι αυτή η εξομολόγησή σου θα έχει αποδέκτη κάποιον που μπορεί μάλιστα και να ταυτιστεί με τη Νίκη;

Δεν με απασχολούσε τότε αυτό. Αλλά τελικά αυτό έγινε. Και χαρακτηριστικά κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ και μάλιστα πρόσφατα μια αναγνώστριά μου είπε  ότι η ψυχή σου είναι ένα μεγάλο κοινόβιο. Γιατί έχει ταυτιστεί πάρα πολύς κόσμος και περισσότερο γυναίκες.

Ένα ζεστό χαμόγελο μετά την απάντησή της ,μια γουλιά καφέ και συνεχίζουμε...

Ταυτίζονται πολλοί άνδρες; Να σου πω την αλήθεια, μπερδεύομαι λίγο με την άποψη ότι οι άνδρες εκφράζουμε πιο δύσκολα ή ίσως με μικρότερη ένταση το συναίσθημα, γιατί όπως λέει και το γνωστό παραμυθάκι οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητα πλάσματα στον έρωτα συνεπώς εκφράζονται ευκολότερα.

 Μεγάλο ποσοστό από τους αναγνώστες μου είναι άνδρες. Και δεν πιστεύω αυτή την άποψη. Ο έρωτας δεν έχει φύλο. Είτε άνδρας, είτε γυναίκα, το θέμα είναι να νιώθεις και να μπορείς να το δείξεις.  Κι εγώ δεν εκφράζω εύκολα το συναίσθημά μου, δεν μπορώ. Έχει τύχει να θέλω να πω πράγματα και να μη μου βγαίνουνε, με λέξεις από το στόμα και να τις γράψω και να τις δώσω. Πιο εύκολα μου βγαίνει να γράψω ένα κατεβατό σε mail, παρά να το πω! Ραβασάκι! (γέλια)

Και κοκκινίζεις κιόλας,ε;

Ναι... (γέλια)

Μιας και μιλάμε για συναισθήματα, τι πιστεύεις για την αξία του έρωτα σήμερα ; Τον έχουν επηρεάσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Zoosk, κλπ);

Δεν έχει αλλάξει αυτή η αξία...οι άνθρωποι αλλάζουν. Ίσως βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα, ίσως θέλουν ν’ αποφεύγουν καταστάσεις, στενοχώριες , να μη θέλουν ν’ ασχοληθούν, αλλά ο έρωτας δεν αλλάζει. Είναι ανάλογο με τον κάθε άνθρωπο και η έντασή του, όπως και ο τρόπος που επιλέγει να τον βιώσει.

 Ωστόσο, ο έρωτας είναι έρωτας. Τελεία και παύλα.

Δυστυχώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επηρεάζουν. Όλα αυτά τα μέσα δεν πρέπει να τα βλέπουμε σαν γραφεία συνοικεσιών. Είμαι κάθετη σ’ αυτό. Γιατί ο κάθε άνθρωπος, κρύβεται πίσω από μια οθόνη και δείχνει στον άλλον εκείνο που αυτός θέλει να δείξει, με αποτέλεσμα να «ερωτεύεσαι» αυτό που σου προβάλλει κι ας μην ισχύει στην πραγματικότητα. Έχω ακούσει τραγικά περιστατικά.

 Δε γίνεται να θες να βρεις τον έρωτα της ζωής σου πίσω από μια οθόνη.  Ψευδαίσθηση, απλά ή επιλεκτική πραγματικότητα.

Και έχοντας ξεφύγει, ανταλλάσσοντας τις απόψεις μας, επιστρέφω στο βιβλίο της Νίκης...

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι το «Δοκιμα-ζω». Με «ιντρίγκαρε» ο πρότελευταίος στίχος από το ποίημα «σέβομαι ο,τι εσείς ξεφτυλίζετε». Τι ξεφτυλίζει ποιος; Βοήθησέ με...

Αναφέρομαι στον κόσμο γενικά. Οι άνθρωποι σήμερα έχουνε χάσει και έχουνε χαθεί μέσα στο τί αξίζει και τί όχι. Η ουσία και η ευτυχία βρίσκεται σε πολύ απλά πράγματα.  Κι ο άνθρωπος γενικά, βάζοντας και μένα μέσα, το έχει ξεχάσει. Σ’ αυτό φταίει και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή καταναλωτισμού , ρε παιδί μου, δίνουμε σημασία σε άλλα πράγματα, σε υλικά, στο πώς θα περνάμε καλά,  στο θεαθήναι και ξεχνάμε τα απλά. Ο έρωτας δεν πρέπει να είναι σύνθετος, αλλά απλός! Μόνο τότε το καταλαβαίνεις... όταν βρίσκεσαι σε μια αγκαλιά ή σου δίνουν ένα φιλί . Νομίζω δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Ακόμα χαλιόμαστε εξαιτίας του εγωισμού, με καυγάδες και χίλια δυο. Ο έρωτας δε χωράει εγωισμό. Με τον εγωισμό βγάζεις τον κακό σου εαυτό και έτσι μπορεί να τον χάσεις  χωρίς να το καταλάβεις.  Οπότε εγώ σέβομαι αυτά τα «απλά» πράγματα. Όχι ότι δεν υπάρχουνε στιγμές  που θα φερθείς άσχημα σ’ έναν άνθρωπο. Ίσως αν δε σε σέβεται . Εννοείται ότι όλοι πρέπει να δίνουμε σεβασμό, αλλά να τον εισπράττουμε κιόλας.

Φυσικά, τον σεβασμό δεν τον απαιτείς αν δεν τον δίνεις... άλλη μια γουλιά καφέ και...

Εσένα ποια από τα ποιήματά σου σ’ αγγίζουν περισσότερο;

«Το κοριτσάκι» , «η τιμή μου», όπως και τα  «αποστάγματα»  είναι τα αγαπημένα μου. Και τελείως αληθινά... Είναι Νίκη μέχρι το κόκκαλο. Το «κοριτσάκι» είμαι εγώ.  Τα «αποστάγματα», τα έχω απαγγείλει μάλιστα.( βλέπε συννημένο βιντεο)

Ως φαν λοιπόν κι εγώ, επισκέφτηκα το προσωπικό σου blog (ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ), που περιέχει κάθε σου ποίημα και συνοδεύεται από μια φωτογραφία. Ξέροντας ότι έχεις εργαστεί και ως φωτογράφος, είναι δικές σου φωτογραφίες ;

Όχι, η αλήθεια είναι ότι έχω να ασχοληθώ πολλά χρόνια με τη φωτογραφία. Αλλά είμαι επιλεκτική στις φωτογραφίες που επιλέγω για κάθε ποίημα.

Παρατήρησα ότι υπάρχει αρκετά το γυμνό, προσεγμένο, βέβαια...

Ο αισθησιασμός σε όλο του το μεγαλείο. Δεν μπορώ να γράφω ερωτική ποίηση και να μην προβάλλω και αυτό. Ο έρωτας θέλει σώμα και ψυχή.

Όντως. Και όπως έχω παρατηρήσει αναφέρεις πολύ την ψυχή στην ποίησή σου. Τι θέση έχει στον έρωτα δηλαδή;

Χωρίς ψυχή δεν μπορείς να έχεις έρωτα. Ο έρωτας απαιτεί δύναμη ψυχής.  Ο έρωτας περνάει από πολλές φάσεις... χαρές, λύπες, προβλήματα, αν δεν έχεις ψυχή να τα αντιμετωπίσεις αυτά, πώς θα τον ζήσεις;!

Κι ενώ αρχίζει να σουρουπώνει θίγουμε φιλοσοφίες περί έρωτα κι αγάπης...

Όταν φύγει ο έρωτας  μένει η αγάπη, όπως λένε;

Μένει η αγάπη, αν ο έρωτας ήταν δυνατός με πολύ γερές βάσεις.  Αν ήταν έρωτας ενθουσιασμού-παρωδικός, δε θα μείνει τίποτα, και ούτε στη φάση της αγάπης θα φτάσει... Δεν μπορεί να στεριώσει.

Επειδή η κουβέντα μας είναι πολύ ωραία, αλλά βαθυστόχαστη, ας επιστρέψουμε στη Νίκη. (γέλια)

Τελικά πως και επέλεξες να εκφραστείς μέσω της ποίησης;

Δεν ξέρω αν την επέλεξα ή με επέλεξε, ήταν ο μόνος τρόπος τελικά, που μπορούσα να μιλήσω. Δηλαδή, όταν μάζευα πολλά χρόνια μέσα μου πράγματα και δεν μιλούσα, γιατί αυτό έκανα στην ουσία, κάποια στιγμή νόμιζα ότι θα σκάσω. Δεν μιλάω εύκολα σε ανθρώπους, δεν εκφράζω εύκολα τα συναισθήματά μου σε ανθρώπους, αλλά όταν κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο άρχισα να γεμίζω σελίδες! Και κάποια στιγμή δεν ήθελα να τις κρατήσω μόνο για μένα, το έκανα χρόνια αυτό, κι έτσι τις έβγαλα προς τα έξω...

Άρα σε δικαιώνει το ότι τις κυκλοφόρησες;

Δεν ξέρω αν με δικαιώνει,  ξέρω όμως ότι με ξελαφρώνει.  Είναι εξομολόγηση.

Αυτή η «εξομολόγηση» σε πολλούς φαντάζει πολλές ώρες διάβασμα για έμπνευση και πίεση όταν κολλάει το μυαλό. Η κυρία Ταγκάλου πως λειτουργεί;

Ποίηση διαβάζω, αλλά για δική μου ευχαρίστηση. Λειβαδίτης, Σέξτον, Γώγου και Αναγνωστάκης είναι αγαπημένοι μου.  Μου αρέσει να διαβάζω ποίηση και θα τελειώσω πάσει θυσία και τα βιβλία που μου αρέσουν λιγότερο.

Ανα διαστήματα κουβαλάω διάφορα σημειωματάρια μαζί μου, που έχει μονίμως ένα μολύβι μέσα και γράφω όπου βρίσκομαι. Έχει τύχει να σταματήσω με το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου γιατί έπρεπε να γράψω εκείνη την ώρα αυτό που σκέφτηκα.  Έχει τύχει να ξυπνήσω 5 το πρωί και να ψάχνω στιλό και πήγα μάλιστα στο δωμάτιο του γιού μου να βρω  και μου λέει «κάνε μου πλάκα και πες μου ότι τώρα θες να γράψεις!» και του λέω «ναι, ψάχνω μολύβι!» (γέλια)

Δεν πιέζομαι για να γράψω, ούτε προσπαθώ να το παιδεύω με τις ώρες. Αν δε σου βγαίνει αβίαστα, δεν είναι ποίηση, αλλά φόνος εκ προ μελέτης. Δεν έχει ώρες η γραφή.  Άκουσα στην τηλεόραση μια ποιήτρια κάποια στιγμή και δήλωσε, ως νέα μαμά, ότι «γράφω κάθε πρωί 7 με 10 και κάθε απόγευμα 6 με 8».  Με παραξένεψε γιατί αυτό δεν έχει ώρες...  δε γράφεις κατα παραγγελία ποτέ. Έχει τύχει να περάσει μήνας  και να μη μπορώ να γράψω τίποτα. Και σκέφτηκα,τότε, «πάει το’ χασα». Ειχα να πω ότι είχα να πω και τελείωσε, σκεφτόμουν, αλλά μετά, ξεκίνησα και δε σταμάταγα να γράφω! Και συνήθως γράφω υπο θλίψη. Χαρούμενη δε μπορώ να γράψω. Αν με δεις λοιπόν να έχω καιρό να γράψω, σίγουρα θα με ρωτήσεις τί έχει γίνει! (γέλια)

Μακάρι να είσαι χαρούμενη και να γράφεις κιόλας. Κι επειδή χαρές και λύπες ξεκινάνε από τον άνθρωπο και καταλήγουν και σ’ αυτόν, τι συμβουλή αυτοβελτίωσης θα έδινες;

Θα μπορούσα να πω πολλά. Δεν είναι ένα. Ωστόσο, μου αρέσει το ρητό του Gibran, εγώ ο άνθρωπος τέλος δεν έχω. Εμείς λοιπόν οι άνθρωποι, είμαστε ικανοί για όλα. Κι αυτό πολλές φορές είναι τρομακτικό. Οπότε θα έλεγα να βλέπουμε τον έρωτα πιο απλά. Τον έρωτα ως προς το οτιδήποτε. Χωρίς μίσος, ψέμα, εγωισμό.

 

Έχοντας αδειάσει τις κούπες μας και με την αίσθηση ότι τα λέω με μια καλή φίλη, μια τελευταία ερώτηση για το βιβλίο σου... Θα κυκλοφορήσει και στα βιβλιοπωλεία σύντομα;

Κυκλοφόρησε πριν δέκα μέρες από την εκδοτική. Υπάρχει μια περίοδος που διατίθεται μόνο από τις πρότυπες εκδόσεις Πηγή (κατόπιν τηλεφωνικής παραγγελίας). ο εκδοτικός που το πήρε είναι στη Θεσσαλονίκη. Και μετά από ένα διάστημα, ένα με δυο μήνες -δεν το ξέρω ακριβώς- βγαίνει στα βιβλιοπωλεία. Πάντως, μέχρι στιγμής έχει ταξιδέψει Κύπρο, Θεσσαλονίκη, Θάσο, Λέσβο, Πηλιο, Λαυριο. Χαίρομαι γι’ αυτό, όπως και την αγάπη που εισπράττω από το κοινό μου, άμεσα, είτε μέσω του facebook.

Με το καλό λοιπόν και στα ράφια! (γέλια)

Λίγο πριν αποχαιρετηθούμε με την καινούργια μου φίλη, μου αποκάλυψε  ότι πριν ένα μήνα, έδωσε στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών πριν ένα μήνα έδωσε τη «μάχη ερώτων» και τις «ψυχές από μολύβι» για να γίνουνε Daisy books, για τους τυφλούς. «Περιμένω να τα ηχογραφήσουνε και να μου στείλουν ένα δισκάκι», είπε και χαμογέλασε σαν παιδάκι.

Κλείνω με κάτι που μου απάντησε κάποια στιγμή μέσα στη συζήτηση σχετικά με τα λάθη της ζωής και μου άρεσε... 

«Δεν πρέπει να μετανοιώνουμε για οτιδήποτε... απ’όλα μάθαμε, απ’όλα πήραμε. Αν δεν τα παθαίναμε, δε θα μαθαίναμε!»

Μετακόμιση τώρα...

 

" Ναι σου λέω, προχώρα" μας λέει η αγαπημένη Ελεονώρα στο τραγούδι της, ωστόσο μια μετακόμιση ειδικά όταν είσαι νέος (και όχι μόνο) και δεν έχεις μια είναι ζόρι να προχωρήσει και όχι τόσο ευχάριστη όπως μας προϊδεάζει το τραγούδι, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον...

 Η μετακόμιση απαιτεί σε πρώτη φάση ψυχολογική προετοιμασία όχι μόνο λόγω της αλλαγής περιβάλλοντος, αλλα και όλων των δυσκολιών, σωματικών και οικονομικών που συνεπάγεται. Αν έχεις λεφτά ειναι παιχνιδάκι. Το μόνο που έχεις να κάνεις ειναι να πακετάρεις τα απολύτως απαραίτητα και τα υπόλοιπα τα εναπόθετεις στις πλάτες των μεταφορέων που πολυ βολικά κάνουν τη βαριά δουλειά. Η όλη μεταφορά θα στοιχίσει καμία 600αρα ευρώ και εσυ θα είσαι χαλαρός και λάιτ. Πληρώνεις ένα μπογιατζή για το βάψιμο και μια παραδουλεύτρα για την καθαριότητα του καινούργιου σπιτιού και την τοποθέτηση των υπολοίπων και όλα μια χαρά.

Αν δεν έχεις και έπιπλα ακόμα καλύτερα, μαζεύεις τα συμπράγαλά σου μόνος, ή με φίλους και μια χαρά.

Ωστόσο αν δεν είσαι σε καλή οικονομική φάση εκεί είναι το πακέτο... Αρχικά αν δε βρεις σπιτι σε καλή κατάσταση (που συμβιβάζεσαι λόγω χαμηλού ενοικίου φυσικά) έχεις το βάψιμο, σε πρώτη φάση, που για ενα μέσο δυαράκι θα χρειαστείς γύρω στα 100 ευρώ για τις μπογιές( τοίχους και ταβάνια). Αν έχεις φίλους μέσα σε μια το πολύ δυο μέρες θα έχει ολοκληρωθεί. Αν έχεις λεφτά για μπογιατζή, να ξέρεις ότι χρειάζεται 30 ευρώ για κάθε δωμάτιο, 10 για το ταβάνι και έξτρα πόρτες (25 ευρώ η μια) και καλοριφέρ (10 ευρώ)...και θεωρείται και χαμηλή τιμή μάλιστα!!! Αν είσαι μοναχός, κουράγιο και υπομονή...

Μετά απ´ αυτό θεωρητικά θα είσαι έτοιμος για την μετακόμιση, εφόσον βεβαιωθείς ότι τα παράθυρα δε μπάζουν και χρειάζονται μόνωση ή ότι οι βρύσες και τα υδραυλικά ειναι σε μια...αξιοπρεπή κατάσταση. Αν όχι, προσωπική συμβουλή να πληρώσει ο σπιτονοικοκύρης απ' αυτά που του έδωσες για εγγύηση. Αν πάλι είναι απο τις ουρανοκατέβατες επιλογές και δε ζήτησε και αυτά τα αναλαμβάνεις εσύ. Μην το αμελήσεις όμως...δε θες να βρεις βουλωμένο το νεροχύτη ή πλημμυρισμένο το μπάνιο.

Έπειτα, κεφάλαιο μεταφορά. Μια καλη λύση είναι με κάθε αφορμή που θα πηγαίνεις στο καινούργιο σπίτι να μεταφέρεις και κάτι που μπορείς, ώστε να μη μαζευτούν πολλά για το τέλος. Εύκολη λύση για μεταφορά πιάτων και ποτηριων, προσεχτικό αμπαλάρισμά τους σε βαλίτσες με ροδάκια. Η μεταφορά τους γίνεται παιχνίδι και δεν χρειάζονται και οι κλασικές χαζές κούτες.  Η βασική μεταφορά των κυρίων επίπλων και οικιακών συσκευών θα στοιχίσει γύρω στα 160 (στην καλύτερη) με 250 ευρώ. Αν υπάρχει στον περίγυρό σου βανάκι ή αγροτικό αμάξι γλιτώνεις και τα έξοδα της μεταφορικής.

Αφού αδειάσει το παλιό σπίτι είσαι έτοιμος να ιδρώσεις πάλι, για να στήσεις το νέο σπίτι.

Αν είσαι μόνος, χωρίς οικονομική στήριξη απο σύντροφο, γονείς ή φίλους μπορείς να ανταποκριθείς σ' αυτό μόνο με μεγάλο πορτοφόλι. Τα έξοδα είναι πολλά για να τα σηκώσεις μόνος και οι άνθρωποι που θα συναναστραφείς για μια μετακόμιση είναι αρκετά καπάτσοι, ώστε να σου ζητήσουν παραπάνω λεφτά για το οτιδήποτε, από τη μεταφορά μιας μικρής λάμπας εως την τοποθέτηση μιας απλής πρίζας! Χρειάζεται να μη φέρεσαι σαν κουτάβι στις συναλλαγές, ειδικά όταν δε σου δίνουν απόδειξη, ως επί το πλείστον.

Συνεπώς όσο καλο (;) μας κάνει μια μετακόμιση, άλλο τόσο γερό στομάχι χρειάζεται για όσα θα συναντήσεις διεξάγοντάς την συν τη σωματική κόπωση. Ευχή μετά από αυτό το πατιρντί, είναι να σου μείνουν λεφτά στην άκρη για φαγητό.

Μonkey Bussiness: Εταιρείες μαϊμού, ελληνιστί.

 

Η ζωή σε μια χώρα που η ζήτηση εργασίας είναι πολύ μεγαλύτερη από την προσφορά της δημιουργεί πάτημα εκμετάλλευσης των νέων για πολλές εταιρείες, υπαρκτές ή «φαντάσματα». Είναι της μοδός άλλωστε τέτοιες «μαϊμού», όπως τις αποκαλούν, εταιρείες που ανοίγουν και κλείνουν σαν τα μανιτάρια, η μια μετά την άλλη.

Η πρώτη μου επαφή, και όχι τελευταία, με μια τέτοιου είδους εταιρεία ήρθε το 2011. Η αγγελία ζητούσε νέους που επιθυμούσαν να εργαστούν για την εξυπηρέτηση πελατών σε μια εταιρεία μάρκετινγκ στο Αιγάλεω, χωρίς περεταίρω διευκρινίσεις. Στέλνω βιογραφικό, άμεση η επικοινωνία από μέρους τους. Ανυποψίαστος όντας, πήγα και ξαναπήγα μην προσδιορίζοντας ακριβώς με το αντικείμενο ενασχόλησής μου, μιας και δεν έλεγαν σε κανένα από την αρχή με τί εν ακριβεία θα ασχολείται και ότι στην εκπαίδευση θα του δείξουν...

Συμπέρασμα: Όταν από την αρχή δε σου λένε για τι θέση ΑΚΡΙΒΩΣ προορίζεσαι, μην κάνεις τον κόπο να σηκώσεις ούτε το ακουστικό. Το αντικείμενο ήταν πώληση πακέτου τηλεφωνίας πόρτα πόρτα. Βάσει στατιστικών, όπως εξηγούν τέτοιες εταιρείες, επισκέπτεσαι 100 σπίτια τη μέρα και ζήτημα να δεχτούν να σε ακούσουν 7. Από αυτούς, ο ένας ενδέχεται να κάνει συμβόλαιο και πράσινα άλογα.

Τηλεφωνικά κέντρα «βάσει καταλόγου», προώθηση προϊόντων μέσω τηλεφώνου, κέντρα «έρευνας» και πολλές εταιρίες «μάρκετινγκ» είναι κάποιες από τις απάτες που στήνονται για να τραβήξουν και να εκμεταλλευτούν νεαρά άτομα που έχουμε ανάγκη από δουλειά, χρήματα ή ο,τι.

Η εκμετάλλευση είναι δεδομένη μιας και στην καλύτερη ΑΝ τύχει και πληρωθεί ο εργαζόμενος λαμβάνει σε περίπτωση που είναι κάτω των 25 ετών, 220 ευρώ για το τετράωρο, ενώ για το οχτάωρο δεν είναι ούτε 500 ευρώ. Άνω των 25, είναι +30 ευρώ. Και μιλάμε για κούραση, όχι αστεία.

Εγώ ήμουν από τους τυχερούς που δεν έπεσα στην παγίδα μετά τη συνέντευξη. Ωστόσο, την έχω πατήσει έχοντας χάσει χρόνο να πηγαίνω σε συνεντεύξεις τέτοιες. Πλέον από την αγγελία και μόνο μπορώ να ξεχωρίσω τέτοιου είδους απάτες. Από το τηλεφώνημα που θα δεχτείς και τις ερωτήσεις που θα θέσεις στον τηλεφωνητή/τρια της αγγελίας , όταν επικοινωνήσουν μαζί σου, και που φυσικά δε θα μπορούν να απαντήσουν είναι το πρότελευταίο στάδιο γνώσης-εξακρίβωσης.

Επιλέγω να κλέισω, περιγράφοντας το σκηνικό που βίωσα σε τελευταία μου συνέντευξη σε μια τέτοια εταιρία. Μπαίνω, περιμένω και η γραμματέας μου δίνει μια φόρμα να συμπληρώσω τα στοιχεία μου (σχεδόν πάντα γίνεται αυτό). Την ρωτάω ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο της δουλειάς και μου τα μασάει. Σηκώνομαι να φύγω, έρχεται ο ανόητος καράφλας-συνεντευξιαστής. Σκέφτομαι δεν χάνω κάτι να τον δουλέψω λίγο κι εγώ...

Μπαίνω στο γραφείο του, άδειο με ένα τετράδιο πάνω στο γραφείο. Ξεσπάω σε γέλια. Σοβαρεύω απότομα. «Θέλουμε ανθρώπους με χαμόγελο. Όχι σοβαροφανείς», μου λέει. Δείχνω τα δόντια μου σαν τα άλογα (ή τον δουλεύουμε ή όχι;!). Αρχίζει να μου μιλάει για τις αρχές της εταιρίας που ειδικεύεται στο να προωθεί προϊόντα και στη σημασία της αμεσότητας. «Ώπα!», του λέω «πόρτα πόρτα ΔΕΝ μ’ ενδιαφέρει». Αρχίζει αν μου λέει ότι με 60% ανεργία εκεί έξω εγώ έχω την πολυτέλεια να είμαι επιλεκτικός και ότι είναι θράσσος για την ηλικία μου να μην δέχομαι να κάνω κάτι τέτοιο.

Σηκώνομαι, «είναι μια πολυτέλεια που την έχω ώστε να μην πέφτω θύμα σε ... απατεώνες σαν εσάς !» , του απαντάω, πετάω και το βιογραφικό στη μούρη του και φεύγω....

Μεγάλη ηδονή, μα ακόμα μεγαλύτερη η προειδοποίηση στα παιδιά που περίμεναν στο σαλόνι, τα οποία έφυγαν αμέσως φυσικα.

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό το γράφω γιατί δεν χρειάζεται σε όλους το πάθημα να γίνεται μάθημα. Υπάρχουν και μαθήματα που κατανοούνται και χωρίς τη μεσολάβηση του βιώματος. Βλέπω πολλούς νέους που την πατάνε, ακούω και πολλά άσχημα βιώματά τους και θέλω να προφυλάξω όσους γίνεται απ’ όλο αυτό. Τελική συμβουλή: διαδικτυακή έρευνα πριν από όποια συνέντευξη κάπου.

Καλή συνέχεια!

Καθημερινή ιστορία: Ο φόβος μιας μάνας.

Η ικανοποίηση των γονιών με τα παιδιά τους, αν δε στηρίζεται στην ευτυχία των τελευταίων με τις επιλογές τους, τότε που;!

Τις προάλλες ενώ περίμενα το τραμ, κάπνιζε δίπλα μου μια κυρία η οποία μου απολογήθηκε γιατί φοβήθηκε ότι με ενοχλούσε ο καπνός. Της είπα ότι δε με πείραζε μιας και είμαι καπνιστής. «Να χαίρεσαι που ξυπνάς κάθε πρωί χωρίς καρκίνο», μου είπε και άρχισε να μου λέει το παράπονό της... ο γιός της, ηλικίας 38 ετών, ανύπανδρος, του οποίου πήγαινε να καθαρίσει το σπίτι, δεν την άφηνε να καπνίζει και μάλιστα μου είπε ότι της έριχνε νερό όταν την έπιανε με το τσιγάρο στο «διάλειμμά» της, ακόμα και στο μπαλκόνι.

«Μακάρι να παντρευόταν να ηρεμούσα κι εγώ πια, βαρέθηκα...». Ήρθε το τραμ και μπαίνω... Εκείνη παρέμεινε καθισμένη, καθώς θέλησε να περιμένει το επόμενο και άναψε τσιγάρο αμέσως μόλις έσβησε το προηγούμενο, σαν κάποιου είδους junky.

Αυτή η «γνωριμία» δεν κράτησε πάνω από 7 λεπτά και άρχισα να σκέφτομαι...

Α) Έχασε κάποιο συγγενή από καρκίνο ή απλά ήθελε να μεταδόσει κοινωνικό μήνυμα ως μεγαλύτερη.

Β)  Γιατί να παντρευτεί ο γιος της και με ποιον ακριβώς τρόπο θα την ηρεμούσε; Στο να καπνίζει απερίσπαστα; Να μην «αναγκάζεται» να του καθαρίσει το σπίτι ή ήθελε να δει εγγονάκι;

Γ) Γιατί ολόκληρος μαντράχαλος άφηνε τη μάνα του να καθαρίζει το σπίτι του;

Δε φάνηκε να την απασχολεί αν ο γιός της είναι ευτυχισμένος, ωστόσο εκείνη θα ηρεμούσε. Δε φάνηκε επίσης να την απασχολεί αν νοιαζόταν για το καλό της, ωστόσο εκείνη θα ηρεμούσε αν δεν είχε να του καθαρίζει για να μην της την λέει.

Μου φάνηκε εν μέρει εγωιστικό από ένα γονιό να ενδιαφέρεται τόσο για τη «βολή» του απ’ ότι του παιδιού του. Ίσως πάλι η βολή αυτή εξαρτιόταν από την ευτυχία του παιδιού της. Και ποιος της είπε ότι δεν ήταν ευτυχισμένος, αν και ανύπανδρος; Εκείνη δηλαδή που παντρεύτηκε ένιωθε ευτυχία;!

Το μόνο που σκεφτόμουν έπειτα, είναι τι κανει πραγματικά ευτυχισμένο ένα γονιό... η αυθεντική ευτυχία του παιδιού του ή το ιδανικό σχέδιο που έχει στο μυαλό του για αυτό;

Η αλήθεια είναι πως οι γονείς από τη στιγμή που γεννιέται το παιδί τους κάνουν σχέδια. Έτσι πρέπει, άλλωστε. Ωστόσο από τη στιγμή που αυτό μορφώνεται και διαμορφώνει τις δεξιότητές του, την προσωπικότητα και εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, θ’ ακολουθήσει το δρόμο του, όπως λένε...ή έτσι θα έπρεπε.

 Τα παιδιά, μέχρι την ενηλικίωσή τους παίρνουν όσα χρειάζονται από τους γονείς για να γίνουν ισορροπημένοι (ή μη)  πολίτες και να κατασταλάξουν στις προτιμήσεις τους, επαγγελματικές-ερωτικές-θρησκευτικές, βιοθεωρία γενικότερα.

Στις ευρωπαΪκές χώρες του εξωτερικού (π.χ. Γερμανία) τα παιδιά όταν γίνονται 18 φεύγουν από την πατρική εστία. Αυτό γίνεται για να μάθουν να επιβιώνουν μόνοι,  να εξερευνήσουν τον εαυτό και τις επιθυμίες τους... «να σταθούν στα πόδια τους», πλέον.

Στη χώρα μας δε γινεται αυτό, με εξαίρεση των φοιτητών σε άλλη πόλη, κατα κανόνα, αυτών που εργάζονται και των οικονομικά ευνοημένων. Πόσο μάλλον τώρα, ένεκα των δύσκολων οικονομικών συνθηκών.

 Ως φοιτητής, παρατηρώ πολλή πίεση στους συνομιλήκους μου, προερχόμενη από τους γονείς, κυρίως σε ο,τι αφορά την επιλογή του επαγγέλματος, αλλά και σε περισσότερα θέματα. Αγχώνονται... Και επηρεάζονται ακόμα και εξ αποστάσεως... από ένα τηλεφώνημά τους!

Το να δημιουργείς υποχείρια, δεν είναι ιδανικό. Βλέπω 30άρηδες, εργαζόμενους, να σκέφτονται τι θα πει η μαμά και ο μπαμπάς. Δείγμα ανελευθερίας πνεύματος.

Οι ανελεύθεροι, αυτοί, είναι οι αυριανοί πολίτες... αυτοί που υποτίθεται ότι θα κάνουν τη διαφορά και θα υψώσουν το κεφάλι από την ανέχεια που έχουμε περιπέσει εξαιτίας της κρίσης και των σκληρών μέτρων που επιβάλλονται από τις «μεγάλες» χώρες. Πως θα το κάνουν αυτό αν δεν μπορούν, αν δεν μπορούμε, να αποφασίσουμε μόνοι μας τι χρώμα παντελόνι θα φορέσουμε ή τι ώρα θα γυρίσουμε σπίτι ή με τι θέλουμε να ασχοληθούμε στη ζωή μας, ανεπηρέαστοι;  Ανελευθερία είναι βέβαια, να έχεις και τη μητέρα σου να σου καθαρίζει το σπίτι, πόσο μάλλον όταν παραπονιέται και η ίδια.

Όλοι θέλουν επίσης να δούνε τα παιδιά τους παντρεμένους και με παιδιά, ξεχνούν ωστόσο την παράμετρο ότι δεν προορίζονται όλοι για να γίνουν σύζυγοι ή γονείς ή ότι απλά δεν θέλουν, καθώς έχουν επιλέξει διαφορετικό τρόπο ζωής.

«Αν θέλεις να είσαι άγιος, δίδαξε καλά τα τέκνα σου. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση, οι κακές πράξεις που αυτά θα κάμουν, σε σένα πρόκειται ν' αποδοθούν μετά», έγραψε ο Μοντεσκιέ. Οι κακές πράξεις ενδεχομένως να έρθουν υπό μορφή αντίδρασης στο μοτίβο ζωής που υποβάλλεται (και επιβάλλεται) από τους γονείς στα παιδιά, ενδεχομένως και ασυνείδητα. Με κάποιο τρόπο, όμως, πάντα έρχεται...  Ακόμα και το γεγονός ότι τα παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία, άνω των 20, στηρίζονται στους γονείς ακόμα και για κάτι που θα έπρεπε να στηρίζονται στον εαυτό τους, όπως ο γιός  της μητέρας-καθαρίστριας, της ιστορίας, «κακή πράξη» θεωρείται.  Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται εν μέρη από τους γονείς αλλά πάντα υπάρχει και η προσωπική ευθύνη σε ότι κάνουμε.

Αν όμως μάθει ο καθένας να ακολουθεί τις επιθυμίες του και κάνει τις επιλογές του με δική του ευθύνη θα είναι χαρούμενος. Και ποια, φυσιολογική, μητέρα δε θα χαρεί να δει χαρούμενο το βλαστάρι της, ακόμα και αν ξεφεύγει από τις προσδοκίες της γι’ αυτό;

Η νουθεσία είναι απαραίτητη, όπως και οι συμβουλές. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να ταυτίζουν οι νέοι τα όνειρα των γονιών τους για εκείνους με τα δικά τους όνειρα. Αν αυτό συμβαίνει, η δυστυχία είναι βέβαιη για το νέο.

Η αγάπη είναι πάνω από κάθε εγωισμό και προσδοκία. Το να ζει κανείς και να εκφράζεται όπως ακριβώς θέλει, χωρίς να φοβάται ή να στενοχωριέται για τις αντιδράσεις των άλλων, και πόσο μάλλον των γονέων, που είναι το μικροσύστημα και ο πρώτος κοινωνικός φορέας ως παιδί, είναι ευλογία και ευτυχία. Ωστόσο, δεν είναι υπηρέτες και αυτοί που σε φέρνουν στον κόσμο ώστε να πατάς πάνω τους ακόμα και όταν έχεις διαμορφώσει το δικό σου δάπεδο.

Και όπως τραγουδά και η Dido, “no love without freedom”.

«CHECK IN @ΜΟΝΑΞΙΑ»

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media) μας κοινωνικοποιούν ή μας «μοναχικοποιούν»; So I wondered…

 

Τις προάλλες βρισκόμουν σε ένα μπαρ με φίλους. Κάποια στιγμή, καθώς ένιωσα λίγη πλήξη, ξεκλέιδωσα το κινητό μου, μηχανικά,  για να ελέγξω τις ειδοποιήσεις μου στο Facebook. Αναρωτήθηκα, πόσοι ακόμα άραγε  να μπαίνουν σ’ αυτή τη διαδικασία. Παρατήρησα ότι οι περισσότεροι κρατούσαν το κινητό τους, smartphones πλέον, χαζεύοντας, γράφοντας κάποιο μήνυμα ή προσπαθώντας να μιλήσουν, με τη μουσική να τους δυσκολεύει. Συνειδητοποίησα ότι το μαγαζί ήταν γεμάτο από πηγαδάκια ανδρών ή γυναικών, singles προφανώς οι περισσότεροι, χωρίς, ωστόσο, να υπάρχει καθόλου φλερτάρισμα ή κάποια αλληλεπίδραση μεταξύ τους, πέρα από την καθαρή οπτική. Μια τυπική συνύπαρξη, με κοινό παρονομαστή τον «έλεγχο» του κινητού τους.

Facebook, Instagram, Twitter και πολλές άλλες εφαρμογές, είναι από αυτές που κυριαρχούν στη ζωή μας πλέον και την καθορίζουν. Στα μέσα αυτά «λογοδοτείς» για το που θα πας, με ποιον, πως είσαι, τι σκέφτεσαι, αν είσαι σε σχέση και γενικά, ο εαυτός σου όλος ή, εν πάση περιπτώσε,ι αυτός που προβάλλεις. Φωτογραφίες από το φαγητό, τις διακοπές ή το νέο έρωτα, το νέο αμάξι, το σκυλί σου, κάτι που είδες στο δρόμο και σου έκανε εντύπωση. Με λίγα λόγια, η τέλεια διαφήμιση –ή δυσφήμιση- του καθενός που επιλέγει να προβληθεί μέσω των κοινωνικών δικτύων.

Το γεγονός αυτό, έχει αλλάξει τα δεδομένα και στο κομμάτι των διαπροσωπικών σχέσεων. «Από τη στιγμή που μπορείς να κάνεις -και καλά-  φιλίες ηλεκτρονικά ή να φλερτάρεις μέσω pokes και ηλεκτρονικών μηνυμάτων, γιατί να βγεις έξω;»  είναι μια άποψη που προβάλλουν πολλοί νέοι.

Είναι, βέβαια, πολύ πιο εύκολο και οικονομικό να κινείται κανείς από τον καναπέ του σπιτιού του γνωρίζοντας κόσμο, ωστόσο, οι επιπτώσεις  στην κοινωνικότητα  είναι εμφανείς, από το γεγονός ότι ζεις σε μια πόλη που τα μέλη της φοβούνται, δυσκολεύονται ή ο,τι, τελοσπάντων, να επικοινωνήσουν face to face και αρκούνται στη μάσκα του διαδικτύου και των μέσων του. Στο μετρό βλέπεις τυποποίηση τύπου ρομπότ, καθώς δεν ανταλλάσσεις καν ματιά με το διπλανό σου, ούτε ενδιαφέρεσαι να τον βοηθήσεις, ακόμα και αν πέσει. Φοράς τα ακουστικά και προχωράς. Δε σε νοιάζει αν σου γελάσει κάποιος που σου αρέσει. Έλα μωρε, τόσος κόσμος ψάχνεται στα media, σκέφτεσαι ή ακόμα χειρότερα, δεν χρειάζομαι άλλον, αφού θα τα φτιάξω με τον superman84, που ταιριάζουμε όπως φαίνεται από το badoo  ή το tinder.

 Όπως έχει ειπωθεί, άλλωστε, τώρα οι μεγαλύτεροι έρωτες ξεκινάνε με ένα accept και τελειώνουν με ένα μεγαλοπρεπές block. Οι σχέσεις που προκύπτουν μέσα από τα μέσα αυτά, όπως έχω παρατηρήσει καθώς και μέσα από μαρτυρίες φίλων και γνωστών, είναι βραχύβιες και περισσότερο στοχευμένες.

 Η τεχνολογία, αντί να απλοποιεί, περιπλέκει τα πράγματα και προσφέρεται για αδέξια λάθη και χειρισμούς από την πλευρά μας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς, πόσες ώρες έχει σπαταλήσει στο facebook να κατασκοπεύει το προφίλ του ενδιαφερόμενου προσώπου, να αναλύει και να αποκωδικοποιεί τις αναρτήσεις και τα σχόλια σε άλλους, καθώς και τα like που λαμβάνει ή κάνει για να καταλάβει αν φλερτάρει και με άλλα άτομα. Στο φλέρτ μέσω των social media τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο, μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Για παράδειγμα το γεγονός ότι κάποιος θα κάνει like σε ένα τραγούδι που μπορεί να έχουμε ανεβάσει μπορεί να σημαίνει από το να του αρέσει το τραγούδι αυτό καθαυτό μέχρι το να ψάχνει τρόπο προσέγγισης. Μέχρι να καταλάβουμε λοιπόν τι σημαίνει, έχουμε μπερδευτεί, έχουμε σπαταλήσει ώρες μπροστά στο λαπτοπ, ενώ, σύμφωνα με ειδικούς, έχουμε υπερεκτεθεί.

 Ένα από τα στοιχεία της γοητείας, είναι το μυστήριο που μας περιβάλλει. Από τη στιγμή που καταργείται το μυστήριο, με τη δημοσιοποίηση όποιας λεπτομέρειας της ζωής μας, δέχεται πλήξη και η γοητεία μας. «Η υπερέκθεση στα μέσα μας κάνει κακό και πολλές φορές λειτουργεί αρνητικά σε μια μελλοντική ερωτική μας σχέση»  υποστηρίζουν ειδικοί.

Αυτά, βέβαια, δεν αποτελούν αποτελέσματα της τεχνολογίας, αλλά της υπερασχολίας με αυτή. Όλοι παραπονιούνται για την κρίση και την «απέραντη» μοναξιά τους. Ότι δε βρίσκουν έναν άνθρωπο που να τους καταλαβαίνει  και δεν καταλαβαίνουν και το γιατί!  Αποφεύγουν όμως να δουν τις αιτίες τη στιγμή που «κλαίγονται» διαδικτυακά για την «κακή» τους μοίρα, ενώ υπάρχει περίπτωση να μην  ανταλλάξουν κουβέντα όλη μέρα με άνθρωπο, εξαιρουμένου του πληκτρολογίου.

Αντί να ενδιαφερόμαστε για το αν θα πρέπει να κοινοποιήσουμε την παρουσία μας σε κάποιο must μέρος, που θα μας κάνει να φανούμε cool, ίσως θα ήταν καλύτερο να πούμε μια καλημέρα στον άγνωστο γείτονά μας  ή το συμφοιτητή/συνεργάτη που βλέπουμε τα τελευταία τρία χρόνια, που ενώ δεν έχουμε γνωριστεί κάνουμε σα να μην υπάρχει.

Πριν την εποχή του facebook, οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν να γνωριστούν. Μόνοι δεν ένιωθαν, σε τέτοιο καθολικό σχεδόν σημείο που παρατηρείται σήμερα και ουσιαστικά ήταν πιο «ανθρώπινοι». «Ζούσαμε με τη δίψα της γνωριμίας και της επικοινωνίας μεταξύ ματιών και γλωσσών και όχι τοίχων και tweet» μου λέει η μητέρα μου όταν την ρώτησα πρόσφατα πως ζούσαν χωρίς τα μέσα αυτά.   

Η χρήση αυτών των  εφαρμογών, μπορεί να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ξέρουμε κόσμο και ότι ζούμε γνωρίζοντας τα πάντα για αυτούς που μας ενδιαφέρουν  χάρη σ’ αυτά, μήπως όμως μας καθιστούν και προβλέψιμους; Ακόμα, νομίζουμε οτι κοινωνικοποιούμαστε τέλεια, μήπως όμως όταν βγαίνουμε δεν ξέρουμε καν πως να διασκεδάσουμε (γεγονός της ασταμάτητης χρήσης των κινητών έξω), σα να βγαίνουμε από σπηλιά ένα πράγμα; Και τέλοσπάντων, μήπως οι άνθρωποι που ζούσαν χωρίς facebook ήταν περισσότερο ευτυχισμένοι;  Μήπως πρέπει να θέσουμε κάποια όρια;

Για να το αναλογιστούμε καλύτερα...χωρίς post αυτή τη φορά.