"Ένα γράμμα πολέμου στις καβάντζες"

"Με εξίταρε από την αρχή η συναναστροφή μας. Η από κοντά συμπεριφορά σου και το σχεδόν ενδιαφέρον σου. Έχεις δικαίωμα να μην ξέρεις τι θες, τι ψάχνεις, τι διατείνεσαι πώς ζητάς.
Δεν έχεις δικαίωμα να παίζεις με ανθρώπους όμως, χωρίς την άδειά τους. Ούτε να επεμβαίνεις στην προσπάθειά τους για τη διακοπή της επικοινωνίας σας.
Δεν έχω πρόβλημα μ' αυτούς που δεν ξέρουν τι θέλουν, βλέπεις, αρκεί να μην το ψάχνουν στη ζωή μου. Και να το ψάχνουν από τη μια, οκ ίσως το δεχόμασταν τρόπο τινά, αλλά το να υποκρίνονται πώς ψάχνουν παραπάει.
Θα προτιμούσα να μην ξαναμιλήσουμε γιατι εγω ξεκίνησα να σ ερωτεύομαι, ενώ εσυ με βλέπεις σαν την καβάντζα #1στις δυο βδομάδες, ενώ αντιλήφθηκες ή τελικά μάλλον όχι με τι άνθρωπο είχες να κανεις. Εγω ειμαι ή του πολύ ή του τίποτα. Καλή η χημεία, αλλά αν δεν υπάρχει η επιθυμία δεν υπάρχει και ο λόγος να συνεχίζουμε την παρωδία. Ξέρω τι αξίζω, ακόμα κι αν όχι, σίγουρα όχι όλο αυτό. "
Να χαμογελάτε και να μην κάνετε εκπτώσεις σ' αυτό που ζητάτε από τη ζωή, τους φίλους, τη δουλειά, τις σχέσεις σας. Ναι μεν είναι δύσκολος ο καιρός, το μόνο που δε θέλουμε σίγουρα είναι περισσότερες δυσκολίες σε προσωπικό επίπεδο. Εκεί μετράει ο λόγος και η επιλογή μας. Γιατί εκεί είναι πραγματικά απλά τα πράγματα.
Ξέρουμε τι δε θέλουμε και αυτο αρκεί.

"Πολύ"

Kάποιοι άνθρωποι δεν είναι για πολύ. Ξέρουν καλά τι θέλουν. Πατούν και στα δυο τους πόδια, φορώντας παπούτσια. 
Δε συμβιβάζονται. Δεν τα χωρούν σε ένα. Το δοκίμασαν, αλλά δεν απέδωσε καρπούς. Πώς και πόσο θα το ανέχονταν άλλωστε; 
Κατανοούν, δεν παίζουν, μ ανθρώπους, με ψυχές. Αν σ' ερωτευτούν είσαι το πιο τυχερό ον, ενώ εκείνοι πάλι γίνονται απ' τα πιο δυστυχισμένα. Γιατί η ψυχή καλουπώνεται καμιά φορά στα πλαίσια του έρωτα, πόσο μάλλον όταν δεν έχει τον αντίκτυπο που θα ήθελε.
Προτιμά να πετά λοιπόν. Μακριά από πράγματα που ανοίγουν νέες πληγές, που ναι μεν κλείνουν κάποια στιγμή, ωστόσο γονατίζουν. Δηλητηριάζουν. Τους μετατρέπουν σε μετριοπαθείς. Δεν είναι όμως αυτό.
Το χαμόγελό τους θυμούνται όλοι. Το ότι όποτε τους χρειαστούν θα τρέξουν εκεί. Που ξέρουν να χορεύουν, να γελούν, να μιλούν και ν' αγαπούν με την ψυχή τους ολάκερη, όχι γιατί η ζωή τους είναι ένα παραμύθι, απλά επειδή επέλεξαν να ζήσουν σαν παραμύθι τον εφιάλτη στον οποίο κλήθηκαν να ξυπνήσουν,
Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι για πολύ, επειδή το πολύ δεν το αντιλαμβάνονται οι πολλοί.
* Με χαμόγελο σαν όπλο και την ευγένεια ασπίδα.