"Ένα γράμμα πολέμου στις καβάντζες"

"Με εξίταρε από την αρχή η συναναστροφή μας. Η από κοντά συμπεριφορά σου και το σχεδόν ενδιαφέρον σου. Έχεις δικαίωμα να μην ξέρεις τι θες, τι ψάχνεις, τι διατείνεσαι πώς ζητάς.
Δεν έχεις δικαίωμα να παίζεις με ανθρώπους όμως, χωρίς την άδειά τους. Ούτε να επεμβαίνεις στην προσπάθειά τους για τη διακοπή της επικοινωνίας σας.
Δεν έχω πρόβλημα μ' αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν, βλέπεις, αρκεί να μην το ψάχνουν στη ζωή μου. Και να το ψάχνουν από τη μια, οκ ίσως το δεχόμασταν τρόπο τινά, αλλά το να υποκρίνονται πώς ψάχνουν παραπάει.
Θα προτιμούσα να μην ξαναμιλήσουμε γιατι εγω ξεκίνησα να σ ερωτεύομαι, ενώ εσυ με βλέπεις σαν την καβάντζα #1στις δυο βδομάδες, ενώ αντιλήφθηκες ή τελικά μάλλον όχι με τι άνθρωπο είχες να κανεις. Εγω ειμαι ή του πολύ ή του τίποτα. Καλή η χημεία, αλλά αν δεν υπάρχει η επιθυμία δεν υπάρχει και ο λόγος να συνεχίζουμε την παρωδία. Ξέρω τι αξίζω, ακόμα κι αν όχι, σίγουρα όχι όλο αυτό. "
Να χαμογελάτε και να μην κάνετε εκπτώσεις σ' αυτό που ζητάτε από τη ζωή, τους φίλους, τη δουλειά, τις σχέσεις σας. Ναι μεν είναι δύσκολος ο καιρός, το μόνο που δε θέλουμε σίγουρα είναι περισσότερες δυσκολίες σε προσωπικό επίπεδο. Εκεί μετράει ο λόγος και η επιλογή μας. Γιατί εκεί είναι πραγματικά απλά τα πράγματα.
Ξέρουμε τι δε θέλουμε και αυτο αρκεί.

"Πολύ"

Kάποιοι άνθρωποι δεν είναι για πολύ. Ξέρουν καλά τι θέλουν. Πατούν και στα δυο τους πόδια, φορώντας παπούτσια. 
Δε συμβιβάζονται. Δεν τα χωρούν σε ένα. Το δοκίμασαν, αλλά δεν απέδωσε καρπούς. Πώς και πόσο θα το ανέχονταν άλλωστε; 
Κατανοούν, δεν παίζουν, μ ανθρώπους, με ψυχές. Αν σ' ερωτευτούν είσαι το πιο τυχερό ον, ενώ εκείνοι πάλι γίνονται απ' τα πιο δυστυχισμένα. Γιατί η ψυχή καλουπώνεται καμιά φορά στα πλαίσια του έρωτα, πόσο μάλλον όταν δεν έχει τον αντίκτυπο που θα ήθελε.
Προτιμά να πετά λοιπόν. Μακριά από πράγματα που ανοίγουν νέες πληγές, που ναι μεν κλείνουν κάποια στιγμή, ωστόσο γονατίζουν. Δηλητηριάζουν. Τους μετατρέπουν σε μετριοπαθείς. Δεν είναι όμως αυτό.
Το χαμόγελό τους θυμούνται όλοι. Το ότι όποτε τους χρειαστούν θα τρέξουν εκεί. Που ξέρουν να χορεύουν, να γελούν, να μιλούν και ν' αγαπούν με την ψυχή τους ολάκερη, όχι γιατί η ζωή τους είναι ένα παραμύθι, απλά επειδή επέλεξαν να ζήσουν σαν παραμύθι τον εφιάλτη στον οποίο κλήθηκαν να ξυπνήσουν,
Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι για πολύ, επειδή το πολύ δεν το αντιλαμβάνονται οι πολλοί.
* Με χαμόγελο σαν όπλο και την ευγένεια ασπίδα.

ΟΡΙΑ

Όσο κι αν προσπαθούμε να τα αντιληφθούμε, να τα θέσουμε και να τα εφαρμόσουμε, πάντα υπάρχει ένα παραθυράκι να δοκιμαστούν λίγο ακόμα.
Εκεί που πιστεύεις ότι ξέρεις τα όριά σου είναι εκεί που την πατάς, συνήθως, παταγωδώς και τα παρατείνεις, έπειτα εκτείνεις, ώστε να χωρέσουν νέες ιδέες και άνθρωποι. 
Θαρρείς ότι θα προσαρμόσουν τα δικά τους όρια στα δικά σου, ξεχνώντας την παράμετρο ότι κάποιοι δεν έχουν όρια, μόνο και μόνο για να μπορούν να ελέγξουν και να χειριστούν προς όφελός τους τα δικά σου.
Μη φοβάσαι να ζήσεις. Να φοβάσαι ότι σου κλέβει τη ζωή ανεξέλεγκτα, δίχως συναίνεση. Τα όρια είναι για να τα ξεπερνάμε μόνο με την καλή έννοια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, άλλη μια αποτυχία να επιβληθούμε των παθών μας. Παθόντες και μαθόντες δεν είναι πάντα αλληλένδετα, αλλά είναι ένα βήμα προς τη γνώση και την επίγνωση.
Μην ταλαιπωρήστε, μη στερείστε, αλλά μην κάνετε τα δυο ρήματα αυτά ενεργητικής φωνής.

Ονειροπόλος / Ναυαγός

Έτσι είμαι εγώ...κατά περιόδους έχω σε κάτι να ελπίζω, κατά περιόδους να απογοητεύομαι και να ναυαγώ. Πέφτω και σηκώνομαι. 
Πάντα σηκώνομαι. Και είναι το χαμόγελο της ψυχής που μου θυμίζει ότι η ενέργεια μου με καθορίζει.
Δεν υποκρίνομαι όταν πονάω, παρά να, όταν χαμογελάω κάποιες φορές.
Τα προβλήματα μου, από παιδι, μόνος μου τα έλυνα. Τα ξεπερνάω. Όλα τα ξεπερνώ. Το φόβο, με το να πέφτω με τα μούτρα να τον αντιμετωπίσω. Το μίσος με την αγάπη, τη βαρεμάρα με τις ταινίες και τα βιβλία μου. Τη μοναξιά με την αγάπη μου για τους ανθρώπους που σα φίλους μου δώρισε και διόρισε πλάι μου, ο θεός.
Ναυαγώ, όποτε παύω να πιστεύω. Μάλλον οταν κουράζομαι, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα.
Δε θα μπορούσα να ζω, αν δεν πίστευα. Ούτε να αγαπήσω, εμένα ή άλλο πλάσμα. Ούτε να ταξιδέψω και να ψάξω την αλήθεια τόσο μέσα, όσο και γύρω μου.
Θέλω την ελπίδα. Αυτή είναι η πραγματική ευτυχία για μένα. Η περίοδος που ελπίζω σε κάτι, το ταξίδι.
Ακόμα και αν αποδειχθεί εσφαλμένη, ξέρω ότι κάποια στιγμή από νέα τουβλάκια θα φτιάξω τον ουρανοξύστη μου και δε με νοιάζει.
Όσες φορές κι αν πέσει, όσο ζω θα βρίσκω τη δύναμη να πολεμάω για να χτίσω νέο, όπως τον θέλω. Όπως τον ονειρεύτηκα. Και κάποια στιγμή, που ξέρεις, ίσως βγει και καλύτερος.

Στερεότυποι κανόνες.

Θα μπορούσες να έχεις τα πάντα από μένα, επέλεξες μόνο την επιφάνεια. Γέμισε το ακριβό μου σώμα με το φθηνό σου άρωμα και φύγε, όπως έχεις συνηθίσει. 
Μη ζητήσεις όμως, ξανά τη φτήνια σου πάνω μου να ρίξεις.
Η ευκαιρία εδόθη, το μήνυμα ελήφθη. Σαν παίγνιο της ώρας άρχισες κι έτσι θα παραμείνεις.
Βαριέμαι τα παιχνίδια δίχως εξέλιξη, κοινότυπα, στερεότυπα. Μ' αρέσουν εκείνα που η σύμβαση είναι κοινή, οι κανόνες ελαστικοί και μεταβατικοί.
Τη γύμνια σου την έχω ξαναδεί. Δεν με ξαφνίαζει η απουσία ενδύματος και η επιθυμία της στιγμής. Παρά πλέον η παρουσία ενσυναίσθησης και συναισθηματικής λογικής.
Σόκαρε το μυαλό, για να σοκάρεις τις αισθήσεις. Το σώμα κίνητρο ζητά να ξυπνήσεις αυτό που εύκολα κοιμίζουν, όσοι δίχως αγάπη το αγγίζουν.

'Ενα βήμα πιο πέρα

Όταν μια ζωή ζεις κάτω από τέντες για να μη σε δει το φως του ηλίου, φοβάσαι το φως.

Δε ζεις δίχως σκιά, για να μην καεί το δέρμα, για να μπορείς να βλέπεις χωρίς δυσκολία, για να μη ζεσταθείς υπερβολικά. Ζεις σε σκιές και σκοτάδια. Όσοι ξέρουν να χαίρονται τον ήλιο δεν καταλαβαίνουν. Τους φαίνεται περίεργο. Ότι δεν είσαι καλά. 
Δεν έχουν άδικο. Η τέντα είναι ένα comfort zone που αν ανέβει δεν ξέρεις την αντίδρασή σου. Φοβάσαι μήπως λιποθυμήσεις, μήπως δεν έρθει κανείς να σου προσφέρει γυαλιά, μήπως χάσεις για πάντα τη σκιά και καίγεσαι ως το τέλος.
Μην ξεχνάς όμως ότι πάντα έρχεται και η νύχτα. Να πάρει το εκτυφλωτικό φως και τη ζέστη που εξουθενώνει όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή. Και κάποια στιγμή συνηθίζεις να αντιπαρέρχεσαι το θάμπος και να βλέπεις, να τον χαίρεσαι και να μην το φοβάσαι.
Να ζεις ελεύθερα, έχοντας πετάξει και τον τελευταίο φόβο σου. Να ζεις δίχως τεχνητά μέσα και δικαιολογίες.
Μόνο τότε θα αγαπήσεις εαυτό και ύπαρξη. Αν όχι, πάντα όλα θα φαίνονται μάταια, πόσο μάλλον χωρίς τέντες και καβούκια που επιλέγουμε να θωρακίζουν τις μέρες μας.

"Ζώντας με φαντάσματα του παρελθόντος"

Σκεφτόμουν πρόσφατα τη φοβία των αναμνήσεων.

Αποφεύγεις να πας σε μέρη, να ακούσεις μουσική ή να δεις ταινίες που σχετίζονται με κάποια πρώην σχέση ή με ανθρώπους που δεν είναι πλέον δίπλα σου. 
Η σκέψη μάλιστα, ότι πηγαίνεις σε ένα μέρος που το έχεις συνδυάσει με κάποιο τέτοιο πρόσωπο σου προκαλεί εφίδρωση. Ένα τραγούδι δάκρυα. Μια μυρωδιά τον πόνο της νοσταλγίας στο βάθος του στομάχου και μια φωτογραφία απλά σε μετατρέπει σε πέτρα για κάποια δευτερόλεπτα.
Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι όλα βρίσκονται στο μυαλό, όταν καθώς περνούσα από ένα τέτοιο μέρος ένιωσα τον παλμό μου σταθερό, πράγμα που δεν περίμενα.
Τη διάσταση εμείς τη δίνουμε, ακόμα και στον πόνο. Μας αρέσει να ταλαιπωρούμε τους εαυτούς μας κάποιες φορές, σαν μια πράξη εξιλέωσης, ίσως. Από φόβο να παραδεχτούμε ότι κάποια κεφαλαία στη ζωή μας έχουν κλείσει οριστικά, ενώ εμείς δε θέλαμε να κλείσουν. Επομένως, προσκολλώμαστε στη φοβία μας να προχωρήσουμε. Να αφήσουμε πίσω. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το εγχείρημά μας ναυάγησε άλλη μια φορά.
Στο φόβο προτείνω να πέφτεις με τα μούτρα. Τεστάρεις με ένα μοναδικό τρόπο το συναίσθημα σου και την αυτοκυριαρχία σου, καθώς συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα εξαρχής προορίζεται η διάρκεια τους, ενώ παράλληλα η ζωή συνεχίζεται με το γεγονός ότι το τραγούδι είναι απλά ένα τραγούδι. Το μέρος απλά ένα μέρος που έχεις αναμνήσεις και γενικά δίπλα μας στην πορεία έρχονται και φεύγουν τόσοι άνθρωποι, που αν συνεχίσουμε αυτό το τροπάρι δε θα βγαίνουμε απ' το σπίτι μας, δε θ' ανοίγουμε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο.
Γιατί απλά δε μπορείς να εμμένεις στο παρελθόν. Ο,τι πέρασε τελείωσε, ό,τι έρχεται ξεκινά. Μόνο αν μάθουμε να ζούμε δίχως αυτά τα φαντάσματα θα είμαστε έτοιμοι να είμαστε ευτυχισμένοι ξανά και να ανοίξουμε την πόρτα όταν μας την χτυπήσουν πάλι.
Αν φοβόμουν να περπατήσω κάτω απ' την Ακρόπολη επειδή είχα όμορφες αναμνήσεις μαζί σου που σ' έχασα, δε θα γνώριζα εσένα που σ' αγάπησα πολύ έπειτα και πάει λέγοντας.
Δίχως εξιδανίκευση, με καθαρή μάτια κι ευγνωμοσύνη για όσα ζήσαμε οφείλουμε να κλείνουμε το κεφάλαιο, ώστε να είμαστε έτοιμοι για το επόμενο. Χωρίς να φοβόμαστε αν στην επόμενη σελίδα θα πεθάνει ο ήρωας ή θα μείνει μόνος.
Αν δεν τη γυρίσεις, δε θα μάθεις.

Εν η αρχή ην...

Kλείνω τις πόρτες σε ο,τι και όποιο μου στέρησε, με έπληξε, με αμφισβήτησε ενώ είχα δίκαιο, αμφισβήτησε το ένστικτό μου, τη λογική μου, με έβγαλε τρελό, με έκανε να αναρωτηθώ.
Κλείνω πόρτες που δεν οδηγούν πουθενά, που προκάλεσαν μόνο αρρώστια, πόνο, ελάχιστες καλές στιγμές που δεν αξίζουν όποια άλλη ταλαιπωρία πέρα από μαθήματα που μου επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη ήξερα...

Ποιος δεν ήθελα να γίνω και ποιους ανθρώπους και καταστάσεις δε θα ήθελα ποτέ δίπλα μου. 
Επιβεβαίωσα ότι έχω η δύναμη να ορίσω μόνο και ένα πράγμα στη ζωή μου, να γνωρίζω τι δε θέλω. Τι δε χρειάζομαι και τι θέλω να προσπεράσω.
Πολλά θα σου πουν και θα σου λένε. Αν ξέρεις που θες να πας, θα καταλάβεις τη διαφορά λόγων και πράξεων. Οι πρώτοι υπάρχουν όταν οι πράξεις δεν πρόκειται να παραμείνουν παρά μονάχα προγραμματικές δηλώσεις.
Γιατί ο άνθρωπος δε χρειάζεται ανακοινώσεις για να πραγματοποιήσει αυτό που θέλει. Θα το κάνει ή όχι. Απλά και δίχως παρελκόμενα.

Αυτοχειρώ

Αυτοκτονώ ασύστολα από επιλογή.
Σε όσους με κάνουν να ξερνώ αστέρια και γαλαξίες έχω να απαντήσω ότι μαγκιά μου να επιλέγω να πετάξω από το παράθυρο τα επίπλαστα χρήματα της monopoly τους.
Δε θέλω τίποτα δικό σας. Το παράθυρο μου στην αλήθεια και τα όνειρα μου. Που είναι πιο ακριβά από όποια χρυσή ράβδο playmobil θα διαπραγματευτείτε να μου δώσετε για να εξασφαλίσετε την ψυχή μου.
Από κει που πήγαν και οι άλλοι...
Δρόμο!

Bήμα μετά το κενό

Άφησα λουλούδια στο σημείο. Δε μπορείς να τα δεις. 
Ίσως και να μπορείς. Ποτέ δε θα μάθω. 
Εκεί που μ' άφησες είμαι ακόμα. Με λιγότερους φόβους για το τι ακολουθεί. Το μεγαλύτερο βήμα για ν' απεκδυθείς των φόβων σου εξακολουθώ να πιστεύω είναι το να πέφτεις με τα μούτρα σ' αυτούς. 
Τους ξεπέρασα. Προσπαθώ ακόμα κάποιους άλλους. Έτσι είναι η ζωή, όμως. Συνεχώς προσπαθούμε να παρακάμψουμε ένα φόβο ώστε να κοιτάξουμε πέραν αυτού.
Ζωή...φοβίες και στόχοι...μοναξιά κι αγάπη...θάνατος.
Ε και; Ποιο το νόημα όλων αυτών όταν φεύγεις;
Ποιο το νόημα να περιμένω και να ξέρω ότι δε θα φανείς;
Κανένα απολύτως. Απλά προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Όχι λόγω μαζοχισμού (πάντα), αλλά γιατί παίρνει χρόνο ν' ανακαλύψεις ότι ο,τι κάνεις δεν το κάνεις μονάχα για την πάρτη σου...

Aστρικό Ταξίδι Στα Απόνερα

Ο,τι έκανα το έκανα για να μπορώ να συνεχίσω να ζω, με τις απουσίες, τις ελλείψεις και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εξαιτίας σου.
Χθες πέρασα από το σπίτι που μένατε. Ήταν άδειο. Σαν στοιχειωμένο φάνταζε. Με ανατρίχιαζε η σκέψη των πόσο ωραίων και σοβαρών ή μη στιγμών που είχαμε ζήσει εκεί. Σαν άλλη ζωή. Και δεν πάει πολύς καιρός. 
Δε μπόρεσα να το κοιτάξω πολύ. Με πλήγωνε η σκέψη ότι αυτές οι στιγμές θα μένουν μόνο στη μνήμη. Όσων επέζησαν και όσων τους επέτρεψαν να επιζήσουν.
Πίκρα κυρίως. Σπασμένες ελπίδες και αθεράπευτη δυσπιστία προς τους ανθρώπους.
Περίμενα να ταξιδεύαμε παρέα, αλλά η αλήθεια παραμένει' το μεγαλύτερο ταξίδι στη Ζωή, μόνοι το κάνουμε. Γι αυτό επιλέγω να το κάνω χωρίς βαρίδια από δω και πέρα.
Να, απλά πονά η θύμηση σου κάποιες φορές και θα πονά γιατί έτσι πρέπει.
Να θυμάσαι τη γεύση της πληγής από τους ανθρώπους που έκανες τα πάντα γι αυτούς και σε πούλησαν, όταν εσύ πούλαγες την ψυχή σου στο διάολο, για να τους έχει ο Θεός καλά.
Πόση ειρωνεία μέσα σε λίγο χρόνο να φτάνεις στην πηγή της γνώσης, από κει που καλά καλά δε γνώριζες από πού ξεκινά το μονοπάτι.
Από κει που ζούσες στο βυσσινόκηπο, να βρίσκεσαι στο καταραμένο δάσος. Από κει που το λευκό σου έγινε γκρι, με μεγάλη προοπτική μαύρου.
Δεν έχει να κάνει με το πόσο καλά πατούσαμε στα πόδια μας. Μας χτύπησαν από παντού και μάλιστα όταν δεν το περιμέναμε. Σταμάτα να μας κατηγορείς συνέχεια. Κάναμε ο,τι μπορούσαμε και περισσότερα απ' όσα είχαμε μάθει ως τότε.
Απλά δεν είχες εμπιστευτεί όσα έβλεπα τα βράδια που έβγαινα απ' το σώμα σου. Δεν τα πίστευες. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε; Ποιος δε θα διχάζονταν;
Σημασία έχει τώρα που δραπέτευσες, που τα είδες, που βεβαιώθηκες να μη μας επιτρέψεις να υποταχθούμε πάλι. Η αγάπη δεν είναι δικαιολογία. Πουθενά δεν οφείλεις υποταγή. Ούτε καν σ' αυτά που βλέπεις με γυμνό μάτι.
Η υποταγή επί της γης είναι η χειρότερη μορφή σκλαβιάς. Φυλακίζει ότι ταξιδεύει πνευματικά, το καταστέλλει. Δε γεννήθηκες για να μετράς προβατάκια άλλωστε. Δε μπορέσαμε να το κάνουμε ποτέ, για να είμαστε ειλικρινείς. Πάντα υπήρχε λόγος που αργούσαμε να κοιμηθούμε. Ας το κατάλαβες αργότερα εσύ...

Εξοικείωση παρουσίας.

Δε μπορείς να συνεχίσεις να ζεις τη ζωή σου σ' αυτή την απέραντη θλίψη, μου ψιθύρισε.
Ποιος μπορούσε να ξέρει, ποιος μπορούσε να μάθει το γιατί. Αχ κι αν ήξεραν. Πόση ξεροκεφαλιά; Πόσο πείσμα; 
Για το τίποτα όλα...
Με περίμενε στην πόρτα. "Φύγε! Θα μείνω εδώ!", φώναξα.
"Ίσως να προτιμώ να κοιμάμαι και να ξυπνώ με τα φαντάσματα του παρελθόντος, παρά να κυνηγάω κούφιες ελπίδες. Βαρέθηκα να κυνηγάω το οτιδήποτε, για να' μαι ειλικρινής. Δεν είναι ότι γυρνάω την πλάτη μου σε κάτι που ίσως αξίζει, αλλά έχω κουραστεί τόσο ! Θέλω απλά να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να γελάω.
Που ξέρεις, ίσως σύντομα αποφασίσω να βγω από εδώ μέσα χωρίς να φοβάμαι, να κρύβομαι. Έχω συμβιβαστεί με την απουσία, προσπαθώ να συμβιβαστώ και με την παρουσία μου τώρα.
Θα σ' ενημερώσω μόλις έχω πρόοδο. Ευχαριστώ για την προσπάθεια."

"Βραδιές αλά Bukowski"

Πρέπει να βουτήξεις πλήρως στα "σκατά" σου. Ναι, δε φαντάζεσαι πόσο όμως.
Να αγχωθείς, ν' απελπιστείς. Να κάνεις διάλογο με τον εαυτό σου, τον άγγελο σου, τον διάολο σου. Και κλάμα, κλάμα ώσπου να σε πάρει ο ύπνος και, ξυπνώντας ωσάν λαβωμένος το πρωί, ανοίγοντας αργά τα μάτια, ρουφώντας αργά, την πρώτη τζούρα αέρα, για να την συνοδεύσεις με τσιγάρο και σκέτο καφέ, λίγο αργότερα.
Να σ' ενοχλεί το φως. Να περπατάς με τα γυαλιά, για να μη φαίνονται τα μάτια σου. Να βλέπεις κόσμο να γελάει, ζευγάρια, παιδιά, τη θάλασσα, τον καθαρό ουρανό και να αναρωτιέσαι γιατί δεν κατάφερες να τα εκτιμήσεις νωρίτερα. Γιατί σε νευριάζει τόσο η όψη τους τώρα. Γιατί σε έκαναν να μην πιστεύεις πλέον σ' αυτά. Γιατί δεν τους επέτρεψες ποτέ να σου κάνουν αίσθηση. 
Να γυρίσεις πίσω σπίτι, να βυθιστείς πάλι στο ντελίριο των σκέψεων, με χρώμα αυτή τη φορά, χρεωμένο σε νότες αλκοόλ και παροξυσμό, με μπόλικη "αγάπη" χρεωμένο, απ' όσους δε βρίσκονται πλέον δίπλα σου. 
Με κορύφωση της πράξης, για άλλη μια φορά, εσένα, να διπλώνεις στο πάτωμα, δίπλα στα σπασμένα, οδεύοντας ακόμη μια μέρα σ' ένα θάνατο που θα σε διδάξει, μελλοντικά, πώς κάποιοι άνθρωποι μόνο μέσα από καθημερινό και αλλεπάλληλο θάνατο οδεύουν προς την πραγματική ζωή.

Ship to wreck

Όταν η αυτοπραγμάτωση έρχεται μέσα από κάποιον άλλο, δεν είναι "αυτο-". Όταν όμως ο άλλος σε βοηθήσει να τη διακρίνεις...
Τόσο δύσκολο, επίπονο. Μέρος του ταξιδιού πάντα, να κρατάς, πόσο μάλλον να σε κρατούν, όταν οι γωνίες σου έχουν φαγωθεί με τα χρόνια και οι επιφάνειές σου γλιστρούν από την κακοδιατήρηση...
Φαγωμένα πανιά, τσακισμένα κουπιά, ποτέ δεν είναι αργά για το ναυπηγείο. Κάθε καράβι έχει καπετάνιο που ξέρει να το οδηγήσει και προς τα κει.