Τρόμαξα. Μου έλεγες ότι ήμουν ο άγγελός σου και ίσως να είχες δίκαιο...
Σε είδα να ανεβαίνεις τη σκάλα για το σπίτι σου... καλοκαίρια, άνοιξη, χειμώνες...
Ήταν λες και είχα κοκαλώσει. Είχα παραμείνει νέος, όπως είμαι τώρα. Στο ίδιο σημείο. Απλά σε έβλεπα να ανεβαίνεις τα σκαλιά, λες και πρόσεχα να μην πέσεις.
Σε είδα όπως είσαι τώρα. Σε είδα με άλλο μαλλί, Σε είδα να γερνάς, να μεγαλώνεις, με γκρίζο μαλλί και να κρατάς μπαστούνι για ν' ανεβείς τη σκάλα. Με ψώνια ή χωρίς, με σκυθρωπή όψη ή όχι. Πάντα χωρίς παρέα.
Ήμουν εκεί. Δε μπορούσες να με δεις. Απλά παρατηρούσα με βουρκωμένα μάτια και θρησκευτική ευλάβεια όλη την πορεία της ζωής σου, ως τα βαθιά γεράματα. Φοβόμουν μήπως πάθεις κάτι, μήπως δεν ήσουν καλά.
Ξύπνησα τρομαγμένος, ταραγμένος. Με δάκρυα.
Κατάλαβα απλά ότι κάποιοι άνθρωποι έρχονται δίπλα μας, κάποια περίοδο της ζωής μας, ίσως για να μας σώσουν. Κι όντως, ένα διάστημα, δίχως αυτούς δε θα τα καταφέρναμε. Ίσως να μη ζούσαμε κιόλας.
Πού ξέρεις, αυτοί, εμείς ίσως να είμαστε οι φύλακες άγγελοι κάποιων ανθρώπων, αν υπάρχει αυτό σαν ορολογία ή ο,τι. Ίσως και η αποστολή ενός ανθρώπου. Να είναι τη σωστή στιγμή δίπλα του για να τον κρατήσει.
Έπειτα είναι ελεύθερος....
