Bήμα μετά το κενό

Άφησα λουλούδια στο σημείο. Δε μπορείς να τα δεις. 
Ίσως και να μπορείς. Ποτέ δε θα μάθω. 
Εκεί που μ' άφησες είμαι ακόμα. Με λιγότερους φόβους για το τι ακολουθεί. Το μεγαλύτερο βήμα για ν' απεκδυθείς των φόβων σου εξακολουθώ να πιστεύω είναι το να πέφτεις με τα μούτρα σ' αυτούς. 
Τους ξεπέρασα. Προσπαθώ ακόμα κάποιους άλλους. Έτσι είναι η ζωή, όμως. Συνεχώς προσπαθούμε να παρακάμψουμε ένα φόβο ώστε να κοιτάξουμε πέραν αυτού.
Ζωή...φοβίες και στόχοι...μοναξιά κι αγάπη...θάνατος.
Ε και; Ποιο το νόημα όλων αυτών όταν φεύγεις;
Ποιο το νόημα να περιμένω και να ξέρω ότι δε θα φανείς;
Κανένα απολύτως. Απλά προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Όχι λόγω μαζοχισμού (πάντα), αλλά γιατί παίρνει χρόνο ν' ανακαλύψεις ότι ο,τι κάνεις δεν το κάνεις μονάχα για την πάρτη σου...